Ετικέτα: ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Εισερχόμεθα σήμερα στο Τριώδιο. Ενώπιόν μας ανοίγεται μία πύλη, η οποία μας καλεί να ακολουθήσουμε διαδρομή γεμάτη κατάνυξη, πνευματικές εμπειρίες, διαρκείς ευκαιρίες συναντήσεως με τον αληθινό μας εαυτό, πρόσκληση για αληθινή μετάνοια, με τελικό προορισμό την συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό.

Ποιός είναι άραγε ο τρόπος για να Τον πλησιάσει κανείς; Σε τί είδους σχέση μας καλεί ο Χριστός; Τί πρέπει να γίνουμε, πώς πρέπει να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας, ώστε να αξιωθούμε την λυτρωτική παρουσία Του στην ζωή μας;

Στα καίρια αυτά ερωτήματα, έρχεται να απαντήσει το σημερινό Ευαγγέλιο. Η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου προειδοποιεί για τον κίνδυνο να πλανηθούμε, προβάλλοντας με υπερηφάνεια στον Θεό τις καλές μας πράξεις και την επιφανειακή μας ευσέβεια. Παράλληλα, η παραβολή αυτή μας αποκαλύπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως, ενώπιον του Θεού, δικαιώνεται ο ταπεινός άνθρωπος, ο οποίος διαρκώς παλεύει με τα πάθη του, αλλά δεν χάνει ποτέ την ελπίδα του στο θείο έλεος.

Υπάρχει όμως και ένα ακόμη γεγονός στην παραβολή, το οποίο την συνδέει με το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα: Ο φαρισαίος, όχι μόνον επιδεικνύεται αλαζονικά, αλλά χλευάζει περιφρονητικά τον ταπεινό και συντετριμμένο τελώνη. Αυτός, ο δήθεν ευσεβής, αντιπροσωπεύει τον κόσμο της υποκρισίας, τον κόσμο που γνωρίζει να εκτιμά μόνον ό,τι φαίνεται, τον κόσμο της εξωτερικής εμφανίσεως και των τύπων, ο οποίος, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει την συντριβή της καρδιάς και την ταπεινή πίστη προς τον Θεό, περιφρονεί και περιθωριοποιεί κάθε γνήσιο πνευματικό άνθρωπο που βαδίζει προς την αγιότητα.

Σήμερα, ο Απόστολος Παύλος, γράφει προς τον αγαπημένο του μαθητή και πρώτο Επίσκοπο Εφέσου Τιμόθεο. Πρόκειται για έναν από εκείνους, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί του κινδύνους, ταλαιπωρίες και υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του πόνου και του κόπου της ιεραποστολής του μεγάλου δασκάλου τους. Ο λόγος που του απευθύνει είναι λιτός και σαφής: Τον προειδοποιεί πως ο ίδιος αλλά και οι Χριστιανοί των επομένων γενεών θα υποστούν σκληρούς διωγμούς. Από ποιούς, άραγε; Οι στίχοι που προηγούνται της σημερινής περικοπής, απαντούν:

Από τους εγωιστές και τους αλαζόνες, τους σκληρόκαρδους και τους ασύδοτους, τους αχάριστους και τους ασεβείς. Ανάμεσά τους, μάλιστα, περιλαμβάνει και ορισμένους που βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, νέους φαρισαίους, οι οποίοι, όπως αναφέρει στον πέμπτο στίχο του τρίτου κεφαλαίου της Επιστολής, θα έχουν εξωτερική εμφάνιση ευσεβείας, θα έχουν, όμως, αρνηθεί την αληθινή δύναμη της γνήσιας πνευματικής ζωής. Και μάλιστα, συστήνει στον Τιμόθεο να τους αποφεύγει και να προστατεύει το ποίμνιό του από αυτούς, διότι, όπως γράφει, «τέτοιοι άνθρωποι εισέρχονται με δόλιο τρόπο στα σπίτια και παρασύρουν τους πνευματικά άπειρους και αμαθείς σε ζωή πλάνης και υποκρισίας».

Εναντίον ενός τέτοιου κόσμου θα βρεθεί αντιμέτωπος ο Τιμόθεος αλλά και όλοι, όσοι ζήσουν αληθινά με πνεύμα Χριστού και ακολουθήσουν με συνέπεια την διδασκαλία των Αποστόλων Του. Ο σημερινός απόστολος, λοιπόν, αποτελεί προειδοποίηση προς όλους μας για έναν αγώνα σκληρό και μάλιστα, αγώνα με τρία μέτωπα:

Πρώτα, εναντίον των παθών που φωλιάζουν στην κάθε ψυχή και αντιμετωπίζονται μόνο με έναν διαρκή και συνεπή πνευματικό αγώνα.

∆εύτερον, εναντίον του πνεύματος της αρνήσεως του Θεού και του δαιμονιώδους εγωισμού που, ημέρα με την ημέρα, διαποτίζουν όλο και περισσότερο τον σύγχρονο κόσμο.

Και τέλος, εναντίον της αλλοιώσεως του λόγου του Ευαγγελίου, δηλαδή εναντίον των αιρέσεων, κυρίως όμως εναντίον της αλλοιώσεως της γνήσιας πνευματικής ζωής, εναντίον του καινούργιου τρόπου ζωής που δίδαξε ο Χριστός και μετέφερε στα πέρατα της Οικουμένης ο Απόστολος Παύλος. Ζωής γεμάτης από καρδιακή ταπείνωση, επιείκεια προς τον αδελφό μας και αγάπη προς όλο τον κόσμο.

Σε αυτούς, όμως, τους σκληρούς στίχους περικλείεται και η παρηγοριά. Μήνυμα ελπίδος και ενδυναμώσεως προσφέρει σήμερα ο Απόστολος Παύλος στον αγαπημένο του μαθητή. Μήνυμα, το οποίο γλυκαίνει και τις δικές μας ψυχές. «Μην φοβηθείς, του γράφει, αλλά μείνε σταθερός στην αλήθεια που δεν την άκουσες απλώς, αλλά την είδες να επιβεβαιώνεται με τα ίδια σου τα μάτια».

Σε τί αναφέρεται, αλήθεια, ο μεγάλος δάσκαλος και Απόστολος; Μήπως στα υπέροχα λόγια και την χριστιανική διδασκαλία που είναι βέβαιο πως γέμισαν την ψυχή του Τιμόθεου; Ή, μήπως, στο συγκλονιστικό όραμα της Δαμασκού και τις υπερκόσμιες πνευματικές αναβάσεις, για τα οποία οπωσδήποτε ο Παύλος θα του είχε μιλήσει; Βεβαίως και αναφέρεται σε αυτά. Αλλά όχι μόνον! Η μεγάλη πηγή της ελπίδος, με την οποία προσπαθεί ο δάσκαλος να συνδέσει την ψυχή του μαθητή του είναι ο Αναστημένος Χριστός, ο οποίος επανειλημμένως τον έσωσε από τον θάνατο και διαρκώς τον ενδυνάμωνε εναντίον κάθε πειρασμού.

Ως εγγύηση αξιοπιστίας για τον άγιο Τιμόθεο δεν αποτελούν οι γλυκύτατοι λόγοι του Παύλου και η αναμφισβήτητη ρητορική του ικανότητα, αλλά οι κόποι και οι πληγές του. Αυτά του αφήνει ως πνευματική κληρονομιά και αυτά τον καλεί  να φέρνει στην μνήμη του, κάθε φορά που ο πολυμέτωπος αγώνας θα απειλεί την αντοχή και την πίστη του.

Το κήρυγμα του Ευαγγελίου δεν αποτελεί κήρυγμα λόγων, γοητευτικών και εντυπωσιακών συλλογισμών, αόριστων και ψεύτικων υποσχέσεων. Αντίθετα, αποτελεί κήρυγμα αναμφισβήτητων γεγονότων, πρώτα της ζωής του Κυρίου μας και κατόπιν εκείνων που ακολούθησαν τον δρόμο Του. Η πορεία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, από τότε που ιδρύθηκε μέχρι την ώρα που θα έρθει ο Κύριος Ιησούς «ἐν τῇ δόξῃ αύτοῦ» είναι ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας. Αγώνας, ο οποίος, με τα κριτήρια του κόσμου, είναι μάταιος και χαμένος, με τα κριτήρια, όμως, του Θεού, είναι νικηφόρος και ζωηφόρος. Το αίμα των Μαρτύρων στα ιπποδρόμια και στις φυλακές των ισχυρών της γης, αλλά και ο πόνος των μαρτύρων της συνειδήσεως, που με υπομονή και καρτερία αντιστέκονται στον απατηλό και θανατηφόρο πνεύμα του κόσμου τούτου, αποτελούν την ελπίδα και της δικής μας ζωής.

Είναι αλήθεια πως οι αλαζονικές επιθέσεις των εχθρών της πίστεως και της αληθείας μοιάζουν συχνά ακαταμάχητες. Όντως, δεν αντιμετωπίζονται με ανθρώπινες δυνάμεις. Μέσα στην Εκκλησία όμως, την Εκκλησία των Αγίων, των Μαρτύρων, των Ομολογητών, των πνευματικών αγωνιστών, ιδιαιτέρως όμως και υπεράνω όλων, μέσα στην Εκκλησία του Αναστημένου Χριστού, το δηλητήριο του θανάτου δεν έχει ισχύ και η ζωή, κάθε στιγμή, θριαμβεύει. Οι πληγές του Σταυρού Του είναι τα τρόπαια της δικής μας νίκης και η ζωντανή παρουσία Του αποτελεί την διαρκή ενίσχυση του αγώνα μας και το θεμέλιο της ακράδαντης ελπίδος μας προς την αιώνια ζωή.

Στην έναρξη του Περιφερειακού Ογκολογικού Συνεδρίου «Up to date Ογκολογία στην Περιφέρεια – η σύγχρονη αντιμετώπιση των ογκολογικών ασθενών στην Αιτωλοακαρνανία» παρέστη το βράδυ της Παρασκευής 24^ης Ιανουαρίου 2025 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός.

Το Συνέδριο πραγματοποιείται στο Αγρίνιο, το διήμερο 24 – 25 Ιανουαρίου 2025 από την Εταιρεία Μελέτης και Εφαρμογής Εξατομικευμένων Αντινεοπλασματικών Θεραπειών Δυτικής Ελλάδας, υπό την αιγίδα του Ιατρικού Συλλόγου Αγρινίου, της Εταιρεία Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας και του Metropolitan General.

Το  «Up To Date – Ογκολογία στην Περιφέρεια» στοχεύει στην προώθηση της επιστημονικής ενημέρωσης και της καινοτομίας στον τομέα της ογκολογίας. Κύριος στόχος είναι η βελτίωση της φροντίδας των ογκολογικών ασθενών στην περιοχή, με έμφαση στις εξατομικευμένες θεραπείες και τη μείωση των δυσκολιών μετακίνησης.

Ο Θεοφάνης Φλώρος, Πρόεδρος του Συνεδρίου και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσπάθειας αυτής. Ως παθολόγος ογκολόγος και διευθυντής της 5ης Ογκολογικής Κλινικής του Metropolitan General, φέρνει την πολύτιμη εμπειρία του, ενισχύοντας τον ρόλο του συνεδρίου ως πλατφόρμα ανταλλαγής γνώσης και συνεργασίας για την αντιμετώπιση των ογκολογικών προκλήσεων στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει διαλέξεις από διακεκριμένους επιστήμονες και συζητήσεις γύρω από σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις, προσφέροντας ουσιαστική ενημέρωση και νέες προοπτικές.

Κατά τον χαιρετισμό του ο Μητροπολίτης κ. Δαμασκηνός ανέφερε τα εξής:

«Χαιρετίζω και εγώ με τη σειρά μου αυτή την Διημερίδα Ογκολογίας που διεξάγεται στην περιοχή μας, και έρχομαι να καταθέσω ορισμένες σκέψεις γύρω από το φλέγον ζήτημα του καρκίνου και της ποιμαντικής αντιμετώπισής του.

Η Εκκλησία πάντοτε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία φανερώνεται ως ο ανύσταχτος συμπαραστάτης του κάθε προσώπου. Ιδιαιτέρως δίνει αξία στον άνθρωπο ως μια ενιαία ψυχοσωματική οντότητα. Δεν προστατεύει μόνο την ψυχή του, αλλά διαφυλάσσει και το σώμα του, αφού το χαρακτηρίζει “ναό του Αγίου Πνεύματος“. (Α’ Κορινθ. 6,19) Ως εκ τούτου η Εκκλησία στηρίζει και την Ιατρική επιστήμη, μιας και αποσκοπεί παντοιοτρόπως στην αποκατάσταση της σωματικής υγείας. Εξάλλου στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ της Παλαιάς Διαθήκης διασώζεται η προτροπή: “τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος·”(38,1). Προτρέπεται ο καθένας να αποδίδει την προσήκουσα “τιμή του προς τον ιατρό για όσα προσφέρει, διότι ο Κύριος έκαμε αυτόν.”

Τόσο η Ιατρική, όσο και η Εκκλησία έχουν έναν κοινό παρανομαστή, τον άνθρωπο. Και οι δυο τον υπηρετούν από την αρχή έως το τέλος της ζωής του. Στοχεύουν στη θεραπεία του πάσχοντα συνανθρώπου, αφού η μεν ιατρική αποβλέπει στη θεραπεία της σωματικής ασθένειας, η δε Εκκλησία στη θεραπεία της πνευματικής νόσου. Επίσης η πρόνοια της Εκκλησίας για τον ασθενή διαφαίνεται και από το τεράστιο φιλανθρωπικό της έργο στο διάβα των αιώνων. Η “αγάπη” που διακηρύσσει, μετουσιώνεται σε πράξη μέσω των διαφόρων προνοιακών δομών που ίδρυσε και ιδρύει. Πόσα νοσοκομεία δημιουργήθηκαν τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. από την Εκκλησία; Χαρακτηριστικά στα μεγάλα εκκλησιαστικά κέντρα της Ρώμης, της Αλεξάνδρειας και της Κωνσταντινούπολης λειτούργησαν άρτια οργανωμένες μονάδες υγείας. Τα τότε νοσοκομεία ήταν οι πρόδρομοι των σημερινών νοσοκομειακών ιδρυμάτων. Αλλά και πολλοί εκκλησιαστικοί Πατέρες ασχολήθηκαν με την ιατρική επιστήμη, όχι μόνο σπουδάζοντάς την, αλλά αφήνοντας και ιατρικά έργα. Άρα η Ιατρική και η Εκκλησία συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, υπηρετώντας το μυστήριο της Ζωής.

Σήμερα η Ιατρική επιστήμη έρχεται ως θείο δώρο για τον κάθε άνθρωπο να τον ενισχύσει στην εμπερίστατη κατάστασή του. Ο ίδιος ο Κύριος χαρακτηρίζεται ως ο “Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων“, ο οποίος μέσα από το επίγειο διάβα Του αποδεικνύεται ότι όχι μόνο συγχωρεί τις ανθρώπινες αμαρτίες, αλλά και θεραπεύει πλήθος αρρώστων. Η Ιατρική λοιπόν στηρίζεται από την Εκκλησία, τη στιγμή που Πρώτος την διακόνησε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Η ασθένεια είναι φοβερή δοκιμασία για τον άνθρωπο που του προκαλεί πόνο και του προξενεί φόβο θανάτου. Η στιγμή της διάγνωσης του ογκολογικού ασθενή χαρακτηρίζεται επώδυνη τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους οικείους του. Και δικαιολογημένα, αφού σύμφωνα με στατιστικές ο καρκίνος στις μέρες μας αποτελεί παγκοσμίως τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιολογικά αίτια.  H στιγμή αυτή είναι που τόσο ο ίδιος ο ασθενής, όσο και το περιβάλλον του είναι αναγκαίο να οχυρωθούν με θάρρος, υπομονή, αποφασιστικότητα και ελπίδα, χαρακτηριστικά με τα οποία πέρα από τον ιατρό, οφείλει να τους εμπνεύσει και ο ποιμένας της Εκκλησίας.

Και πως να μην υπάρχει ελπίδα; Ελπίδα στη παντοδυναμία του Θεού, αλλά και στην ευεργετική εξέλιξη της επιστήμης, η οποία με την έγκαιρη ανίχνευση του καρκίνου κατορθώνει τον περιορισμό της θνητότητας από τη νόσο. Και πως να μην υπάρχει ελπίδα όταν αυξάνεται η ανίχνευση σε πρώιμο στάδιο, με δυνατότητα ριζικής θεραπευτικής αντιμετώπισης όπως για παράδειγμα ο προ-συμπτωματικός έλεγχος του καρκίνου του παχέος εντέρου; Αλλά και πως να μην υπάρχει ελπίδα όταν η αντιμετώπιση και η θεραπεία της νόσου με την ανάπτυξη γονιδιακών θεραπειών, βελτιστοποιημένων κλασσικών χημειοθεραπευτικών μεθόδων κ.α., συντείνει στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής; Και φυσικά θα αποτελούσε παράλειψη το να μην προστεθούν σε αυτή την ελπιδοφόρα κατεύθυνση και οι πιο προηγμένες μεθόδοι πρόληψης της νεοπλασματικής νόσου, όπως είναι ο εμβολιασμός κατά ιών που ευθύνονται για συγκεκριμένες μορφές καρκίνου, όπως για παράδειγμα κατά του ιού HPV.

Ο ασθενής έχει δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και εξατομικευμένη φροντίδα υγείας, σε ένα ασφαλές και αξιοπρεπές περιβάλλον. Όταν δε αυτές οι παροχές δύνανται να εφαρμοστούν σε τοπικό επίπεδο, απαλλάσσουν τον ασθενή και τους φροντιστές του από το βάρος των μετακινήσεων σε αστικά κέντρα με μεγαλύτερες δυνατότητες στην υγειονομική περίθαλψη με όποιες αρνητικές προεκτάσεις αυτές επιφέρουν σε οικονομικό, εργασιακό, ψυχολογικό και όχι μόνο επίπεδο. Γι’ αυτό και χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία της ενίσχυσης στην τοπική κοινωνία των δυνατοτήτων ανίχνευσης και αντιμετώπισης του καρκίνου με τη βοήθεια εξειδικευμένων επιστημόνων και σύγχρονων μεθόδων ελέγχου και θεραπείας της νόσου.

Τελειώνοντας να ευχαριστήσουμε την οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου και ιδιαιτέρως τον πρόεδρο αυτής κ. Θεοφάνη Φλώρο, που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μας απευθύνουν πρόσκληση συμμετοχής στις εργασίες αυτού. Δεν θα μπορούσε η τοπική Εκκλησία να απουσιάζει από μια πρωτοβουλία που αφορά την τοπική κοινωνία και έχει σκοπό την βελτιωμένη παροχή υγειονομικών υπηρεσιών στον τόπο μας.

Εκκλησία και Ιατρική υπηρετούμε-διακονούμε από κοινού τον όλο άνθρωπο και αγωνιούμε για τη ψυχοσωματική του υγεία.

Σας ευχαριστώ».

Μ Η Ν Υ Μ Α

 του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

για την εορτή των ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2025

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

 « Ἦλθες, ἐφάνης τό φῶς τό ἀπρόσιτον»

Τά Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ Χριστοῦ μας ἑορτάζουμε σήμερα, ἐπισφραγίζοντας τήν περίοδο τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Ὁ Ἅγιος Πρόκλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἀναφέρει ὅτι σάν ἕνας δεύτερος κατακλυσμός εἶναι αὐτή ἡ ἑορτή. Κατακλυσμός τῆς ἀγάπης καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ γιά τήν πνευματική σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν εἴσοδό του καί πάλι στόν Παράδεισο.

Ὅταν συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια ἀπό τήν γέννησή τοῦ Χριστοῦ, θέλησε νά φανερώσει στούς ἀνθρώπους, ὅτι εἶναι «ὁ Θεός ἐν σώματι» καί ὅτι εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, γνήσιος καί «ὁμοούσιος τῷ Πατρί», Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖον οἱ Προφῆτες μέ πολλή προσδοκία ἐκήρυτταν τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέει χαρακτηριστικά: «Ὁ κόσμος στήν Γένεση ἀρχίζει μέ τό νερό^.  Τό Εὐαγγέλιο ἀρχίζει μέ τόν Ἰορδάνη». Κατά τήν ὥρα τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου, τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος κηρύχθηκε στόν κόσμο. Ὁ Θεός – Πατήρ ἀποκαλύφθηκε διά τῆς ἀκοῆς «καί ἰδοῦ φωνή ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα^. οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα (Ματθ. 3,17)». Ὁ Υἱός ἀποκαλύφθηκε διά τῆς βαπτίσεως μέσα στόν Ἰορδάνη καί διά τῆς ἁφῆς ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομο. Τό Ἅγιον Πνεῦμα διά τῆς ὁράσεως «ἐν εἴδει περιστερᾶς», πετώντας ἐπάνω ἀπό τόν Υἱό καί χρίοντας Αὐτόν, παράλληλα ἀποκαλύπτοντάς Τον, ὡς τόν Μεσσία, τόν Χριστόν Κυρίου.

Γιατί ἄραγε τό Ἅγιο Πνεῦμα πῆρε τήν μορφή περιστερᾶς; Μᾶς ἀπαντάει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι «τό Πνεῦμα κατεβαίνει μέ μορφή περιστερᾶς, διότι ὅπου ὑπάρχει συμφιλίωση μέ τόν Θεό, παρουσιάζεται περιστερά, ὅπως καί στήν περίπτωση τῆς Κιβωτοῦ τοῦ Νῶε ἦρθε ἡ περιστερά κρατώντας κλαδί ἐλιᾶς, σύμβολο τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τόν κατακλυσμό».

Ἐπομένως, Θεοφάνεια ὀνομάζεται ἡ μεγάλη αὐτή Δεσποτική ἑορτή καί γιά τήν φανέρωση τοῦ Ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί γιά τήν φανέρωση τοῦ Ἰησοῦ, ὄχι ὡς προφήτου ἤ διδασκάλου, ἀλλά ὡς Χριστοῦ, ὡς Μεσσία, ὡς Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί ἀληθινοῦ Θεοῦ. «Μόνον ὁ Χριστός ἐχώρησε ὁλόκληρη καί τήν οὐσία καί τήν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, ἐμεῖς δέ μόνη τήν ἐνέργεια καί ὄχι ὁλόκληρη» σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γι’ αὐτό, ἡ ἑορτή τῆς Βαπτίσεως καί ὄχι τῆς Γεννήσεως, ὀνομάζεται κατ’ ἐξοχήν Θεοφάνεια ἤ Ἐπιφάνεια, ἐπειδή ὁ Χριστός ἔγινε σέ ὅλους γνωστός ὄχι ὅταν γεννήθηκε, ἀλλά ὅταν βαπτίσθηκε.

Βαπτιζόμενος ὁ Κύριος, πῆρε ἐπάνω Του τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, «πέθανε» κάτω ἀπό αὐτές  καί «ἀναστήθηκε». «Βαπτιζόμενος ὁ Κύριος ἁγίασε τήν φύση τῶν ὑδάτων, κατήργησε τό Ἰουδαϊκό βάπτισμα καί ἀρχίζει τό δικό μας Βάπτισμα», λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Καί συμπληρώνει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός πώς, «βαπτίσθηκε ὁ Κύριος γιά νά συντρίψει τά κεφάλια τῶν νοητῶν δρακόντων ἐπάνω στό νερό, νά ξεπλύνει τήν ἁμαρτία καί νά θάψει μέσα στό νερό ὅλο τόν παλαιό Ἀδάμ, κάνοντας δική Του τήν δική μας κάθαρση, νά ἁγιάσει τόν Βαπτιστή Ἰωάννη, νά συμπληρώσει τόν Νόμο, νά ἀποκαλύψει τό μυστήριο τῆς Τριάδος καί νά γίνει σ’ ἐμᾶς παράδειγμα καί ὑπογραμμός γιά τό Βάπτισμα». Κατ’ ἀναλογίαν, διά τοῦ Ἁγίου Βατίσματος, πρέπει νά πεθάνουμε ὡς πρός τόν παλαιό ἁμαρτωλό ἄνθρωπο καί ν’ἀναστηθοῦμε ὡς κεκαθαρμένοι, ἀνακαινισμένοι καί ἀναγεννημένοι ἄνθρωποι.

Τό Βάπτισμα εἶναι νέα δημιουργία καί ἀρχή τῆς νέας ζωῆς. Γι’ αὐτό ἡ ἡμέρα τῆς Βαπτίσεώς μας εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ζωῆς μας, τῆς ὄντως ζωῆς. Τονίζει ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὅτι «ἐπειδή εἶναι διπλός ὁ ἄνθρωπος ἀπό σῶμα καί ψυχή, διπλή εἶναι καί ἡ κάθαρση. Καί τό μέν νερό καθαρίζει τό σῶμα, τό δέ Πνεῦμα σφραγίζει τήν ψυχή. Εἶναι λουτρό παλιγγενεσίας καί βάπτισμα υἱοθεσίας». Αὐτός εἶναι ἐξάλλου καί ὁ λόγος πού τελεῖται αὐτές τίς δύο ἡμέρες ὁ Μέγας Ἁγιασμός, εἰς ἀνάμνησιν τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου· τοῦ Βαπτίσματος παλαιότερα τῶν Κατηχουμένων, τοῦ δικοῦ μας Βαπτίσματος πρός ἴασιν ψυχῶν  καί σωμάτων.

«Ἐν ἐπιγνώσει», κατά τόν ἱερό ὑμνωδό, νά εἴμαστε καί ἐμεῖς μεταξύ ἐκείνων πού θά δοξολογοῦμε καί θά ὑμνοῦμε τήν Ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου: «Ἦλθες, ἐφάνης τό φῶς τό ἀπρόσιτον». Ἀμήν.

Μέ ὅλη μου τήν πατρική ἀγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Την Πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιτα της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας θα ευλογήσει ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός, την Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2024.

Η πρώτη τελετή θα πραγματοποιηθεί στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, ώρα 10:00’ το πρωί και η δεύτερη τελετή στην πόλη του Αγρινίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής, ώρα 12:00’ το μεσημέρι.

Προσκαλούνται ο Ιερός Κλήρος, τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια και τα στελέχη των Ενοριών, οι άρχοντες και οι ευλογημένοι χριστιανοί να συμμετάσχουν στις τελετές αυτές, ώστε από κοινού να προσευχηθούμε για ένα ευλογημένο και καρποφόρο νέο έτος.

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Η σημερινή αποστολική περικοπή μας ταξιδεύει και πάλι στην Γαλατία, στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Εκεί, όπου την περίοδο κατά την οποία γράφεται αυτή η επιστολή προς τους Γαλάτες, μαίνεται ένας πόλεμος. Πόλεμος για τον πνευματικό προσανατολισμό που θα ακολουθούσε η πρώτη Εκκλησία, όχι μόνον στην Γαλατία, αλλά και σε όλες τις περιοχές, από τις οποίες πέρασε ο Απόστολος Παύλος.

Από την μία, έχουμε τους Ιουδαΐζοντες Χριστιανούς, οι οποίοι, παρά την ένταξή τους στην Εκκλησία του Χριστού, δεν μπορούσαν να απαλλαγούν πλήρως από την νοοτροπία της θρησκείας της Παλαιάς Διαθήκης. Μέσα τους κυριαρχούσε η ανάγκη της υπακοής σε θρησκευτικούς τύπους και διατάξεις και η πεποίθηση πως κανείς δεν μπορεί να γίνει Χριστιανός, αν πρώτα δεν ασπαστεί τον Μωσαϊκό Νόμο.

Από την άλλη, έχουμε τον Απόστολο Παύλο, πιστότατο οπαδό του Μωσαϊκού Νόμου στο παρελθόν και τώρα, κήρυκα ενός καινούργιου κόσμου, στον οποίο η λύτρωση θα επέλθει, όχι μέσω της υπακοής σε νόμους και διατάξεις, αλλά μέσω της πίστεως προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Η σημερινή, όμως, περικοπή είναι πολύ χρήσιμη, διότι μας αποκαλύπτει την καθημερινότητα αυτής της διαμάχης. Στον δεύτερο κιόλας στίχο έχουμε μία αποκάλυψη για την πρακτική που ακολουθούσαν οι Ιουδαΐζοντες Χριστιανοί. Αναφέρει ο Παύλος: «Όσοι θέλουν να αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεστε, με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξ αιτίας του σταυρού του Χριστού».

Τί αντιλαμβανόμεθα; Το πρώτο, πως, μέσα στους κόλπους της πρώτης Εκκλησίας υπήρχαν μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις. Υποτιθέμενοι αδελφοί ασκούσαν πίεση προς αδελφούς, προκειμένου να ακυρωθεί το κύρος και η διδασκαλία του Παύλου. Ο μέγας Απόστολος όμως αισθάνεται την ανάγκη να αποκαλύψει τα κίνητρα αυτής της πιέσεως: «Προσέξτε», προειδοποιεί τους αποδέκτες της επιστολής του, «τα κίνητρα αυτών που σας πιέζουν δεν έχουν να κάνουν με την αλήθεια, αλλά με την ματαιοδοξία».

Τί αντελήφθη ο Παύλος; Πως οι προερχόμενοι από τους Ιουδαίους Χριστιανοί διατηρούσαν ακόμη την νοοτροπία της παλαιάς τους πίστεως, η οποία ήταν στηριγμένη στην επίδειξη και την καύχηση για την ευσέβεια και τα καλά έργα, με μοναδικό σκοπό να κερδίσουν τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ανθρώπων.

Η συμπεριφορά αυτή διατηρείται, συχνά, και στις ημέρες μας. Η προσήλωση σε τύπους, έθιμα και παραδόσεις συχνά αποτελεί μανδύα ματαιοδοξίας. Και μάλιστα, όπως αναφέρει ο μέγας Απόστολος, οι τυπολάτρες άνθρωποι βλάπτουν την ψυχή τους και με την υποκρισία, καθώς, πολύ συχνά, παρουσιάζονται αυστηροί στην τήρηση διατάξεων και τελετών, ελαστικοί όμως, όταν καλούνται να εφαρμόσουν τις εντολές του Θεού.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Με την μεγάλη πνευματική του εμπειρία, ο Απόστολος Παύλος διαπιστώνει πως οι άνθρωποι των τύπων έχουν, κατά βάθος, χλιαρή πίστη. Στους Γαλάτες αποδέκτες της επιστολής του, αποκαλύπτει πως, εκείνοι που επιμένουν, ώστε οι μέλλοντες Χριστιανοί να ασπαστούν πρώτα την εβραϊκή θρησκεία, το κάνουν, διότι δεν έχουν την δύναμη να συγκρουστούν με τους παλαιούς ομοϊδεάτες τους Εβραίους και να αντιμετωπίσουν τον χλευασμό τους. Όντως, ήταν αδιανόητο για τους Ισραηλίτες να αποδεχτούν πως, ο ένδοξος Μεσσίας που ανέμεναν, βρέθηκε σταυρωμένος επάνω σε ξύλο σταυρού, προορισμένο για εγκληματίες. Αυτή η βλασφημία, σύμφωνα με την θρησκευτική τους παράδοση, είναι βέβαιο πως αποτέλεσε την βασική αιτία για το μένος τους εναντίον των Χριστιανών και ιδιαίτερα εναντίον των Ιουδαϊζόντων.

Μήπως όμως και σήμερα, το πνεύμα του κόσμου δεν αμφισβητεί και δεν χλευάζει με χίλιους δύο τρόπους την πίστη μας; Δεν βλέπουμε στην καθημερινότητά μας πως τα «πιστεύω» και η ζωή του Χριστιανού έρχονται, πολλές φορές, σε απόλυτη αντίθεση με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων; Δεν είναι πολύ συχνά φανερή η απαξίωση που δέχεται εκείνος, ο οποίος, δημοσίως,  διακηρύσσει την πίστη του στον Χριστό και ζει σύμφωνά με το θέλημά Του;

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Απόστολος Παύλος, παίρνοντας αφορμή από τα γεγονότα της εποχής του, έρχεται, μέσω της σημερινής περικοπής, να μας προειδοποιήσει και να μας ενδυναμώσει. Γνωρίζει πως η εκτίμηση και η αποδοχή εκ μέρους των ανθρώπων αποτελεί για πολλούς από μας, την πρώτη προτεραιότητα. Συχνά, προσαρμοζόμαστε στα κριτήρια του κόσμου, για να μην συγκρουστούμε. Συχνά, αποκρύπτουμε πτυχές του εαυτού μας για να μην μας ειρωνευτούν. Συχνά, καταφεύγουμε στα μέτρα του κόσμου για να αισθανθούμε αξιόλογοι και αποδεκτοί.

Από δική του πείρα, ο Απόστολος Παύλος γνώριζε αυτή την εξάρτηση από την κοινωνική καταξίωση. Κάποτε, ήταν ο Σαούλ, ο εκλεκτός των συμπατριωτών του, ο ζηλωτής διώκτης, ο μελλοντικός μέγας Ραβίνος. Έφτασε όμως η στιγμή της αποκαλύψεως. Μέσα σε μια στιγμή, το βλέμμα του Εσταυρωμένου στον δρόμο προς την Δαμασκό έγινε, για εκείνον, η μοναδική και παντοτινή πηγή της δικής του αξίας. Ήταν η στιγμή, κατά την οποίαν μέσα του ανατράπηκαν όλα και τον έκαναν να ομολογήσει, αλλά και να μας διδάξει: «Όσο για μένα», γράφει, «δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον Σταυρό που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα κι εγώ για τον κόσμο».

Τί ακριβώς είναι αυτό το καύχημα του Σταυρού; Την απάντηση μας την δίνει με τρόπο υπέροχο ο Ιερός Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τον λόγο του Παύλου.

«Καυχώμαι», αναφέρει ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας, «διότι ο Χριστός πήρε μορφή δούλου και έπαθε αυτά που έπαθε για μένα, τον εχθρό και τον αχάριστο. Καυχώμαι γιατί με αγάπησε τόσο, ώστε παρέδωσε τον εαυτό του στον ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού».

Σε εποχές όπου οι άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα τον θαυμασμό και την κοινωνική καταξίωση, ο Απόστολος Παύλος υψώνει σήμερα τον Σταυρό του Χριστού και μας καλεί να τον αναγνωρίσουμε ως την μοναδική πηγή της καταξιώσεως και της καυχήσεώς μας. Η φωνή του Παύλου μας καλεί να νιώσουμε σημαντικοί εξ αιτίας της αγάπης που μας έδειξε ο Δημιουργός μας, κρίνοντάς μας άξιους της υπέρλογης και ακατανόητης θυσίας Του.  Η υπομονή και η ανεξικακία του για τα όσα υπέστη από τους συμπατριώτες του, πρώην θαυμαστές του και κατόπιν θανάσιμους εχθρούς του, αποτελούν για μας πηγή ενδυναμώσεως για απελευθέρωση από τον έπαινο του κόσμου τούτου.

Για τον Θεό είμαστε όλοι πολύτιμοι και απόδειξη αποτελεί ο Σταυρός, ο οποίος υψώθηκε για την δική μας σωτηρία. Η ένωση με τον Χριστό προσδίδει στην ύπαρξή μας αξία μοναδική. Κοντά του, όλα τα σημαντικά του κόσμου μοιάζουν ασήμαντα και μοναδική σημασία έχει η σχέση μαζί Του σε αυτή την ζωή, αλλά και στην αιωνιότητα. Αυτή την σχέση ας ποθήσουμε όσο τίποτε άλλο!

Την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024, η Ομάδα του Δημοσιογραφικού Ομίλου των «Σύγχρονων Εκπαιδευτηρίων Κοτρώνη», με έδρα την Ναύπακτο, επισκέφθηκαν την Ιερά Μητρόπολη και συγκεκριμένα  τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνό. Οι  μαθητές του Ομίλου πραγματοποίησαν συνέντευξη με τον Σεβασμιότατο, ο οποίος, αφού καλωσόρισε την Διευθύντρια του Γυμνασίου κα. Μπαλαμπάνη και  τους συνοδούς καθηγητές , απάντησε στα ερωτήματα που έθεσαν τα παιδιά και εν συνεχεία ακολούθησε διάλογος με τους μαθητές των εκπαιδευτηρίων.

Στο πλαίσιο της συνέντευξης, ο Σεβασμιώτατος δέχτηκε, μεταξύ άλλων, ερωτήσεις για κοινωνικά θέματα που απασχολούν την σύγχρονη κοινωνία, όπως η ανεργία και η φτώχεια και ποια η συμβολή της τοπικής εκκλησίας στην καταπολέμηση τους.

Ο Σεβασμιώτατος ανέφερε χαρακτηριστικά:  «Προσπαθούμε να ανακουφίσουμε τον ανθρώπινο πόνο με συγκεκριμένους τρόπους. Καταρχήν έχουμε τα συσσίτια των απόρων, στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο. Είναι δύο κέντρα που προσφέρουν καθημερινά, ένα ζεστό πιάτο φαγητό για τους ανθρώπους που το στερούνται.

Παράλληλα, υπάρχει και το ταμείο υποτροφιών για τους φοιτητές. Φέτος, δώσαμε δώδεκα υποτροφίες σε δώδεκα παιδιά, που τηρούσαν  συγκεκριμένες προϋποθέσεις, για να καλύψουν κάποιες από τις πολλές ανάγκες που έχει κάθε φοιτητής.

Προσπαθούμε να ενισχύσουμε πολύτεκνους φοιτητές, μέσα από υποτροφίες που δίνουμε, όπως θα συμβεί και τον Δεκέμβριο και γενικά η τοπική μας εκκλησία, αγωνίζεται μέσα από το φιλόπτωχο ταμείο και τις προσφορές επωνύμων και ανωνύμων, να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο σε όποια έκφραση υπάρχει.

Δίνουμε λοιπόν το μήνυμα, πως την αγάπη του Χριστού την κηρύττουμε αλλά και την ενσαρκώνουμε με τις φιλανθρωπικές δράσεις προς τον πλησίον, που μας έχει πραγματικά ανάγκη».

Στη συνέχεια, τέθηκε το ερώτημα για τη στάση της εκκλησίας απέναντι στους νέους που απομακρύνονται από την εκκλησία και ο Σεβασμιώτατος απάντησε ως εξής: « Να ζητήσω συγγνώμη, αν γίναμε, εμείς αφορμή, ώστε οι νέοι να απομακρυνθούν από τη ζωή της εκκλησίας.

Πιστεύουμε, πως οι νέοι δεν απομακρύνονται αλλά αναζητούν κάθε φορά, μια εκκλησιαστική έκφραση που τους αναπαύει και τους εκφράζει.

Όπου υπάρχουν ζωντανές ενορίες και κληρικοί οι οποίοι έχουν μετατρέψει το λειτούργημα τους σε μια καθημερινή προσπάθεια προσέγγισης των νέων, οι νέοι,εμπιστεύονται και πιστεύουν. Αυτό που απομένει από εμάς, είναι να είμαστε ειλικρινείς απέναντί σας.

Η πίστη, είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει ένας άνθρωπος μέσα στην ψυχή του.  Εμείς ως Εκκλησία μπορούμε να σας προσφέρουμε τον Χριστό και ο Χριστός δεν θα απογοητεύσει, δεν θα προδώσει αλλά θα παραμείνει μια σταθερή δύναμη αγάπης δίπλα σας».

Έπειτα ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη λειτουργία των κατηχητικών σχολείων, των κατασκηνώσεων καθώς και στη συνεργασία με την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με την τέλεση των Υποδειγματικών Θείων Λειτουργιών.

 Τέλος, ερωτηθείς  για το όραμα του για την Ιερά Μητρόπολη, ο Σεβασμιώτατος απάντησε: «Προσεύχομαι για μια Εκκλησία που θα κηρύττει την αγάπη του Χριστού έμπρακτα, χωρίς να αποκλείει κανέναν.

Μια Εκκλησία που θα νοιάζεται για όλους και θα αγωνιά, όχι μόνο για αυτούς που είναι εντός αλλά και για αυτούς που για διαφόρους λόγους είναι μακριά ή ίσως και απέναντι.

Μια Εκκλησία που δεν θα διεκδικεί μερίδιο εξουσίας αλλά θα αποδεικνύει, πως η διακονία της είναι η θυσία της για αυτόν τον λαό».

Παράλληλα, μία ακόμη ομάδα μαθητών επισκέφθηκε το Σελίβειο Γηροκομείο Μεσολογγίου, όπου ενημερώθηκε για το έργο που επιτελείται.

Συμπληρώνονται την Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2024 δύο χρόνια από την Ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Δαμασκηνού στον ιστορικό Θρόνο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Το πρωί της Δευτέρας στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου θα τελεσθούν η Ακολουθία του Όρθρου και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτατού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού.

Προσκαλούνται οι Άρχοντες του τόπου μας, ο Ιερός Κλήρος, τα Μοναχικά Τάγματα και ο φιλάγιος και φιλόχριστος Λαός της Εκκλησιαστικής μας Επαρχίας να μετάσχουν στην Ευχαριστιακή Σύναξη.

Κλήρος και Λαός, λαμβάνοντας την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, ας ενώσουμε τις προσευχές και τις δεήσεις μας προς τον Δωρεοδότη Κύριό μας Ιησού Χριστό υπέρ μακροημερεύσεως, κατ’ άμφω υγείας και εξ ύψους φωτισμού του Σεπτού Ποιμενάρχου και Πνευματικού μας Πατρός και ας κοινωνήσουμε όλοι της χαράς και της ευλογίας της παρουσίας του στην Τοπική μας Εκκλησία.

Το θείο κήρυγμα κατέχει εξέχουσα θέση στη ζωή της Εκκλησίας μας, καθώς με αυτό ιερουργείται ο Λόγος του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός, ξεκινώντας την δημόσια δράση του «ήρξατο κηρύσσειν και λέγειν μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4, 17), δίνοντας όμως και στους μαθητές του την εντολή αυτή: «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μαρκ. 16, 15).

Έτσι, λοιπόν, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός, στο πλαίσιο της ποιμαντικής του επικοινωνίας με το ποίμνιό του, με σκοπό την πνευματική καλλιέργεια και αφύπνισή του, θα πραγματοποιήσει και εφέτος Εσπερινά Κηρύγματα στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου κάθε πρώτη και τρίτη Κυριακή του μήνα, στις 5.00 το απόγευμα στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής και στο Αγρίνιο κάθε δεύτερη και τέταρτη Κυριακή του μήνα, στις 6.00 το απόγευμα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής.

Το ετήσιο θέμα των κηρυγμάτων αυτών θα είναι: «”Την Θεοτόκον και Μητέραν του Φωτός εν ύμνοις μεγαλύνωμεν” – Σπουδή στον βίο της Υπεραγίας Θεοτόκου».

Το πρώτο Εσπερινό Κήρυγμα στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 17.00’ το απόγευμα στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής. Θα προηγηθεί η Ακολουθία του Αγιασμού.

Καλούνται όλοι οι πιστοί Χριστιανοί να ανταποκριθούν σε αυτή την πρόσκληση, καθώς η ωφέλεια που προκύπτει από την ακρόαση του Θείου Λόγου είναι μεγάλη για την πορεία μας προς τον αγιασμό και τη σωτηρία μας.