Με μια ιδιαίτερη λογοτεχνική βραδιά στο Μέγαρο Χρυσόγελου, την Κυριακή 23 Νοεμβρίου και ώρα 19:00, ανοίγει επίσημα το Επετειακό Έτος για τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ηρωική Έξοδο των Ελεύθερων Πολιορκημένων.
Η Ομάδα Φιλαναγνωσίας του 2ου Λυκείου Μεσολογγίου εγκαινιάζει τον κύκλο εκδηλώσεων τιμής και μνήμης με την παρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος της Φωτεινής Παπαδημητρίου «Η Πρώτη Έποικος».
Η φιλόλογος Ελένη Πλακίδα, εκπαιδευτικός στο 2ο Γενικό Λύκειο Μεσολογγίου, θα μιλήσει για το βιβλίο και τη συγγραφέα, ενώ αποσπάσματα θα διαβαστούν από μέλη της Ομάδας Φιλαναγνωσίας. Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν μουσικά μέλη του συλλόγου πανηγυριστών «Αη-Συμιός» και ο δάσκαλος φωνητικής Γιάννης Πανούκλης.
Η Ομάδα Φιλαναγνωσίας, πιστή στη δύναμη της Λογοτεχνίας ως φορέα μνήμης και χρέους, καταθέτει το δικό της φόρο τιμής στην Ιερή Πόλη: «Τιμούμε αυτό το κάστρο από χώμα που είχε ψυχή περήφανη. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ σ’ εκείνη τη νύχτα που την τρέμει ο λογισμός. Κληρονόμοι ενός λαμπρού παρελθόντος, θέλουμε να γίνουμε πρόγονοι ενός περήφανου κόσμου».
Η εκδήλωση έχει στόχο να αναδείξει τον συμβολισμό της ιστορικής επετείου μέσα από τη Λογοτεχνία, τη Μνήμη και την Παιδεία, προετοιμάζοντας το κλίμα για τις μεγάλες Γιορτές Εξόδου του 2026.
Επίσημος προσκεκλημένος της βραδιάς θα είναι ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Ιωαννίνων, κ. Μηνάς Πασχόπουλος, ο οποίος θα τιμήσει με την παρουσία του την εκδήλωση.
Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Χρυσόγελου, Φρειδερίκου Κάτσωνος και Μιχαήλ Μακρή, στην Ιερή Πόλη Μεσολογγίου.
Η ανακοίνωση των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, Λογοτεχνικής Μετάφρασης και Παιδικού Βιβλίου για το έτος 2024, αφορά έργα που εκδόθηκαν το 2023.
Η διαδικασία ακολουθεί τις διατάξεις του Ν. 3905/2010 και τις εγκυκλίους που καθορίζουν τη σύνθεση των αρμόδιων Επιτροπών, οι οποίες εξέτασαν με προσοχή τη βιβλιοπαραγωγή του έτους.
Τα παιδικά βιβλία είναι η πρώτη πύλη για τα παιδιά στον μαγικό κόσμο της φαντασίας, της γνώσης και της αυτογνωσίας. Από τις τρυφερές ηλικίες μέχρι τα εφηβικά χρόνια, τα βιβλία γίνονται φίλοι, δάσκαλοι και συνοδοιπόροι τους σε κάθε στάδιο της ζωής τους.
Ειδικά η παιδική λογοτεχνία είναι γεμάτη συναρπαστικές ιστορίες που ενθαρρύνουν τη φαντασία και καλλιεργούν τη δημιουργικότητα. Σε αυτό το άρθρο, θα ανακαλύψουμε επιλογές για παιδιά ηλικίας 10, 12 και 14 ετών, με βιβλία που συνδυάζουν τη μαγεία της αφήγησης και την εκπαιδευτικήαξία και φέρουν την υπογραφή των εκδόσεων Πατάκη, ενός εκδοτικού οίκου με μεγάλη εμπειρία και χρόνια εξειδίκευση στο καλό βιβλίο.
Τα Πρώτα Βήματα – Παιδική λογοτεχνία για παιδιά 10 ετών
Στην ηλικία των 10 ετών, τα παιδιά αρχίζουν να εξερευνούν πιο σύνθετεςιστορίες που τους επιτρέπουν να αναπτύξουν τη φαντασία τους. Βιβλία για παιδιά με περιπέτειες και ήρωες που αντιμετωπίζουν προκλήσεις είναι ιδανικά για να τους δώσουν κίνητρο να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους αλλά και τον εαυτό τους.
Σε αυτή την ηλικία είναι σημαντικό τα παιδικά βιβλία που θα αναζητήσετε για τα παιδιά σας να εστιάζουν σε ιστορίες φιλίες και αλληλεγγύης αλλά και σε περιπέτειες που εξάπτουν τη φαντασία του παιδιού και έχουν ένα ηθικό δίδαγμα στο τέλος που το κάνει να σκεφτεί και να εξελίξει την προσωπικότητά του.
Ενδιαφέρουσες προτάσεις σε λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά 10 ετών είναι
Το καπλάνι της βιτρίνας: Ένα κλασικό έργο της Άλκης Ζέη που αφηγείται την ιστορία δύο παιδιών και της φανταστικής τους σχέσης με μία βαλσαμωμένη τίγρη.
Ο Μάγκας: Ένα αγαπημένο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα που διηγείται τις περιπέτειες ενός σκύλου και της οικογένειάς του.
Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου: Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη που περιγράφει την καθημερινότητα ενός παιδιού κατά την περίοδο της Κατοχής.
Η εξέλιξη της σκέψης – Παιδική λογοτεχνία για παιδιά 12 ετών
Για τα παιδιά στην προεφηβεία, τα λογοτεχνικά βιβλία που περιλαμβάνουν κοινωνικά θέματα, ταξίδια και μυστήρια είναι η τέλεια επιλογή. Οι ιστορίες αυτές βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τις διαφορετικές όψεις του κόσμου και να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Παιδικά βιβλία που προσεγγίζουν θέματα όπως η διαφορετικότητα και η δικαιοσύνη, αλλά και ιστορίες με δυναμικούς και εμπνευσμένους χαρακτήρες είναι ιδανικές επιλογές σε αυτή την ηλικία.
Από τις πιο δημοφιλείς προτάσεις που θα βρείτε στο βιβλιοπωλείο Πατάκη σε λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά 12 ετών ξεχωρίσαμε:
Ξυπόλυτοι ήρωες: Ένα ιστορικό μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας Μητσιάλη που διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ακολουθώντας τις περιπέτειες μιας ομάδας παιδιών που αντιστέκονται στον ναζισμό
Ο μικρός πρίγκιπας: Το κλασικό έργο του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ που μαγεύει μικρούς και μεγάλους με τα διαχρονικά του μηνύματα.
Η ιστορία χωρίς τέλος: Ένα φανταστικό μυθιστόρημα του Μίχαελ Έντε που ταξιδεύει τους αναγνώστες σε έναν κόσμο γεμάτο περιπέτειες.
Η γέφυρα προς την ενηλικίωση – Λογοτεχνικά βιβλία για 14 Ετών:
Για τα μεγαλύτερα παιδιά, περνάμε πλέον από τα παιδικά βιβλία για παιδιά στην παιδική λογοτεχνία για εφήβους και αφηγήσεις με πιο πολύπλοκα θέματα και ήρωες που αναζητούν την ταυτότητά τους. Τα μυθιστορήματα φαντασίας και περιπέτειας, καθώς και τα κοινωνικά δράματα, αποτελούν μια εξαιρετική επιλογή. Για παιδιά 14 ετών προτείνονται μυθιστορήματα που συνδυάζουν την περιπέτεια με βαθύτερα νοήματα και ιστορίες που αναδεικνύουν την αξία της φιλίας και της οικογένειας μέσα από εφηβικούς προβληματισμούς. Στο βιβλιοπωλείο Πατάκη θα βρείτε δημοφιλείς επιλογές για παιδιά 14 ετών όπως:
Ο φύλακας στη σίκαλη: Το μυθιστόρημα του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ που εξερευνά την εφηβική ψυχή και τις προκλήσεις της ενηλικίωσης.
Η ιστορία ενός νεαρού gamer: Ένα σύγχρονο βιβλίο που εξερευνά τη ζωή ενός εφήβου με πάθος για τα βιντεοπαιχνίδια, προσφέροντας μια ματιά στις προκλήσεις και τις εμπειρίες του.
Μάνσφιλντ Παρκ (Η υπέροχη Όστεν): Ένα από τα κλασικά έργα της Τζέιν Όστεν, που αφηγείται την ιστορία της Φάνι Πράις και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στην αγγλική κοινωνία του 19ου αιώνα.
Η επιλογή ενός βιβλίου για ένα παιδί εξαρτάται από τα ενδιαφέροντά του, την ηλικία και τη φάση της ανάπτυξής του. Αναζητήστε βιβλία που συνδυάζουν καλοδουλεμένη πλοκή με εκπαιδευτική αξία, και μη διστάσετε να συμβουλευτείτε τις προτάσεις αξιόπιστων βιβλιοπωλείων.
Η παιδική λογοτεχνία είναι ένα δώρο που καλλιεργεί τη φαντασία, διευρύνει τη σκέψη και χαρίζει αμέτρητες ώρες διασκέδασης. Τα παιδικά βιβλία που επιλέγετε για τα παιδιά σας γίνονται μέρος των αναμνήσεών τους και συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Ανοίξτε ένα βιβλίο και αφήστε τα να εξερευνήσουν κόσμους γεμάτους ήρωες, περιπέτειες και πολύτιμα μαθήματα
Επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Πατάκη και επιλέξτε τα καλύτερα παιδικά βιβλία για παιδιά όλων των ηλικιών.
«Δύο άνθρωποι ψιθυρίζουν/τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;/ναι την καρδιά μας καρφώνει/ώστε λοιπόν είναι ποιητής»
Μίλτος Σαχτούρης, «Τα δώρα»
«Καθώς οι δημοσιογράφοι υπερασπίζονται την αλήθεια, ο κόσμος είναι μαζί τους», ανέφερε στο φετινό μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου, ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουντέρες. Η δημοσιογραφία μπορεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί όντως μια προσφορά στην κοινωνία και ένα πραγματικό λειτούργημα.
Σύμφωνα με το πιο πρόσφατο προσχέδιο της Κομισιόν για το κράτος δικαίου στις χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα κατατάσσεται στις χώρες «υψηλού κινδύνου» αναφορικά με την ελευθερία του Τύπου.
Είναι αλήθεια πως η δημοσιογραφία στα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ έχει γίνει το μαντρόσκυλο της εξουσίας. Η δημοσιογραφία στη χώρα μας είναι πλήρως ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη μέσω των κρατικών επιδοτήσεων και ενισχύσεων στις επιχειρήσεις ΜΜΕ.
Η 107η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα δεν είναι άσχετη με την ευθύνη των Ελλήνων δημοσιογράφων. Θλίψη επικρατεί για την ποιότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ωστόσο οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν και ασκούν τη δημοσιογραφία σε μικρά, αυτόνομα ψηφιακά Μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και σε ρεπορτάζ στα έντυπα, κυρίως, μέσα. Κι αυτό είναι η μόνη ελπίδα της δημοσιογραφίας, σώζοντας την τιμή ενός ολόκληρου κλάδου.
Είμαστε σε μια περίοδο που η ελευθερία του Τύπου βρίσκεται στο στόχαστρο σε όλη την Ευρώπη. Στις σημερινές συνθήκες υπό τις οποίες βρίσκεται η δημοσιογραφία, η απουσία του Γιώργου Δελαστίκ γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή, καθώς απαιτείται το αντιπάλεμα αυτών των συνθηκών. Μας λείπει ήδη αφόρητα, καθώς έγραφε με τέχνη από τα βάθη τού είναι του, αντλούσε έμπνευση και δύναμη, περιεχόμενο και ουσία από την καρδιά και την απεριόριστη αγάπη για τον απλό άνθρωπο.
Ο Γιώργος Δελαστίκ έφυγε πριν τρία χρόνια αφήνοντας πίσω του βαθύ ανθρώπινο αποτύπωμα και σπουδαίο έργο ενός φωτισμένου δημοσιογράφου. Ανήκε σε μια (σχεδόν μη υπάρχουσα πια) γενιά γραφιάδων, που έβλεπαν και έψαχναν τις πραγματικές αξίες και την ομορφιά (σε γλώσσα και επιχείρημα) και όχι τον παροδικό εντυπωσιασμό. Η συνεισφορά του και σ’ αυτόν τον τομέα είναι ανυπέρβλητη.
Η αξία του Γιώργου Δελαστίκ ως ερευνητή δημοσιογράφου και στοχαστή βρίσκεται στην απαράμιλλη σοβαρότητα, την ακρίβεια και την ακεραιότητα με τις οποίες στεκόταν απέναντι σε όλα τα προβλήματα του πεδίου του. Πρύτανης στη διεθνή πολιτική ανάλυση.
Ο λόγος του, τα κείμενά του, χαρακτηριστικά όχι μόνο της προσωπικότητάς του αλλά κι αυτής της λάμψης που εξέπεμπε, της σιγουριάς και του χαρίσματος της ασφάλειας, της γνώσης και της αυτοπεποίθησης. Καταφέρνουν τόσα χρόνια μετά να διεκδικούν τον χαρακτήρα του επίκαιρου, σαν να γράφτηκαν χθες ή ακόμα και …αύριο.
Με συγκίνηση και σεβασμό τιμούμε κι εδώ τη μνήμη του Γιώργου Δελαστίκ. Στην πραγματικότητα είμαστε πολλοί αυτοί που φροντίζουμε να μην ξεχαστεί το έργο του και η δημοσιογραφική του παρακαταθήκη για μια δημοσιογραφία που να λέει την αλήθεια, έντιμη, αξιοπρεπή, σε μια αργή πορεία προς το φως. Θα συνεχίσουμε να τιμάμε τον σπουδαίο άνθρωπο και μεγάλο δημοσιογράφο προβάλλοντας το έργο του και τη συνεισφορά του στη δημοσιογραφία και στους αγώνες του ελληνικού λαού. Παραμένει αξέχαστος, μοναδικός, αναντικατάστατος.
*Απόσπασμα από το επίκαιρο βιβλίο για τη δημοσιογραφία με τίτλο «Γιώργος Δελαστίκ: για πάντα παρών», αφιερωμένο στη μνήμη του σπουδαίου δημοσιογράφου, σε επιμέλεια Βασίλη Μπρούμα, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις ‘’Το Δόντι’’
Το Σάββατο 29 Απριλίου 2023 και ώρα 18:00 στο Ξενοκράτειο Αρχαιολογικό Μουσείο Ι.Π. Μεσολογγίου θα λάβει χώρα η παρουσίαση του βιβλίου της Χριστίνας Δημητρακάκη – Μουστακλή, συζύγου του αείμνηστου Αντιστράτηγου, υπό τη συνδιοργάνωση του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου με τίτλο: «ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ».
Πρόκειται για τη βιογραφία του Αντιστράτηγου Σπύρου Μουστακλή, που υπήρξε σπάνιο παράδειγμα ανένταχτου δημοκράτη αξιωματικού και κατέστη σύμβολο της αντίστασης έναντι του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.
Την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος ο οποίος θα μιλήσει για το βιβλίο ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει ο Δήμαρχος Ι.Π. Μεσολογγίου, Κώστας Λύρος.
Επίσης για το βιβλίο θα μιλήσουν ο πρώην Υπουργός και δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης, ο Αντιστράτηγος ε.α, Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού κ. Δημήτρης Αλευρομάγειρος, ο Ιστορικός, Υπεύθυνος Αρχείων Μουσείου Μπενάκη κ. Τάσος Σακκελαρόπουλος.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής» κ. Ηλίας Μαγκλίνης ενώ θα συμμετέχει και η κα. Ναταλία Μουστακλή.
Το βιβλίο «ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ» θα διατίθεται στο κοινό από τον εκδότη στις 29 Απριλίου 2023 στο Ξενοδοχείο Liberty. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στο τηλέφωνο 6995302125.
Ο Νίκος έχει βιωματική σχέση με τις αλυκές και το αλάτι. Το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης από την εισαγωγή του λευκώματος. «Ήταν η εποχή που για πρώτη φορά, στην ηλικία των πέντε χρόνων…» βρέθηκε εκεί και έρχονταν «κάθε χρόνο τα καλοκαίρια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60». Υπερβαίνει όμως δημιουργικά αυτή τη βιωματική – συναισθηματική σχέση, μετουσιώνοντας τις μνήμες του σε ιστορική γνώση που καταγράφει την εξέλιξη των αλυκών και του Μεσολογγίου στη διάβα οκτώ αιώνων, αφού «οι αλυκέςλειτουργούσαν από το 1407» ενώ «η ύπαρξη του Μεσολογγίου εστιάζεται στα τέλη του 15ου – αρχές 16ου αιώνα».
Στο ίδιο κεφάλαιο του λευκώματος, διατυπώνει ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές που σχετίζονται με την «Οθωμανική κατοχή». Μαθαίνουμε πως «στα χρόνια της δουλείας δεν ήταν υπό τουρκική δεσποτεία…αλλά άνηκαν στην πόλη του Μεσολογγίου και μάλιστα χωρίς την καταβολή οιασδήποτε μορφής φόρου», ενώ από «τις αρχές της επανάστασης το αλάτι είχε καταστεί μονοπωλιακό είδος και είχε περιέλθει στον έλεγχο του εκτελεστικού σώματος».
Ακολούθως μετά την απελευθέρωση, οι αλυκές «περιήλθαν στην κυριότητα του Δημοσίου… και ενοικιάζονταν σε ιδιώτη», ανέπτυξαν εξαγωγική δραστηριότητα «με τα μεσολογγίτικα πλοία που εμπορεύονταν το Μεσολογγίτικο αλάτι στην αλλοδαπή». Επίσης από το 1835 ο Σπυρίδων Βάλβης «παρασκεύαζε ποτάσα από τα μεσολογγίτικα αρμυρίκια… ενώ επιχείρησε να δημιουργήσει εργοστάσιο επεξεργασίας άλατος και παραγωγής σόδας».
Στο 4ο μέρος του λευκώματος πληροφορούμαστε τη λειτουργία « τεσσάρων συνολικά αλυκών στο Μεσολόγγι». Της Τουρλίδας, της Φοινικιάς «Άσπρη», της «Μαύρης» και της «Σκοποβολής». Οι δύο τελευταίες «λειτουργούσαν μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα». Ιδιαίτερη αξίας και η αναφορά στο ρόλο των «μουντών». Τις «κοιλότητες που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τη λιμνοθάλασσα» και μετατρέπονταν «το καλοκαίρι σε χώρους δημιουργίας αυτόπηκτου αλατιού», όπου οι «λαθραίοι αλατοπήκτες παρήγαγαν αλάτι… και η λαθραία αυτή διαδικασία πραγματοποιείτο μέχρι και την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής».
Το 5ο μέρος εστιάζει στην «περιοδική» και «διηνεκή»πήξη του αλατιού. Στις δύο δηλαδή μεθόδους παραγωγής, την παραδοσιακή αλλά με μειονεκτήματα να εφαρμόστηκε μέχρι το 1916 και τη μεταγενέστερη που σηματοδότησε τη φάση του εκσυγχρονισμού των αλυκών και εισήγαγε ο Ιωσήφ Σαντόζα. Τέλος υπάρχει ιδιαίτερη αναφορά στην «ανοδική πορεία της δεκαετίας 1930 – 1940», στο σύστημα «αυτοκαλλιέργειας ή καλλιέργειας με αυτεπιστασία» που κατήργησε την ανάθεση σε εργολάβους. Στη συνέχεια γινόμαστε γνώστες ορολογιών και ρόλων που αφορούν την παραγωγική διαδικασία της εξόρυξης. Ο ρόλος του «καραβοκύρη», των «αλυκάριων», των «ποτιστάδων», η διαδικασία της «περισανίδωσης», τα «τηγάνια», οι «πόρτες» και η «κρέμα».
Το 8ο και 9ο μέρος είναι αφιερωμένο στην Κατοχή και τον εμφύλιο. Όταν παρά τα μεγάλα προβλήματα η παραγωγή συνεχίστηκε, αγοράστηκε το 1945 γεφυροπλάστιγγα και κατασκευάστηκε το κτίριο που ανακαινισμένο σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Άλατος. Στα 1957 δε, δημιουργήθηκε «ετσιθελικά από την Εταιρεία Μονοπωλίου ανάχωμα», το οποίο έφερε τις «έντονες αντιδράσεις των Μεσολογγιτών και όχι μόνο», αφού «το έργο ανέκοπτε παντελώς τη θέα προς το πέλαγος». Το έργο «οι Μεσολογγίτες το ονόμασανΠαραλίμανο».
Ακολουθεί η εποχή του «σχεδίου Μάρσαλ» και οι επί μια δεκαετία απατηλές υποσχέσεις των κυβερνώντων περί ανασυγκρότησης των αλυκών. Όπως απατηλές αποδείχθηκαν και οι υποσχέσεις περί «εκβιομηχάνισης» που συνεχίστηκαν μέχρι τη δικτατορία. Στη διάρκεια αυτής, μέσω της εταιρείας «ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ – Εταιρεία Χημικών Προϊόντων Α.Ε», προωθήθηκε σκανδαλωδώς «σε διάστημα μικρότερου του έτους»η καταστροφή της λιμνοθάλασσας«μετατρέποντας την, ιδιαίτερα την περιοχή της Κλείσοβας και της Πλώσταινας, σε ένα τεράστιο προθερμαντήριο της μεγάλης αλυκής που δημιούργησαν μετέπειτα».
Πέραν των ιστορικών στοιχείων, εκτεταμένες είναι οι προσεγγίσεις ζωής – φωτογραφικές και λεκτικές – που αφορούν το εργατοτεχνικό προσωπικό και τους επισκέπτες των αλυκών της Τουρλίδας, της «δικής μας» αλυκής όπως χαρακτηριστικά την αναφέρει ο συγγραφέας. Ειδικό κεφάλαιο αφορά τη μετατροπή της σε δημοτική επιχείρηση (1987), καθώς και στους διατελέσαντες προέδρους, διευθυντές, αρχιτεχνίτες, φύλακες, συντηρητές και αλογάρηδες των δύο αλυκών.
Πλήθος άλλων ιστορικών δεδομένων τα οποία είναι αδύνατον να αποτυπωθούν σε μια σύντομη παρουσίαση όπως αυτή, συνδεδεμένα αρμονικά με συναισθηματικά βιώματα, αφηγήσεις και 150 υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, προσφέρουν στον αναγνώστη μια αξιόπιστη συνολική εικόνα της εξελεγκτικής πορείας των αλυκών και των ανθρώπων τους, αφήνοντας τον εντέχνως να περιηγηθεί συνειρμικά σε άλλες εποχές, ενδεχομένως πιο αγνές και ανθρώπινες.
Ένα Ιστορικό – Φωτογραφικό Λεύκωμα που αξίζει να βρίσκεται στο σπίτι κάθε Μεσολογγίτη και όχι μόνο!
Σε ευχαριστούμε Νίκο,
Δικαίως δε προσδοκάμε τη συνέχεια της ερευνητικής σου δραστηριότητας.
Στη βιβλιοπαρουσίαση χαιρετισμούς θα απευθύνουν οι κ.κ. Προκόπιος Παυλόπουλος τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Απόστολος Κακλαμάνης πρώην Πρόεδρος της Βουλής και Κυριάκος Κενεβέζος Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα
Διονύσιος Σταθακόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Βυζαντινής, Ιστορίας Πανεπιστημίου Κύπρου
Την παρουσίαση του βιβλίου θα κλείσει η συγγραφέας του, κυρία Χριστίνα Δημητρακάκη – Μουστακλή, για να ακολουθήσει μικρή δεξίωση με την ευγενική χορηγία του Δήμου Αθηναίων.
Ήρθε στα χέρια μου το νέο βιβλίο του Γιάννη Δακαλάκη, «ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ Ιστορία Πολιτισμός Γεγονότα, 16ος-20ος αιώνας». Είναι μια «συμπυκνωμένη» Ιστορία. Η πορεία του Μεσολογγίου μέσα στο χρόνο. Το Μεσολόγγι που ξεπετιέται από τη μνήμη, αλλά και το γνώριμο Μεσολόγγι, το καθημερινό, αυτό, που ζη ο καθένας μέσα μας, μέσα στο τώρα, στην δεδομένη στιγμή.
Με όλα αυτά θέλω να υπογραμμίσω ότι – από όσα αναφέρονται στο παρελθόν του Μεσολογγίου – απομυζούμε την γοητεία της ιστορίας του. Από τα καινούργια, τα σύγχρονα αναπηδάνε παλιές βιώσεις, που φθάνουν σε μας. Με όλα αυτά ανακαλύπτουμε αυτό που είμαστε, ως άτομα και ως Λαός. Το Μεσολόγγι στη διαχρονία του! Τον θρύλο του Μεσολογγίου!
Το περιεχόμενο του βιβλίου απλώνεται σε 309 σελίδες. Είναι έργο ζωής για τον Δακαλάκη, που μας εκπλήσσει με την ευρυμάθειά του. Κάθε φορά μάς αποκαλύπτει ένα μέρος της δημιουργικής του πηγαιότητας. Ο ανήσυχος και αεικίνητος Δακαλάκης! Τελειώνοντας την υπηρεσία του στον ΟΤΕ, τον βρήκαμε σε επιδόσεις στην ωρολογιακή τέχνη και την χρυσοτεχνική. Όλες οι εμπειρίες τού αλησμόνητου Μπελεγρίνη, του πεθερού του, μετακόμισαν στο μυαλό και τα χέρια του!
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του, το ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ανθεί στα χρόνια του Τουρκοκρατίας. Μέσα στην βαρυχειμωνιά της Ρωμηοσύνης, δροσόσταλες ελπίδες, ντυμένες τον «σέρσιγγα», χορεύουν στον ουρανό της θρυλικής πολιτείας.
Από την αρχή του βιβλίου του, ο Δακαλάκης, μας ειδοποιεί ότι, στο βιβλίο του δεν θα βρούμε τα δικά του συγγραφικά επινοήματα, αλλά ό,τι υπέροχο δωροδοκούν οι πηγές. Βλέπουμε, από το πρώτο κεφάλαιο να βάζει σε παράταξη ιστορικά βιβλία. Ειδοποιεί τον αναγνώστη ότι στο βιβλίο του θα συναντήσει συγγραφικές εμπειρίες μεταγραμμένες σε βιβλία με πλατιά αποδοχή και αφιέρωση. Στάθηκα, περισσότερο από όσο σε άλλα σημεία του βιβλίου του, στην ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ. Ο Έλληνας δείχνει ενδιαφέρον για τη διαιώνιση των σημαντικών γεγονότων της ζωής, γράφοντάς τα ή αποθηκεύοντάς τα στην μνήμη του. Τα δύο αυτά δεν είναι ανεξάρτητες επιδόσεις, τα δένει μεταξύ τους. Τα γραπτά είναι χρήσιμα όχι για όσους γράφουν μόνο, αλλά και για όσους δεν γράφουν. Τροφοδοτούν την καθολική μνήμη. Αυτό είναι αναντίλεκτο. Το Μεσολόγγι με την τυπογραφία γίνεται το σημείο αναφοράς Ελλήνων και ξένων. Παγκοσμιοποιείται. Μιλάνε όλοι γι΄αυτό. Με το σχετικό κεφάλαιο στήνει μπροστά μας τον αλησμόνητο νομικό, το συμπολίτη μας Σπ. Κανίνια απ’ όπου άντλησε σχετικές γνώσεις.
Ο Δακαλάκης έχει μια ιδιοτυπία. Τελειώνει μια παράγραφο του λόγου του με στίχους ονομαστού ποιητή και κάνει τον λόγο του αληθινό και όμορφο. Ο ποιητής λέει μεγάλες αλήθειες, αλλά όμορφα.
Προχώρησα και στο κεφάλαιο «Προεπαναστατικό Μεσολόγγι». Ένα χαρούμενο πρόσωπο μέσα στην κατήφεια μιας «μαυροφόρας απελπισιάς», κατά τον ποιητή. Ενδυμασίες γυναικών και λερή φουστανέλα, που σήμερα αναδείχνονται στις Γιορτές Εξόδου. Υπάρχει και κάτι άλλο, που επιμένει και το τηρεί. Κι’ αυτό δείχνει ότι είναι συγγραφέας με αποσκευές. Δένει τα νοήματά του με ποιητικό επίγραμμα διαλεκτού ποιητή π.χ. αφήνει τον Παλαμά να μας λέει την Ιστορία του Μεσολογγιού, από τις καταβολές του ως σήμερα. Την διαχρονική πορεία τού Μεσολογγιού. Στοχάζεται πρωτότυπα επάνω στη συμπεριφορά των Ρώσσων στα Ορλωφικά και τους στιγματίζει ότι μας έριξαν στην κάψα του πολέμου και έφυγαν σαν ταξιδιάρικα πουλιά!
Το Μεσολόγγι δεν προήλθε από αυτοματογένεση, έχει ιστορική διαδρομή! Είχαν προηγηθεί διεργασίες πολλές, πολιτιστικές και πνευματικές, που οδήγησαν στις γνωστές εξελίξεις. Η Παιδεία, οι μεγάλες προσωπικότητες ήταν οι αρχιτέκτονες των εξελίξεων. Ο Δακαλάκης το ξέρει αυτό και στο βιβλίο του επιμένει και το λέει. Δείχνουν δρόμους και εκχύνουν ομορφιά πιο δροσερή από την αποσπερνή αύρα της λιμνοθάλασσας. Λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ, «όταν φωτίζεται το κεφάλι, δε θα βρεθείς ποτέ στην ανάγκη να το κόψεις». Σωστό! Τίναξαν στον αέρα μεθοδεύσεις των κατακτητών για τον αφανισμό της Ρωμηοσύνης. Ο Δακαλάκης το ξέρει αυτό και δίνει κυρίαρχη θέση στο βιβλίο του. Μου άρεσε μια υπέροχη συμβουλή του Γρ. Μάνεση στους Έλληνες: «Να έχουν φόβο Θεού και να συλλογίζονται τα μετά ταύτα!». Αυτό σημαίνει ότι με τον φόβο του Θεού αποχτάς αντοχή και δύναμη. Από τον προϋπολογισμό του ενδεχόμενου, αποχτάς σύνεση. Τα δύο ακαταμάχητα όπλα του αγωνιστή. Πρόσωπα, που φαίνονται μυθικά στο βιβλίο του Γιάννη Δακαλάκη, αποδεικνύονται υπαρκτά. Φωτογραφίες, ζωγραφικές παραστάσεις στη χρήση του συγγραφέα για ανάδειξη τους. Δεν προσπερνώ καταθέσεις απόψεων για την Ελλάδα όπως του ασύγκριτου Μάγερ, εφημερίδες που ο συγγραφέας αξιοποιεί και καταγράφει ότι με φωνή «Στέντορος» στεντονότερον, θα διαλαλεί το δικαίωμα της Ελλάδας να συγκαταριθμείται με τους άλλους λαούς. Από όλα αυτά θαυμάζουμε έναν Λαό, που είναι έτοιμος να πεθάνει τραγουδώντας.
Ένα πήδημα μάς μεταφέρει στη μετεπαναστατική εποχή. Εδώ οραματιστές Πρωθυπουργοί, ο θρυλικός Κήπος των Ηρώων, αυτό το θαύμα θαυμάτων και το μυστήριο! Ποιητές, φωτογραφίες, αυθεντίες των Γραμμάτων και τις πολιτικής, συνωθούνται στις σελίδες του βιβλίου. Η Μουσική, κυρίαρχη επίδοση στο Μεσολόγγι, αυτοσχεδιαστές κανταδόροι καταπλημμυρίζουν τους δρόμους του Μεσολογγίου και γλυκές κοπελιές ξεπορτίζουν ή βγαίνουν στα παράθυρα και τα μπαλκόνια. Κυλάει ο χρόνος!. Το Μεσολόγγι δένει τις κεφαλοχάραχτες πληγές του από το σπαθί του Μωχαμετάνου. Ιεροί Ναοί χτίζονται. Το πανηγύρι του Αϊ Συμιού ευκαιρία για καβαλαρία και ανέμισμα φουστανέλας στον χορό. Σύλλογοι οργανώνονται. Αγάλματα στήνονται. Φωτογραφίες απαθανατίζουν μορφές που χάθηκαν στις απόκρημνες λαγκαδιές του χτες. Εδώ ο Ευαγγελάτος ο θρυλικός Δήμαρχος, ο Δεσπότης Θεόκλητος. Εδώ δάσκαλοι που μίλησαν σε ψυχές και τις φωτοσκίασαν. Το φαρμακείο του Μηλιώνη, όπου κατέφθαναν πυκνές ομάδες ανθρώπων για ενημέρωση, καλοπροαίρετοι άνθρωποι όπως ο Κ. Πετρόπουλος, ο Σπ. Κανίνιας, ο Τάσος Γιανναράς και απειράριθμο πλήθος πνευματικών ανθρώπων με βαθύ Μεσολογγίτικο αίσθημα. Η αγέραστη νιότη του Μεσολογγίου, μέσα από τα Σχολεία του, πρόβαλλε το δικαίωμα του Μεσολογγιού να καταχωρείται στην Παγκόσμια συνείδηση, ως αιώνιο σύμβολο παλικαριάς και λεβεντοσύνης, θαυμαστό από δικούς μας και ξένους.
Στο βιβλίο, τέλος, αναδείχτηκαν προσοντούχοι και χαρισματικοί άνθρωποι με επιδόσεις στη μουσική, στην ποίηση, στον λόγο. Σκεφτικός στάθηκα στη φωτογραφία του Β. Σταματόπουλου, Μεσολογγίτη, μπροστά σε ορθόστητα όργανα μουσικής. Λίγο παρακάτω δοκίμασα μια βαθειά συγκίνηση. Βγήκε μπροστά η αλησμόνητη Βιβή Μπακανδρέα. Ήχησε στα αυτιά μου: «Να ζη το Μεσολόγγι»! καθηγήτρια στο σχολείο μου και η μουσική φωνή του Μεσολογγίου.
Γιάννη Δακαλάκη, έδωσες την ψυχή σου για ένα έργο, που για πάντα θα γοητεύει, θα διδάσκει, θα φωτίζει τα σώψυχα του Μεσολογγιού, στη συνομιλία του με το μέλλον.
«Τον είδα σκυμμένον ώρας ολοκλήρους εις γραφεία εφημερίδων να μεταφράζει άρθρα , μυθιστορήματα, ειδήσεις, τηλεγραφήματα, χαμένον πάντα πίσω από ένα βουνό αγγλικών εφημερίδων περιοδικών, βιβλίων. Ήτο χλωμός και κακόρεκτος και δύστροπος κάποτε, υποφέρων από το στομάχι του», κάπως έτσι μας περιγράφει ο Παύλος Νιρβάνας την κοσμική και συνάμα ασκητική παρουσία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όταν αυτός επιδιδόταν με ζήλο και θέρμη στις απαιτήσεις του δύσκολου εγχειρήματος και της πνευματικής πρόκλησης του «μεταφράζειν» .
Ο Σκιαθίτης λογοτέχνης συναντούσε έννοιες, σαν κορμιά, γεννημένα στο χώμα ενός ξένου τόπου, ενδεδυμένα με φθόγγους και γράμματα της πατρικής τους γης και τους φορούσε ένα νέο ένδυμα, μιαν άλλη φορεσιά, να ταξιδέψουν, για να μιλήσουν- πάλι-για όσα εννοούν και σημαίνουν, αρθρωμένα πια σε έναν αλλιώτικο ήχο, κρατώντας, ωστόσο, ατόφιο το μεδούλι του αρχικού τους περιεχομένου· τη «μυρωδιά» των σωμάτων τους.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σ’ αυτό το λεκτικό ζύγισμα που διανθίζεται με το δικό του «εκκλησιαστικό» ύφος, «πατά» στο κατώφλι της αγγλικής λογοτεχνικής παράδοσης και καταπιάνεται σε ένα από τα μεταφραστικά του ταξίδια με το ποίημα του Λόρδου Βύρωνα, τα «Νησιά της Ελλάδας». Η προσωπικότητα του Άγγλου ρομαντικού με τον θυελλώδη και περιπετειώδη βίο προσελκύει την προσοχή αυτού του «κοσμικού καλόγερου» των ελληνικών γραμμάτων είτε γιατί διέβλεψε σε αυτόν την αγαθότητα και την ειλικρίνεια των προθέσεών του-απέναντι στον ελληνικό αγώνα της Ανεξαρτησίας- είτε γιατί το ποιητικό του έργο συμφωνούσε με την ποιητική του αισθητική. Αναντίρρητα, η μετάφραση του λυρικού ποιήματος, τα «Νησιά της Ελλάδος» αποτελούν απόδειξη αυτού του θαυμασμού του Παπαδιαμάντη στο πρόσωπο του Βύρωνα και συμπυκνώνεται σαφώς στα λεγόμενα του πρώτου πως «Ο Βύρων ήτο αρχαίος Έλλην κατά την καρδιάν, κατά το πνεύμα και κατά το φρόνημα»
Ωστόσο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δε στέκεται μόνο σε αυτή την μεταφραστική προσπάθεια. Καταπιάνεται και με την απόδοση σε ελληνική λαλιά των προσωπικών επιστολών του Βύρωνα, επιστολών που αποκαλύπτουν γλαφυρά τις σκέψεις, τις προσδοκίες, αλλά και τις αμφιβολίες και τις απογοητεύσεις του, όταν αυτός φρόντιζε για την εύρεση χρημάτων, πυρομαχικών και φαρμακευτικού υλικού και μηχανευόταν πολεμικές στρατηγικές και τεχνικές, για τις μάχες που οραματιζόταν ότι θα ζούσε, σαν άλλος Αχιλλέας, σε έναν τόπο που είχε γνωρίσει μόνο μέσα από τα αναγνώσματά του, αλλά αγαπούσε ήδη βαθιά και πολύ.
Ο Παπαδιαμάντης, των περιορισμένων ταξιδιών, της σκιαθίτικης υπαίθρου, της εκκλησιαστικής ζωής, της ολιγάρκειας, του λιτού, σχεδόν στερημένου βίου μετέφραζε τα ρηθέντα του Βύρωνος, του κοσμοπολίτη, ρομαντικού ποιητή με την ροπή προς τον προκλητικό, έκλυτο βίο· επεξεργαζόταν το έργο ενός αριστοκράτη που άνευ όρων παραδιδόταν στις γήινες και εφήμερες απολαύσεις. Μεταξύ, εντούτοις, αυτών των αντιθέσεων που πηγάζουν από την προσωπική ζωή του καθενός παρατηρεί κανείς ένα στοιχείο ενότητας, αυτό της κοινής αγάπης του βαθιά ελληνικού, της αγάπης για τον αδύναμο, για τον άνθρωπο που υποφέρει σαν το τραγικό πρόσωπο που μπλέκει σε περιπέτειες άθελα του, προκαλούμενο από μια μοίρα που είναι αδύνατο να ελέγξει. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Λόρδος Βύρωνας εκ διαμέτρου αντίθετοι ως προς το βίο συναντώνται πάραυτα στην «οδό» της ευσπλαχνίας, ως «αφηγητές» και «υπερασπιστές» του αδύναμου ανθρώπου.
Στο σημείο αυτό και σε ένα υποθετικό και παρακινδυνευμένο ερώτημα ποιος από τους ήρωες του Παπαδιαμάντη θα συγκινούσε περισσότερο τον Άγγλο «θεσπέσιο ποιητή», αν τυχόν υπήρχε η δυνατότητα να αναγνώσει κι αυτός κάποια από τα διηγήματά του ή ποιο θα επέλεγε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης να αναγνώσει στον Βύρωνα σε μια συνάντηση στη σφαίρα του «φαντασιακού», η απάντηση πιθανόν να ήταν το διήγημα, «Έρωτας στα χιόνια»
Ο ήρωας του διηγήματος αυτού, σύμβολο του απλού, αλλά και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκου ανθρώπου, του «γυμνού» κι ανεπιτήδευτου απέναντι σε έναν κόσμο που του γεννά συνεχώς προκλήσεις, ίσως θα συγκινούσε και θα κέντριζε το ενδιαφέρον του ποιητή του «Δον Ζουάν» .
«Έρωτας στα χιόνια», και το κεντρικό πρόσωπο αυτού του αφηγήματος, ο μπάρμπα-Γιαννιός, ένας ναυτικός που γνώρισε τις λύπες, τις ασωτίες, αλλά και την λαμπρότητα του ναυτικού επαγγέλματος, ζει πια παρηκμασμένος στο νησί της Σκιάθου, ενώ «κανένα δεν είχε εις τον κόσμον ήτον έρημος». Είχε χάσει γυναίκα και παιδί, οικονομικά αδύναμος, με την ευρωστία του να τον έχει εγκαταλείψει, πνιγμένος στο ποτό που τον «κατάπινε» κυριολεκτικά μέσα στον στρόβιλο της λήθης, διατηρούσε κάτι από τη φλόγα της ζωής, έχοντας σμιλεύσει στο μυαλό του, έναν έρωτα για μια γειτόνισσά του, τη μυλωνού. Εκείνη στον αντίποδα, μέσα στην άγνοια και στην αδιαφορία για το πάθος του μπάρμπα-Γιαννιού, ζούσε τη χαρά της οικογενειακής ζωής και «άλεθε με τον χειρόμυλό της αλεύρι», για να ζυμωθεί το ψωμί του νησιού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης παρουσιάζει τη μορφή του παρηκμασμένου ανθρώπου που ζει στο περιθώριο, γραφική και προβλέψιμη, το τέλειο θύμα για περιπαικτικά σχόλια, αλλά και για ηθικά διδάγματα. Ο μπάρμπα-Γιαννιός από τις «αγγλικές τσόχες» , τα «βελούδινα γιλέκα», τα «ψηλά καπέλα», τις «χρυσές καδένες» και τα «ωρολόγια» που φορούσε βρέθηκε μόνο με μια «πατατούκα» να ζεσταίνει τους ώμους του, αφού σαν άλλος άσωτος υιός είχε με «τας Φρύνας της Μασσαλίας» σκορπίσει και ξοδέψει κάθε οικονομία του.
Αυτή η ένδεια της εμφάνισής του επεκτεινόταν και στην φτώχεια που βίωνε εξωτερικά· αγαπημένα πρόσωπα είχαν από καιρό χαθεί, μόνη ζεστασιά ένα «παράνομο» ερωτικό συναίσθημα που βρισκόταν στο μεταίχμιο του γελοίου. Ο έρωτας για μια παντρεμένη γυναίκα- που η κατάκτησή της θα έμενε στη σφαίρα του ανεκπλήρωτου- είναι το μόνο που φλογίζει μέσα του κι έρχεται σε τρομερή αντίθεση με το χιόνι του χειμωνιάτικου, σκιαθίτικου τοπίου που έμελλε να γίνει ο εξαγνισμός του, ο λευκός τάφος του που ξέπλυνε όλα τα κρίματά του.
Το συναίσθημά του, προηγουμένως, τον μετατρέπει σε ένα δορυφόρο, σε έναν παρατηρητή της ζωής της μυλωνούς. Περιεργάζεται από μακριά την αδιάφορη μυλωνού και στο μυαλό του ιδέες για τις ανατροπές που τεχνάζεται ο έρωτας γυρίζουν στον νου του.. και τον ζαλίζουν τόσο πολύ, ώστε καταλήγει χωμένος σε ένα σωρό από χιόνια, σκεπασμένος, παγωμένος, ξεχασμένος από τους ανθρώπους, κρυμμένος από το βλέμμα του Θεού. Ο άλλοτε ευειδής και καλοντυμένος ναυτικός που γευόταν ταξίδια κάθε είδους, τώρα αποχωρούσε από τη ζωή με έναν ερωτικό καημό, φτωχός και έρημος, χτυπημένος απ’ τις απώλειες..
Κι έτσι, ο πολύτροπος μεταφραστής του λόγου και της ανθρώπινης ψυχής είναι βέβαιο πως «συνομίλησε» με τον Μπάιρον..
Το πρώτο βραβείο ποίησης απέσπασε στον 40ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, ο Μεσολογγίτης ποιητής, Περίανδρος Παπανικολάου.
Ο Περίανδρος Παπανικολάου συμμετείχε στον διαγωνισμό με τον ποίημα “ΥΜΕΙΣ ΕΙΠΕΤΕ“.
Η διάκριση αυτή αποτελεί μια ακόμη αναγνώριση για το έργο του ταλαντούχου λογοτέχνη, που συνεχίζει την παράδοση της πόλης στα γράμματα και τις τέχνες.
Να θυμίσουμε ότι το φθινόπωρο για το έργο του Περίανδρου Παπανικολάου είχαν μιλήσει με ευμενή σχόλια ο ποιητής Γιώργος Δάγλας και η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Χριστίνα Μανωλέα, κατά την παρουσίαση, στο Μεσολόγγι της ποιητικής του συλλογής “ΣΕΙΡΑΔΙΟ“.
Ο Περίανδρος Παπανικολάου σε ανάρτησή του για τη βράβευσή του σημείωσε: “Ευχαριστώ από καρδιάς, τους φίλους και τους ομότεχνους που πιστεύουν στην γραφή μου, τους κριτές, και τους υπόλοιπους διακριθέντες και συμμετέχοντες στον διαγωνισμό.
Στις δύσκολες μέρες που περνάμε κάποιοι πιστεύουμε ότι οι τέχνες και ο πολιτισμός είναι η μόνη λύση.
Το 2021 η ποίηση επιστρέφει στην πόλη του Κωστή Παλαμά, του Γεωργίου Δροσίνη, του Μιλτιάδη Μαλακάση και του Θωμά Γκόρπα.”
ΥΜΕΙΣ ΕΙΠΕΤΕ
Είδαν τους ποιητές…
τελευταία φορά σε σταθμούς επαρχιακούς,
στις χαμένες συνειδήσεις των ταβερνείων
πίνοντας το δάκρυ των τρυπημένων πλευρών τους,
στα γκρεμισμένα τείχη των λογισμών
και στα κόκκινα πουκάμισα των εξεγέρσεων.
Άκουσαν τελευταία φορά τους ποιητές
να τραγουδούν ληστών ιστορίες,
να κραυγάζουν στις φωτιές του δάσους
σαν καίγονταν τα πληγωμένα μυστικά.
Είδαν, των ποιητών τα ονόματα
σε σφαίρες χαραγμένα,
τα χείλια τους είδαν
να στάζουν αίμα κακό,
μονολογώντας
«ὑμεῖς εἴπετε, οὑκ ἡμεῖς».
Είδαν την τελευταία φορά τους ποιητές…
αγέρωχους και προδομένους.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 40ου Πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ)
ΔΟΚΙΜΙΟ
Α΄ Βραβείο: Κωλεττας Στέφανος (Κάτω Λαψίστα – Ιωάννινα)
