Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος 

Καθηγητής,

Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών

Δύο χρόνια έχουν παρέλθει από την τραγωδία στα «Τέμπη». Ένα γεγονός που δεν ήταν ούτε φυσικό φαινόμενο ούτε μοιραίο ατύχημα αλλά η κορύφωση μιας μακράς πορείας πολιτικής ανευθυνότητας και θεσμικής αποσάθρωσης. Ένα γεγονός – καθρέπτης ενός συστήματος που σφυρηλατήθηκε στην αδιαφορία, θεμελιώθηκε στις παραλείψεις και οχύρωσε την εξουσία του πίσω από την ατιμωρησία.

Η τραγωδία των Τεμπών δεν πρέπει να εκληφθεί ως απλή διαχείριση ενός τεχνικού ζητήματος. Η αποτίμηση της τραγωδίας αυτής δεν μπορεί να εξαντληθεί σε έναν διάλογο συγκάλυψης. Αντιθέτως, απαιτεί την ανάδυση κριτικής σκέψης που θα εξετάσει βαθύτερα το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, η μνήμη αυτής της τραγωδίας βαραίνει ακόμα πάνω από τη συλλογική συνείδησή μας. Η σιωπή που επιβλήθηκε δεν ήταν μια ουδέτερη σιωπή. Ήταν μια σιωπή που φώναζε, μια σιωπή που έλεγε περισσότερα από τις δικαιολογίες, τις υπεκφυγές και τις ανεύθυνες δηλώσεις που ακολούθησαν. Μια σιωπή που ζητά να μετατραπεί σε φωνή.

Στην ιστορία μιας χώρας υπάρχουν κάποια γεγονότα που δεν αποτελούν απλώς σημεία καμπής, αλλά ρωγμές βαθιές, μέσα από τις οποίες μπορεί κανείς να αντικρίσει την αλήθεια μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Υπάρχουν στιγμές που σκίζουν την πραγματικότητα, που δεν είναι απλώς τραγωδίες αλλά ρήγματα μέσα στον χρόνο. Στιγμές όπου η κοινωνία αναγκάζεται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να δει το αληθινό της πρόσωπο, γυμνό και απροστάτευτο.

Η τραγωδία των «Τεμπών», τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023, δεν είναι ένα τέτοιο γεγονός μόνο λόγω της ανείπωτης απώλειας 57 ανθρώπινων ζωών αλλά επειδή κατέστη σύμβολο της πολιτικής ανευθυνότητας, της θεσμικής αποσάθρωσης και της ηθικής χρεοκοπίας ενός ολόκληρου συστήματος.

Για αυτό η τραγωδία των «Τεμπών» δεν ήταν απλώς μια φρικτή καταστροφή.

Ήταν η αποκάλυψη ενός κόσμου σάπιου, ενός συστήματος που χτίστηκε πάνω στην αδιαφορία, ενός κράτους που δεν έχει θεμέλιο τον άνθρωπο αλλά την εξουσία. Ήταν ακριβώς αυτό: μια αντανάκλαση του κόσμου που έχουμε δημιουργήσει και, ταυτόχρονα, του κόσμου που ανεχόμαστε.

Και τώρα, δύο χρόνια μετά, η ερώτηση αιωρείται ακόμα: Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σε αυτό το σύστημα, σαν να μην έγινε τίποτα;

Μας μίλησαν για λάθη, για ατυχήματα, για ανθρώπινες παραλείψεις.

Αλλά η αλήθεια είναι αδυσώπητη. Δεν ήταν τυχαίο. Δεν ήταν η κακιά στιγμή.

Ήταν η προβλέψιμη συνέπεια μιας χώρας όπου η ασφάλεια θεωρείται κόστος και η ευθύνη διαχέεται μέχρι να μην έχει κανείς πραγματικά την ενοχή.

Ήταν το αποτέλεσμα δεκαετιών, όπου η ανικανότητα βαφτίζεται ρουσφέτι, η αναξιοκρατία γίνεται κανονικότητα και η ατιμωρησία θεσμός.

Τα «Τέμπη», λοιπόν, δεν ήταν εξαίρεση. Ήταν ο κανόνας.

Η Ελλάδα όμως δεν είναι μια χώρα χωρίς νόμους. Tο κράτος δεν απουσιάζει. Απλά είναι επιλεκτικά παρόν.

Είναι μια χώρα όπου οι νόμοι υπάρχουν μόνο για τους αδύναμους. Για εκείνους που δεν έχουν τα μέσα να ξεφύγουν. Για τους πολλούς, που πρέπει να υπακούουν.

Αλλά για τους λίγους, για αυτούς που κρατούν τα ηνία της εξουσίας, ο νόμος είναι εύκαμπτος. Η δικαιοσύνη είναι αργή. Οι ευθύνες πνίγονται σε επιτροπές, σε διαδικασίες, σε ατέρμονες έρευνες που δεν καταλήγουν πουθενά. Δηλαδή, μια μεταφυσική της ατιμωρησίας.

Το γνωρίζουμε. Το βλέπουμε. Και το ανεχόμαστε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, η ατιμωρησία δεν είναι απλώς νομικό πρόβλημα. Είναι πολιτισμικό. Είναι υπαρξιακό.

Είναι η συλλογική μας παραίτηση από την έννοια της δικαιοσύνης.

Και αν δεχτούμε ότι το αίμα αυτών των παιδιών θα ξεχαστεί, τότε αποδεχόμαστε πως οι ζωές μας δεν αξίζουν τίποτα. Και όταν οι ζωές μας δεν αξίζουν τίποτα, το επόμενο «έγκλημα» απλώς  ακολουθεί.

Κάθε εποχή έχει ένα δίλημμα. Κάθε γενιά καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα που καθορίζει αν θα είναι ελεύθερη ή αν θα σκύψει το κεφάλι.

Το δικό μας ερώτημα είναι εδώ, μπροστά μας: Θα αποδεχτούμε πως είμαστε απλώς αριθμοί, στατιστικά στοιχεία σε ένα σύστημα που δε νοιάζεται για εμάς; Ή θα διεκδικήσουμε τη ζωή μας;

Γιατί η ελευθερία δεν είναι μόνο πολιτική έννοια. Είναι η άρνηση να δεχτείς ότι η ζωή σου είναι φτηνή. Ότι η ύπαρξή σου δεν έχει αξία. Ότι μπορείς να πεθάνεις και η κοινωνία να συνεχίσει σαν να μη συνέβη τίποτα.

Αν δεν σταθούμε απέναντι σε αυτό το σύστημα, τότε το δεχόμαστε. Τότε τα επόμενα «Τέμπη» είναι μόνο θέμα χρόνου.

Όταν μια κοινωνία επιλέγει να ξεχάσει, δεν είναι μόνο ηθική αποτυχία. Είναι πολιτική επιλογή. Γιατί η μνήμη δεν είναι απλώς συναίσθημα. Είναι πράξη.

Το κράτος, η εξουσία, οι μηχανισμοί που μας θέλουν ανίσχυρους βασίζονται στη λήθη. Στην εξάντληση. Στη σταδιακή φθορά της οργής, μέχρι που να γίνει αποδοχή.

Αλλά η μνήμη είναι πράξη αντίστασης. Είναι η άρνηση να επιτρέψουμε να γίνουμε μια κοινωνία που ξεχνά τους νεκρούς της και προετοιμάζει τους επόμενους.

Για αυτό στις 28 Φεβρουαρίου δε ζητάμε απλώς δικαιοσύνη. Την απαιτούμε.

Στις 28 Φεβρουαρίου δε βγαίνουμε στον δρόμο απλώς για να θρηνήσουμε. Βγαίνουμε για να αρνηθούμε:

Την αδιαφορία.
Την πολιτική της λήθης.
Την ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Η  28η Φεβρουαρίου δεν είναι μια έκφραση διαμαρτυρίας.

Δεν είναι μια πολιτική ή κομματική κινητοποίηση, όσο και αν κάποιοι το επιθυμούν.

Δεν είναι εργαλειοποίηση της τραγωδίας από ποικιλώνυμα κομματικά συμφέροντα.

Είναι κάλεσμα κοινωνικής αφύπνισης. Διότι εάν αδιαφορήσουμε, το επόμενο κάλεσμα θα είναι πιο οδυνηρό.

Είναι η φωνή που θα σπάσει τη σιωπή του συστήματος.

Είναι η κραυγή αυτών που δεν έχουν φωνή.

Είναι η ρωγμή του κόσμου μας μέσα από την οποία θα περάσει το φως της αλήθειας.

Είναι μια στιγμή ιστορίας.  

Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης

Αν ο εφέτης ανακριτής έχει τη στοιχειώδη ευθιξία και αντίληψη των πραγμάτων οφείλει να απολύσει άμεσα τους δύο δικαστικούς πραγματογνώμονες, που του έδωσαν πόρισμα σύμφωνα με το οποίο η πυρόσφαιρα στη σύγκρουση των Τεμπών οφείλεται στα έλαια σιλικόνης των τρένων.

Αν ο Γιώργος Γεραπετρίτης, που ανέλαβε την ευθύνη του υπουργείου Μεταφορών αμέσως μετά την παραίτηση Καραμανλή και συγκρότησε μία επιτροπή ειδικών, η οποία απέδωσε επίσης την φωτιά στα έλαια σιλικόνης, οφείλει να παραιτηθεί άμεσα. Κι ας είναι στις ΗΠΑ για επίσημη επίσκεψη ως υπουργός Εξωτερικών. Δεν πειράζει, ο πλανήτης θα αλλάξει και μόνος του, χωρίς να συμβάλλει η ελληνική κυβέρνηση, όπως είναι το… παράπονο του Βορίδη.

Αν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εννοεί την αυτοκριτική που έχει κάνει, οφείλει να διατάξει άμεσα την απόλυση όλων των αρμόδιων που τον ενημέρωσαν και τον διαβεβαίωσαν τον Μάρτιο του 2023 ότι η φωτιά οφείλεται στα έλαια σιλικόνης των μηχανών του τρένου: Και γιατί δεν ξέρουν (ή κρύβουν) την αλήθεια, αλλά και γιατί παραπλάνησαν (από σκοπιμότητα ή επιπολαιότητα) τον πρωθυπουργό της χώρας.

Κάποιο από τα τρένα μετέφερε μία εύφλεκτη ύλη, σύμφωνα με το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων (ΕΟΔΑΣΑΑΜ).

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να προκληθεί η φωτιά που είδαν όλοι, εκτός από όσους δεν ήθελαν να τη δυο επί δύο χρόνια. Ή φαντάζονταν βραχυκυκλώματα, έλαια ή και… ενέσεις σιλικόνης.

Η φωτιά έκαψε πέντε με εφτά ανθρώπους σύμφωνα με το συγκεκριμένο πόρισμα. Κατ’ άλλες εκτιμήσεις ίσως και περισσότερους. Αλλά η διαπίστωση είναι δεδομένη: Εξαιτίας της φωτιάς κάηκαν άνθρωποι, που επέζησαν της σύγκρουσης.

Επιπλέον: Ο Οργανισμός δηλώνει ότι από τις εργασίες στο πεδίο του δυστυχήματος (το μπάζωμα δηλαδή) χάθηκαν στοιχεία που θα ήταν κρίσιμα για την έρευνα. Καταστροφή ή απόκρυψη στοιχείων είναι ποινικά κολάσιμη πράξη. Το αν και τι δόλος υπήρξε – καθότι έχει απορίες ο Βορίδης επ’ αυτού – οφείλει να το βρει η δικαστική έρευνα. Αλλά η παρανομία έγινε. Και τις επιπτώσεις της (χάθηκαν στοιχεία) τις καταγράφει και ο Οργανισμός. Και τις ζει η κοινωνία η οποία ζητά απαντήσεις για δεν τις έχει, παρότι τις δικαιούται.

Όσοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον ρόλο και το πόρισμά του, – μάλλον επειδή η έρευνά του εκθέτει την κυβέρνηση και άλλες εμπλεκόμενες πλευρές – πρέπει να απαντήσουν γιατί τον αμφισβητούν. Και εκτίθενται που τον αμφισβητούν. Ενδεχομένως μερικοί εξ αυτών να είναι και κείνοι που δεν τον στελέχωσαν νωρίς, με αποτέλεσμα να μην ήταν στο πεδίο του δυστυχήματος από την πρώτη στιγμή.

ΥΓ: Οφείλει να απαντήσει ο εφέτης ανακριτής γιατί θεώρησε τους δύο δικαστικούς πραγματογνώμονες (έναν Μηχανολόγο Μηχανικό και έναν Ηλεκτρολόγο Μηχανικό) ικανούς και αρμόδιους να αξιολογήσουν τα χαμένα και προσφάτως ανακτηθέντα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, αλλά όχι τον εξόχως ορισμένο από την Πολιτεία ΕΟΔΑΣΑΑΜ να τα εξετάσει. Με αποτέλεσμα να αρνηθεί να τα δώσει στον Οργανισμό!

Του Γιώργου Παληγεώργου

ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΟ ΘΕΡΜΟ

ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ενάντια στις Βιομηχανικές Α.Π.Ε.

Για μια άλλη φορά αποδείχτηκε ότι ο δρόμος της νίκης της δημοκρατίας και του δίκιου είναι ο δρόμος του προσανατολισμένου κι ανυποχώρητου κοινωνικού αγώνα. Αυτό συνέβη τον τελευταίο καιρό στις πέριξ της λίμνης Τριχωνίδας κοινωνίες, αυτό συνέβη και χθες 17/2/2025 στο ΘΕΡΜΟ όπου το Δημοτικό Συμβούλιο ευθυγραμμισμένο με την κοινωνία αποδοκίμασε κι απομόνωσε την αντιδημοκρατική και αυταρχική θέση και συμπεριφορά του Δημάρχου και με ψήφους 18 – 1 αρνήθηκε να δώσει συγκατάθεση για τη δημιουργία της καταστροφικής αντλησιοταμίευσης της ΤΕΡΝΑ στην Τριχωνίδα.

Η δημοκρατική νίκη του Δ.Σ. Θέρμου είναι νίκη ενάντια στους ακόρεστους του πλούτου των Βιομηχανικών Α.Π.Ε. που έρχονται ως επικυρίαρχοι να λεηλατήσουν τον τόπο μας και την τοπική οικονομία. Είναι νίκη της κοινωνίας του Θέρμου και των Δημοτικών κοινοτήτων του. Είναι νίκη του κινήματος Αιτωλοακαρνάνων-Ευρυτάνων ενάντια στις βιομηχανικές Α.Π.Ε. και την ερημοποίηση των δύο νομών. Είναι νίκη της λογικής όλων των ενεργών δημοκρατικών πολιτών.

Ο αγώνας θα απλωθεί σε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία, σ’ ολόκληρη την Ευρυτανία!

Ο αγώνας θα συνεχιστεί στην Τριχωνίδα, στο Ξηρόμερο, στο Βάλτο, στα Άγραφα και όπου αλλού επιβάλλεται.

Η βουλιμία των ακόρεστων του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού που ορέγονται λίμνες, ποτάμια και θάλασσες κι ακόμα πεδιάδες και βουνοκορφές για καταστροφικές Βιομηχανικές Α.Π.Ε.(μαζικά φωτοβολταϊκά, Ανεμογεννήτριες και Αντλησιοταμιεύσεις), ενάντια στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία δε θα επιβληθεί! Ως Εδώ!

Οι άνθρωποι δεν είναι άβουλα όντα. Η περιοχή μας δεν είναι αποικία των ολιγαρχών της ενέργειας. Οι Αιτωλοακαρνάνες και οι Ευρυτάνες δεν θα ανεχτούν να αντιμετωπίζονται ως Ιθαγενείς σκοτεινών αιώνων. Σκέφτονται, αποφασίζουν, οργανώνονται, αγωνίζονται, νικάνε!

Ο φυσικός πλούτος της περιοχής θα μείνει στη θέση του για να τον απολαμβάνουν οι γενιές διαχρονικά, κάτοικοι κι επισκέπτες του τόπου μας!

Οι παραγωγικές δυνατότητες κάθε περιοχής ανήκουν στους κατοίκους για δραστηριότητες φιλικές προς τη φύση, που την αφήνουν να δίνει τα δώρα της στο διηνεκές.

Η Άνοιξη θ’ ανθίσει και φέτος!

Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος 
Καθηγητής, Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών

Κυριακή πρωί. Στο μικρό καφέ της γειτονιάς, μιας κωμόπολης του ν. Ηλείας, ο Δημήτρης ανακατεύει σκεφτικά τον καφέ του. Απέναντί του, ο Νίκος, φίλος του από παλιά και λογιστής, παρατηρεί τη σκυθρωπή του έκφραση.

«Νίκο, δεν ξέρω πώς θα συνεχίσω. Οι λογαριασμοί τρέχουν, οι προμηθευτές πιέζουν, οι πελάτες αγοράζουν λιγότερο και η τράπεζα… τίποτα. Ούτε δάνειο ούτε διευκόλυνση. Πώς να κρατήσω την επιχείρηση ζωντανή;»

«Το ακούω συνέχεια, Δημήτρη. Οι μικρομεσαίοι έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Αν δεν έχεις αποθεματικά, πώς να αντέξεις; Και το κράτος αντί να βοηθήσει, απλώς εισπράττει. Δεν υπάρχει καμία στρατηγική για ρευστότητα στην αγορά.»

«Ακριβώς. Αντί να μας βοηθούν να αναπτυχθούμε, μας πνίγουν με έξοδα και απαιτήσεις. Και στο τέλος, οι μικροί θα κλείσουμε…»

«Και ποιοι θα μείνουν; Οι μεγάλοι. Τα μονοπώλια θα ελέγχουν την αγορά, οι τιμές θα ανέβουν, οι θέσεις εργασίας θα χαθούν. Όλο αυτό δεν είναι απλά θέμα οικονομίας, Δημήτρη. Είναι ζήτημα κοινωνικής συνοχής».

Ο Δημήτρης κουνά το κεφάλι.

«Όταν κλείνει μια επιχείρηση σαν τη δική μου, δεν χάνω μόνο εγώ. Χάνουν οι προμηθευτές μου, οι υπάλληλοί μου, οι οικογένειές τους. Χάνει η τοπική αγορά. Χάνεται ένα κομμάτι από τη ζωή της πόλης, του χωριού, της  γειτονιάς.»

Ο Νίκος αναστενάζει.

«Ξέρεις τι με εξοργίζει, Νίκο; Ότι κανείς δεν ακούει. Μιλάμε, φωνάζουμε, ζητάμε λύσεις, και τίποτα δεν αλλάζει. Δεν θέλω επιδοτήσεις, ούτε χάρες. Θέλω ένα σταθερό περιβάλλον, πρόσβαση σε ρευστότητα, μια δίκαιη φορολογική πολιτική. Θέλω να ξέρω ότι αν δουλέψω σκληρά, θα έχω προοπτική».

«Αυτό είναι το ζήτημα, Δημήτρη. Δε ζητάτε προνόμια. Ζητάτε μια ευκαιρία να επιβιώσετε και να αναπτυχθείτε. Χρειάζεται μια νέα αφετηρία, αλλιώς δεν υπάρχει μέλλον για τους μικρομεσαίους. Και αν η πολιτεία δεν το καταλάβει σύντομα, το τίμημα θα είναι βαρύ για όλους μας».

Ο καφές κρυώνει στο τραπέζι, αλλά ο προβληματισμός μένει ζεστός. Αυτή η συζήτηση δεν γίνεται μόνο ανάμεσα σε δύο φίλους. Συμβαίνει παντού.

Και το ερώτημα παραμένει: θα αλλάξει κάτι πριν να είναι αργά;

Η συζήτηση του Δημήτρη και του Νίκου είναι μια από τις αμέτρητες που γίνονται καθημερινά ανάμεσα σε επαγγελματίες, εργαζόμενους και πολίτες που βλέπουν την αγορά να στενεύει και τις ευκαιρίες να λιγοστεύουν. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, δεν αντιμετωπίζουν απλώς οικονομικές δυσκολίες. Βρίσκονται σε υπαρξιακή κρίση, αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ελλιπούς κρατικού σχεδιασμού, δυσβάσταχτου ρυθμιστικού πλαισίου και έλλειψης στρατηγικών μέτρων για τη στήριξή τους.

Σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο ποσοστό της απασχόλησης στηρίζεται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το ερώτημα δεν είναι απλώς οικονομικό. Είναι κοινωνικό. Όταν μια επιχείρηση κλείνει, δε χάνεται μόνο ένα εισόδημα. Χάνεται η δυνατότητα δημιουργίας θέσεων εργασίας, η οικονομική δραστηριότητα σε έναν τόπο, η ίδια η έννοια της τοπικής επιχειρηματικής ταυτότητας. Η συρρίκνωση της μικρομεσαίας τάξης διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, αποδυναμώνει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και οδηγεί σε ένα μοντέλο οικονομίας όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια κυριαρχούν, αφήνοντας όλο και λιγότερες επιλογές στους καταναλωτές και περιορίζοντας την οικονομική δημοκρατία.

Όταν οι κανόνες αλλάζουν συνεχώς, χωρίς σαφή στρατηγική και χωρίς διάλογο με την αγορά, η ανασφάλεια οδηγεί σε στασιμότητα. Οι επενδύσεις παγώνουν, η καινοτομία περιορίζεται, η βιωσιμότητα γίνεται ένα διαρκές στοίχημα. Στο περιβάλλον αυτό, οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον τους, γιατί το ίδιο το σύστημα δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν μπροστά.

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι επιτακτική η ανάγκη για μια νέα αφετηρία, ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας που θα δώσει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να αναπτυχθούν.

Οι πολιτικές ανάπτυξης δεν μπορούν να αφορούν μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα των μικρομεσαίων μονάδων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας.

Μια οικονομία που επιτρέπει τη συγκέντρωση πλούτου και δύναμης σε λίγες μεγάλες εταιρείες δεν είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Πρέπει να δοθεί χώρος σε όσους δημιουργούν, σε όσους καινοτομούν, σε όσους στηρίζουν την τοπική και εθνική οικονομία.

Η μικρομεσαία επιχειρηματική κοινότητα δε ζητά ειδικά προνόμια.

Ζητά ένα περιβάλλον όπου θα μπορεί να εργαστεί, να επενδύσει, να αναπτυχθεί χωρίς τον φόβο της επόμενης μέρας. Χωρίς αυτή τη νέα αφετηρία, ο κίνδυνος είναι προφανής: μια οικονομία που θα λειτουργεί μόνο για τους ισχυρούς, αφήνοντας πίσω της χιλιάδες επαγγελματίες και εργαζόμενους.

Η αλλαγή είναι αναγκαία. Και αυτό θα είναι προϊόν μιας άλλης πολιτικής.

Η συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω από την επίδραση των φοιτητών στη διαμόρφωση της νυχτερινής διασκέδασης του Μεσολογγίου στάθηκε η αφορμή για δύο συγκινητικές αναρτήσεις, που φωτίζουν μια εποχή γεμάτη ζωντάνια, δημιουργία και βαθιά σύνδεση μεταξύ φοιτητών, καθηγητών και της τοπικής κοινωνίας.

Η φοιτητική παρουσία στο Μεσολόγγι δεν υπήρξε απλώς μια περαστική σκιά. Ήταν ένα κομμάτι ζωντανής ιστορίας, μια δύναμη που συνεισέφερε στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην κοινωνική εξέλιξη της πόλης. Οι φοιτητές που πέρασαν από εδώ κουβαλούν ακόμα μέσα τους το Μεσολόγγι, όπως και το Μεσολόγγι κράτησε κάτι από αυτούς.

Άλλωστε γεγονός είναι ότι σχεδόν κάθε χρόνο, οργανώνονται με μεγάλη συμμετοχή regunion φοιτητών, μιας και η φοιτητική κοινότητα για περισσότερα από 35 χρόνια άκμαζε στο Μεσολόγγι.

Στη συνέχεια, παραθέτουμε τις αναρτήσεις του Γιώργου Λειβαδίτη, ενός παλιού φοιτητή, και της Δώρας Ρουπάκη, επίτιμης καθηγήτριας στο τμήμα Λογιστικής, που με λόγια γεμάτα νοσταλγία και αγάπη, καταθέτουν τη δική τους μαρτυρία για εκείνα τα χρόνια.

Γιώργος Λειβαδίτης: Το Μεσολόγγι δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μας

Ήρθα στο Μεσολόγγι το 1984.Αγαπησα πολύ αυτόν τον τόπο. Εύχομαι κάποιοι απ’ τους 100δες Μεσολογγίτες που γνώρισα να μ αγάπησαν κι αυτοί. Ένα θα πω και το ξέρω μετά βεβαιότητας.

Πολλά απ’ τα παιδιά που σπούδασαν σ αυτό το Αλωνάκι, το αγαπούν περισσότερο από πολλούς που γεννήθηκαν και ζουν εκεί.

Μπορεί να φύγαμε εμείς που σπουδάζαμε κάποτε απ’ το Μεσολόγγι, αλλά το Μεσολόγγι δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μας. Το κουβαλάμε, το αγαπάμε, το θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ!!

Δώρα Ρουπάκη: Γέμισε η πόλη μας νιάτα, που συνέβαλαν στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου μας!

Η δημοσίευση του αγαπημένου φοιτητή Γιώργου Λειβαδίτη με παρέσυρε σε μια νοσταλγική αναδρομή στα χρόνια της όμορφης και δημιουργικής αλληλεπίδρασης καθηγητών, φοιτητών και κοινωνίας.

Θυμήθηκα τα χρόνια που ελάχιστοι καθηγητές και μια “χούφτα” φοιτητές ξεκινώντας τα μαθήματα στο κτίριο Κυριαζή και στη συνέχεια στην σχεδόν ερειπωμένη Παλαμαϊκή Σχολή (ΚΑΤΕΕ τότε) πετύχαμε την ποιότητα σπουδών στο νέο και σύγχρονο ΤΕΙ, που υποδέχτηκε στη συνέχεια χιλιάδες φοιτητές.

Γέμισε η πόλη μας νιάτα, που συνέβαλαν στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου μας!

Νιάτα με όνειρα, νιάτα πολιτικοποιημένα, νιάτα ανήσυχα που σε μεγάλο ποσοστό είδαν τις σπουδές στο Μεσολόγγι σαν εφαλτήριο για παραπέρα σπουδές και εξέλιξη.

Νιάτα που αγκάλιασαν τη ψυχή των Εξοδιτών φορώντας τη “φουστανέλα” τους,

Νιάτα που άγγιξαν οι καημοί της λιμνοθάλασσας του μεγάλου μας ποιητή!

Νιάτα που άφησαν ανεξίτηλα τ αχνάρια τους στην πόλη μας!

Γεμάτη συναισθήματα και αναμνήσεις Γιώργο αγαπημένε, σε βεβαιώνω ότι και το Μεσολόγγι σας αγάπησε όσο το αγαπήσατε!

Και ‘γω η αγαπημένη σας δασκάλα σας καμαρώνω, είμαι υπερήφανη για σας και σας έχω ΠΑΝΤΑ μέσα στην καρδιά μου!!!

Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος 

Καθηγητής

Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών

Το «δυστύχημα» στα Τέμπη δεν ήταν απλώς μια τραγική απώλεια συνανθρώπων μας.

Ήταν μια στιγμή που αποκάλυψε το βαθύτερο χάσμα ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες, ανάμεσα στην ιδέα του δικαίου και την πραγματικότητα της αδικίας.

Σε τέτοιες στιγμές, αναδύεται ένα βασικό ερώτημα:

Τι σημαίνει δικαιοσύνη και πώς πραγματώνεται σε ένα πολιτικό σύστημα που συχνά φαίνεται να υπεκφεύγει από αυτήν;

Ο Αριστοτέλης, στα «Ἠθικὰ Νικομάχεια», ορίζει τη δικαιοσύνη ως την κορυφαία αρετή, την οποία απαιτεί τόσο η ηθική όσο και η κοινωνική ζωή. Ωστόσο, η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο μια αφηρημένη έννοια, είναι πρωτίστως ένα αίσθημα που αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων.

Είναι το αίσθημα ότι οι ζωές έχουν αξία, ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες και ότι η αλήθεια είναι αναγκαία για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

Το δυστύχημα στα Τέμπη πληγώνει βαθιά αυτό το αίσθημα του δικαίου.

Όταν αθώες ζωές χάνονται εξαιτίας παραλείψεων, αμέλειας ή ακόμα και αδιαφορίας, το κοινό αίσθημα εξεγείρεται.

Το δίκαιο απαιτεί αποκατάσταση, όχι μόνο με την τιμωρία των υπευθύνων αλλά και με τη βαθύτερη αναγνώριση της ευθύνης που φέρει ένα κράτος προς τους πολίτες του.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Μαξ Βέμπερ, αναφερόμενος στην πολιτική ευθύνη, διέκρινε ανάμεσα στην «ηθική των προθέσεων» και την «ηθική της ευθύνης». Ενώ η πρώτη αφορά τις καλές προθέσεις του ατόμου, η δεύτερη εξετάζει τις συνέπειες των πράξεών του.

Στην πολιτική, η ηθική της ευθύνης είναι η ουσία.

Όσοι κατέχουν δημόσια αξιώματα οφείλουν να λογοδοτούν για τα αποτελέσματα των αποφάσεων και των παραλείψεών τους, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους.

Η τραγωδία στα Τέμπη ανέδειξε την αποτυχία αυτής της «ηθικής της ευθύνης».

Η έλλειψη πρόληψης, η κακοδιαχείριση των υποδομών και η απουσία λογοδοσίας διαχρονικά συνθέτουν μια ζοφερή πολιτική πραγματικότητα που αρνείται να αναμετρηθεί με τις ίδιες της τις πράξεις.

Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που νιώθει προδομένη, χωρίς πίστη στους θεσμούς.
Η φιλοσοφία του δικαίου, από τον Πλάτωνα έως τον John Rawls, θέτει στο επίκεντρο την ιδέα της εμπιστοσύνης.

Μια κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει μόνο όταν οι πολίτες εμπιστεύονται τους θεσμούς που έχουν αναλάβει την προστασία τους.

Το «δυστύχημα» στα Τέμπη αποτέλεσε μια ρωγμή σε αυτήν την εμπιστοσύνη.

Κάθε φορά που η αλήθεια διαστρεβλώνεται, κάθε φορά που η δικαιοσύνη καθυστερεί, η ρωγμή βαθαίνει, μετατρέποντας την κρίση του δικαίου σε υπαρξιακή κρίση του ίδιου του κράτους.

Η αποκατάσταση όμως, του αισθήματος του δικαίου δεν είναι απλή διαδικασία.

Απαιτεί, περισσότερο από την απόδοση ευθυνών, την τιμωρία των ενόχων.

Χρειάζεται λοιπόν μια συνολική αλλαγή πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας.

Ως εκ τούτου,

• Η κοινωνία δικαιούται να γνωρίζει τι πραγματικά συνέβη. Η αλήθεια δεν είναι πολιτική απειλή αλλά πολιτική υποχρέωση.
• Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι έγκαιρη και ουσιαστική. Οι υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτήσουν, όχι για εκδίκηση αλλά για την αποκατάσταση της αλήθειας.
• Οι δομές της πολιτείας που απέτυχαν πρέπει να επανεξεταστούν. Η ασφάλεια των πολιτών δεν μπορεί να είναι θέμα επιλογής αλλά αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.

Το αίσθημα του δικαίου είναι η ραχοκοκαλιά κάθε πολιτισμένης κοινωνίας. Όταν αυτό καταπατείται, η πολιτική ευθύνη δεν μπορεί να είναι ένα κενό σύνθημα. Πρέπει να μετατραπεί σε πράξη, μια πράξη που αναγνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής, που αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και που θέτει την αλήθεια πάνω από την πολιτική σκοπιμότητα.

Η δικαιοσύνη, όπως μας υπενθυμίζει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», είναι να δίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει. Για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη και τις οικογένειές τους, το μόνο που αξίζει είναι η πλήρης, απροϋπόθετη δικαιοσύνη.

Γιατί μόνο τότε μπορεί να θεραπευτεί το τραύμα και να αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία.

Γιατί διαφορετικά, η κοινωνία νιώθει ότι τελειώνει το οξυγόνο.

Του  Πρωτοπρ. Ιωάννου Γκιάφη

Πολιτικού Επιστήμονος-Θεολόγου

Προϊσταμένου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου

Φθάνοντας από το εξωτερικό στο νησί της Αίγινας ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας μας Ιωάννης Καποδίστριας πραγματοποίησε μια σημαντική προκήρυξη προς όλους τους Έλληνες. Γνωστοποίησε μέσω αυτής τις προθέσεις του για τη σωτηρία της πατρίδας μας, τη στιγμή που υπέστη μια μακροχρόνια παρακμή εξαιτίας της Οθωμανοκρατίας. Το συγκλονιστικό όλων είναι ότι σ’ αυτή την προκήρυξη αποκαλύπτει και το σθεναρό ορθόδοξο χριστιανικό του ήθος. Αντί για χαιρετισμό ξεκινάει με τη φράση: “Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν“. (“Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, ουδείς μπορεί να είναι αντίθετος.”) Προτάσσει την πρόνοια του Θεού σε ό,τι πρόκειται να γίνει για τη σωτηρία της Ελλάδας. Έχει βαθιά πεποίθηση ότι η ακμή και η πρόοδος θα επιτευχθούν με τη συνεργεία του Παντοδύναμου Θεού και όχι μόνο με τις πεπερασμένες ανθρώπινες δυνάμεις. Η φράση του λοιπόν αυτή αποτελεί την πεμπτουσία της όλης πνευματικής του υπόστασης, αφού ευελπιστεί και στην βοήθεια του Θεού στην διεκπεραίωση του έργου του.

Γιατί όμως ν’ αναφερόμαστε στη φράση αυτή την Κυριακή Προ Χριστουγέννων; Διότι μας υπογραμμίζει μια αλήθεια που διατυπώθηκε αιώνες πριν, τόσο κατά την Παλαιά Διαθήκη, όσο και κατά την Καινή Διαθήκη. Χαρακτηριστικά στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας αυτής, γίνεται εκτενής αναφορά στο γενεαλογικό δέντρο του Ιησού Χριστού, φθάνοντας στο ρόλο του δικαίου Ιωσήφ, καθώς και στο ρόλο της Μαρίας στο μυστήριο της Θείας Ενανθρωπίσεως. Αποδεικνύεται ότι ο Ιησούς Χριστός έχει προγόνους. Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος και ως άνθρωπος έχει “γένεση”, ιστορία. Συγκεκριμένα είναι απόγονος του πατριάρχη Αβραάμ και του βασιλέως Δαβίδ. Εξάλλου ο ίδιος ο Θεός είχε υποσχεθεί τόσο στον Αβραάμ, όσο και στον Δαβίδ, ότι ο Χριστός θα προέρχονταν από αυτούς. Ο μεγάλος γενεαλογικός κατάλογος με τις τρεις δεκατετράδες ονομάτων μας δείχνει την πραγματική ανθρώπινη καταγωγή του Κυρίου μας και τη σχέση Του με την ιστορική πορεία του Ισραηλιτικού λαού. Άρα ο Ιησούς είναι ο Χριστός που περίμεναν γενεές γενεών και απόγονος μιας τεράστιας γενεαλογικής παράδοσης.

Στη συνέχεια ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος μας εξηγεί το πώς γεννιέται ο Ιησούς, αυτό που κάθε φορά ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεώς μας: “ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα.” Πράγματι ο Ιησούς γεννιέται από την Παρθένο Μαρία και με τρόπο θαυμαστό. Όπως ο Θεός εκ του μηδενός δημιουργεί τον κόσμο, έτσι μια γυναίκα άνευ σπέρματος ανδρός γεννάει το λυτρωτή του κόσμου. Και έρχεται ο Ιερός Χρυσόστομος να τονίσει ότι “είναι αδύνατον η ανθρώπινη λογική να ερμηνεύσει τον τρόπο διάπλασης του κυοφορούμενου. Το μόνο που μπορούμε να πούμε ότι όλα συμβαίνουν θαυματουργούντος του Αγίου Πνεύματος στην κοιλία της Θεοτόκου. Η σύλληψη είναι παράδοξος, αλλά η απότεξις φυσική.” Επομένως η γέννηση του Θεανθρώπου είναι ένα θαύμα που δεν δύναται να προσεγγιστεί με το μυαλό, αλλά μόνο με την καρδιά.

Ως προστάτης της Θεοτόκου στην όλη πορεία της επιλέγεται ο δίκαιος Ιωσήφ. Ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος μας ομιλεί περί μνηστείας μεταξύ του Ιωσήφ και της Μαρίας. Η μνηστεία με βάση τον αρχαίο Ιουδαϊκό νόμο ήταν ουσιώδες προκαταρκτικό στάδιο του γάμου, αλλά είχε και δεσμευτικό χαρακτήρα ως προς αυτούς που την σύναπταν. Μετά την μνηστεία και πριν το γάμο, ο άνδρας ήταν ο νόμιμος σύζυγος της γυναίκας. Κι εδώ κρύβεται η εξήγηση το πως ο Ιωσήφ και οι πρόγονοί του είναι πρόγονοι και του Ιησού. Ο Ιωσήφ λοιπόν θεωρούνταν με βάση το νόμο πατέρας του Ιησού και με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται ανθρωπίνως το γενεαλογικό δέντρο του Κυρίου από τον Αβράαμ μέχρι και τον Ιωσήφ.

Εξαιτίας της δικαιοσύνης και της αγαθοσύνης του, ο Ιωσήφ πληροφορούμενος την εγκυμοσύνη της Μαριάμ, σκέφτηκε να της δώσει μυστικά διαζύγιο. Όμως Άγγελος Κυρίου του εμφανίστηκε κατ’ όναρ και του αποκάλυψε το σχέδιο της Θείας Οικονομίας του Θεού. Έμαθε πως το κυοφορούμενο βρέφος της Μαρίας είναι “ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου”, θα γεννηθεί και θα του δώσει το όνομα “Ιησούς”, διότι θα σώσει τον λαό από τις αμαρτίες του. Και με αυτή του τη διακονία προς τον Θεό, θα επαληθευτεί η προφητεία του Ησαΐα στην Παλαιά Διαθήκη: “ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ” (ζ’,14).Ξυπνώντας ο Ιωσήφ πραγματοποίησε τα όσα τον διέταξε ο Άγγελος Κυρίου και τελικά παρέλαβε τη Μαρία μαζί του.

Και ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος θα συμπληρώσει όσον αφορά το όνομα “Εμμανουήλ” “ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός”(Ματθ. α’,23).Ο Ιησούς Χριστός γεννιέται και πλέον ο Θεός είναι μαζί μας και ως άνθρωπος. Ο ερμηνευτής των Ιερών Γραφών Ευθύμιος Ζιγαβηνός θα σημειώσει ότι “ο Θεός μετά την ενανθρώπισή Του μας συναναστρέφεται ως άνθρωπος“. Η ένωση της θείας και ανθρώπινης φύσης που τελεσιουργείται στην κοιλία της Θεοτόκου είναι το θεμέλιο της ενώσεως του Θεού με τους ανθρώπους. Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας θα γράψει: “Με το μεθ’ ημών ο Θεός δηλώνει τη δική μας ανθρώπινη φύση, αλλά και τον Θεό Λόγο διακηρύσσει.” Συνεπώς το “Εμμανουήλ” έχει λυτρωτική σημασία για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Αξίζει να ειπωθεί ότι ο Χριστός δεν ονομάστηκε Εμμανουήλ, αλλά Ιησούς. Ο προφήτης Ησαΐας μαρτυρεί το όνομα αυτό, θέλοντας να μας υπερτονίσει τη φύση του Χριστού, δηλ. τι είναι ο Χριστός. Εμμανουήλ σημαίνει “ο Θεός που ήλθε και είναι μαζί μας.” Και εδώ οφείλουμε να προβληματιστούμε: Ο Θεός νοιώθουμε ότι είναι μαζί μας; Επιδιώκουμε με τα έργα μας να ελκύουμε τη Χάρη Του στη ζωή μας; Αγωνιζόμαστε νυχθημερόν να διατηρούμε την παρουσία Του στην ύπαρξή μας ή μήπως με τις αστοχίες μας, τις παραλείψεις μας και τις αδυναμίες μας τον απεμπολούμε από κοντά μας; Διότι η καθημερινή πραγματικότητα μαρτυρεί την διαστροφή και τη διαβολή του αγαθού που είναι απόρροια της απομάκρυνσής μας από το Θεό. Όταν απουσιάζει από τη ζωή μας η κοινωνία μαζί Του, τότε παρεμβάλλονται στο διάβα μας αλλότριες και αντίθεες δυνάμεις που στοχεύουν στον πνευματικό μας μηδενισμό.

Και φέτος στολίσθηκαν τα σπίτια, οι βιτρίνες των μαγαζιών και οι δρόμοι της πόλης με σκοπό να προϋπαντήσουν το υπερθαύμαστο γεγονός της Θείας Ενανθρωπίσεως. Παντού αυτές τις ημέρες κυριαρχεί μια ιαχή: “Καλά Χριστούγεννα“. Όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσεως από το πρωί μέχρι το βράδυ διαλαλούν το χριστουγεννιάτικο μήνυμα με στόχο τη βίωση του εορταστικού κλίματος από μέρους του κοινού. Όμως η ουσία του μυστηρίου της σαρκώσεως του Θεού Λόγου κρύβεται σε όλες αυτές τις εικόνες, επιγραφές και ευχές; Και βεβαίως αναπτερώνουν την ψυχική διάθεση των ανθρώπων, όμως παράλληλα έχουμε χρέος να φροντίσουμε και τη ψυχή μας. Ο Μέγας Αθανάσιος θα μας συμβουλεύσει ότι με σωφροσύνη, αγνεία, ακακία και πίστη θα υποδεχθούμε τον γεννηθέντα Κύριο. Ενώ ένας ολόκληρος Θεός καταδέχεται να γεννηθεί ως ένα αδύναμο, άκακο και αγνό βρέφος, εμείς όμως  την καρδιά μας την έχουμε γεμάτη πάθη. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε την ημέρα των Χριστουγέννων να εκκλησιαστούμε και να μην μείνουμε άγευστοι της Χάριτος του γεννηθέντος Κυρίου. Διότι μακριά από την Εκκλησία χωρίς Θεία Λειτουργία, τα Χριστούγεννα είναι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Έλεγε ο άγιος Παϊσιος: “Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε το νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος και έτσι αλλοιώνεται. Ζει και τη δική του θεϊκή κοινωνία.” Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!                  

Γράφει ο Θόδωρος Μαργαρίτης

Συνταξιούχος εκπαιδευτικός 

Οι απόμαχοι της εργασίας στην Ελλάδα που δημιούργησαν αυτόν τον πλούτο στη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια, που υποχρεώθηκαν να στηρίζουν τους  «επιχειρηματίες» με  νόμους  με τα αποθέματα από τα ασφαλιστικά τους ταμεία, που υποχρεωτικά αιμοδότησαν το ληστρικό χρηματιστήριο, που είδαν τον ιδρώτα τους να ανακεφαλαιώνει τις τράπεζες, που αποπληρώνουν δάνεια που πήραν άλλοι,  σήμερα ζουν και «ζώνονται»  .

• Το 38,5% (958.188 συνταξιούχοι) με σύνταξη έως 700 € μεικτά (658 € καθαρά)!!

• Το 30,5% (758.974 συνταξιούχοι) με σύνταξη έως 600 € μεικτά (564 € καθαρά)!!

• Το 19,9% (496.392 συνταξιούχοι) έως 500 € μεικτά (470 € καθαρά)!!

 στοιχεία από το Π/Σ «ΗΛΙΟΣ»-ΗΔΙΚΑ!

Ακόμη  η μέση κύρια σύνταξη ανέρχεται στα 819,46 ευρώ μεικτά (770,30 ευρώ καθαρά) και είναι η χαμηλότερη σε ΟΛΕΣ τις χώρες της ΟΝΕ,

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΆΓΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΥΞΑΝΕΙ.

Σύμφωνα με το υπουργείο, σε ό,τι αφορά στο πραγματικό κατά κεφαλή Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν  , (αυτό λαμβάνει υπόψη τον πληθωρισμό ) και για το 2023 εμφανίζει την Ελλάδα πρωταθλήτρια αύξησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση με επίδοση 2,5% (από 18.690 ευρώ το 2022 σε 19.150 ευρώ το 2023 σε σταθερές τιμές 2010). Την ίδια χρονιά, το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα στη Ευρωπαϊκή Ένωση έμεινε στάσιμο (κατ’ ακρίβεια σημείωση οριακή μείωση).

Αυτό σημαίνει ότι  μια οικογένεια συνταξιούχων ( δύο άτομα) θα έπρεπε να έχει εισόδημα που πλησιάζει τα 38.000 ευρώ. ( Τα λεφτόδεντρα που κάποιοι δε βλέπουν).

.Αυτά τα είκοσι τρία δις  (23)δεν χάνονται πάνε σε άλλες τσέπες .

ΓΙΑ ΤΟ 2025 Η ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΊΣΤΕΙ  ΚΑΙΘΑ  ΑΥΞΗΘΕΙ

Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό, τα ασφαλιστικά ταμεία και το 2025 θα παρουσιάσουν πλεόνασμα 647 εκατ. ευρώ, από 958 εκατ. ευρώ φέτος, ενώ την ίδια στιγμή οι συνταξιούχοι θα υποχρεωθούν να επιβιώσουν με μια αύξηση κάτω από το 2,5% στις συντάξεις τους, όταν ακόμα και ο επίσημος πληθωρισμός θα ανέλθει στο 2,7%! Και, βέβαια, τουλάχιστον 700.000 συνταξιούχοι, εξαιτίας της «προσωπικής διαφοράς», δεν θα δούνε καμία αύξηση, όπως δεν θα υπάρξουν αυξήσεις και στις επικουρικές συντάξεις. Η καθήλωση, που στην πραγματικότητα συνεπάγεται μείωση των συντάξεων, αποτυπώνεται και στις μεταβιβάσεις του τακτικού προϋπολογισμού για συντάξεις, οι οποίες μειώνονται κατά 512 εκατ. ευρώ και σε ποσοστό 3,3%!

Ακόμη και τα ψίχουλα των αναδρομικών μιας μερίδας συνταξιούχων καθυστερούν εξοργιστικά να τα δώσουν. Μια απόφαση  του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου παίρνει κανα χρόνο να εκδοθεί και καθαρογραφεί!!!

Το όλο θέμα συμπληρώνεται και με το πρόσταγμα του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μ. Ρούτε. «Είναι καιρός να στραφούμε σε μια νοοτροπία εν καιρώ πολέμου»,  ζητώντας από τα κράτη – μέλη να προσαρμοστούν στην πολεμική οικονομία, δηλαδή οι λαοί να ματώσουν όχι μόνο οι λαοί που σκοτώνονται αλλά και οι υπόλοιποι.

Αξιώνοντας να κοπούν συντάξεις για να γίνουν όπλα και πολεμοφόδια, είπε για την αύξηση των δαπανών ότι αποτελεί «μια σκληρή υπενθύμιση» ότι «η ελευθερία δεν έρχεται δωρεάν».

Φυσικά η ασυδοσία των μονοπωλίων των αγορών των επιχειρηματικών ομίλων δεν θωρακίζεται με ευχές και όμορφα λογάκια αλλά με αίμα,  πολύ αίμα και χρήμα , πολύ χρήμα.

Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε  το 1949. Είναι η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ με συμμετοχή και άλλων 31 χωρών μεταξύ αυτών και τ ης  Ελλάδας  , που προασπίζεται τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Έχει στρατιωτικές βάσεις παντού και στην Ελλάδα φυσικά. Μέχρι σήμερα μόνο την ελευθερία δεν προστατεύει. Όπου πόλεμος το ΝΑΤΟ εκεί  (Κορέα, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιρακ, Λιβύη, Συρία , Ουκρανία). Τώρα οι συνταξιούχοι καλούνται και από το υστέρημά τους  να χρηματοδοτήσουν το ΝΑΤΟ. Οι συνταξιούχοι να χρηματοδοτήσουν (επιπλέον από ότι χρηματοδοτούν) τους πολέμους.

Το σύστημα (ΝΑΤΟ,ΕΕ,ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ) και οι διαχειριστές τους (κάθε απόχρωσης κυβερνώντες) αποφάσισαν δεν θέλουν πολλά τα θέλουν όλα.

Μένει να αποφασίσουμε και εμείς οι συνταξιούχοι .

Συμπτώσεις:

Θεσσαλονίκη.

“Προοδευτικοί” αντί σε όλα. Αντί σε Μετρό ,αντί σε Fly Over, αντί σε ότι μεγάλο ή μικρό γίνεται στην πόλη. Δεν χαμογελούν. Βρίζουν, γκρινιάζουν και κριτικάρουν με κακοήθεια. Αυστηρά επιλεγμένη η χρονική περίοδος της κριτικής τους.

Παράδειγμα.

Σταθμός του μετρό “Αγία Σοφία“. Έγινε αφαίρεση των αρχαιοτήτων και επανατοποθέτηση. Δεν ακούστηκε κιχ. Την έκαναν οι “δικοί” τους.

Σταθμός “Βενιζέλου”. Τι να πρωτοθυμηθώ; Συναυλίες, ολονυκτίες με κεριά, πορείες, κλάματα και οδυρμοί, κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Θεσσαλονικιών γιατί αυτοί ως κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας ξέρουν, για την επερχόμενη καταστροφή.

Αποτέλεσμα: Πέντε χρόνια καθυστέρηση με τεράστιο κόστος. Χθες έγιναν τα εγκαίνια του εμβληματικού σταθμού. Ησύχασαν; Όχι! Έδωσε το σύνθημα το δημοσιογραφικό τους όργανο με τον μπροστάρη δημοσιογράφο για νέους αγώνες. Γιατί; Με δικά τους λόγια ακούστε το διότι: «Κάθε φορά που θα χρησιμοποιώ το μετρό και θα περνώ από τον σταθμό της Βενιζέλου, θα θυμάμαι το έγκλημα που έγινε εκεί..»! (Έλεος!)

Μεσολόγγι. Τα ίδια.

Γίνονται τόσα ωραία πράγματα στην πόλη. Και δεν αναφέρομαι στη “Διέξοδο” και στο “Μουσείο Αλατος” ή σε ότι άλλο έκαναν ή θα κάνουν ο Νίκος Κορδόσης και η Δέσποινα Κανελλή γιατί έτσι και αλλιώς μετά από χρόνια οι επόμενες γενιές θα αναφέρονται στην σημερινή εποχή σαν πολιτιστική περίοδο Κορδόση-Κανελλή.

Τρείς φιλαρμονικές, Αρχαιολογικό Μουσείο, Χρυσογελέικο, Θεατρικές Ομάδες, Λέσχη Ανάγνωσης, Σύλλογοι Ιστορικής και Λαϊκής Κληρονομιάς, Φωτογραφία, Λόκαλς, Χαρακτική, Αθλητισμός, Νέοι Επιχειρηματίες, Λιμνοθάλασσα, Λιμάνι, Αχελώος, Νέοι Συγγραφείς, Ποιητές, Αρχαία Θέατρα και, και, και! Κι όμως γκρίνια.

Ομάδες βανδάλων ασχημίζουν, ενυπόγραφα, κάθε ελεύθερο τετραγωνικό τοίχου ή πινακίδας.

Άτομα που κριτικάρουν τα γενόμενα από το ήσυχο χώρο του γραφείου τους που “Αν ήταν αυτοί θα τα έκαναν όλα καλά”. Ελάτε! Εκτεθείτε και σώστε μας.

Τέως και πρώην άρχοντες οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί (;;;) ότι ο Λαός επέλεξε άλλους. Κάντε αντιπολίτευση αλλά δεν κυβερνάτε. Δεν τα κάνουν

ΟΛΑ στραβά οι νυν αδέρφια! Έχουμε ωραίο τόπο! Είμαστε τυχεροί που ζούμε στο Αλωνάκι! Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε. Κριτική ναι, γκρίνια όχι.

Διαβάζω στο διαδίκτυο αναρτήσεις αυστηρής κριτικής στους άρχοντες οι οποίες συνοδεύονται με προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης και διόρθωσης των σφαλμάτων και χαίρομαι. Έτσι θα γίνουμε καλύτεροι! Αυτά. Καλό μήνα! Τα λέμε.

Απόστολος Αλετράς