Ετικέτα: ΑΠΟΨΗ

 

Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος 

Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

 

 

Η κρίση στον πρωτογενή τομέα δεν είναι πια μια περιφερειακή δυσλειτουργία αλλά μια βαθιά ρωγμή στο οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο της χώρας. Για χιλιάδες αγρότες, η γεωργία έχει πάψει να αποτελεί πηγή προοπτικής και ζωής. Η καθημερινότητά τους ορίζεται από χρέη, υψηλά κόστη και θεσμικές αδικίες που συσσωρεύονται επί μακρόν. Το κοινό τους μήνυμα, «δεν μπορούμε να ζήσουμε από τη δουλειά μας» δεν είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας αλλά περιγραφή μιας πραγματικότητας που επιδεινώνεται.

Η αποδυνάμωση του εισοδήματος ξεκινά από τον ίδιο τον πυλώνα των ενισχύσεων. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αποκάλυψε ότι ο μηχανισμός που όφειλε να προστατεύει και να στηρίζει τους παραγωγούς λειτουργούσε με αδιαφάνεια, επιτρέποντας τη διοχέτευση πόρων σε σχήματα και πρόσωπα που δεν είχαν καμία σχέση με την παραγωγή. Όσο οι πραγματικοί αγρότες ανέμεναν τα δικαιώματά τους για να πληρώσουν χρέη και ξεκινήσουν τη νέα καλλιεργητική περίοδο, ένα δίκτυο ημετέρων και ευνοημένων αποσπούσε κρίσιμες ενισχύσεις, αφήνοντας χιλιάδες παραγωγούς σε αδιέξοδο.

Την ίδια ώρα, το κόστος παραγωγής εκτινάσσεται σε επίπεδα που καθιστούν κάθε προσπάθεια οικονομικά ασύμφορη. Ενέργεια, καύσιμα, λιπάσματα και άλλα βασικά εργαλεία της γεωργίας έχουν καταστεί απαγορευτικά, ακόμη και για οργανωμένες εκμεταλλεύσεις. Η προσπάθεια πλέον του παραγωγού δεν μεταφράζεται σε εισόδημα αλλά μετατρέπεται σε ζημιά. Η αντίφαση είναι προφανής. Όσο αυξάνεται η ανάγκη για παραγωγή, τόσο συρρικνώνεται η δυνατότητα του παραγωγού να παραγάγει.

Σε αυτό το περιβάλλον, η αγορά λειτουργεί με τρόπους που ακυρώνουν κάθε έννοια δικαιοσύνης. Οι τιμές παραγωγού παραμένουν καθηλωμένες σε επίπεδα που συχνά δεν καλύπτουν το κόστος, ενώ οι τιμές λιανικής παραμένουν σταθερά υψηλές ή και αυξάνονται. Η απόσταση ανάμεσα στο χωράφι και το ράφι δεν αποτυπώνει κανένα εμπορικό ή μεταφορικό κόστος. Αποτυπώνει μια στρεβλή αλυσίδα αξίας που συμπιέζει τον παραγωγό και επιβαρύνει τον καταναλωτή. Η κυβέρνηση βέβαια το ονομάζει «μηχανισμό αγοράς». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ολιγοπωλιακή ασυδοσία που δεν αγγίζεται, δεν ελέγχεται και δεν ρυθμίζεται. Ο παραγωγός φτωχαίνει, ο καταναλωτής πληρώνει ακριβά και ενδιάμεσα κάποιοι κερδίζουν υπερβολικά. Αυτό δεν είναι αγορά, είναι στρέβλωση με πολιτική ανοχή.

Σ’ όλα αυτά προστίθεται η ανασφάλεια που προκαλεί η κλιματική κρίση. Ακραία φαινόμενα και ασθένειες καταστρέφουν σε λίγες ώρες την παραγωγή μηνών. Ο ΕΛΓΑ, παγιδευμένος σε διαδικασίες άλλης εποχής, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη νέα πραγματικότητα. Οι αποζημιώσεις είναι αργές, ανεπαρκείς και συχνά άδικες.

Αυτή η υποβάθμιση επιβεβαιώνεται πλέον και ποσοτικά. Τα στοιχεία της απογραφής του 2021 δείχνουν ότι την περίοδο 2009–2020 ο απασχολούμενος πληθυσμός στη γεωργία μειώθηκε κατά περίπου ένα τέταρτο, ενώ οι καλλιεργούμενες εκτάσεις περιορίστηκαν και η πτώση των εκμεταλλεύσεων με ζώα υπήρξε εντυπωσιακή σε μέγεθος και ταχύτητα. Πρόκειται για δείκτες συστημικής υποχώρησης, πριν ακόμη συνυπολογιστούν οι αναταράξεις της περιόδου 2021–2025, με την ενεργειακή κρίση, τον πληθωρισμό, τις ζωονόσους με 500 χιλιάδες ζώα να έχουν θανατωθεί,  τις θεσμικές δυσλειτουργίες και την επιτάχυνση των κλιματικών πιέσεων. Σε επόμενη παρέμβαση θα παρουσιαστούν αναλυτικά πρωτογενή δεδομένα, ιδιαίτερα για τη Δυτική Ελλάδα και την Ηλεία, όπου οι αλλαγές είναι ακόμη δραματικότερες.

Το αποτέλεσμα αυτής της συσσώρευσης είναι η απώλεια προοπτικής για έναν ολόκληρο κόσμο. Νέοι δεν εισέρχονται στον κλάδο, παλαιότεροι αποχωρούν, η ύπαιθρος αδειάζει, η παραγωγή συρρικνώνεται και η χώρα γίνεται ολοένα πιο εξαρτημένη από εισαγωγές. Το αγροτικό ζήτημα παύει έτσι να είναι ζήτημα ενός κλάδου. Γίνεται ζήτημα εθνικής ασφάλειας, οικονομικής αυτοδυναμίας και κοινωνικής συνοχής.

Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν ανατρέπεται με αποσπασματικές και ελλειμματικές ενισχύσεις. Δεν αλλάζει όταν χιλιάδες αγρότες, τις τελευταίες ημέρες,  δεν έλαβαν αυτά που δικαιούνταν και άλλοι δεν έλαβαν τίποτε.  Απαιτεί μια νέα στρατηγική που ξεκινά από την πλήρη εξυγίανση του μηχανισμού ενισχύσεων, τη μείωση του κόστους παραγωγής με συγκεκριμένες πολιτικές και μια αποφασιστική ρύθμιση της αγοράς, ώστε ο παραγωγός να αμείβεται δίκαια και ο καταναλωτής να προστατεύεται.

Όμως η κρίση του αγροτικού τομέα δεν αφορά μόνο τη γη. Αφορά την ικανότητα της χώρας να σταθεί όρθια. Κι αν ο παραγωγός δεν μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του, τότε η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια οικονομική δραστηριότητα. Κινδυνεύει να χάσει τον ίδιο τον παραγωγικό της πυρήνα.

ΥΓ. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα και χωρίς άλλη καθυστέρηση να αποδώσει στους αγρότες τις ενισχύσεις που δικαιούνται.

Γράφει ο Γιώργος Καρβουνιάρης

Δημοσιογράφος, αν. Γραμματέας Τομέα Επικοινωνίας ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής

 

Οι αποκαλύψεις του Νίκου Ανδρουλάκη δεν άγγιξαν απλώς ένα παραδοσιακό οικογενειακό έθιμο. Ξεσκέπασαν ένα δίκτυο σχέσεων που κάποιοι αξιοποίησαν συστηματικά για να πιέζουν, να εκβιάζουν και να κουκουλώνουν υποθέσεις. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις της κυβέρνησης επιβεβαιώνουν την ουσία του προβλήματος: Το θέμα δεν είναι η κουμπαριά. Είναι η χρήση της.

Οι τελευταίες ημέρες ανέδειξαν κάτι βαθύτερο από μια τυπική πολιτική αντιπαράθεση. Αποκαλύφθηκε μια σχέση που χρησιμοποιήθηκε – σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της δικογραφίας – ως «διαβατήριο» για πιέσεις προς υπουργούς, παρεμβάσεις σε ελέγχους, «ραντεβού» με κρίσιμους κρατικούς παράγοντες, ακόμα και για την ευθεία απαίτηση απομάκρυνσης εισαγγελέα. Αυτά δεν είναι κοινωνικές σχέσεις. Είναι ωμά εργαλεία πολιτικής επιρροής.

Κι εκεί που θα περίμενε κανείς θεσμικές απαντήσεις, είδαμε το Μαξίμου να υποκρίνεται ότι «δεν υπάρχει κουμπαριά», λες και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα είναι προϊόν φαντασίας. Το πανικόβλητο αφήγημα περί «αυριανισμού» προδίδει περισσότερο φόβο παρά βεβαιότητα. Αν δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό, γιατί τόση αγωνία; Γιατί τέτοια οργανωμένη επίθεση σε όποιον τολμά να μιλήσει;

Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η στάση συγκεκριμένων στελεχών. Δύο από τους πιο ένθερμους κατήγορους του Ανδρουλάκη συνδέονται επίσης με ανάλογες οικογενειακές σχέσεις: η Ντόρα Μπακογιάννη υπήρξε νονά του αδελφού του Παύλου Μαρινάκη. Το πρόβλημα δεν είναι η σχέση αυτή καθαυτή. Το ερώτημα είναι: πώς εξηγείται η ομόφωνη σπουδή κάποιων να υπερασπιστούν τον «Φραπέ» και να στραφούν κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όταν το ίδιο το κυβερνητικό αφήγημα προσπαθεί να υποβαθμίσει τη σημασία τέτοιων δεσμών;

Το μοτίβο είναι πλέον ξεκάθαρο: Ο ένας κουμπάρος καλύπτει τον άλλον. Ο συγγενής απειλεί δημόσια τον Ανδρουλάκη με χυδαίες αναρτήσεις. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό σκηνικό, εμφανίζονται και άλλοι «Ξυλούρηδες» να μιλούν για «γάμους και πανηγύρια» όταν «σβήσουν τα φώτα». Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που θεωρεί φυσιολογικό να απειλεί αρχηγό κόμματος; Με ποια αίσθηση ασυλίας το πράττει; Και, κυρίως, με πόσα κυβερνητικά στελέχη διασταυρώνονται αυτές οι «οικογενειακές» γραμμές;

Στην Ελλάδα του 2025, το τρίπτυχο «συγγένεια – εξουσία – ρουσφέτι» έχει ξεφύγει από τη σφαίρα του γραφικού και αγγίζει τα όρια του οργανωμένου μηχανισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι με παρόμοιους δεσμούς λειτουργούσε ιστορικά η Μαφία. Όχι επειδή η οικογένεια είναι «κακό», αλλά επειδή οι άρρηκτοι δεσμοί διευκόλυναν την Ομερτά. Ο ένας δεν μιλούσε για τον άλλον. Ο ένας κάλυπτε τον άλλον. Κι έτσι, τίποτα δεν έβγαινε στο φως.

Αυτό ακριβώς το απόστημα θέλησε να σπάσει ο Ανδρουλάκης. Κι αυτό ενόχλησε όσους έχουν επενδύσει σε ένα σύστημα άτυπων ρόλων και «οικογενειακών εξυπηρετήσεων» εντός της εξουσίας. Δεν ήταν μια απλή καταγγελία. Ήταν η αποδόμηση ενός μηχανισμού.

Η κυβέρνηση δεν ενοχλήθηκε από την αποκάλυψη, αλλά από την τόλμη της σύνδεσης με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι γύρω από το Μαξίμου έχουν συσσωρευτεί δίκτυα ανθρώπων που νιώθουν ότι μπορούν να σηκώνουν τηλέφωνα, να απαιτούν, να απειλούν και να παρακάμπτουν θεσμούς, επειδή διαθέτουν «δεσμό». Όχι ικανότητα. Όχι αξιοκρατία. Δεσμό.

Αν κάτι απέδειξε αυτή η υπόθεση, είναι ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται βαθιά αποσυμφόρηση από τέτοιες εξαρτήσεις. Η διαφάνεια δεν είναι χτύπημα στην οικογένεια. Είναι χτύπημα στην αδιαφάνεια. Ο Ανδρουλάκης έφερε στο φως έναν τρόπο λειτουργίας που δεν ταιριάζει σε ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά σε κλειστά κυκλώματα νομής της εξουσίας.

Το κεντρικό ερώτημα παραμένει αμείλικτο: Θέλουμε θεσμική Πολιτεία ή Πολιτεία κουμπάρων; Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη σωστή πλευρά της σύγκρουσης. Η μάχη κατά του σκοτεινού δικτύου επιρροής δεν είναι προσωπική υπόθεση του Ανδρουλάκη. Είναι πολιτικό καθήκον απέναντι σε μια κοινωνία που ζητά, επιτέλους, καθαρούς λογαριασμούς.

Γράφει ο Ιάκωβος Παλαιολόγος,

Πρώην Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αιτωλοακαρνανίας

Εκ του συνδυασμού Ισχυρός Δήμος, Δυνατές Κοινότητες, Ευημερία Πολιτών

Τώρα τελευταία διαβάζουμε σε πολλά άρθρα του τοπικού τύπου και παρακολουθούμε συζητήσεις που αφορούν τη στελέχωση των Υπηρεσιών του δήμου μας.

Τα υπάρχοντα προβλήματα της έλλειψης προσωπικού που αντιμετωπίζει ο Δήμος Μεσολογγίου σε δύο τουλάχιστον από τις πιο σημαντικές και νευραλγικές του Υπηρεσίες και συγκεκριμένα στην Υπηρεσία καθαριότητας και τη Δημοτική Εταιρεία  Ύδρευσης και Αποχέτευσης Μεσολογγίου είναι μεγάλα και σημαντικά.

Πράγματι, η Υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Μεσολογγίου δηλώνει αδυναμία να συνεχίσει την αποκομιδή απορριμμάτων, ιδιαίτερα στη Δημοτική Ενότητα Οινιάδων λόγω έλλειψης προσωπικού  και καλεί τον Δήμο να βρει λύση (https://bit.ly/4p7KnpM). 

Το κύμα νέων διαδοχικών συνταξιοδοτήσεων ειδικά οδηγών, η λήξη των  συμβάσεων της πλειοψηφίας των ατόμων του προγράμματος 55-67 και των ατόμων που προσλήφθηκαν με 8μηνες συμβάσεις (συνοδοί απορριμματοφόρων), η πληθώρα αδειών, τα ρεπό του προσωπικού κλπ., καθιστούν την ομαλή λειτουργία της Υπηρεσίας καθαριότητας, ενόψει μάλιστα της Επετείου των 200 χρόνων από την Έξοδο, άκρως προβληματική για την εικόνα του Δήμου.

Μόλις σήμερα (25/11/2025), εκδόθηκαν και καταχωρίστηκαν στην ιστοσελίδα του ΑΣΕΠ τα οριστικά αποτελέσματα της Προκήρυξης 7Κ/2024 του ΑΣΕΠ (https://bit.ly/4rmmpsi), όπου βλέπουμε να προσλαμβάνονται σε πληθώρα Δήμων τουλάχιστον 1.113 μόνιμοι υπάλληλοι διαφόρων ειδικοτήτων Υποχρεωτικής Εκπ/σης (απόφοιτοι Γυμνασίων), όπως Επιστάτες καθαριότητας, Συνοδοί απορριμματοφόρων, Προσωπικό καθαριότητας εσωτερικών και εξωτερικών χώρων,  Εργάτες πρασίνου, Εργάτες γενικών καθηκόντων, οικοδομικών εργασιών, κοιμητηρίων κλπ.

Ωστόσο, ο Δήμος μας απουσιάζει παντελώς από τον κατάλογο τέτοιων προσλήψεων, ενώ ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι Δήμοι, όπως ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης προσλαμβάνει 7 άτομα Προσωπικού καθαριότητας εξωτερικών χώρων και 1 Εργάτη κοιμητηρίου, ο Δήμος Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης 5 εξωτερικών χώρων και 4 συνοδούς απορριμματοφόρων, ο Δήμος Καρύστου Ευβοίας 5 εξωτερικών χώρων κλπ.

Ταυτόχρονα, o κ. Δήμαρχος λέει συχνά-πυκνά ότι για τη σημερινή πραγματικότητα της ΔΕΥΑΜ, «το κράτος οφείλει να δώσει λύση, καθώς όλες οι ΔΕΥΑ της χώρας αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες.

Μέχρι τότε διαχειριζόμαστε έναν ασθενή σε τεχνητή υποστήριξη που αναπνέει μόνο χάρη στις ακούραστες προσπάθειες του εναπομείναντος προσωπικού».

Σε σχετική δε ενημέρωση του Γραφείου Τύπου του δήμου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η Δημοτική Εταιρεία «αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρά προβλήματα, με κυριότερα: την έλλειψη προσωπικού, το τεράστιο κόστος λειτουργίας και τα σωρευμένα χρέη που τη βαραίνουν από το παρελθόν». (https://bit.ly/3XkpviH)

Όμως, σύμφωνα με την Προκήρυξη (Αριθμός 8Κ/2024) αναμένεται να διοριστεί μόνιμο προσωπικό και προσωπικό ΙΔΑΧ Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε δύο χιλιάδες διακόσιες δεκαεπτά (2.217) θέσεις διαφόρων Δήμων και φορέων.

Στις ΔΕΥΑ μάλιστα των διαφόρων Δήμων προβλέπεται ο διορισμός  ποικιλίας ειδικοτήτων,  όπως Κλητήρες, Αποθηκάριοι, Υδραυλικοί, Ηλεκτρολόγοι, Μηχανολόγοι, Δομικών έργων, Υδρομετρητών, Χειριστών μηχανημάτων έργου, κλπ.

Ωστόσο, ο Δήμος μας απουσιάζει και πάλι παντελώς από αυτόν τον κατάλογο προσλήψεων στον οποίο εμφανίζονται οι περισσότεροι Δήμοι της χώρας.

Στη ΔΕΥΑ Αγρινίου π.χ. πρόκειται να προσληφθούν 1 Κλητήρας, 1 Αποθηκάριος, 5 Υδραυλικοί, 2 Ηλεκτρολόγοι, 1 Μηχανολόγος, 2 Δομικών έργου, 5 Υδρομετρητές, 4 Χειριστές μηχανημάτων έργου. Ο Δήμος Καρύστου Ευβοίας 6 εργατών  ύδρευσης-αποχέτευσης κλπ.

Με λίγα λόγια, διαπιστώνουμε τελικά για μια ακόμη φορά, αυτό που και παλαιότερα είχαμε επισημάνει, (Ας πάμε μπροστά! Να ασχοληθούμε με τα ουσιαστικά – Στελέχωση υπηρεσιών Δήμου) ότι δηλαδή,  στο Δήμο μας και τις υπηρεσίες του δεν υπήρξε χθες, αλλά ούτε και σήμερα, το ανάλογο ενδιαφέρον για την κάλυψη των κενών θέσεων με το αναγκαίο υπαλληλικό προσωπικό, ώστε να υπάρξουν και τα καλύτερα αποτελέσματα για όλους και για τον τόπο μας.

Φαίνεται να ενδιαφέρεται, αν και όταν του δοθεί η ευκαιρία, μόνο για προσλήψεις προσωπικού με 2μηνες, 8μηνες, 18μηνες συμβάσεις, που βέβαια κάτι είναι κι αυτό, αλλά που δημιουργεί σε πολλούς πικρίες, υποψίες και δίκαιες ή άδικες κατηγορίες για γνωστούς και για ρουσφέτια και κυρίως δε λύνει το μόνιμο πρόβλημα των υπηρεσιών του Δήμου.

Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα θα πάνε καλύτερα, όπως αναμένει και η Δ/ντρια της ΔΕΥΑΜ που στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο ανέφερε ότι η εταιρεία περιμένει στις επόμενες προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό για να καλύψει τα περισσότερα κενά, πράγμα που ευχόμαστε γίνει από εδώ και πέρα, σε όλες τις διευθύνσεις και τις υπηρεσίες του Δήμου. Φτάνει οι υπεύθυνοι, και πρώτος ο δήμαρχος να ενδιαφερθούν πραγματικά.

 

Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος 

Καθηγητής,

Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Πατρών

 

Η σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα διανύει μια περίοδο βαθιάς κρίσης νομιμοποίησης. Δεν πρόκειται, απλώς και μόνο, για φθορά προσώπων ή για την κόπωση μιας κυβέρνησης. Πρόκειται για τη σταδιακή διάβρωση της εμπιστοσύνης στους ίδιους τους θεσμούς, στα κόμματα, στη δημόσια σφαίρα, ακόμη και στην έννοια της συλλογικής εκπροσώπησης.

Από το 1974 και μετά, η ελληνική δημοκρατία στηρίχθηκε σε ένα μοντέλο αντιπροσώπευσης που συνδύασε τον κοινοβουλευτισμό με τον κρατισμό και την κομματική διαμεσολάβηση. Αυτό το μοντέλο, όσο κι αν επέτρεψε τη σταθεροποίηση του πολιτεύματος, δημιούργησε σταδιακά μια κουλτούρα εξάρτησης. Το κράτος ως προνοιακός πάροχος, το κόμμα ως μεσάζων και ο πολίτης ως πελάτης.

Η δεκαετία των μνημονίων αποκάλυψε τα όρια αυτού του σχήματος. Η πολιτική τάξη όμως δεν κατόρθωσε να μετασχηματίσει τη κρίση σε ευκαιρία ανατροπών και δομικής μεταρρύθμισης αλλά αναπαρήγαγε τις ίδιες συστημικές δομές.

Το αποτέλεσμα, είναι ένα σύστημα πολιτικά λειτουργικό αλλά κοινωνικά απονομιμοποιημένο. Η Βουλή ψηφίζει, η κυβέρνηση διοικεί, οι θεσμοί τυπικά υπάρχουν αλλά η κοινωνία δεν τους πιστεύει.

Η πολιτική πλέον απώλεσε το νόημα της εκπροσώπησης και κατέληξε σε μια «θεατρική σκηνοθεσία».

Είναι γνωστό ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπως διαμορφώθηκε στη μεταπολίτευση, στηρίχθηκε σε τρεις πυλώνες:

• τον κομματικό ανταγωνισμό ως μηχανισμό αντιπροσώπευσης,
• το κράτος πρόνοιας ως εργαλείο κοινωνικής ενσωμάτωσης,
• και την ευρωπαϊκή προοπτική ως υπόσχεση εκσυγχρονισμού και σταθερότητας.

Κανένας όμως από αυτούς τους πυλώνες δεν παραμένει σήμερα ακέραιος. Ο κομματικός ανταγωνισμός έχει εκφυλιστεί σε επικοινωνιακή σκηνοθεσία χωρίς ιδεολογικό βάθος. Το κράτος πρόνοιας αντικαταστάθηκε από αποσπασματικές πολιτικές επιδομάτων. Και η ευρωπαϊκή προοπτική, άλλοτε φορέας προσδοκίας, αντιμετωπίζεται πλέον με αμφιθυμία ή και ευθεία αμφισβήτηση.

Η συνέπεια είναι εμφανής. Το πολιτικό σύστημα χάνει τη νομιμοποιητική του ισχύ γιατί έπαψε να είναι διαμεσολαβητής μεταξύ κοινωνίας και εξουσίας. Λειτουργεί σαν αυτόνομο σύμπαν, που παράγει λόγο και αποφάσεις ερήμην του κοινωνικού σώματος. Οι πολίτες, αισθανόμενοι αποκλεισμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων,  μετατρέπονται σε παρατηρητές μιας πολιτικής σκηνής που δεν τους αφορά.

Πως, σχετικά επιβεβαιώνονται όμως τα παραπάνω;

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της ALCO (29 Οκτωβρίου – 3 Νοεμβρίου 2025) επιβεβαίωσε αυτό που πολλοί διαισθάνονται τα τελευταία χρόνια. Η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται πλέον το πολιτικό σύστημα. Όταν 8 στους 10 πολίτες δηλώνουν ότι οι θεσμοί βρίσκονται σε κρίση, δεν μιλάμε για απλή αγανάκτηση αλλά για μια πολιτική ρωγμή στο κέντρο της δημοκρατικής λειτουργίας. Και όταν η αναποφασιστικότητα αγγίζει το 21,5%, το υψηλότερο ποσοστό από το 2016, τότε το πολιτικό σύστημα δεν έχει απέναντί του έναν ευμετάβλητο εκλογικό χάρτη αλλά μια κοινωνία που αποσύρει την εμπιστοσύνη της από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

Αυτή η αποστασιοποίηση δεν παραπέμπει απλά σε πρόσκαιρη ουδετερότητα. Είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, πράξη σιωπηρής καταγγελίας προς ένα μοντέλο διακυβέρνησης που λειτουργεί χωρίς σχέδιο, χωρίς λογοδοσία και χωρίς ουσιαστικό δημόσιο έλεγχο. Είναι συνάμα καταγγελία προς μια αντιπολίτευση που δεν έχει καταφέρει ακόμη να αρθρώσει μια εναλλακτική προοδευτική αφήγηση που να εμπνέει και να δίνει προοπτική.

Η εκτίναξη των αναποφάσιστων αποτελεί έντονο σύμπτωμα κόπωσης και απώλειας εμπιστοσύνης. Οι πολίτες έχουν κουραστεί από:

• πολιτικές που αναπαράγουν ανισότητες,
• θεσμούς που δεν προστατεύουν,
• ένα κράτος που αποτυγχάνει στα στοιχειώδη,
• δημόσια διοίκηση που θυμίζει περισσότερο μηχανισμό εξυπηρετήσεων παρά σύστημα υπηρεσιών.

Ξεκάθαρα, η κυβέρνηση έχει απωλέσει το μονοπώλιο της αξιοπιστίας, η αντιπολίτευση δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη και η κοινωνία επιλέγει την «αναστολή κρίσης» ως τρόπο πολιτικής άμυνας.

Τα τραγικά γεγονότα των Τεμπών, η συστημική δυσλειτουργία, η αδιαφάνεια και η διαφθορά που αναδείχθηκαν μέσω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, η χειραγώγηση της δικαιοσύνης, η απορρύθμιση βασικών δημοσίων αγαθών όπως η υγεία και η εκπαίδευση, είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού περιβάλλοντος όπου η ευθύνη συστηματικά «εξατμίζεται».

Είναι όμως αυτά, απλώς λάθη;  Θα έλεγα ότι είναι πολιτικές επιλογές που έχουν κόστος ζωής, αξιοπρέπειας και δημοκρατίας.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει εγκλωβιστεί σε μια λογική διαχείρισης της εικόνας αντί της πραγματικότητας. Η κυβέρνηση κυβερνά με ορίζοντα τον επικοινωνιακό κύκλο και όχι τον κοινωνικό στόχο. Αντίστοιχα, μεγάλο μέρος του πολιτικού λόγου της αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει τα προβλήματα ως ευκαιρίες καταγγελίας και όχι ως προκλήσεις σχεδιασμού.

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, η πολιτική ηγεσία δεν λειτουργεί ως φορέας λύσεων αλλά ως μηχανισμός εκτροπής της συζήτησης από την ουσία στην εντύπωση.  Η συνέπεια είναι η συρρίκνωση του δημόσιου διαλόγου και το εκρηκτικό ποσοστό αναποφάσιστων.

Το πολιτικό προσωπικό λειτουργεί σε ένα κλειστό κύκλωμα αναπαραγωγής του ίδιου μοντέλου εξουσίας και αδιαπέραστο από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Όσο όμως το κράτος λειτουργεί χωρίς λογοδοσία, όσο οι θεσμοί παραμένουν ευάλωτοι σε πολιτικές παρεμβάσεις, όσο η δημόσια διοίκηση παραμένει εξαρτημένη και αποσπασματική τόσο η κρίση θα βαθαίνει.

Η αλήθεια είναι απλή. Δεν μπορεί κανείς να ζητά εμπιστοσύνη χωρίς να αλλάζει τίποτα. Και η κοινωνία το γνωρίζει.

Σε αυτή την κρίση, οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να αρκεστούν σε ευχές, μικρομεταρρυθμίσεις ή σε αναπαραγωγή μιας ρητορικής «ήπιας διαφωνίας». Η προοδευτική πρόταση οφείλει να είναι:

• θεσμικά μαχητική και έτοιμη να συγκρουστεί με τις εστίες αδιαφάνειας
• κοινωνικά στοχευμένη, με πολιτικές που μειώνουν τις δομικές ανισότητες
• διοικητικά ικανή και τεχνοκρατικά επαρκής, με αποτελεσματικό κράτος και αποκομματικοποίηση των θεσμών,
• και στρατηγικά συνεκτική, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένο σχέδιο διακυβέρνησης που υπερβαίνει την επικοινωνιακή πολιτική και απαντά στην κρίση νομιμοποίησης

Ως εκ τούτου, η χώρα χρειάζεται μια πολιτική δύναμη που να βλέπει μακριά, όχι μια αντιπολίτευση που περιμένει «να φθαρεί ο άλλος». Χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ρεαλιστικό και ταυτόχρονα τολμηρό, που θα συνδέει την πολιτική με το δημόσιο συμφέρον και όχι με την εκάστοτε εξουσία.

Η δημοσκόπηση της ALCO δεν περιγράφει μια απλή πολιτική δυσαρέσκεια αλλά μια κρίση που ακουμπά τη βάση της δημοκρατίας. Την εμπιστοσύνη. Χωρίς εμπιστοσύνη, οι θεσμοί μοιάζουν με άδεια κουφάρια και οι εκλογές με σκηνοθετημένη επιβεβαίωση μιας τάξης πραγμάτων που δεν πείθει πια κανέναν.

Η χώρα χρειάζεται νέα πολιτική ηγεσία, νέο προσανατολισμό και νέα σχέση με την κοινωνία. Όχι μια «ανακύκλωση» του ίδιου συστήματος  αλλά μια πραγματική προοδευτική τομή.

Αυτό βέβαια απαιτεί πολιτικό θάρρος, σχέδιο και ουσιαστική σύγκρουση με το παλιό. Γιατί η κρίση των θεσμών δεν θα λυθεί με διαχείριση. Θα λυθεί μόνο με πολιτική αναγέννηση.

Ειδάλλως, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε το γνωστό έργο του Colin Crouch,  «Η Μεταδημοκρατία», για να δούμε πιο καθαρά το παρόν και, βεβαίως, το μέλλον που έρχεται αν δεν αντιδράσουμε.

 

Η πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου ανέδειξε ακόμη ένα παράδοξο: η συζήτηση για το Καλλιτεχνικό Σχολείο πραγματοποιήθηκε ύστερα από αίτημα σχεδόν σύσσωμης της αντιπολίτευσης, ωστόσο —πλην της παράταξης του πρώην δημάρχου Κώστα Λύρου— καμία άλλη δεν εξέφρασε αντίρρηση για τη χωροθέτηση του νέου σχολικού κτηρίου. Δηλαδή, επτά από τους έντεκα συμβούλους της αντιπολίτευσης δεν διατύπωσαν καμία ένσταση.

Στην ουσία του θέματος, από τη συζήτηση —στην οποία παρέστη και ο Αντιπεριφερειάρχης Αιτωλοακαρνανίας Θανάσης Μαυρομμάτης— προέκυψε ξεκάθαρα η εμμονή του πρώην δημάρχου να υπερασπίζεται την άποψή του περί ακαταλληλότητας του οικοπέδου που έχει επιλεγεί για την ανέγερση του σχολείου.

Ωστόσο, όπως αναδείχθηκε, η υιοθέτηση αυτής της επιχειρηματολογίας θα είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα την παραπομπή της κατασκευής του νέου κτηρίου στο αόριστο μέλλον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία του Καλλιτεχνικού Σχολείου, το οποίο εξακολουθεί να συστεγάζεται με το 2ο Λύκειο Μεσολογγίου, ενώ μία τάξη του φιλοξενείται στο 2ο Γυμνάσιο της πόλης.

Και εξηγούμαστε:

1. Ο Δήμος Μεσολογγίου δεν διαθέτει έκταση που να πληροί τις απαραίτητες προδιαγραφές και να είναι χαρακτηρισμένη για σχολική στέγη.
2. Δεν υπάρχει ενεργό χρηματοδοτικό εργαλείο για την κατασκευή νέων σχολείων· επομένως, ενδεχόμενη άρνηση αποδοχής της ήδη εγκεκριμένης χρηματοδότησης θα οδηγούσε απλώς στη μεταφορά του ποσού σε άλλο δήμο.
3. Κατά τη συνεδρίαση δεν προτάθηκε εναλλακτικό οικόπεδο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανέγερση του σχολείου.
4. Από το 2019, οπότε και ιδρύθηκε το Καλλιτεχνικό Σχολείο, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική μέριμνα για εξεύρεση κατάλληλης έκτασης. Ποια οικόπεδα προτάθηκαν τότε ώστε να αξιολογηθούν; Ποιες ενέργειες έγιναν από τον Δήμο, που είναι ο καθ’ ύλην υπεύθυνος για την επίλυση του στεγαστικού ζητήματος;
5. Η μοναδική πρόταση που είχε ακουστεί ήταν εκείνη για το «Κυριαζέικο», η οποία όμως «κόλλησε» στο γνωστό άτυπο πινγκ-πονγκ μεταξύ Δήμου και Περιφέρειας σχετικά με το ποιος θα αναλάμβανε την τακτοποίηση των οικονομικών εκκρεμοτήτων του Ιδρύματος ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία αναπαλαίωσης.
6. Εύλογα τίθενται, λοιπόν, ερωτήματα: Τι φάκελο και ποιες ενέργειες παρέδωσε η προηγούμενη δημοτική αρχή το 2023 στη σημερινή; Ποια ήταν η πρόνοια της για τη συνέχιση της προσπάθειας;
7. Και, τέλος, σε πιο ευρύτερο επίπεδο: τι έχει πράξει διαχρονικά ο Δήμος για το ξεκαθάρισμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της γης που περιβάλλει την πόλη, ένα χρόνιο ζήτημα που επηρεάζει άμεσα κάθε αναπτυξιακή ή εκπαιδευτική πρωτοβουλία;
8. Το Δημοτικό Συμβούλιο – πλην του πρώην δημάρχου – τάχθηκε θετικά υπέρ της χωροθέτησης στο χώρο του πρώην ΤΕΙ, ελλείψει άλλης ρεαλιστικής επιλογής.
9. Κανείς φορέας —και πρωτίστως η εκπαιδευτική κοινότητα— δεν έχει εκφράσει αντίθετη άποψη.

Επιπλέον, όπως προκύπτει και από τη χθεσινή ανακοίνωση του Εμπορικού Συλλόγου Μεσολογγίου, οι αρχικές επιφυλάξεις για τη χωροθέτηση φαίνεται να έχουν πλέον αμβλυνθεί.

Κατά συνέπεια, η εμμονή του κ. Λύρου να αναδεικνύει το ζήτημα ως “υψίστης προτεραιότητας” φαίνεται να εκπορεύεται περισσότερο από αντιπολιτευτική διάθεση παρά από ρεαλιστική αξιολόγηση των δεδομένων.

Αν είχε σταθμίσει σωστά όλες τις παραμέτρους, το πιθανότερο είναι ότι θα είχε στηρίξει την εξέλιξη αυτή, προς όφελος, πρωτίστως, των μαθητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Το γεγονός ότι διαπνέεται από έντονη αντιπολιτευτική διάθεση απέναντι στη Δημοτική Αρχή, καθώς και από προσωπικές μικροπολιτικές διαφορές με τον Αντιπεριφερειάρχη Θανάση Μαυρομμάτη, φαίνεται πως τον οδηγεί —κατά την άποψή μας— σε μια εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Χθες, κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου, ένα από τα βασικά θέματα ήταν –ως γνωστό– οι πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό.

Παρακολουθώντας τη συζήτηση, αυτό που έμεινε ως εντύπωση είναι ότι «μάλλον ζούμε σε άλλη πόλη…».

Κι αυτό, γιατί ακούγοντας ορισμένες τοποθετήσεις δημοτικών συμβούλων, θα νόμιζε κανείς πως ο Σπύρος Διαμαντόπουλος είναι δήμαρχος εδώ και μια δεκαετία και ότι δεν προηγήθηκαν αυτού, οι θητείες των κ.κ. Κώστα Λύρου και Νίκου Καραπάνου.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πως εκτεταμένες πλημμύρες σε Μεσολόγγι και Αιτωλικό έχουν σημειωθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές την τελευταία δεκαετία — με πιο πρόσφατη αυτή της 23ης Οκτωβρίου. Κάτι που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως υπάρχει διαχρονική αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αναποτελεσματικότητα που, εκ των πραγμάτων, βαραίνει όσους διοίκησαν και διοικούν τον Δήμο Μεσολογγίου. Τελεία και παύλα.

Αντί, λοιπόν, να παρουσιαστούν τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις για το «τίς ή τι πταίει;», η χθεσινή συνεδρίαση εξελίχθηκε σε ένα ακόμη πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης, με τοποθετήσεις που περισσότερο στόχευαν, στην αποκόμιση πρόσκαιρων εντυπώσεων, παρά στη συνολική και ειλικρινή αποτίμηση των λαθών και των παραλείψεων που μας έφεραν στο σημερινό σημείο.

Ένα σημείο που δεν τιμά κανέναν, εάν λάβουμε υπόψη και την αναφορά του δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου ότι δεν μπορεί να δώσει ρητή διαβεβαίωση ότι δεν θα υπάρξει και πάλι πλημμυρικό φαινόμενο στο άμεσο μέλλον. 

Επομένως στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται η πόλη δεν είναι άλλος ένας κύκλος αντιπαραθέσεων, αλλά ένας σοβαρός και ειλικρινής διάλογος για το πώς θα προχωρήσουμε με σχέδιο, ευθύνη και συνεργασία.

Γιατί τα νερά που κάθε τόσο πλημμυρίζουν το Μεσολόγγι, δεν ξεχωρίζουν παρατάξεις. Πλημμυρίζουν όλους μας.

Δ.Μ.

Ένα κτήριο του 19ου αιώνα, χωρίς συνθήκες ασφάλειας, χωρίς προσβασιμότητα, χωρίς αξιοπρέπεια. Ένα νέο Αστυνομικό Μέγαρο που παραμένει ανολοκλήρωτο και μια Πολιτεία που σιωπά.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αιτωλίας, Πέτρος Ποτσίκας, θέτει ευθέως το ερώτημα που όλοι αποφεύγουν: ποιος ωφελείται από τη στασιμότητα;

Στο άρθρο του, καταγγέλλει παραποίηση στοιχείων, διοικητική ανικανότητα και πολιτική αδιαφορία για ένα ζήτημα που ξεπερνά τα όρια του επαγγελματικού – αγγίζοντας τον ίδιο τον σεβασμό προς τους ανθρώπους που υπηρετούν την ασφάλεια των πολιτών.

Η Αστυνομία Αιτωλίας, σημειώνει, δεν ζητά πολυτέλειες· ζητά τον αυτονόητο σεβασμό που οφείλει ένα κράτος του 21ου αιώνα.

 

Αναλυτικά το “άρθρο – παρέμβαση” του Πέτρου Ποτσίκα, προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αιτωλίας

 

Η Διεύθυνση Αστυνομίας Αιτωλίας εξακολουθεί να στεγάζεται, εν έτη 2025, σε ένα κτήριο που περισσότερο θυμίζει μνημείο μιας περασμένης εποχής παρά υπηρεσιακό χώρο που εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας σύγχρονης Αστυνομίας.

Πρόκειται για ένα κτήριο κατασκευής του 1856, το οποίο όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται πλέον στις στοιχειώδεις προδιαγραφές ασφάλειας και λειτουργικότητας, αλλά σε πολλά σημεία αποτελεί και κίνδυνο για όσους εργάζονται ή επισκέπτονται καθημερινά το χώρο.

Παρά τη φθορά των δεκαετιών, τη διάβρωση, τα προβλήματα υγρασίας και τις απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, το κτήριο αυτό εξακολουθεί να φιλοξενεί δεκάδες αστυνομικούς, οι οποίοι καλούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους σε συνθήκες που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την έννοια της δημόσιας υπηρεσίας.

Η έλλειψη σωστής συντήρησης όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αδιαφορίας. Είναι και προϊόν μιας διαχρονικής νοοτροπίας ευθυνόφοβων διοικούντων, που προτίμησαν να συμβιβαστούν με την εικόνα της παρακμής παρά να αναλάβουν την ευθύνη να αλλάξουν κάτι. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε.

Το πρόβλημα είναι γνωστό σε όλους εδώ και χρόνια. Η σημερινή κατάσταση είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας παραλείψεων, αδιαφορίας και ανικανότητας. Το κτήριο δεν διαθέτει κανέναν μηχανισμό προσβασιμότητας για Α.Μ.Ε.Α. — ούτε ράμπα, ούτε ανελκυστήρα. Για παράδειγμα γραφεία που εξυπηρετούν καθημερινά εκατοντάδες πολίτες, βρίσκονται σε ορόφους του κτηρίου.

Όποιος πολίτης έχει κινητικό πρόβλημα απλώς δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Σε μια εποχή που η ισότητα και η προσβασιμότητα είναι αυτονόητα δικαιώματα, η Δ.Α. Αιτωλίας λειτουργεί λες και βρισκόμαστε όταν χτίστηκε το ίδιο το κτήριο, δύο αιώνες πριν.

Οι συνθήκες εργασίας των αστυνομικών είναι εξίσου απαράδεκτες. Οι χώροι είναι ελάχιστοι, οι υποδομές ανεπαρκείς, και η συνύπαρξη πολλών υπηρεσιών σε κοινά γραφεία δημιουργεί ασφυκτική κατάσταση.

Υπάλληλοι διαφορετικών αρμοδιοτήτων μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο, χωρίς ιδιωτικότητα, χωρίς χώρο συγκέντρωσης, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στη φύση του έργου τους. Είναι κοινό μυστικό ότι η λειτουργία της Διεύθυνσης πολλές φορές καθυστερεί ή δυσχεραίνεται απλώς και μόνο από τις συνθήκες εργασίας και όλα αυτά εις βάρος των απλών πολιτών.

 

Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι το κτήριο βρίσκεται σε κεντρικό της πόλης του Μεσολογγίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Καθημερινά, οι ανάγκες της υπηρεσίας απαιτούν τη στάθμευση υπηρεσιακών οχημάτων μπροστά στο κτήριο, καταλαμβάνοντας χώρους πάρκινγκ και, αρκετές φορές, αποκλείοντας προσωρινά την κυκλοφορία.

Ο δρόμος κλείνει, οι πολίτες αγανακτούν, και η εικόνα μιας υπηρεσίας που “μπλοκάρει” την πόλη γίνεται όλο και πιο συχνή. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι των αστυνομικών που απλώς προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά της Διοίκησης και της Πολιτείας που τόσα χρόνια δεν φρόντισαν να τους εξασφαλίσουν ένα κατάλληλο χώρο λειτουργίας.

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει η κατασκευή του νέου Αστυνομικού Μεγάρου Αιτωλίας, το οποίο σύμφωνα με τη μελέτη προβλέπεται να αποτελείται από τρία επίπεδα – ισόγειο, πρώτο και δεύτερο όροφο – και να πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός σύγχρονου δημόσιου κτηρίου.

Μέχρι σήμερα όμως η κατάσταση είναι απογοητευτική: έχει ολοκληρωθεί μόνο το ισόγειο, το οποίο περιλαμβάνει μόλις 20 γραφειακούς χώρους, προφανώς ανεπαρκείς για τη στέγαση όλων των υπηρεσιών.

Και εδώ αρχίζει το πραγματικά περίεργο. Η Διεύθυνση Αστυνομίας Αιτωλίας, σε έγγραφα που έχει αποστείλει, εμφανίζει τα τετραγωνικά μέτρα των γραφειακών χώρων του νέου κτηρίου πολύ περισσότερα από όσα είναι στην πραγματικότητα. Το “λάθος” αυτό δεν είναι απλώς αριθμητικό. Είναι παραπλανητικό και ίσως καθοριστικό για τη διαδικασία μεταστέγασης.

Διότι εάν παρουσιαστεί η ψευδής εικόνα ότι το ισόγειο επαρκεί για να στεγάσει το σύνολο των υπηρεσιών, τότε μπορεί να επιχειρηθεί μεταφορά χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι υπόλοιποι όροφοι, όπως και φημολογείται, οδηγώντας σε ένα νέο, ακόμη πιο στενό και ασφυκτικό περιβάλλον.

Όταν διαπιστώθηκε το λάθος τον Αύγουστο του 2025, η απάντηση που έλαβα ήταν τουλάχιστον προσβλητική για τη νοημοσύνη και το κύρος κάθε υπαλλήλου: «Δεν είμαστε καλοί στα μαθηματικά και δεν είμαστε μηχανικοί».

Μια απάντηση που δεν θα ταίριαζε ούτε σε μαθητή, πολλώ δε μάλλον σε ανώτατους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας, οι οποίοι φέρουν θέση ευθύνης. Όταν ένας αξιωματικός σε τέτοια θέση επιλέγει να απαντήσει με ελαφρότητα, απαξιώνοντας την ουσία ενός σοβαρού διοικητικού ζητήματος, δεν προσβάλλει μόνο τον συνομιλητή του, αλλά το ίδιο το Σώμα που υπηρετεί.

Διότι όταν πρόκειται για δημόσιο έργο, δεν μιλάμε για αριθμούς σε χαρτί, αλλά για πραγματικές υποδομές που θα καθορίσουν το μέλλον δεκάδων ανθρώπων και υπηρεσιών. Η επίκληση άγνοιας ή αδυναμίας να υπολογιστούν σωστά τετραγωνικά μέτρα μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί.

Αν πράγματι κάποιοι “δεν είναι καλοί στα μαθηματικά”, τότε προκύπτει σοβαρό ζήτημα επάρκειας και διοικητικής αξιοπιστίας. Αν όμως πρόκειται για μια εύκολη δικαιολογία που καλύπτει πίσω της σκοπιμότητες, τότε το θέμα αγγίζει πλέον τα όρια της συνειδητής παραπλάνησης.

Γιατί όταν εμφανίζεις λανθασμένα στοιχεία,(εν γνώση σου) το κάνεις είτε για να εξωραΐσεις την πραγματικότητα είτε για να εξυπηρετήσεις σκοπούς που δεν σχετίζονται με τη διαφάνεια και το δημόσιο συμφέρον.

Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η παραποίηση στοιχείων. Μια παραποίηση που ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι, για να παρουσιαστεί ένα ημιτελές έργο ως “ολοκληρωμένο”, με στόχο είτε την επίσπευση διαδικασιών είτε την αποφυγή περαιτέρω χρηματοδότησης και λογοδοσίας.

Κάποιος, λοιπόν, οφείλει να απαντήσει: ποιος ωφελείται από αυτό; Ποιος έχει συμφέρον να εμφανίζονται φουσκωμένα νούμερα και να δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς;

Η μεταστέγαση όλων των υπηρεσιών σε έναν και μόνο όροφο, θα έχει δραματικές συνέπειες τόσο για το προσωπικό όσο και για τη λειτουργικότητα.

Το “στρίμωγμα” των συναδέλφων, η έλλειψη φυσικού χώρου, η συνεχής πίεση και ο θόρυβος θα επιδεινώσουν την ψυχολογική κόπωση και θα δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ασφυκτικό, όπου δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγικότητα ούτε επαγγελματισμός.

Είναι γνωστό και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι το εργασιακό περιβάλλον επηρεάζει άμεσα την ψυχολογία και τη συμπεριφορά. Όταν ο αστυνομικός εργάζεται καθημερινά σε χώρους χωρίς άνεση, χωρίς καθαρό αέρα, χωρίς αίσθηση σεβασμού από την ίδια του την υπηρεσία, πώς να μην επηρεαστεί η στάση του απέναντι στον πολίτη; Όταν ο εργαζόμενος αισθάνεται απαξίωση, αδιαφορία και αδικία, η σχέση του με τον πολίτη αναπόφευκτα αλλοιώνεται και χάνει το ανθρώπινο πρόσωπό της.

Το ερωτήματα που πρέπει να  απαντηθούν  είναι πολλά, ποιος θέλει πραγματικά να παραμείνει η Δ.Α. Αιτωλίας σε αυτό το παλαιό, ετοιμόρροπο κτήριο. Ποιοι εξυπηρετούνται από αυτή τη στασιμότητα; Και κυρίως, ποιος θα υπογράψει ότι το νέο κτήριο “ολοκληρώθηκε” όταν στην πραγματικότητα έχει παραδοθεί μόνο το ισόγειο; Η αρχική σύμβαση προέβλεπε την παράδοση τριών επιπέδων.

Αν σήμερα κάποιοι επιδιώκουν να παρουσιαστεί ως ολοκληρωμένο ένα έργο κατά το ένα τρίτο, τότε πρόκειται για μεθοδευμένη συγκάλυψη και όχι για τυπικό σφάλμα.

Η κοινωνία του Μεσολογγίου, οι αστυνομικοί υπάλληλοι και οι πολίτες αυτής της περιοχής αξίζουν διαφάνεια και σεβασμό. Η παραμονή σε ένα κτήριο του 19ου αιώνα, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας, είναι προσβολή όχι μόνο για τους αστυνομικούς, αλλά και για το ίδιο το κράτος που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Η ευθύνη ανήκει σε όλους όσοι γνώριζαν και σιώπησαν, σε όσους υποβάθμισαν τα προβλήματα, σε όσους αρκέστηκαν στο “έτσι τα βρήκαμε”.

Η σιωπή, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι ώρα να μιλήσουν όλοι οι τοπικοί φορείς και – πρωτίστως – το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις: Γιατί τόσα χρόνια μετά η κατασκευή του νέου Μεγάρου παραμένει ανολοκλήρωτη; Ποιος ευθύνεται για την καθυστέρηση και ποιος θα εγκρίνει την παραλαβή ενός έργου που δεν έχει ολοκληρωθεί;

Οι Αστυνομικοί της Δ.Α. Αιτωλίας δεν ζητούν πολυτέλειες· ζητούν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η κοινωνία του Μεσολογγίου αξίζει μια Αστυνομία που θα λειτουργεί σε ένα σύγχρονο, ασφαλές και πλήρως εξοπλισμένο κτήριο – όχι σε ένα απομεινάρι του 1856. Κάποιοι μπορεί να αδιαφορούν ή να προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Όμως ο χρόνος της σιωπής τελείωσε.

 

Με ανοιχτή τους επιστολή στη δημοτική αρχή του Μεσολογγίου οι κ.κ. Θεοφάνης Μπούτης και Νικήτας Φιλιππόπουλος καταθέτουν προτάσεις σχετικά με τη διοργάνωση του τελετουργικού της εκδήλωσης για τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Χρήστου Καψάλη.

Αναλυτικά η επιστολή:

Για τα ορθολογικότερα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΑ Χρήστου Καψάλη, που ΑΝΑΤΙΝΑΧΘΗΚΕ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του Χριστού την πίστη την ΑΓΙΑ, θα σας προτείναμε, τις παρακάτω απόψεις μας:

• Τα αποκαλυπτήρια να λάβουν χώρα, ημέρα Κυριακή, μετά τις δοξολογίες των εκκλησιών.
• Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, να κάνει τη σχετική δοξολογία και να ειδοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους ιερείς των εκκλησιών, μετά τη λειτουργία, να κάνουν ανακοίνωση στους εκκλησιαζόμενους, την ώρα και το μέρος των αποκαλυπτηρίων.
• Να προσκληθεί ο κ. Διοικητής του Συντάγματος, να παρευρεθεί, στα αποκαλυπτήρια, μιας και η πολιτεία, το παλαιό στρατόπεδο, έναντι του αγάλματος το είχε ονομάσει προς ΤΙΜΗ του ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ «Στρατόπεδο ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΨΑΛΗ». Να υπάρξει μικρό άγημα, που θα ρίξει, μετά τον εθνικό ύμνο, μερικούς πυροβολισμούς στη μνήμη του, στο τέλος των αποκαλυπτηρίων.
• Να προσκληθούν όλα τα σχολεία, να παρευρεθούν μετά των μαθητών, στα αποκαλυπτήρια.
• Να προσκληθούν όλα τα ΣΩΜΑΤΕΙΑ, μετά των εκπροσώπων τους.
• Να προσκληθούν όλοι οι ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ.
• Η πρόσκληση να δοθεί στους ραδιοφωνικούς και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της Αιτωλ/νίας και στον τοπικό τύπο προς ανακοίνωση.

 

Ο Σύλλογος «Αθανάσιος Ραζηκότσικας» και η «Πρωτοβουλία Πολιτών», που πρωτοστάτησαν, ύστερα από 200 χρόνια, στην δικαίωση των εθνομαρτύρων Χρήστου Καψάλη και Ιωσήφ Ρωγών, με ένα άγαλμα και μια πλατεία, θα είναι παρόντες, σε ό,τι τους ζητηθεί από την παρούσα Δημοτική Αρχή.

 

Μεσολόγγι 27/10/2025

 

Για το Σύλλογο «Αθανάσιος Ραζηκότσικας»

Θεοφάνης Μπούτης

 

Για την «Πρωτοβουλία Πολιτών»

Νικήτας Φιλιππόπουλος