Κατηγορία: Παραπολιτικά

Με αφορμή το άρθρο του κ. Ιάκωβου Παλαιολόγου για την υποστελέχωση των υπηρεσιών του Δήμου Μεσολογγίου (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ), είναι αναγκαίο να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους, ώστε να μην δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις.

Ναι, ο Δήμος Μεσολογγίου είναι υποστελεχωμένος. Και ναι, στην πρόσφατη διαδικασία του ΑΣΕΠ δεν κατανεμήθηκε ούτε μία μόνιμη θέση. Όχι επειδή «μας αδίκησαν», αλλά επειδή δεν ζητήθηκαν ποτέ, ούτε κινήθηκαν οι απαραίτητες διαδικασίες την προηγούμενη δημοτική περίοδο.

Το γιατί δεν έγιναν καν οι στοιχειώδεις ενέργειες, παραμένει άγνωστο. Ενδεχομένως, όταν θελήσει, ο πρώην δήμαρχος Κώστας Λύρος να απαντήσει. Πάντως, η πραγματικότητα είναι μία: οι υπηρεσίες έμειναν μόνες τους, χωρίς προσωπικό και χωρίς σχεδιασμό.

Από την πλευρά της σημερινής δημοτικής αρχής, συνεργάτες του δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου μας διαβεβαιώνουν ότι από την πρώτη κιόλας μέρα της θητείας του δήμου έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για να δοθούν μόνιμες θέσεις μέσω των τρεχουσών προκηρύξεων ΑΣΕΠ.

Όμως, η αλήθεια είναι εξίσου αμείλικτη: οι διαδικασίες αυτές είναι αργές και χρονοβόρες. Επομένως, ακόμη και αν όλα γίνουν σωστά σήμερα, το αποτέλεσμα θα αργήσει να φανεί.

Επομένως, το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα. Ήταν αποτέλεσμα παρατεταμένης αδράνειας και αναποτελεσματικότητας, που πλέον όλοι τρέχουν να καλύψουν.

Και μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, οι υπηρεσίες του Δήμου θα συνεχίσουν να λειτουργούν οριακά. Κι αυτό είναι το τίμημα των παραλείψεων.

Σε αρκετές γειτονιές του Μεσολογγίου, οι πρώτες παρεμβάσεις αντικατάστασης του δημοτικού φωτισμού με LED έχουν ήδη αρχίσει να… φαίνονται. Και μάλιστα πολύ.

Οι δρόμοι φωτίζονται επιτέλους ομοιόμορφα, χωρίς εκείνη τη θαμπή κιτρινωπή λάμπα που άφηνε σκιές και «τυφλά» σημεία.

Οι νέες λάμπες LED δίνουν καθαρό, σταθερό φως, αναδεικνύουν τα σπίτια και κάνουν τις γειτονιές να μοιάζουν πιο φιλικές και κυρίως πιο ασφαλείς. Όπως σχολιάζουν κάτοικοι, «επιτέλους βλέπουμε πού περπατάμε».

Η αναβάθμιση του φωτισμού εξελίσσεται σε όλο τον Δήμο, με στόχο καλύτερη εικόνα, εξοικονόμηση ενέργειας και ένα Μεσολόγγι που –κυριολεκτικά– γίνεται πιο φωτεινό.

Υποκρισία; Θράσος; Ή απλώς πολιτικός καιροσκοπισμός; Ό,τι κι αν είναι, ένα γεγονός δεν αλλάζει: Πολλοί από όσους σήμερα χύνουν τόνους «δημοσίων δακρύων» για το φωτοβολταϊκό της Ενεργειακής Κοινότητας Δυτικής Ελλάδας στο Μεσολόγγι, είναι οι ίδιοι που όταν ανακοινώθηκε, είχαν υψώσει μπλόκα, ενστάσεις και προσκόμματα. Η αντιφατική τους στάση δεν περνά απαρατήρητη.

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο –και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό– το πώς ορισμένοι επιλέγουν να «διαβάζουν» τις εξελίξεις γύρω από το φωτοβολταϊκό έργο της Ενεργειακής Κοινότητας Δυτικής Ελλάδας που προχωρά στο Μεσολόγγι.

Αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως οι πιο ένθερμοι υπερασπιστές του έργου, εκείνοι που καταγγέλλουν με δραματισμούς ότι δήθεν «το έργο κινδυνεύει», είναι ακριβώς οι ίδιοι που στο παρελθόν είχαν επενδύσει στη δημιουργία εμποδίων.

Τότε, οι ενστάσεις τους αφορούσαν τα πάντα:
την τοποθεσία, τις διαδικασίες, τον φορέα, το οικονομικό μοντέλο, ακόμη και τη σκοπιμότητα ύπαρξης του έργου. Προσκόμματα, καθυστερήσεις, προειδοποιήσεις καταστροφολογικού τύπου.

Κι όμως, σήμερα, όλοι αυτοί μεταμορφώνονται σε «θεματοφύλακες» της Ενεργειακής Κοινότητας.

Το ερώτημα είναι απλό:
Τι άλλαξε; Το έργο ή οι ίδιοι;

Η απάντηση μοιάζει εξίσου απλή:
Δεν άλλαξε το έργο. Αλλάζουν οι στάσεις, όταν το πολιτικό όφελος το απαιτεί.

Η τοπική κοινωνία έχει μνήμη. Γνωρίζει ποιοι μπήκαν μπροστά για να τρέξει το έργο και ποιοι επιχείρησαν –με άμεσο ή έμμεσο τρόπο– να το «φρενάρουν». Γνωρίζει επίσης ποιοι σήμερα υψώνουν τη σημαία της «αγωνίας» απλώς για να κερδίσουν εντυπώσεις.

Σε μια περίοδο όπου το Μεσολόγγι χρειάζεται καθαρές κουβέντες και σταθερές στρατηγικές επιλογές, τέτοιες μεταμορφώσεις προκαλούν μόνο θλίψη. Η ενέργεια, η πράσινη μετάβαση και η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας σε έργα προστιθέμενης αξίας δεν μπορεί να είναι παιχνίδι εντυπώσεων.

Το έργο της Ενεργειακής Κοινότητας δεν χρειάζεται δάκρυα.

Χρειάζεται σοβαρότητα, συνέπεια και υπευθυνότητα.

Η πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου ανέδειξε ακόμη ένα παράδοξο: η συζήτηση για το Καλλιτεχνικό Σχολείο πραγματοποιήθηκε ύστερα από αίτημα σχεδόν σύσσωμης της αντιπολίτευσης, ωστόσο —πλην της παράταξης του πρώην δημάρχου Κώστα Λύρου— καμία άλλη δεν εξέφρασε αντίρρηση για τη χωροθέτηση του νέου σχολικού κτηρίου. Δηλαδή, επτά από τους έντεκα συμβούλους της αντιπολίτευσης δεν διατύπωσαν καμία ένσταση.

Στην ουσία του θέματος, από τη συζήτηση —στην οποία παρέστη και ο Αντιπεριφερειάρχης Αιτωλοακαρνανίας Θανάσης Μαυρομμάτης— προέκυψε ξεκάθαρα η εμμονή του πρώην δημάρχου να υπερασπίζεται την άποψή του περί ακαταλληλότητας του οικοπέδου που έχει επιλεγεί για την ανέγερση του σχολείου.

Ωστόσο, όπως αναδείχθηκε, η υιοθέτηση αυτής της επιχειρηματολογίας θα είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα την παραπομπή της κατασκευής του νέου κτηρίου στο αόριστο μέλλον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία του Καλλιτεχνικού Σχολείου, το οποίο εξακολουθεί να συστεγάζεται με το 2ο Λύκειο Μεσολογγίου, ενώ μία τάξη του φιλοξενείται στο 2ο Γυμνάσιο της πόλης.

Και εξηγούμαστε:

1. Ο Δήμος Μεσολογγίου δεν διαθέτει έκταση που να πληροί τις απαραίτητες προδιαγραφές και να είναι χαρακτηρισμένη για σχολική στέγη.
2. Δεν υπάρχει ενεργό χρηματοδοτικό εργαλείο για την κατασκευή νέων σχολείων· επομένως, ενδεχόμενη άρνηση αποδοχής της ήδη εγκεκριμένης χρηματοδότησης θα οδηγούσε απλώς στη μεταφορά του ποσού σε άλλο δήμο.
3. Κατά τη συνεδρίαση δεν προτάθηκε εναλλακτικό οικόπεδο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανέγερση του σχολείου.
4. Από το 2019, οπότε και ιδρύθηκε το Καλλιτεχνικό Σχολείο, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική μέριμνα για εξεύρεση κατάλληλης έκτασης. Ποια οικόπεδα προτάθηκαν τότε ώστε να αξιολογηθούν; Ποιες ενέργειες έγιναν από τον Δήμο, που είναι ο καθ’ ύλην υπεύθυνος για την επίλυση του στεγαστικού ζητήματος;
5. Η μοναδική πρόταση που είχε ακουστεί ήταν εκείνη για το «Κυριαζέικο», η οποία όμως «κόλλησε» στο γνωστό άτυπο πινγκ-πονγκ μεταξύ Δήμου και Περιφέρειας σχετικά με το ποιος θα αναλάμβανε την τακτοποίηση των οικονομικών εκκρεμοτήτων του Ιδρύματος ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία αναπαλαίωσης.
6. Εύλογα τίθενται, λοιπόν, ερωτήματα: Τι φάκελο και ποιες ενέργειες παρέδωσε η προηγούμενη δημοτική αρχή το 2023 στη σημερινή; Ποια ήταν η πρόνοια της για τη συνέχιση της προσπάθειας;
7. Και, τέλος, σε πιο ευρύτερο επίπεδο: τι έχει πράξει διαχρονικά ο Δήμος για το ξεκαθάρισμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της γης που περιβάλλει την πόλη, ένα χρόνιο ζήτημα που επηρεάζει άμεσα κάθε αναπτυξιακή ή εκπαιδευτική πρωτοβουλία;
8. Το Δημοτικό Συμβούλιο – πλην του πρώην δημάρχου – τάχθηκε θετικά υπέρ της χωροθέτησης στο χώρο του πρώην ΤΕΙ, ελλείψει άλλης ρεαλιστικής επιλογής.
9. Κανείς φορέας —και πρωτίστως η εκπαιδευτική κοινότητα— δεν έχει εκφράσει αντίθετη άποψη.

Επιπλέον, όπως προκύπτει και από τη χθεσινή ανακοίνωση του Εμπορικού Συλλόγου Μεσολογγίου, οι αρχικές επιφυλάξεις για τη χωροθέτηση φαίνεται να έχουν πλέον αμβλυνθεί.

Κατά συνέπεια, η εμμονή του κ. Λύρου να αναδεικνύει το ζήτημα ως “υψίστης προτεραιότητας” φαίνεται να εκπορεύεται περισσότερο από αντιπολιτευτική διάθεση παρά από ρεαλιστική αξιολόγηση των δεδομένων.

Αν είχε σταθμίσει σωστά όλες τις παραμέτρους, το πιθανότερο είναι ότι θα είχε στηρίξει την εξέλιξη αυτή, προς όφελος, πρωτίστως, των μαθητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Το γεγονός ότι διαπνέεται από έντονη αντιπολιτευτική διάθεση απέναντι στη Δημοτική Αρχή, καθώς και από προσωπικές μικροπολιτικές διαφορές με τον Αντιπεριφερειάρχη Θανάση Μαυρομμάτη, φαίνεται πως τον οδηγεί —κατά την άποψή μας— σε μια εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Χθες, κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου, ένα από τα βασικά θέματα ήταν –ως γνωστό– οι πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό.

Παρακολουθώντας τη συζήτηση, αυτό που έμεινε ως εντύπωση είναι ότι «μάλλον ζούμε σε άλλη πόλη…».

Κι αυτό, γιατί ακούγοντας ορισμένες τοποθετήσεις δημοτικών συμβούλων, θα νόμιζε κανείς πως ο Σπύρος Διαμαντόπουλος είναι δήμαρχος εδώ και μια δεκαετία και ότι δεν προηγήθηκαν αυτού, οι θητείες των κ.κ. Κώστα Λύρου και Νίκου Καραπάνου.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πως εκτεταμένες πλημμύρες σε Μεσολόγγι και Αιτωλικό έχουν σημειωθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές την τελευταία δεκαετία — με πιο πρόσφατη αυτή της 23ης Οκτωβρίου. Κάτι που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως υπάρχει διαχρονική αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αναποτελεσματικότητα που, εκ των πραγμάτων, βαραίνει όσους διοίκησαν και διοικούν τον Δήμο Μεσολογγίου. Τελεία και παύλα.

Αντί, λοιπόν, να παρουσιαστούν τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις για το «τίς ή τι πταίει;», η χθεσινή συνεδρίαση εξελίχθηκε σε ένα ακόμη πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης, με τοποθετήσεις που περισσότερο στόχευαν, στην αποκόμιση πρόσκαιρων εντυπώσεων, παρά στη συνολική και ειλικρινή αποτίμηση των λαθών και των παραλείψεων που μας έφεραν στο σημερινό σημείο.

Ένα σημείο που δεν τιμά κανέναν, εάν λάβουμε υπόψη και την αναφορά του δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου ότι δεν μπορεί να δώσει ρητή διαβεβαίωση ότι δεν θα υπάρξει και πάλι πλημμυρικό φαινόμενο στο άμεσο μέλλον. 

Επομένως στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται η πόλη δεν είναι άλλος ένας κύκλος αντιπαραθέσεων, αλλά ένας σοβαρός και ειλικρινής διάλογος για το πώς θα προχωρήσουμε με σχέδιο, ευθύνη και συνεργασία.

Γιατί τα νερά που κάθε τόσο πλημμυρίζουν το Μεσολόγγι, δεν ξεχωρίζουν παρατάξεις. Πλημμυρίζουν όλους μας.

Δ.Μ.

Στο Μεσολόγγι, έργα που λύνουν χρόνια προβλήματα προκαλούν αλλεργίες σε όσους ενοχλούνται από τη δράση και την αλλαγή.

Στο Μεσολόγγι, μάλλον έχουμε αρχίσει να τιμούμε όσους… διακρίνονται στον παραλογισμό. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς κάθε ουσιαστική παρέμβαση που λύνει χρόνια προβλήματα —από τη στέγαση του Καλλιτεχνικού Σχολείου, μέχρι την αξιοποίηση του παλιού ΚΤΕΟ ως ψηφιακού μουσείου και τη μετεγκατάσταση του ΚΤΕΛ μακριά από την ιστορική Πύλη— βρίσκει απέναντί της «κριτές» που ενοχλούνται απ’ το γεγονός ότι κάτι επιτέλους αλλάζει.

Αλλά βλέπεις, στο Μεσολόγγι δεν ενοχλεί η αδράνεια — ενοχλεί η δράση. Και όταν η δράση φέρει την υπογραφή του Δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου ή του Αντιπεριφερειάρχη Θανάση Μαυρομμάτη, τότε κάποιοι βλέπουν έργα και… παθαίνουν αλλεργία.

Η πρόοδος, ωστόσο, δεν ζητά την έγκριση κανενός. Προχωρά — κι αφήνει πίσω όσους επιμένουν να μετρούν τα βήματα των άλλων, αντί να κάνουν έστω ένα δικό τους.

Δ.Μ.

Μια εντυπωσιακή πρωτοβουλία του Μουσείου Άλατος Μεσολογγίου τραβά τα βλέμματα στην Αθήνα. Από χθες, ένα τεράστιο διαφημιστικό πανό κοσμεί την πλάτη πολυκατοικίας στη συμβολή της λεωφόρου Κηφισίας με την οδό Πανόρμου, λίγα μέτρα από το νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός».

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Επισκεφθείτε το Μεσολόγγι – Μουσείο Άλατος». Μια πρόσκληση που ξεπερνά την απλή προβολή ενός χώρου και αναδεικνύει την πόλη ως προορισμό ιστορίας, ομορφιάς, πνεύματος και πολιτισμού.

Η ανάρτηση του Μουσείου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε κύμα θετικών αντιδράσεων, με φίλους του Μεσολογγίου να εκφράζουν τη χαρά τους για την πρωτοποριακή ενέργεια, χαρακτηρίζοντάς την «ουσιαστική διαφήμιση του τόπου» και «μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη».

Το Μουσείο Άλατος, μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα, συνεχίζει με αυτόν τον τρόπο την εξωστρεφή του δράση, προβάλλοντας όχι μόνο τον ίδιο τον χώρο αλλά και το Μεσολόγγι συνολικά ως πολιτιστικό και τουριστικό προορισμό.

Μια περίεργη –αν όχι ζοφερή– κατάσταση διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό στο Μεσολόγγι, με φόντο την έναρξη ή τον σχεδιασμό σημαντικών έργων υποδομής και ανάπτυξης.

Αντί η τοπική κοινωνία να συσπειρώνεται γύρω από την ανάγκη βελτίωσης της καθημερινότητας και την αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου πόρου, φαίνεται πως ορισμένοι προτιμούν να στήνουν εμπόδια… στο όνομα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Αιχμές, υπαινιγμοί και ακόμη και ανοιχτές επιθέσεις μέσα από «φιλικά» διαδικτυακά κανάλια – άλλοτε ανώνυμα, άλλοτε με σαφή πολιτική χροιά – διαμορφώνουν ένα τοξικό τοπίο γύρω από κρίσιμες πρωτοβουλίες της δημοτικής αρχής, αλλά και ευρύτερων θεσμικών συνεργασιών.

Αντί για δημιουργικό διάλογο ή ουσιαστική κριτική, παρατηρείται μια περίεργη εμμονή στην ακύρωση ή την υπονόμευση, λες και ο στόχος είναι να μην προχωρήσει τίποτα, μόνο και μόνο για να μην πιστωθεί η πρόοδος στην εκτελεστική εξουσία.

Το αποτέλεσμα; Η πόλη βαλτώνει, όχι από έλλειψη σχεδίων ή πόρων, αλλά από την πολιτική βούληση κάποιων να μετατρέψουν κάθε έργο σε αρένα προσωπικής επιβεβαίωσης. Και όλα αυτά, την ώρα που η Ιερή Πόλη οδεύει προς μια ιστορική επέτειο που απαιτεί ενότητα, όραμα και πράξεις – όχι στείρα αντιπαράθεση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται για φαινόμενο τωρινό. Παρόμοιες αντιδράσεις έχουν καταγραφεί επανειλημμένα στο παρελθόν: το 2001 το δημοτικό συμβούλιο είχε απορρίψει την παραχώρηση του Ξενοκράτειου στο ΤΕΙ, το 2009 υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις για την ανακαίνιση του Παλιού Νοσοκομείου, ενώ το 2019 ακυρώθηκε η κατασκευή του κολυμβητηρίου, παρά το γεγονός ότι οι πόροι ήταν εξασφαλισμένοι.

Η πόλη, με άλλα λόγια, έχει μάθει να βλέπει τη μικροπολιτική να υπερισχύει της προόδου.

ΥΓ: Το 2002, όταν το ΤΕΙ Μεσολογγίου μεσουρανούσε με περίπου 4.000 φοιτητές, η πόλη αντί να επικεντρωθεί στη διασφάλιση της βιωσιμότητάς του –μέσω προσλήψεων εκπαιδευτικού προσωπικού, φοιτητικής μέριμνας, δημιουργίας ασφαλών δρόμων σύνδεσης με το κέντρο της πόλης και ανακατασκευής των υφιστάμενων οδικών υποδομών– στράφηκε σε αιτήματα για νέες πανεπιστημιακές σχολές.

Την ίδια στιγμή, υπήρχε διασφαλισμένη χρηματοδότηση για την ανακαίνιση του Ξενοκράτειου, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως διοίκηση, βιβλιοθήκη και χώρος φοιτητικών δραστηριοτήτων, αλλά και αυτή η ευκαιρία χάθηκε.

Σήμερα, και μετά τις μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν και που βρήκαν “ευάλωτο” το ίδρυμα, οι φοιτητές στο Μεσολόγγι είναι ελάχιστοι σε σχέση με τότε, γεγονός που αντικατοπτρίζει την απώλεια σημαντικών δυνατοτήτων για την πόλη.

Ένα περιστατικό που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία σημειώθηκε την περασμένη εβδομάδα,  στα λασπόλουτρα της Αγίας Τριάδας Μεσολογγίου, όταν ηλικιωμένος οδηγός εισέβαλε με το όχημά του στον χώρο των λουομένων, παρασύροντας εξοπλισμό αθλούμενων και προκαλώντας σοβαρό προβληματισμό για την ασφάλεια της περιοχής.

Το περιστατικό μεταφέρθηκε δημόσια μέσω ανάρτησης του ιατρού Απόστολου Αλετρά, ο οποίος βασίστηκε σε μαρτυρία οικείου του προσώπου που ήταν παρών στο σημείο και περιέγραψε τις σκηνές έντασης με λεπτομέρεια.

Σύμφωνα με την περιγραφή, ο οδηγός –ηλικίας περίπου 75 ετών– μπήκε με το αυτοκίνητό του στη λωρίδα που χρησιμοποιείται από λουόμενους, συνοδούς και αθλητές kitesurf, οδηγώντας χωρίς καμία πρόθεση να σταματήσει, παρά τις εκκλήσεις παρισταμένων να φρενάρει.

Ο ηλικιωμένος πέρασε με το όχημά του μέσα από τον χώρο των αθλούμενων, παρασέρνοντας τα σχοινιά και τον εξοπλισμό δύο νεαρών που ετοίμαζαν τα kites τους. Οι νεαροί, χάρη στα αντανακλαστικά τους, απέφυγαν τα χειρότερα, φεύγοντας με αμυχές, ενώ ο εξοπλισμός τους υπέστη σοβαρές ζημιές.

Ο οδηγός σταμάτησε μόνο όταν έφτασε στο σημείο που επιθυμούσε για το λουτρό του, έκλεισε το ραδιόφωνο και κατέβηκε, φαινομενικά ανίδεος για την αναστάτωση που είχε προκαλέσει. Όταν διαπίστωσε τη ζημιά στον προφυλακτήρα του, επέστρεψε στο σημείο αναζητώντας… τον υπεύθυνο!

Επικράτησε ένταση, όμως, χάρη στην ψυχραιμία των παρισταμένων, αποτράπηκαν τα χειρότερα. Στο σημείο κλήθηκε η Τροχαία.

Ο Απόστολος Αλετράς, σχολιάζοντας το περιστατικό, έθεσε δύο εύλογα ερωτήματα:

• Ποιος ιατρός πιστοποίησε την ικανότητα του συγκεκριμένου οδηγού να κυκλοφορεί;
• Γιατί δεν έχει οριοθετηθεί χώρος στάθμευσης στα λασπόλουτρα ώστε να απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων εντός της λουροειδούς παραλίας;

«Η πλειονότητα των λουομένων είναι ηλικιωμένοι με μειωμένα αντανακλαστικά. Αν δεν ληφθούν μέτρα, είναι βέβαιο ότι θα θρηνήσουμε θύματα», σημειώνει, επισημαίνοντας πως τέτοια περιστατικά δείχνουν ότι «τύποι σαν τον ροβολώντα οδηγό ζουν ανάμεσά μας».