Ετικέτα: ΑΠΟΨΗ

Αυτό το διάστημα δεν είναι λίγοι αυτοί που προσβάλουν ή έστω προσπαθούν να προσβάλουν τα ιερά και όσια της πίστεώς μας. Μέσα στα όσα λένε αφήνουν να πλανώνται διάφορα γύρω από το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ή αλλιώς της Θείας Ευχαριστίας.

Δεν είναι όμως λίγες οι μαρτυρίες που είναι καταγεγραμμένες από Αγίους πατέρες που κατά την ώρα της Θείας Ευχαριστίας έβλεπαν αυτό που πραγματικά ισχύει.

Τον άρτο και τον οίνο όχι συμβολικά ως Σώμα του Αίμα Χριστού αλλά έβλεπαν ζωντανά μπροστά τους μέσα στο Άγιο Ποτήριο Σάρκες και Αίμα Χριστού διότι το Άγιο Πνεύμα σε κάθε Θεία Λειτουργία κατεβαίνει επί της Αγίας Τραπέζης και μετατρέπει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Αν ο καθένας μας αυτό το έβλεπε όμως οφθαλμοφανώς ολιγόπιστοι έτσι όμως είμαστε ποιος θα κοινωνούσε; Ποιος θα γινόταν ένα με τον Έναν;

Πέρα από τους Αγίους πατέρες όμως δεν ήταν λίγοι οι αυτοί που είδαν κάτι αντίστοιχο και το κατέγραψαν αλλά και είδαν και να έζησαν θαυμαστά γεγονότα γύρω από την Θεία Κοινωνία.

Έτσι λοιπόν πριν περίπου 17 χρόνια στην κομωπολη της Γαβαλούς η οποία βρίσκεται πλάι στην λίμνη Τριχωνίδα είδαμε και βιώσαμε ένα θαυμαστό γεγονός που λίγοι το ξέρουν αλλά ίσως ήρθε η ώρα να το μοιραστώ κι εγώ μαζί σας.

Η γιαγιά μου η Σπυριδούλα Δ. Καραχάλιου μια ταπεινή πιστή γριούλα με αγαθή καρδιά ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες της ζωής των προηγούμενων δεκαετιών τα τελευταία τότε χρόνια πάσχιζε από διάφορες ασθένειες και κάποιες ήταν χρόνιες, λογικό ίσως για κάποιο άτομο που υπερβαίνει τα 80 θα μου πει κανείς και θα συμφωνήσω.

Το σώμα της από τις κακουχίες και την δύσκολη ζωή στα χωράφια και στα πρόβατα είχε σκεβρώσει όπως το αναφέρουμε στην Αιτωλοακαρνανία εμείς.

Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με τις εικόνες του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ όπου κι αυτός εικονίζεται σκεβρωμένος με ένα μπαστούνι κάπως έτσι και η γιαγιά Σπυριδούλα σκεβρωμένη με ένα μπαστούνι τρυγιρνούσε και τα μοναδικά βιβλία τα οποία διάβαζε ήταν κάποια μικρά βιβλιαράκια με βίους Αγίων ενώ δεν έπαυε να νουθετεί την μητέρα μου να μας βάζει εμάς τα παιδιά της να κάνουμε προσευχή και μετάνοιες.

Το πλήρωμα του χρόνου όμως είχε φτάσει ή μάλλον πλησίαζε καλύτερα. Η πολύπαθη από τις ασθένειες γιαγιουλα Σπυριδούλα ή αλλιώς όπως την φωνάζανε η Καραχάλου άρχισε να καταπέφτει στο κρεββάτι και να ταλαιπωρείται κι από άλλες ασθένειες ενώ άρχιζε και μιας μορφής άνοια μέχρις ότου κάποια στιγμή δεν μπορούσε παρά μόνο απλά να σηκώνεται “όρθια” στο κρεββάτι και τίποτα παραπάνω.

Ήταν ένα κάπως κρύο πρωινό που ο παππούς μας ο Σπυρίδων Ε. Καραχάλιος μας τηλεφώνησε και μας ανέφερε πως η γιαγιά δεν είναι καλά.

Αν και ξύπνησε δεν ανοίγει καν τα μάτια της ενώ σχεδόν δεν ανταποκρίνεται και ο γιατρός του χωριού που είχε ειδοποιηθεί ανέφερε ότι μάλλον μέχρι εκεί ήταν το καντηλάκι της.

Αμέσως ενημερώσαμε τον παπαΧριστόφορο τον εφημέριο της Γαβαλούς για να έρθει να την κοινωνήσει ενώ αναχωρήσαμε κι εμείς για το χωριό.

Όταν φτάσαμε με θλίψη αντικρύσαμε την γιαγιά που την είχαν ανασηκώσει στο κρεβάτι και ήταν κουκουλωμενη με κουβέρτες δίπλα στο τζάκι για να μην κρυώσει.

Όσο κι αν τις μιλήσαμε καμιά απόκριση δεν πειράζει. Ενώ τα μάτια ερμητικά κλειστά σα να ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο σα να μην είχε ξυπνήσει δεν ξέρω πως να το εκφράσω με λόγια.

Εμείς στεναχωρημένοι αρκετά σαν εγγόνια της προσπαθούσαμε να την κάνουμε να αντιδράσει μιλώντας της διότι ακόμη και τις στιγμές της άνοιας επειδή ήμασταν τα αγαπημένα της εγγόνια πάντα μας αναγνώριζε αλλά τώρα καμιά απόκριση. Ήταν μια ζωντανή-νεκρή.

Το κουδούνι χτυπάει και ανοίγουμε την πόρτα κι ο παπάς βουβά ανεβαίνει με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και καθώς μπαίνει στην πόρτα του δωματίου η οποία απείχε περίπου 1.5 μετρό από το κρεβάτι που στεκόταν η γιαγιά Καραχάλου ξαφνικά τα μάτια της γιαγιούλας ανοίγουν.

Ορθάνοιχτα τα μάτια της ενώ για ώρες δεν άνοιγαν με τίποτα, την στιγμή που ο παπάς μπήκε στο δωμάτιο με το Άγιο Ποτήριο.

Μα δεν ήταν μόνο τα μάτια τα οποία άρχισαν να λάμπουν αλλά και η ίδια προσπαθούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι καθώς είχε πλησιάσει ο παπάς για να ασπασθεί το χέρι του και έκανε κινήσεις όπως όπως για να σηκωθεί ενώ ο παπάς έσπασε την σιωπή του και της λέγει “μην σηκώνεσαι θειά Σπυριδούλα, μην στεναχωριέσαι όλα καλά, κάτσε όπως είσαι, δεν πειράζει…”.

Και τότε ηρέμησε η γιαγιούλα και κάθησε ήρεμα όπου και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων και τα μάτια της από τότε έλαμπαν για πολλές μέρες ενώ πότε δεν ξανασυνέβει κάτι παρόμοιο. Αυτό το περιστατικό δεν το είδα μόνο εγώ αλλά και ολόκληρη η οικογένεια μα και ο παπάς..ο παπάς βέβαια θα είχε δει πολλά παρομοια οπότε δεν του έκαμε εντύπωση…

Και πέρασαν 2 και πλέον χρόνια ώσπου η γιαγιά Καραχάλου εκεί που κανείς δεν το περίμενε πέταξε ψηλά σε Αυτόν που υπεραγαπούσε.

Μάλιστα κατά την ημέρα της Κοίμησης της Νοέμβριος μήνας άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς και η πρόγνωση της ΕΜΥ ήταν πως σε όλη την επικράτεια της χώρας ένα κύμα κακοκαιρίας θα απλωνόταν.

Όμως το πρωί λίγο πριν έρθει ο παπάς στο σπίτι για να τελέσει τρισάγιο και να την συνοδέψει έως την εκκλησία σταμάτησε να βρέχει και βγήκε λιακάδα η οποία θύμιζε καλοκαιρινή ημέρα και κράτησε έως και λίγη ώρα μετά την ταφή της όπου άρχισε και πάλι η κακοκαιρία κάτι που δεν είχε σταματήσει βέβαια στις γύρω περιοχές.

Τα θαύματα που επιτελούνται καθημερινά είναι πολλά και πολυάριθμα κάποια μάλιστα δεν γίνονται διακριτά.

Πολλά όμως διδάσκουν και βοηθούν. Και πολλά από αυτά προέρχονται γύρω από την Θεία Κοινωνία.

Χιλιάδες οι αναφορές σε θαύματα τέτοια μέσα σε νοσοκομεία με ετοιμοθάνατους και βαριά ασθενείς. Η θεία Κοινωνία αποτελεί την πεμπτουσία της μυστηριακής ζωής των χριστιανών.

Ακόμη κι αν κάποιοι δεν πίστευαν στον Χριστό κανείς δεν είχε φτάσει στο σημείο να προσβάλει αυτό το μυστήριο μέχρι πρότινος …..

Χριστός Ανέστη…!!
Αληθώς Ανέστη…!!

Σ.Σ.Κ. 

Πηγή: romfea.gr 

Γράφει ο Παναγιώτης Κατσούλης*

Στα 20 από τα 27 χρόνια της δημόσιας εκπαιδευτικής μου θητείας, διδάσκω στις αίθουσες και στα εργαστήρια της τεχνικής εκπαίδευσης. Βίωσα κάθε λογής “μεταρρύθμιση”. Πολυκλαδικό, ΤΕΛ, ΤΕΣ, ΤΕΕ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΛ. Με βεβαιότητα υποστηρίζω πως όλες είχαν κοινό πολιτικό παρανομαστή. Η Δεξιά στην εξουσία, αμιγώς ή συγκυβερνούσα, οδηγεί την Τεχνική Εκπαίδευση στη ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ.  

Είναι νωπό το 2013. Απολύσεις/διαθεσιμότητες 2.500 συναδέλφων, από 50 διαφορετικές ειδικότητες, με κατάργηση τριών τομέων και 15 ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ. Αν δεν συνέβαινε η πολιτική αλλαγή του 2014, τώρα θα λειτουργούσε μόνο το 1/3 σχολικών μονάδων. Τα συνδυαστικά μέτρα στήριξης που έλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μαζικοποίησαν και αναβάθμισαν τα ΕΠΑΛ.

Η ΝΔ έδειξε εξ αρχής “τα δόντια της”. Ανέστειλε τη λειτουργία των Διετών Προγραμμάτων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης για τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ και κατήργησε τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στα Τμήματα Ελεύθερης Επιλογής της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Τώρα θέλει να τελειώσει ότι δεν κατάφερε το 2013. Βρήκε δε ένα τρόπο ομολογουμένως ευφάνταστο, την ΗΛΙΚΙΑ των μαθητών.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης, επιχειρείται  “μεταρρύθμιση” της τεχνικής εκπαίδευσης με βάση την ηλικία των μαθητών. Δικαίως η υπουργός διεκδικεί θέση στο βιβλίο Γκίνες. Περίοπτη εκτιμώ, αφού αιτιολογεί με μοναδικό τρόπο γιατί πρέπει στην Α΄ και Β΄ τάξη των ΕΠΑΛ να μην εγγράφονται ή μετεγγράφονται μαθητές και μαθήτριες άνω των 17 ετών. Διότι έτσι θα καταστεί “αποτελεσματικότερη η πρόληψη φαινόμενων ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού, τα οποία παρατηρούνται ιδίως μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων μαθητών”!

Ομολογώ πως όλοι όσοι διδάσκουμε στα ΕΠΑΛ και όχι στης “αριστείας” τα Harvard, έχουμε αντιληφθεί ακριβώς το αντίθετο. Σ’ ένα δύσκολο κοινωνικό και μορφωτικό τοπίο, οι ενήλικες μαθητές συμβάλλουν θετικά στην καλύτερη δυνατή διδακτική προσέγγιση μέσα στις τάξεις και στα εργαστήρια. Βέβαια η ουσιαστική αιτιολόγηση του νομοσχεδίου και όχι εκείνη που απευθύνεται σε ηλιθίους, βρίσκεται μερικές γραμμές παρακάτω. Γράφουν, πως “παράλληλα, επιχειρείται η σταδιακή αποσυμφόρηση, από σκοπιάς μαθητικού δυναμικού, των ημερήσιων ΕΠΑΛ, με γνώμονα τη συνολική βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας διά του εξορθολογισμού της αριθμητικής σχέσης εκπαιδευτικού και μαθητή”!!

Περιμέναμε πως θα “χτυπήσουν” φέτος. Είχαν έρθει αρκετά παιδιά από τα Γενικά Λύκεια, υπήρξαν επιτυχίες μαθητών μας στις πανελλήνιες, είχε ανέβει το μορφωτικό επίπεδο των ΕΠΑΛ. Εκτιμούσαμε πως άξονας θα ήταν η ΒΑΣΗ του 10, η οποία θεσμοθετείται και σε συνδυασμό με την προαγωγή από την Α΄ Λυκείου μέσω της τράπεζας θεμάτων, θα θέσουν την οριστική ταφόπλακα των ΕΠΑΛ την επόμενη χρονιά. Βιάζονται όμως, γι’ αυτό ξεκίνησαν τώρα με το ηλικιακό όριο.

Όσοι αναρωτιέστε γιατί, η απάντηση είναι απλή. Πάντοτε η οπισθοδρομική ελληνική Δεξιά θεωρούσε και θεωρεί την τεχνική εκπαίδευση Β΄ κατηγορίας, η οποία απευθύνεται στα “παιδιά ενός κατώτερου θεού”. Πολλά εξ αυτών των παιδιών “δεν χρειάζονται” τις σπουδές μετά το Δημοτικό, αφού “ανήκουν” στην ανειδίκευτη και φθηνή εργασία. Oσοι αντέχουν οικονομικά, ως πελατεία θα έχουν δύο επιλογές: 1^η) Στη μετά το Γυμνάσιο πρόωρη κατάρτιση με την επαναλειτουργία των σχολών ΣΕΚ, όπου ήδη προέβλεψαν να ιδρύονται και από ιδιώτες τύπου “Σκόιλ ελικικού” και “Μέτζη του νεόκτη”. 2^η) Στα ιδιωτικά ΙΕΚ, αφού και η μαθητεία εξαφανίζεται!

Οι αριθμοί συμβάλουν στην κατανόηση της ταξικής επιλογής. Το δυναμικό των ημερησίων ΕΠΑΛ είναι σήμερα περίπου 70.000 μαθητές. Εξ αυτών, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ έτους 2017-18, οι μαθητές και των τριών τάξεων που ήταν άνω των 17 ετών ανέρχονταν στα 18.391 άτομα, ήτοι το 27,4% του μαθητικού πληθυσμού. Αν εφαρμοστεί το νομοσχέδιο Κεραμέως, τότε όλοι αυτοί θα βρεθούν άμεσα εκτός ΕΠΑΛ, ενώ τα απογευματινά ημερήσια ΕΠΑΛ, των οποίων το 90% των μαθητών είναι ενήλικες, θα βάλουν λουκέτο. Προσθέστε τα επερχόμενα αποτελέσματα της Βάσης του 10, της Τράπεζας Θεμάτων και της μαθητείας, για να κατανοηθεί η εκδίωξη από τη δημόσια τεχνική εκπαίδευση σχεδόν 30000 νέων.

Όσοι ισχυρίζονται πως όλοι αυτοί οι νέοι έχουν την επιλογή των εσπερινών ΕΠΑΛ, είτε δεν ξέρουν είτε κοροϊδεύουν. Τα εσπερινά αποτελούν το 19% των ΕΠΑΛ της χώρας (76 στα 399), ενώ δεν καλύπτουν όλες τις ειδικότητες σε κάθε περιοχή. Ακόμη σε 11 Νομούς και 22 νησιά εκτός αυτών των Νομών, δεν υπάρχει σήμερα εσπερινό. Για παράδειγμα, στην Αιτωλοακαρνανία υπάρχει μόνο ένα στο Αγρίνιο. Θεωρεί κάποιος εφικτό να μετακινούνται κάθε απόγευμα μαθητές από τη Ναύπακτο, το Μεσολόγγι και τη Βόνιτσα προς Αγρίνιο;

Οι παγκόσμιες τεχνολογικές εξελίξεις – 4^η βιομηχανική επανάσταση, ψηφιακό/συνεργατικό σχολείο, τεχνητή νοημοσύνη – οδηγούν στην ακριβώς αντίθετη επιλογή. Στην ολόπλευρη στήριξη και αναβάθμιση της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης και όχι στον περιορισμό και τη διάλυση της. Η ταξική ιδεοληψία της κυβέρνησης, μας επιστρέφει στο παρελθόν. Παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της παροχής ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών και σε αγαστή σύμπλευση διαπλοκής με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, διαμορφώνει ένα νέο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, φθηνό και μισό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό.

Είναι καθήκον όλων μας – εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών – το οπισθοδρομικό και ταξικά μεροληπτικό κυβερνητικό νομοσχέδιο να μείνει στα χαρτιά!

---

Παναγιώτης Α. Κατσούλης

Εκπαιδευτικός

Πρώην Δήμαρχος Μεσολογγίου

Μέλος Ν.Ε. Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ Αιτωλ/νιας

 

 

 

 

Γράφει ο Γιάννης Δατσέρης*

Είναι σύνηθες στην ελληνική πολιτική ζωή η αντιπαράθεση να γίνεται άλλοτε με στερεότυπα, άλλοτε με έκφραση ιδεοληψιών που προσπαθούν να επιβάλουν με επιμονή απόψεις ασύμβατες με την πραγματικότητα.

Έτσι συμβαίνει, εν μέσω της πανδημίας COVID-19. Η πολιτική ανάγει την κατάσταση των υπηρεσιών υγείας σε πρωτεύον ζήτημα, ενώ είχε να ασχοληθεί με αυτές από το 2013.

Την εποχή, δηλαδή, της ίδρυσης του ΕΟΠΥΥ, της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, των νέων μεθόδων χρηματοδότησης (ΚΕΝ) και των λειτουργικών συγχωνεύσεων. Ο,τι ακολούθησε δεν έχει αγγίξει τον πυρήνα των προβλημάτων. Τώρα αναδεικνύονται «ληγμένα» επιφαινόμενα.

Εστιάζομαι σε πέντε από τα πολλά.

Λείπουν γιατροί. Χρειάζονται και άλλες προσλήψεις προσωπικού.

Παρουσιάζονται για εντυπωσιασμό αριθμοί, χιλιάδων προσλήψεων, άκριτα, χωρίς στόχευση και προγραμματισμό. Τα νοσοκομεία στήριζαν την ιατρική εργασία ρουτίνας σε 11.000 ειδικευόμενους γιατρούς.

Σήμερα, 5.000 θέσεις είναι κενές, λόγω της μετανάστευσης. Υπό τις παρούσες συνθήκες τα κενά θα αυξάνονται. Ελάχιστοι γιατροί επιλέγουν θέσεις στην Περιφέρεια.

Τα τμήματα του ΕΣΥ πρέπει να αναδιοργανωθούν, χωρίς να υπολογίζονται – πλέον – οι εκπαιδευόμενοι.

Λείπουν νοσηλευτές, παρασκευαστές και τεχνολόγοι. Λείπουν οι απαραίτητοι ειδικοί επιστήμονες μηχανικοί, οικονομολόγοι, ειδικοί πληροφορικής. Οι θέσεις πρέπει να αντιστοιχηθούν με τις τωρινές ανάγκες και την αποδοτικότητα, δηλαδή, κυρίως, με την πληρότητα των κλινικών και την κίνηση σε ιατρεία και εργαστήρια, όχι με τις ισχύουσες επίπλαστες των οργανισμών του 1980.

Οι ΜΕΘ δεν αρκούν, γιατί λείπουν οι υποδομές.

Μια πλήρης ΜΕΘ κοστίζει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Όσο ένας μέτριος αξονικός τομογράφος. Τα στελέχη λείπουν.

Ο λόγος είναι σαφώς οικονομικός. Ευθύνεται η ιδεοληψία της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ως δήθεν όπλου κατά της εμπορευματοποίησης, που τελικά ισοπέδωσε τα πάντα, από τη φιλοδοξία ως την επιστημονικότητα.

Οι εντατικολόγοι δεν έχουν πρόσβαση σε άλλη πηγή εισοδήματος, νόμιμη ή «γκρίζα». Εισέρχονται με 960 ευρώ και θα συνταξιοδοτηθούν με 2.040 ευρώ καθαρά τον μήνα.

Οι νέοι γιατροί ως πρώτες προτιμήσεις ειδίκευσης έχουν την Πλαστική Χειρουργική, τη Δερματολογία, την Ενδοκρινολογία και την Παιδιατρική. Επιλογές με πολλή πελατεία, λίγη ένταση, πολλές ευκαιρίες, φθηνό εξοπλισμό.

Όσοι επιλέγουν ειδικότητες υψηλής έντασης ή τεχνολογίας μεταναστεύουν. Απαιτείται αλλαγή στο επαγγελματικό καθεστώς των γιατρών στο ΕΣΥ. Κλαδική σύμβαση και επιπλέον ατομική με βάση την περιγραφή των απαιτήσεων της θέσης. Κίνητρα εξέλιξης και αξιολόγηση. Το ίδιο ισχύει και για τους νοσηλευτές. Εφόσον οι μισθοί είναι παντού ίσοι, προτιμώνται τα κέντρα υγείας και οι κλινικές ήπιας νοσηλείας. Τα σχέδια νόμου για την ιατρική και τη νοσηλευτική ειδίκευση είναι στο συρτάρι από τον Φεβρουάριο του 2012.

Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας υγείας είναι εξίσου χρήσιμοι. Οι ιδιωτικές ΜΕΘ αποζημιώνονται ακριβοδίκαια.

Η στερεότυπη υποστήριξη μιας πελατειακής σχέσης και κρατικοδίαιτης πρακτικής που συντηρεί τις περισσότερες από τις 660 ιδιωτικές κλινικές και διαγνωστικά κέντρα αντλώντας, ακόμα και στην κρίση, το 40% των διαθέσιμων πόρων. Ο ιδιωτικός τομέας έχει την πολυτέλεια επιλογής πρακτικών, πελατών, επενδύσεων. Επιλέγει τις ήπιες και κερδοφόρες.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εξασφαλίζονται κοινωνικά αποδεκτοί όροι ανταγωνιστικότητας μεταξύ ιδιωτών και Δημοσίου, όπως και μεταξύ των μονάδων τους. Σε καμία, η αμιγής ιδιωτική πίτα δεν υπερβαίνει το 20%.

Η πρόσφατη τιμολόγηση, 800 ευρώ ανά κλίνη ως μισθολογικό κόστος στις ιδιωτικές ΜΕΘ, είναι συμβολικό, προσβλητικό λάθος. Γιατί αμείβονται με πολύ λιγότερα, στις δε ΜΕΘ του Δημοσίου το μισθολογικό κόστος δεν υπερβαίνει τα 300 ευρώ.

Ταύτιση των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) με τις ιδιωτικοποιήσεις. Δαιμονοποίηση των ΣΔΙΤ, ως νεοφιλελεύθερου εργαλείου.

Νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που κωδικοποιήθηκε αντίστροφα στους λαϊκιστές. Η εξαγγελία περί μεταφοράς πακέτων εξετάσεων από τα νοσοκομεία σε ιδιώτες είναι ανεδαφική και ανέφικτη. Ανεδαφική, γιατί δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν νοσοκομεία χωρίς ή με λειψά εργαστήρια. Δεν θα μπορούν να εφημερεύσουν. Αν έχεις το προσωπικό και τον εξοπλισμό, γιατί να υπολειτουργούν και να μην υιοθετούνται ανταγωνιστικές πρακτικές;

Ανέφικτη επί του παρόντος, γιατί από τις 4.100 διαγνωστικές ιατρικές πράξεις ούτε 300 είναι κοστολογημένες. Με βάση ποιες τιμές να διαπραγματευθεί μια σύμβαση; Ποιος θα τολμήσει, μετά τη ταλαιπωρία Novartis;

Τα ΣΔΙΤ είναι προοδευτική πολιτική. Η κεντρική ιδέα είναι μακροχρόνιες επενδύσεις ιδιωτών που επιζητούν όχι τόσο κερδοφορία, αλλά διεύρυνση αγορών με όρους λειτουργίας και κανόνες που θέτει το Δημόσιο. Αποτέλεσμα θα είναι η αντιστροφή πόρων από την επικρατούσα ροή από το κράτος, μέσω ΕΟΠΥΥ, προς τους ιδιώτες.

Δεν επιτρέπεται οι τεχνοκράτες να σχεδιάζουν υγειονομικές πολιτικές.

Οι επιστημονικές ελίτ είναι επικοινωνιακά μέσα που εκφράζουν το νεοφιλελεύθερο μέλλον που ετοιμάζεται μετά την πανδημία.

Το ιδεοληπτικό δόγμα ότι οι επιλογές είναι πάντα πολιτικές και πως η πολιτική δεν χρειάζεται τεκμηρίωση.

Το στερεότυπο του λαϊκισμού, η «αναγόρευση» εχθρών.

Οι τεχνοκράτες αναλύουν, τεκμηριώνουν, προτείνουν και μετά εκτελούν.

Οι πολιτικοί αποφασίζουν και μετά καθοδηγούν ή επιβλέπουν.

Δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτα τα μαθήματα και το δυναμικό που αναδεικνύεται σε αυτή τη δοκιμασία, όπως το 2004.

Ο δε άξιος καθηγητής Τσιόδρας να μην καταστεί το ανεκτίμητο χαλί κάτω από το οποίο θα κρυφτούν αδυναμίες, λάθη και οι ανεπαρκείς.

Η κρίση της πανδημίας πρέπει να δημιουργήσει ευκαιρία αλλαγής του ΕΣΥ με απαλλαγή από στερεότυπα και ιδεοληψίες.

Όχι τώρα, στη διάρκεια του παγκόσμιου υγειονομικού πολέμου, αλλά μετά.

Όπως έκαναν οι Βρετανοί το NHS, όταν ακόμη ήταν αυτοκρατορία και νικητές. Ο φιλελεύθερος τεχνοκράτης Beveridge σχεδίασε πριν και κατά τον πόλεμο.

Το παρουσίασαν οι Συντηρητικοί το 1944 (Willink υπουργός, επί Churchill).

Το υλοποίησαν οι Εργατικοί από το 1946 (Bevan υπουργός, επί Attlee).”

*Ο κ. Γιάννης Δατσέρης είναι πυρηνικός ιατρός, MD, PhD. Συντονιστής διευθυντής και τομεάρχης των Εργαστηρίων στον «Ευαγγελισμό». Αντιπρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ), 2010-2016.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”

 

Γράφει ο Πάνος Τσούμας

Όπως πάντα έτσι και τώρα το «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ισχύει.

Από τα καλά δε που προσφέρει η περίπτωση «Μένουμε σπίτι» είναι ότι δίνει χρόνο για στοχασμούς-σκέτους ή με «Ανά».

Η ΠΡΟΤΑΣΗ-αμπάριζα, που υποδεικνύω για αρχή είναι αυτή:

---

«Ευάγγελος Λεμπέσης: «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο-Μελέτη Κοινωνιολογική και Ψυχολογική». Μεταγλώττιση και ένα κείμενο γραμμένο από τον Θωμά Γκόρπα. Εκδόσεις Σπηλιώτη 1990 (1η), 2003 (2η)».

ΠΡΙΝ όμως δώσω το λόγο στο εράνισμα που ακολουθεί δυο σημειώσεις:

#Σε ό,τι με αφορά η πρώτη επαφή με το δοκίμιο-μελέτη, έγινε το 1984. Διαβάζοντάς το οι θεωρήσεις μου για τα, κοινωνικοπολιτικά της πρώιμης μεταπολίτευσης-και όχι μόνο, άλλαξαν ΑΡΔΗΝ.

 

#Σεκείνη την έκδοση [από το δεξιό(τατο) «Βιβλιοπωλείο των Φίλων»-μετά ανέλαβαν οι ξεχωριστοί «δεξιοί της αριστεράς» Ραφαηλίδης, Γκόρπας κ.α], συμπεριλαμβανόταν και η «Επαναστατική μάζα», έργο με το οποίο ο ξεροκέφαλος αρβανίτης Λεμπέσης δεν κατεδαφίζει απλά το Μαρξισμό Λενινισμό. Τον κάνει «φύλλο και φτερό»-μαζί και τον φασισμό.

 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ λίγα λόγια-δανεικά, για το …δώρο ΛΕΜΠΕΣΗΣ!

##Ο Ευάγγελος Λεμπέσης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της κοινωνιολογίας στη χώρα μας. Πνεύμα πρωτότυπο, χαρακτήρας απόλυτος, συχνά βίαιος αλλά πάντα δίκαιος. Συνείδηση ευρωπαϊκή.

Ο Λεμπέσης είχε την τόλμη, εδώ και εξήντα χρόνια, με διαλεκτικά επιχειρήματα, να δείξει το αδιέξοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού και να υποδείξει τρόπους διάσωσης της δημοκρατίας που κόστιζαν, όπως η αξιοκρατία. Ο λόγος του σήμερα, αποκτάει δραματικές προφητικές διαστάσεις.

Ο Ευάγγελος Λεμπέσης υπήρξε προάγγελος της συναίνεσης, ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ.

ΑΥΤΑ τα λίγα μεστά λόγια γράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που έχω στα χέρια μου, του Ευάγγελου Λεμπέση (σ.σ είναι αυτό που προτείνω με τον Μεσολογγίτη Γκόρπα).

ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ αυτόν κοινωνιολόγο του μεσοπολέμου του προηγούμενου αιώνα, η δική μου γενιά, γενιά του 1980, τον ξαναανακάλυψε ή ίσως και τον κατανόησε θα γράφαμε ορθότερα, από τα περιβόητα μονόστηλα που διατηρούσε ο δάσκαλος του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου και αναλυτής της ιστορίας, συνεπής μαρξιστής αρθρογράφος, ερμηνευτής και σχολιαστής της επικαιρότητας στην ημερήσια δημοκρατική εφημερίδα το «ΕΘΝΟΣ» κυρός Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ραφαηλίδης, δεν επανέφερε μόνο στην αναγνωστική επιφάνεια το «πολύκροτο δοκίμιο» του Ευάγγελου Λεμπέση «Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ», που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο έντυπο «Εφημερίς των Νομικών» το 1941.

ΣΧΟΛΙΑΖΕ και επαινετικά, ο ακραιφνής αυτός έλληνας μαρξιστής, άθεος και υλιστής, (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα και γραφόμενά του) πολιτικός σατιρολόγος και «είρων» αρθρογράφος και πεπαιδευμένος δημοσιογράφος, το δοκίμιο ενός συντηρητικού και δεξιού διανοούμενου κοινωνιολόγου και συγγραφέα του μεσοπολέμου.

ΕΝΟΣ διανοούμενου που παρά την γερμανοτραφή πανεπιστημιακή του παιδεία, στάθηκε ενάντια τόσο στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου όσο και στους Γερμανούς εισβολείς στην χώρα μας.

ΗΤΑΝ τόσο αφοπλιστικά θετικός και καταλυτικός ο λόγος του Βασίλη Ραφαηλίδη υπέρ του παλαιού αυτού κοινωνιολόγου του μεσοπολέμου, που, δεν γινόταν να αγνοήσεις τον λόγο του Λεμπέση και την συγγραφική του παρουσία, αν ήθελες να ερμηνεύσεις τις πολιτικές και κοινωνικές παθογένειες, την φαυλοκρατία του πολιτικού συστήματος της εποχής σου και ίσως και της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας του προηγούμενου αιώνα.

ΤΟ ΟΞΥ κριτικό βλέμμα του, δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας ή αντιεπιστημονικής ανάλυσης.

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στα αναγνωστικά πεπραγμένα της δικής μου γενιάς, αυτής που ανδρώθηκε και ενηλικιώθηκε πολιτικά και κοινωνικά μετά την μεταπολίτευση του 1974 και την τελευταία επτάχρονη δικτατορία στην πατρίδα μας.

ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ που φιλοδόξησε να ανοίξει τα φτερά της εποπτείας της μάλλον υπέρμετρα, και ίσως, είχε το άδοξο τέλος του αρχαίου Ίκαρου….}}

ΥΓ1 Το εράνισμα, από τον ιστότοπο «Λογοτεχνικά Πάρεργα», εδώ

 

ΥΓ1 Ευτράπελο(:) που έλαβε χώρα όταν το 1984 πήγα στο «Βιβλιοπωλείο των Φίλων» να αγοράσω το βιβλίο και έμαθαν ότι είμαι σε αποστρατεία αεροπόρος. Χέστηκαν από τη χαρά τους. Και σαν ανταμοιβή μου πρόσφεραν δωρεάν δυο τρία βιβλία «πατριωτικά» ακόμα. Προφανώς άλλα είχαν στο μυαλό τους και λόγο να τους τα χαλάσω δεν είχα. Πήρα τα βιβλία κι έφυγα αφήνοντάς τους στον κόσμο τους!

ΥΓ2 Ο Γκόρπας ονόμασε το Λεμπέση “ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ” -προφανώς το “αριστερός” με την σημασία του άριστου.

Με τη σειρά μου θα ονομάσω Γκόρπα και Ραφαηλίδη «ΔΕΞΙΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ». Πόσοι θα το καταλάβουν αδιαφορώ.

Γράφει ο Γιάννης Δατσέρης*

H πανδημία του COVID-19 φέρνει στην επιφάνεια ένα θέμα που η δημόσια συζήτηση είχε κρύψει «κάτω από το χαλί». Την κατάσταση των υπηρεσιών υγείας, που είναι από τον Μάιο του 2014 (προεκλογική περίοδος ευρωεκλογών) ουσιαστικά αδιοίκητες.

Η κρίση είναι τριπλή. Πρώτον, ανθρώπινου δυναμικού: Η χώρα που είχε το παγκόσμιο ρεκόρ αριθμού γιατρών σε δέκα χρόνια έχασε, με τη μετανάστευση, περίπου 25.000. Τους νεότερους και πλέον ανταγωνιστικούς.

Αφήνοντας πίσω 50.000, αριθμό στα ανώτερα ανεκτά όρια για μια κανονική χώρα, με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, κακά κατανεμημένους γεωγραφικά και σε ειδικότητες, χωρίς αξιολόγηση και ένα σημαντικό ποσοστό χωρίς επαρκή εκπαίδευση. Αυτά επιτείνονται από την καταστροφική για τα νοσοκομεία εφαρμογή του λεγόμενου πολυδιευθυντικού συστήματος, την επιτομή της αναξιοκρατίας και της αναποτελεσματικότητας. Η κρίση κορυφώνεται από τη συσσωρευμένη χρόνια έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού.

Δεύτερη πτυχή, η διοικητική κρίση. Από την κορυφή, στην οποία δεν βρέθηκε ηγεσία ικανή να προσδιορίσει τη σκοπιμότητα διάρθρωσης του συστήματος, τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν και να εκπονήσει ένα αξιόπιστο σχέδιο έργων και δράσεων.

Ως τη βάση, όπου οι υγειονομικές περιφέρειες είναι άχρηστες γραφειοκρατικές δομές.

Με αρκετά νοσοκομεία να μην πληρούν τις ελάχιστες ποιοτικές προϋποθέσεις. Δηλαδή να έχουν τουλάχιστον τρεις αναισθησιολόγους, οκτώ κλίνες ΜΕΘ, μονάδα εμφραγμάτων και αιμοδυναμικό εργαστήριο, έναν αξονικό τομογράφο, παθολογοανατομικό τμήμα και ετήσια μέση πληρότητα άνω του 50%.

Τμήματα και κλινικές διατηρούνται με λιγότερους από τρεις ειδικούς. Τα νοσοκομεία δεν στελεχώθηκαν με μηχανικούς, επιστήμονες πληροφορικής και οικονομολόγους που χρειάζονται όσο οι γιατροί.

Τρίτη πτυχή, η οικονομική κρίση. Το ελληνικό μοντέλο ήταν και είναι, κατά κυριαρχία, το κράτος χρηματοδοτεί τον ιδιωτικό τομέα. Στήθηκαν 660 επιχειρήσεις, οι ιδιωτικές κλινικές και τα διαγνωστικά κέντρα που είναι εντελώς κρατικοδίαιτα δεν επιβιώνουν αν τους διακοπεί για έναν μήνα η σύμβαση, πριν με τα βασικά Ταμεία, τώρα με τον ΕΟΠΥΥ.

Αποδοτικότερα είναι όσα με πολιτικές πελατειακές σχέσεις εξασφαλίζουν έγκαιρες αποζημιώσεις και προνομιακές συμβάσεις.

Τα δημόσια νοσοκομεία έμειναν κελύφη, χωρίς σύγχρονους εξοπλισμούς και χωρίς ειδικές μονάδες. Το κράτος δεν εξασφάλισε εργαλεία στους γιατρούς του Δημοσίου. Η χρηματοδότηση του ΕΣΥ περιορίζεται στη μισθοδοσία και στις στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες, δεν έχει επενδυτική λογική, ούτε έλεγχο απόδοσης.

Η πολύπτυχη κρίση συνδέεται άμεσα με όσα αποκαλύπτονται τώρα ως αδυναμίες και επιβαρύνουν το αξιόμαχο με την πανδημία του κορωναϊού.

Το θέμα των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.

Το δημόσιο σύστημά μας, αντί περίπου 600 εν λειτουργία κλινών (Δεκέμβριος 2019) ΜΕΘ, έπρεπε να έχει περίπου 2.000, μαζί δε με τις μονάδες αυξημένης φροντίδας 3.500.

Οι λαϊκιστές αυτές τις ημέρες ζητούν την επίτευξη αυτού του στόχου, αγνοώντας το ουσιαστικό λειτουργικό σκέλος. Αν στηθούν, μπορούν να ανταποκριθούν στις ορθά εφαρμοσμένες επιστημονικές πρακτικές ή θα είναι κατ’ όνομα;

Οι ΜΕΘ δεν λείπουν από έλλειψη εξοπλισμών,αλλά από έλλειψη προσωπικού.

Ως σύστημα αργήσαμε να αναγνωρίσουμε την εξειδίκευση της Εντατικολογίας, όπως και της Λοιμωξιολογίας, λόγω των συντεχνιακών πιέσεων των ισχυρών ιατρικών εταιρειών. Ο γιατρός του ΕΣΥ σήμερα ξεκινά με 960 ευρώ καθαρά τον μήνα ως ειδικευόμενος για να φτάσει στα 2.080 ευρώ το μέγιστο ως 67χρονος διευθυντής. Πλέον 180-400 ευρώ από εφημερίες.

Ισοπεδωτικά. Ανεξάρτητα ειδικότητας, έντασης και όγκου εργασίας, ποιότητας εξειδίκευσης, ευθύνης και βαρύτητας της νοσοκομειακής μονάδας.

Οι εντατικολόγοι εργάζονται σκληρά, υπό πίεση, και δεν έχουν πρόσβαση στην ολοήμερη λειτουργία (απογευματινά ιατρεία) ή στις «γκρίζες ζώνες» για να αυξήσουν το εισόδημά τους.  Αν το κάνουν από επιλογή, προτιμούν τη Γερμανία ή τη Σουηδία με μισθούς 4.500-12.000 ευρώ τον μήνα.

Στην Ελλάδα δεν θα οργανώσουμε ΜΕΘ και ολόκληρο το ΕΣΥ αν δεν αλλάξουν ριζικά οι εργασιακές σχέσεις των γιατρών. Χρειάζεται μια εθνική συλλογική σύμβαση με τον ελάχιστο μισθό και μετά ατομικές συμβάσεις με βάση την ακριβή περιγραφή των εργασιακών υποχρεώσεων και τι συνεπάγονται αυτές σε αποδοτικότητα.

 

Μάθαμε για τις υποκείμενες νόσους που επιβαρύνουν τους προσβληθέντες.

Αυτές είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία χρόνιες παθήσεις. Το άσθμα και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες , όπως η στεφανιαία νόσος, οι καρκίνοι. Αποτελούν μια άλλη πανδημία που ενδημεί στις κοινωνίες του ανεπτυγμένου κόσμου.

Στην Ελλάδα από το 1982 ψάχνουμε να βρούμε το σωστό μοντέλο πρωτοβάθμιας περίθαλψης, αλλά όχι το λειτουργικό σύστημα που περιορίζει ή αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις αιτίες από τις οποίες νοσεί το 50% του πληθυσμού των ενηλίκων.

Κάθε επιδημία θα θερίζει αν δεν περιορίσουμε ή αν δεν βελτιώνουμε την κατάσταση των ευάλωτων. Αυτό συνεπάγεται πόρους στην ενημέρωση, την πρόληψη, την εκπόνηση εθνικών οδηγιών για κάθε περίπτωση, την κατάρτιση των επαγγελματιών, την οργάνωση δικτύων και κέντρων αναφοράς, την ανάπτυξη τριτοβάθμιων ειδικών μονάδων. Κυρίως την αναδιοργάνωση εκ του μηδενός όλων των νοσοκομείων με επιδημιολογικά και επιστημονικά κριτήρια.

Τώρα το ΕΣΥ πρέπει να αντέξει, αύριο να αλλάξει με κριτήρια τα δεδομένα των βιοϊατρικών επιστημών, τις αρχές του κοινωνικού κράτους, την κανονικότητα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και την αξιοκρατία.

 

*Ο Γιάννης Δατσέρης είναι πυρηνικός ιατρός MD, PhD, συντονιστής διευθυντής και τομεάρχης των Εργαστηρίων στον Ευαγγελισμό. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ), 2010-2016.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”

 

Γράφει ο Γιώργος Κ. Λύτρας

Συνταξιούχος ALPHA BANK

Το νομοθετικό πλαίσιο στη τοπική αυτοδιοίκηση που θεσπίσθηκε πριν δύο χρόνια, γνωστότερο, ως ‘’Κλεισθένης δεν έμελλε να μακροημερεύσει.

Με δύο τροπολογίες, ευρείας κλίμακας, η κυβέρνηση στις αρχές καλοκαιριού, επέφερε ουσιαστική αλλοίωση του νομού. Για τους κυβερνώντες, αποτελούσε προτεραιότητα η ουσιαστική κατάργηση του νόμου, εν ονόματι της κεβερνησιμότητας των Δήμων και των Περιφερειών. Οι νομοθετικές αυτές πρωτοβουλίες αποτελούσαν συνέπεια, των προεκλογικών δεσμεύσεων.

Θυμίζω ότι η συζήτηση πριν τη ψήφιση του προαναφερόμενου νόμου, είχε εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση. Η κυβέρνηση άρχισε το ‘’ξήλωμα’’ του ‘’Κλεισθένη’’ πριν την ανάληψη των καθηκόντων των Δημοτικών και Περιφερειακών αρχών. Αποτέλεσμα να έχουμε γεγονότα, πρωτόγνωρα, για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, όπως αυτό της έγκρισης των ετήσιων προϋπολογισμών ως αποτέλεσμα μειοψηφίας, στο Σώμα Δημοτικών Περιφερειακών Συμβουλίων.

Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, τότε ως κυβέρνηση, με προμετωπίδα το εύηχο δίπτυχο, απλή αναλογική, επιχείρησε, σε διπλή στόχευση. Κατά πρώτον, να συσπειρώσει τα μικρά κόμματα, του τότε κοινοβουλίου, κατά δεύτερον, να θέσει ως συνδαιτυμόνες της τοπικής εξουσίας τις διάφορες μειοψηφίες των κοινωνιών.

Το ζητούμενο του νόμου εκείνου, ήταν οι συνεργασίες. Κάτι τέτοιο όμως ήταν ανεδαφικό. Δεν έχουμε πεισθεί ότι έχει καλλιεργηθεί αυτή η κουλτούρα στις τοπικές κοινωνίες, αφού κυριαρχούν, κακώς, πολιτικές και κομματικές αγκυλώσεις.

Μοιραία η τοπική αυτοδιοίκηση έμπαινε στο αδιέξοδο της ακυβερνησίας και στο αλισβερίσι του πάρα – δώσε. Σχήμα οξύμωρο αποτελεί άλλωστε το γεγονός ότι οι εκάστοτε νομοθετούντες (πλειοψηφίες), δεν έχουν δείγματα συνεργασίας με την αντιπολίτευση. Δεν έχουν αναπτύξει αυτή την κουλτούρα, σε εθνικής διάστασης θέματα, όπως η εξωτερική πολιτική και το μεταναστευτικό! Δηλαδή ζητούν κουλτούρα συνεργασίας ‘’αλά κάρτ’’.

Η κυβέρνηση δεν αρκέσθηκε στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του καλοκαιριού, αλλά υπάρχει και συνέχεια. Δόθηκε στο τέλος του χρόνου μια θέση ακόμη αντιδημάρχου, άμισθου. Πρόσφατα έγιναν συσκέψεις στο Υπουργείο Εσωτερικών και για άλλους τομείς της αυτοδιοίκησης, όπως αυτό των ποινικών ευθυνών των τοπικών αρχόντων, αλλά και παραχώρησης εσόδων, από την κεντρική εξουσία προς την αυτοδιοίκηση. Αυτό αποτελεί οφειλόμενη, έστω και καθυστερημένη εξέλιξη, όταν πάρει ‘’σάρκα και οστά’’. Αποτελεί διαχρονικό αίτημα των εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης και θα χαρακτήριζε την πληρότητα του χώρου, που απέκτησε πλείστες αρμοδιότητες στη δεκαετία του ’80.

Παράλληλα, στην πρώτη της συνεδρίαση η ΠΕΔ Δυτική Ελλάδος βάζει θέματα, αλλαγής – προσθήκης στο νόμο ‘’Κλεισθένη’’. Γίνεται φανερό πλέον, ότι οδηγούμεθα σε μια συνολική αλλαγή του νομοθετικού αυτοδιοικητικού τοπίου και όχι απλά σε μια κωδικοποίηση νόμων, διατάξεων, εγκυκλίων.

Στις προθέσεις των κυβερνώντων, πέραν των άλλων, είναι και η επαναφορά του παλιού εκλογικού συστήματος.

Στην αυτοδιοικητική μου διαδρομή πίστευα και εξακολουθώ να έχω τις ίδιες απόψεις. Με απλή αναλογική δεν κυβερνώνται οι Δήμου. Όχι όμως να πάμε στο άλλο άκρο, το πλειοψηφικό, στο οποίο ο Δήμαρχος της δεύτερης Κυριακής τα έπαιρνε όλα, ενώ ο δεύτερος συνδυασμός έχανε τα πάντα.

Υπάρχει και η μέση λύση. Ναι μεν ο Δήμαρχος που αναδείχθηκε έστω και με ισχνή πλειοψηφία, να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, αλλά και οι υπόλοιποι συνδυασμοί να μην ληστευθούν. Μία παράμετρος ακόμη είναι η ανάδειξη του Δημάρχου από τον α’ γύρο με ένα ποσοστό άνω του 45%. Να μην απαιτείται δεύτερη Κυριακή.

Ολοκληρώνω κλείνοντας για το εκλογικό σύστημα. Μια λογική πρόταση είναι να έχει πλειοψηφία Συμβούλων ο Δήμαρχος, όχι όμως του επιπέδου, αντίστοιχου του 65% που έδινε ο προηγούμενος, ένας νόμος καθαρά ληστρικός.