Ετικέτα: ΑΠΟΨΗ

Γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος*

Νέα κοινωνία

Οι κοινωνίες πλέον, αθόρυβα και υπόγεια, έχουν ήδη προνοήσει για το ανθρώπινο είδος που χρειάζονται.

Το επικρατούν δόγμα είναι ότι η «Παιδεία» πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της «Πράξης».

Δηλαδή της «Αγοράς». 

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ τύπος ανθρώπου ξημερώνει.  

Η τεχνική νίκησε το πνεύμα.

Το πολιτιστικό ταυτίστηκε με το πολιτισμικό και οι δύο λέξεις μπλέχτηκαν αξεδιάλυτα.    Ενώ έχουν έννοιες διαφορετικές.

Πολιτιστικό, είναι το σύνολο των τεχνικών και πρακτικών γνώσεων και δεξιοτήτων για να δρούμε πάνω στη φύση.

Πολιτισμικό (κουλτούρα), είναι το σύνολο των κανονιστικών αρχών, οι αξίες, τα ιδεώδη, το ανθρώπινο πνεύμα.    Ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπήρχε μια ισορροπία μεταξύ τεχνικής και πνεύματος.

Οι λεγόμενες «δύο κουλτούρες»  η τεχνική και η ανθρωπιστική παιδεία συνέπλεαν.    Έκτοτε, η τεχνολογία θεοποιήθηκε και το πνεύμα αγνοήθηκε.

Ο άνθρωπος πέτυχε τα πάντα με το μυαλό του, και εξαιτίας του κινδυνεύει να χάσει τα πάντα.

Οι κοινωνίες πλέον, αθόρυβα και υπόγεια, έχουν ήδη προνοήσει για το ανθρώπινο είδος που χρειάζονται.

Το επικρατούν δόγμα είναι ότι η «Παιδεία» πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της «Πράξης».

Δηλαδή της «Αγοράς».

Το ανθρωπιστικό ιδεώδες αλλάζει. Όσα έκανε κοινό κτήμα ο τρομερός 18ος αιώνας, τα πνευματικά και αξιακά θεμέλια που έθεσε, ήδη ξεθωριάζουν.

Οι επιπτώσεις της τεχνικής σκέψης στην «ουσία» του ανθρώπου είναι ήδη εμφανείς.

Σημασία έχει πια η τελειότητα κατασκευής, σε γέφυρες, λεωφόρους, ουρανοξύστες, μετρό, λιμάνια, αεροδρόμια, μηχανές, οθόνες, και όχι η ποιότητα του ανθρώπου που τα χρησιμοποιεί.

Ένας νέου είδους αναλφαβητισμός γεννήθηκε και είναι απολύτως ανεκτός: άγνοια ιστορικών δεδομένων, θεμελιωδών έργων του πνεύματος και της τέχνης, παραμερισμός, και συχνά, γελοιοποίηση της διανόησης.

Έχουν υποβαθμίσει έως εξαλείψει σαν εξεζητημένα, άσκοπα και ανωφελή τα πνευματικά εφόδια και την καλλιέργεια.

Η προσωπική σκέψη και δράση, αποθαρρύνονται. Κυριαρχούν οι κανόνες και τα πρωτόκολλα.

Και κάποιοι επείγονται να πάμε σε πιο ολοκληρωτικές λύσεις:  Μια αυτοματοποιημένη κοινωνική τελειότητα των μυρμηγκιών και μελισσών που αγνοεί κάθε υπαρξιακή αγωνία και δημιουργικότητα.

Δηλαδή στην απόλυτη ανθρώπινη ισοπέδωση. Όντα προγραμματισμένα και μονοδιάστατα, με καθορισμένο δρομολόγιο σπίτι-δουλειά, ελεγχόμενη ή καθόλου κίνηση και τρόπους μαζικής κατανάλωσης και διασκέδασης.   Όπου να ‘ναι, από το βάθος ξεπροβάλει με παιάνες, μουσικές και χειροκροτήματα ο αυταρχισμός.

*Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1947 στον Πειραιά όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο Λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία. Eγκατέλειψε νωρίς δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και στο Λονδίνο και δούλεψε στη διαφήμιση μέχρι το 1990. Γνωστότερα έργα του: “Δανεικιά γραβάτα”, “525 τάγμα πεζικού”, “Τα παιδιά της Χελιδόνας”, “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων”, “Εκ Πειραιώς”

Πηγή: www.lifo.gr

Γράφει ο Μπάμπης Κούτρας*

Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο μαθαίνουμε να ζούμε με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα εμπιστοσύνης στο κράτος και την κυβέρνηση: είτε επειδή το ΕΣΥ συνήλθε και αντεπεξήλθε στην πανδημία, είτε επειδή η ψηφιακή διακυβέρνηση έγινε, σχεδόν ως εκ θαύματος, καθημερινή πραγματικότητα

Έναν χρόνο μετά τη στρατηγικής σημασίας ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές του 2019, που έκριναν και το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών, έχουμε μπροστά μας ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Μια πρώτη διαφορά είναι η απουσία πόλωσης και όξυνσης των πολιτικών παθών. Αυτό δεν οφείλεται σε οποιαδήποτε έννοια εθνικής συναίνεσης ενώπιον μιας απειλής υπεράνω κομματικών διαφορών όπως η πανδημία που ενέσκηψε. Αντιθέτως, είναι η αποφασιστικότητα της σημερινής κυβέρνησης και η αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης η οποία έχει στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πλέον άβολη και αμήχανη θέση.

Πέρυσι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός με ένα Υπουργικό Συμβούλιο για τα μέλη του οποίου δήλωνε ότι δεν είχε πρόβλημα εάν έκαναν διακοπές σε σκάφη εφοπλιστών, όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος. Οι πιο στενοί συνεργάτες του είχαν αποδείξει εμπράκτως και επανειλημμένως όχι μόνο την ανεπάρκεια, αλλά και τον κυνισμό τους στη διακυβέρνηση της χώρας και η ασύλληπτη τραγωδία στο Μάτι ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα δεύτερο ήταν ο τρόπος που στήθηκε το σκάνδαλο Novartis, με την απροκάλυπτη παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης και τον διασυρμό των δημοκρατικών θεσμών. Παρ’ όλα αυτά, τον Μάιο του 2019, ο Αλέξης διακήρυττε ότι «δεν θα χάσουμε τις εκλογές ούτε μία στο εκατομμύριο». Πίστευε πως, αφού είχε σύρει τη Βουλή σε μια ανανέωση της ψήφου εμπιστοσύνης στον ίδιο και την κυβέρνησή του, θα παρέμενε «άχαστος». Εξακολουθούσε να νομίζει ότι οι περιτυλιγμένες με ψέματα έκτακτες παροχές θα έσβηναν από τη μνήμη του λαού το δημοψήφισμα, το αχρείαστο μνημόνιο και τη φορολογική σφαγή της μεσαίας τάξης.

Η παρ’ ολίγον διψήφια διαφορά (9,37%) υπέρ της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές γκρέμισε τον κ. Τσίπρα από το βάθρο της οίησης και της αυταπάτης του. Αναγκάστηκε τότε να προσγειωθεί ανώμαλα σε μια πραγματικότητα η οποία αποτυπωνόταν σε κάθε δημοσκόπηση ήδη από το 2016: ότι ο ελληνικός λαός είχε αρχίσει να κουράζεται από τα «αφηγήματα», κυρίως όμως από την αναξιοπιστία και τον τυχοδιωκτισμό.

Έναν χρόνο αργότερα, η πολιτική αλλαγή αποδεικνύεται όλο και πιο ουσιαστική. Το «αουτσάιντερ» Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει μαθήματα σύνεσης, μετριοπάθειας, κυρίως όμως ρεαλισμού και αποτελεσματικότητας. Όταν είπε στη Βουλή «κύριε Τσίπρα, δεν θα σας ακολουθήσω στις ύβρεις, έχω μια χώρα να κυβερνήσω», η πανδημία δεν είχε ακόμα πλήξει τη χώρα, ούτε ο Ερντογάν είχε στείλει τους απελπισμένους να πολιορκούν τα σύνορά μας στον Εβρο. Αυτή η φράση του Μητσοτάκη όμως συμβόλιζε την αλλαγή ήθους, το απαραίτητο βήμα προς τη σοβαρότητα.

«Αλλάζοντας γήπεδο» από τις προσωπικές προσβολές και τις κούφιες ρητορείες, ο νυν πρωθυπουργός συγκεντρώθηκε στο καθήκον του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χτίζει ένα διαφορετικό ηγετικό προφίλ σε σχέση με το κατ’ όνομα «αριστερό» και κατ’ ουσίαν λαϊκίστικο, διχαστικό πρότυπο που, έως πέρυσι τον Μάιο, τείναμε να θεωρούμε αναπόφευκτο. Οι τελευταίες ημέρες του φετινού Μαΐου βρίσκουν τους Έλληνες σε μια μεταβατική φάση, σε μια φάση διερεύνησης του πώς ακριβώς θα ζούμε στο εγγύς μέλλον.

Έξω από την καραντίνα, όλο και πιο κοντά στην πρότερη «κανονικότητα», αλλά υπό τον διαρκή φόβο της αντεπίθεσης του κορωνοϊού. Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όμως, μαθαίνουμε να ζούμε με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα εμπιστοσύνης στο κράτος και την κυβέρνηση: είτε επειδή το ΕΣΥ συνήλθε και αντεπεξήλθε στην πανδημία, είτε επειδή η ψηφιακή διακυβέρνηση έγινε, σχεδόν ως εκ θαύματος, καθημερινή πραγματικότητα, το αενάως επάρατο Δημόσιο φάνηκε ότι επιτέλους μπορεί να υπηρετήσει τον πολίτη. Δύσκολο να προσαρμοστεί κανείς σε τέτοιου είδους αλλαγές και ίσως ακόμη πιο δύσκολη η σύγκριση ανάμεσα στον Μάιο του 2020 και εκείνον του 2019.

*Ο Μπάμπης Κούτρας είναι διευθυντής στην εφημερίδα “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”

Αναδημοσίευση από το Protothema.gr

Γράφει ο Βασίλης Πάικος*

Εσείς να τα βλέπετε, που δεν πιστεύετε πως επιστρέψαμε στην κανονικότητα.

Ορίστε, ο Χρυσοχοΐδης κάνει γιουρούσι σε «κατάληψη» στη Θεμιστοκλέους.

Προκειμένου να την απελευθερώσει από κάτι τρισάθλιους μετανάστες, με δέκα αποκρουστικά μαυριδερά παιδάκια ανάμεσά τους.

Ναι, εν μέσω κορωνοϊού παρακαλώ.

Όπως καταλαβαίνεις ό,τι θυμάται χαίρεται ο δικός σου.

Όταν όμως έχεις προτεραιότητες, δεν κωλώνεις σε τέτοιες ασημαντότητες.

Ούτε όταν δεν ξέρεις τι να τους κάνεις και πού να τους πας τους ανέστιους και πένητες.

Με αποτέλεσμα να βρίσκονται έως και σήμερα στον δρόμο, με τα θλιβερά υπάρχοντά τους σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών…

Οι ωραίοι έχουν χρέη ως γνωστόν.

Οπότε ιδού γιατί οι νεοδημοκράτες ανταγωνίζονται εαυτούς και αλλήλους σε υπέρογκα δάνεια.

Το ίδιο τους το κόμμα δίνει, βλέπεις, το καλό παράδειγμα.

Σε δανεικά κι αγύριστα κατά προτίμηση…

Ναι στις κάμερες στα σχολεία δηλώνει υπερηφάνως ο Ανδρέας Λοβέρδος.

Κι άντε μετά η Φώφη να δηλώνει ότι «κόβει τον ομφάλιο λώρο με τη Δεξιά».

Ποιος τη ρωτάει και ποιος την ακούει θα μου πεις.

Και ποιος την πιστεύει στην τελική.

Άσε που, με το βαρίδι της Novartis στην πλάτη, βήμα δεν μπορεί να κάνει η χριστιανή.

Όποιος παρακολούθησε τα ανατριχιαστικά των κεντροαριστερών με τη «διεύρυνση του κατηγορητηρίου» στην Προανακριτική, καταλαβαίνει.

Όμως τι να σου κάνουν κι αυτοί;

Όταν δεν κατάφεραν να βγάλουν τίποτα ουσιαστικό στην Προανακριτική, τόσους μήνες τώρα.

Σου λέει κάτσε να «διευρύνουμε» μπας και, πού ξέρεις.

Και καλά, παιδιά, με τη σκευωρία και τη «διεύρυνσή» της. Με αυτή καθεαυτή την υπόθεση Novartis, τι ακριβώς γίνεται;

Να ζούμε να τη θυμόμαστε που λένε;

Τι να σου πω, με τον Μητσοτάκη στη σκηνή και τους Σαμαράδες στο υποβολείο, κάπως έτσι το βλέπω…

Ότι θα βρεθεί μητροπολίτης (ο όποιος…) να αφορίσει την Κεραμέως, ούτε στην πιο τολμηρή μας φαντασία.

Καλά, για Μητσοτάκη και Χαρδαλιά δεν τίθεται ζήτημα.

Αλλά την Κεραμέως; Την Κεραμέως;;;

Και να δεις ότι η ίδια μπορεί να το ’χει πάρει στα σοβαρά και να το ’χει ρίξει στα ευχέλαια…

Εντάξει, κυρία Γιαμαρέλου μου, μυστήριο η μεταλαβιά.

Όμως ξέρετε, ο Θεός έδωσε το μυαλό στον άνθρωπο. Αρκεί να το χρησιμοποιεί…

Και βέβαια πέφτει λόγος στην Ιερά Σύνοδο για τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, αλίμονο.

Αν δεν πέφτει στους παπάδες λόγος, σε ποιους πέφτει, στους ψυχολόγους και στους εκπαιδευτικούς μήπως;

Σαν τις μύγες του πεθαίνει ο κόσμος του Μπολσονάρου στη Βραζιλία.

Του ακρο-νεοφιλελεύθερου, Τραμπ και Τζόνσον μαζί, και βάλε.

Εκείνου ντε, που, αν θυμάστε, έχει ρημάξει τον Αμαζόνιο.

Αφού ποντάρισε κι αυτός στη διάσωση της οικονομίας αντί της υγείας, τρομάρα του…

Στο 4% έβλεπε, πριν από κάνα μήνα, την εν όψει ύφεση ο Σταϊκούρας.

Τώρα τη βλέπει στο 10% – 13% μας λέει.

Ούτε φυσαρμόνικα να ’τανε.

Έτσι που λες, να ’χεις στο Οικονομικών τον Σταϊκούρα, να νιώθεις μια σιγουριά βρε παιδί μου…

Ένα σωρό κόσμος μένει στην απέξω με τα μέτρα του Μητσοτάκη.

Προτίμησε, βλέπεις τα -ας πούμε- στοχευμένα αντί των οριζόντιων.

Τα οριζόντια τα φύλαξε για την εκ περιτροπής εργασία και για τις κουτσουρεμένες αμοιβές.

Τα θεσμοθετούμενα πλέον, τα σχεδόν μονιμοποιούμενα επ’ αόριστον.

Άσε που και γι’ αυτά άργησε, άργησε πολύ.

Διότι, όταν του τα πρότεινε, πολύ σοβαρότερα και συνεκτικότερα βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ, του ξινίζανε.

Του μυρίζανε λαϊκισμό, λέει.

Το μοντέλο 2010 – 2014 δεν τους δίδαξε τίποτα, ώστε είπε να το ξεπατικώσει.

Ούτε οι ολέθριες συνέπειές του.

Ε, τώρα, ας τρέξουν να τα μαζέψουν.

Αν και ό,τι μαζεύεται.

Για την οργή του κόσμου, πάντως, ας μην παίρνουν όρκο…

Έγινε λοιπόν κι αυτό. Ξεπάγωσαν επιτέλους τα περιουσιακά στοιχεία τα δεσμευμένα ως προϊόντα εγκλήματος.

Φτου ξελευτερία παιδιά.

Τώρα γιατί έγινε και ποιους εξυπηρετεί το ευεργέτημα;

Όχι χαζές ερωτήσεις παρακαλώ…

*Ο Βασίλης Πάικος είναι δημοσιογράφος

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ“

Γράφει ο Βασίλης Πάικος

Αυτό που πολιτικοί, ακόμη και πολιτικοί αρχηγοί, δηλώνουν στο «Πόθεν Έσχες» τους καταθέσεις στο εξωτερικό, πραγματικά με ξεπερνάει.

Και που δεν αισθάνονται καθόλου άβολα μ’ αυτό.

Δεν λέω πως είναι παράνομο, σε πολλές περιπτώσεις νόμιμο είναι.

Όμως πόσο «ηθικό»; Πόσο πολιτικά ηθικό;

Όταν, ενώ διεκδικείς και έχεις πετύχει την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Έχοντας αναλάβει την εκπροσώπησή τους.

Αποφεύγεις να στηρίξεις την οικονομία της χώρας σου, τουλάχιστον με τις δικές σου καταθέσεις.

Άσε που δείχνεις κιόλας πως δεν την εμπιστεύεσαι.

Είναι γι’ αυτό ακριβώς που δεν μπορώ πια να βλέπω ούτε ζωγραφιστό εκείνον τον πρώην υπουργό των Οικονομικών.

Που ομολόγησε πως είχε βγάλει, το 2014-2015, τα λεφτά του έξω επειδή φοβήθηκε!

Αυτόν που και σήμερα εξακολουθεί να συνεντευξιάζεται, συμβουλεύοντας και αποφαινόμενος αφ’ υψηλού.

Ονόματα μη λέμε, όλοι γνωριζόμαστε σ’ αυτή τη χώρα.

Και εντάξει, το «έσχες» των πολιτικών το μάθαμε και φέτος.

Για το «πόθεν» θα γίνει άραγε κάποτε κάτι;

Άλλα έξι χρόνια με τον Στουρνάρα ως κεντρικό τραπεζίτη, κορώνα στο κεφάλι μας.

Εμ βέβαια, θα ήταν κι αχάριστος ο Μητσοτάκης αν δεν τον φρόντιζε κατά πώς του πρέπει.

Όσο ελάχιστοι έβαλε πλάτη ο άνθρωπος για ν’ ανέβει ο Κυριάκος στην εξουσία.

Ό,τι πέρναγε απ’ το χέρι του, κυριολεκτικά.

Και ό,τι δεν πέρναγε επίσης…

Άκουσε κανείς κάτι για τη μαραθώνια κατάθεση της εισαγγελέως Ξένης Δημητρίου στην Προανακριτική;

Εκεί όπου αποδόμησε στην εντέλεια το περί σκευωρίας αφήγημα της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ.!

Και που απεκάλυψε τις για χρόνια κρυμμένες στο συρτάρι δύσοσμες υποθέσεις.

Των τριών πρώην υπουργών της Ν.Δ., με κάτι offshore να τις πιεις στο ποτήρι.

Ναι, ξέρω, δεν άκουσε κανείς ποτέ το παραμικρό.

Και πώς ν’ ακούσει, και από πού ν’ ακούσει;

Αλίμονο…

Υπουργός Θεοδωρικάκος: «Καπιταλισμό έχουμε, δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα».

Εννοώντας τους μισθούς, την εκ περιτροπής εργασία, τις απολύσεις.

Ε, λοιπόν, πρέπει να ‘χεις περάσει από το ΚΚΕ, να έχεις μάλιστα χρηματίσει και γραμματέας της ΚΝΕ.

Για να μπορείς σήμερα να είσαι τόσο κυνικός. Μα τόσο κυνικός…

Διαψεύδει κατάμουτρα Κεραμέως και Πέτσα η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Ότι, και καλά, τους έδωσε την άδεια για εγκατάσταση καμερών στα σχολεία.

Αλλά σιγά μην ιδρώσει το αυτί τους.

Αδίστακτοι και στο ψέμα και στην τηλεκατασκοπεία, διά της μετατροπής της εκπαίδευσης σε reality…

Από το 2010 είχε ήδη εντοιχιστεί τιμητική πλακέτα στη Marfin, στον τόπο της τραγωδίας.

Με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη.

Οπότε, προς τι η σημερινή φιέστα του Μητσοτάκη;

Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Προς κορύφωση και επισφράγιση της δεκαετούς πολιτικής τυμβωρυχίας, εκ μέρους της Ν.Δ.

Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα…

Όχι, παιδιά, δεν είναι μαγκιά ο συνωστισμός στις πλατείες τις μέρες που ζούμε.

Ούτε αντίσταση είναι.

Ανοησία είναι, με πολύ-πολύ μεγάλο ρίσκο μάλιστα.

Για εσάς τους ίδιους, πρώτα-πρώτα, και για την κοινωνία.

Κι αυτό σίγουρα δεν το θέλετε.

Και ξέρετε κάτι; Όσο κι αν σας προκαλούν τα αστυνομικά γιουρούσια, και πάλι δεν λέει…

«Απαλλάξαμε το περιβάλλον από τα δεσμά του» δηλώνει υπερηφάνως ο Κωστής Χατζηδάκης.

Αναφερόμενος στο περιβαλλοντοκτόνο νομοθέτημά του.

Όπου «δεσμά» του περιβάλλοντος τα έως τώρα -έτσι κι αλλιώς ισχνά- εμπόδια του βιασμού του.

Τελικά, δεν είναι αναγκαίο να έχεις περάσει από την ΚΝΕ για να ‘σαι τόσο αφόρητα κυνικός.

Και οι από κούνια νεοφιλελεύθεροι το μπορούν…

Και μέσα στη σύγχυση (και μέσα στον ντάλα κορωνοϊό επίσης) κάποιοι σχεδιάζουν, λέει, εκλογές!

Πώς θα τις δικαιολογήσουν;

Μην τους φοβάσαι, ξέρουν αυτοί.

Διαχρονικά αστείρευτη η φαντασία της πάσης Δεξιάς.

Όμως… το άλλο με την γκλίτσα του τσοπάνη το ξέρουν;

* Ο Βασίλης Πάικος είναι δημοσιογράφος 

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ“

Γράφει ο Μπάμπης Κούτρας*

Η επιτυχημένη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης με τον κορωνοϊό αύξησε θεαματικά το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης και βελτίωσε περαιτέρω τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και αυτό δημιουργεί τον πειρασμό να δοθεί ένα σκληρό εκλογικό μάθημα στον Αλέξη Τσίπρα που φοβάται μια τέτοια αναμέτρηση. Έως τώρα την «πληροφορία» διακινούσαν στελέχη της αντιπολίτευσης, ακριβώς για να κάψουν ένα τέτοιο σενάριο. Τις τελευταίες ημέρες όμως και μερικοί βουλευτές της συμπολίτευσης έπεσαν στην παγίδα και άρχισαν να υπαινίσσονται ότι «πρέπει ο Κυριάκος να πάει σε εκλογές». Τόσο πολύ μάλιστα έχει προχωρήσει η «πληροφορία» ώστε ο σχετικός προβληματισμός έχει μετατοπιστεί από το «πρέπει ή δεν πρέπει;» στο «να τις κάνουμε Ιούλιο, Σεπτέμβριο ή μήπως την άνοιξη του 2021;». Προσωπικά βρίσκω εντελώς άστοχη την προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού, εθνικά κρίσιμου ζητήματος με όρους βραχυπρόθεσμης πολιτικής κερδοσκοπίας.

Μέχρι τώρα ο Μητσοτάκης έχει δώσει την εικόνα ενός σοβαρού πολιτικού, που στα δύσκολα αποδείχθηκε περισσότερο ικανός ακόμη και από αυτό που πίστευαν οι φίλοι του, δεν λαϊκίζει και κυρίως δεν είναι τακτικιστής όπως ο προκάτοχός του. Κατά πόσο, λοιπόν, αξίζει να θυσιάσει το προφίλ του σοβαρού πολιτικού, του ηγέτη που προτάσσει το συμφέρον του λαού του για να κερδίσει έναν ακόμη χρόνο στην εξουσία; Και συναφώς προς αυτό, είναι άραγε δεδομένο ότι οι Ελληνες πολίτες θα επιβράβευαν τον πρωθυπουργό για την επιλογή του να μην εξαντλήσει την τετραετία, τιμώντας στο ακέραιο την εντολή που του δόθηκε τον Ιούλιο του 2019; Σε μία από τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης φάνηκε απολύτως ξεκάθαρα ότι η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί τις εκλογές περιττές και ανεπιθύμητες στην παρούσα φάση.

Από την άλλη πλευρά, θα ήταν κρίμα κι άδικο ένα τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο να μείνει αναξιοποίητο από τη σημερινή κυβέρνηση. Η καλύτερη αξιοποίηση θα ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επικεντρωθεί στον στόχο του περιορισμού των απωλειών, στο ταχύτερο και όσο το δυνατόν πιο αναίμακτο (από οικονομικής, κυρίως, άποψης) ξεπέρασμα των παρενεργειών της πανδημίας. Ταυτόχρονα όμως αυξάνει τις πιθανότητες να καρπωθεί και την επιτυχία της ταχείας ανάκαμψης – εφόσον αυτή προκύψει. Με κάποιον τρόπο, το μέλλον του ως πρωθυπουργού και της Ν.Δ. στην κυβέρνηση εξαρτάται από την επαλήθευση της δικής του πρόβλεψης για την αναπτυξιακή και μεταρρυθμιστική έκρηξη η οποία θα συντελεστεί αφού ολοκληρωθεί ο υφεσιακός κύκλος. Προσωπικά πιστεύω ότι στον οικονομικό τομέα θα συμβεί αυτό που ως πρωθυπουργός έχει προβλέψει, δηλαδή ότι μετά την αναπόφευκτη και βαθιά ύφεση των επόμενων μηνών, από το 2021 και εξής, η ελληνική οικονομία θα γνωρίσει μια δυναμική απογείωση.

Οι εκλογές θα ήταν ένα σκληρό πλην δίκαιο μάθημα, ειδικά για τον Αλέξη Τσίπρα, για την επιπολαιότητα και την οίηση με την οποία κυβέρνησε όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Αφετέρου στο σενάριο των πρόωρων εκλογών συνηγορεί η αξιοποίηση του τρέχοντος κλίματος εμπιστοσύνης, προτού αυτό μεταστραφεί, ενδεχομένως επειδή η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής ζημίας. Τα οποία, νομοτελειακά και αναπόφευκτα, θα δυσαρεστήσουν μεγάλο μέρος του λαού και θα απομακρύνουν ψηφοφόρους.

Ωστόσο, αν κρίνουμε από τη δεκάμηνη θητεία του, στον Κυριάκο Μητσοτάκη ταιριάζει περισσότερο το ηγετικό ύφος και το ήθος ενός πρωθυπουργού που κρατά το τιμόνι στα δύσκολα βλέποντας μακριά στον ορίζοντα, πέρα από το επόμενο κύμα. Υπ’ αυτή την έννοια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα διέψευδε τον εαυτό του εάν προκήρυσσε πρόωρες εκλογές. Πέραν αυτού, οι κάλπες είναι… κάλπες, με την πιο καθοριστική μεταβλητή να είναι και η πλέον απρόβλεπτη: η βούληση του ελληνικού λαού σε καμία χρονική στιγμή δεν είναι δεδομένη.

*Ο Μπάμπης Κούτρας είναι διευθυντής της εφημερίδας “ΠΡΏΤΟ ΘΈΜΑ” 

Αναδημοσίευση από το protothema.gr

Γράφει ο Ηλίας Γουβέλης*

Εν΄όψει της επανέναρξης των σχολείων και των αλλεπάλληλων εγκυκλίων που την συνοδεύουν θα ήθελα να πω τα εξής:

Η «μόρφωση» είναι θεμελιώδης έννοια ως «συνάντηση» που πραγματοποιείται ανάμεσα στα μορφωτικά αγαθά και στον αναπτυσσόμενο άνθρωπο και σημαίνει «το άνοιγμα του ανθρώπου στον κόσμο (στην πραγματικότητα) και το άνοιγμα του κόσμου στον άνθρωπο» (W.Klafk).

Και η μόρφωση για να «συναντηθεί» με τον άνθρωπο χρειάζεται καλούς εκπαιδευτικούς να τη μεταφέρουν. Μια κοινωνία, λοιπόν, που μέμφεται τους εκπαιδευτικούς που διαθέτει και τους απαξιώνει, έχει δυστυχώς συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια μηντιακή επίκληση και όχι πρωτεύον κοινωνικό αγαθό υψίστης σημασίας.

Οι εκπαιδευτικοί είμαστε δημόσιοι λειτουργοί και ως εκ’ τούτου δρούμε όχι κατά βούληση αλλά στο πλαίσιο κανόνων, νόμων και διαδικασιών. Δεν είμαστε όμως μηχανικά υποκείμενα ρομποτικών εντολών. Το πρώτο κριτήριο αξιολόγησης ενός εκπαιδευτικού εκτός από τη γνώση του διδακτικού του αντικειμένου πρέπει να είναι η ευρύτητα της σκέψης του και η κριτική του ικανότητα. Κανένας σχεδιασμός δεν μπορεί να αποδώσει στηριζόμενος σε άβουλους εκπαιδευτικούς άθυρμα των εξελίξεων.

Ο εκπαιδευτικός για να είναι συνεπής απέναντι στο λειτούργημά του πρέπει να ενεργεί με συναίσθημα και αίσθημα ευθύνης. Μόνο τότε είναι χρήσιμος για το κοινωνικό σύνολο. Γι’ αυτό πρέπει να κρίνεται αυστηρά. Η πολιτεία ωστόσο οφείλει να του εξασφαλίζει τα μέσα και να του παρέχει τους αναγκαίους βαθμούς ελευθερίας προκειμένου να ανταποκρίνεται σ’ αυτό του το καθήκον.

Οι αλλεπάλληλοι εγκύκλιοι του υπουργείου που αλλάζουν ύφος ανάλογα με την περίπτωση για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους και λόγους απόδοσης ευθυνών, δεν βοηθούν στη διαμόρφωση του απαραίτητου κλίματος εμπιστοσύνης. Υπάρχουν περιπτώσεις που το ύφος είναι αυστηρότατο σχεδόν απειλητικό. Ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις που χρειάζεται ουσιαστική καθοδήγηση, το ύφος παραπέμπει στην περίφημη «δημιουργική» ασάφεια. Έτσι οδηγούμαστε σε τραγελαφικές καταστάσεις.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής της «δημιουργικής» ασάφειας είναι και η τροπολογία που ψηφίστηκε τα μεσάνυχτα της 7/5 προς 8/5/2020 στη βουλή και αφορά την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση. Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση αποτελεί εκπαιδευτική πρακτική παγκοσμίως. Το e-learning όμως απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό καλές υποδομές και υποστηρικτικά εργαλεία. Χρειάζεται για να αποδώσει πολύ καλή προετοιμασία από πλευράς του εκπαιδευτικού και πολύ χρόνο να οργανωθεί. Αυτό που πέτυχαν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί ουσιαστικά απροετοίμαστοι χωρίς την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποστήριξη μάλλον χαρακτηρίζεται ως κατόρθωμα παρά ως τεμπελιά.
Είναι, όμως, άλλο πράγμα η εξ’ αποστάσεως διδασκαλία που ο εκπαιδευτικός διδάσκει τους μαθητές του διαμέσου του υπολογιστή του και εντελώς άλλο η απ’ ευθείας αναμετάδοση του μαθήματος μέσα από την τάξη. Όποιος το σκέφτηκε αυτό έχει πλήρη άγνοια του όρου τάξη. Τάξη πρώτα απ’ όλα σημαίνει σχέση, σημαίνει δέσμευση, σημαίνει γραπτό και άγραφο συμβόλαιο λειτουργίας μεταξύ διδάσκοντα και διδασκομένων, σημαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη. Η ποιότητα της σχέσης μαθητή-δασκάλου κάνει τη διαφορά. Η αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας εξαρτάται από την ποιότητα αυτής της σχέσης και όχι από το αντικείμενο, τη διδακτέα ύλη, το θέμα ή τον τρόπο διδασκαλίας ή και το υποκείμενό της.

Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μυσταγωγία, με τα μυστικά της αν θέλετε που είναι όμως τόσο αναγκαία για την λειτουργία της. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι σε δημόσια θέα. Τι θα πει καταγράφονται ή δεν καταγράφονται; Είναι σαν να λέμε δεν έχουμε πρόβλημα με τη ζωντανή αναμετάδοση οικογενειακών μας στιγμιότυπων αρκεί αυτά να μη βιντεοσκοπούνται.

Η θέση αυτή δεν σημαίνει ότι είμαι εναντίον της καταγραφής υποδειγματικών διδασκαλιών ακόμα και με την παρουσία μαθητών με την προϋπόθεση ότι αυτοί και οι κηδεμόνες τους συναινούν. Η διαδικασία αυτή και καινοτόμα είναι και πολύ χρήσιμη. Είναι όμως σεμιναριακού τύπου και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει καθημερινή πρακτική.
Επίσης σε συνδυασμό με το δικαίωμα αποχής από την εκπαιδευτική διαδικασία, που δίνει η πολιτεία με την προσκόμιση ΥΔ, εγείρονται και άλλα ζητήματα. Με τη ζωντανή κάλυψη του μαθήματος, τα παιδιά που οι γονείς τους προσκομίζουν ΥΔ και απέχουν από τα μαθήματα, βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τα παιδιά που βρίσκονται στο σχολείο και συμμετέχουν σε μια διαδικασία υψηλού ρίσκου. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά θα μείνουν ακάλυπτα.

Ίσα ίσα με τις δυνατότητες της ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης και με την επικοινωνία με τους διδάσκοντες καθηγητές μέσω mail μπορούν να παρακολουθούν αδιαλείπτως την πορεία του τμήματός τους.
Για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω είμαι εναντίον στην απευθείας κάλυψη των μαθημάτων μέσα από την τάξη. Η θέση αυτή είναι θέση αρχής και δεν πηγάζει από κανένα φοβικό σύνδρομο. Η στάση της εκπαιδευτικής κοινότητας άλλωστε καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας συνηγορεί σ΄αυτό.
Πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί των σχολείων θα μεριμνήσουν ώστε να εφαρμοστούν τα μέτρα υγιεινής όπως ανακοινώθηκαν από τον ΕΟΔΥ παρόλο που αυτά σε αρκετές περιπτώσεις υπερβαίνουν το ρόλο τους και την ιδιότητά τους.

*Ο Ηλίας Γουβέλης είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και διευθυντής στο 2ο Γυμνάσιο Μεσολογγίου

Γράφει ο Βασίλης Κώτσης*

Το 2020 μας έφερε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις στον κοινωνικό ιστό και στην καθημερινότητα μας. Μαθαίνουμε να ζούμε με νέα δεδομένα, αλλάζοντας συνήθειες χρόνων και χαράζοντας νέο σχεδιασμό και πορεία τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό τομέα του καθενός μας .
Μέσα σε όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ή να φέρουμε σε δεύτερη και τρίτη επιλογή μας την τεράστια προσπάθεια Διοικήσεων – παικτών και φιλάθλων όπου έκαναν την υπέρβαση και έφεραν τις 2 ιστορικές ομάδες της πόλης μας στα σαλόνια ανώτερων κατηγοριών Χαρίλαος Τρικούπης στην Α1 (μπάσκετ) και ΑΕ Μεσολογγίου στην Γ εθνική ( ποδόσφαιρο).
Μια μεγάλη προσπάθεια κυρίως των διοικήσεων όπου αψήφησαν το οικονομικό κομμάτι και επέτρεψαν να έρθουν στην μικρή μας πόλη παίκτες εθνικών κατηγοριών δίνοντας ψυχική ανάταση και υπερηφάνεια σε όλους ανεξαιρέτως τους Μεσολογγίτες, είτε είναι φίλαθλοι είτε όχι.
Ψυχολογική ανάταση λοιπόν, στους κατοίκους του Δήμου μας, να ακούγεται η πόλη του Μεσολογγίου σε όλη την Ελλάδα.
Αυτή την προσπάθεια πρέπει όλοι να αγκαλιάσουμε από οποία πλευρά και αν είμαστε και να το δούμε ως κοινή προσπάθεια της πόλης για εξωστρέφεια και διαφήμιση. Ο χρόνος τρέχει και η ιστορικός καταγράφει.
Οι υποδομές μας είναι σε χαμηλό επίπεδο, έως και ανύπαρκτο. Δυστυχώς προβλήματα χρόνων συσσωρεύτηκαν και απαιτούν λύσεις ριζοσπαστικές και άμεσες . Δεν υπάρχει χρόνος για ατέρμονες καθυστερήσεις, σχέδια από σχεδίων και γκρίνια .
Τον ερχόμενο Οκτώβριο η μικρή μας πόλη καλείται να φιλοξενήσει ομάδες όπως Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ , Προμηθέα κλπ σε επαγγελματικό επίπεδο.

Καλείται  να φιλοξενήσει και πάλι για 2 η συνεχόμενη χρονιά στη Γ εθνική η ΑΕΜ , από τα όρια της Φωκίδας έως και την Κοζάνη ( 1/3 ) της επικρατείας.
Η φιλοξενία και οι υποδομές μας πρέπει να είναι όπως αρμόζει στον πολιτισμό και το επίπεδο που διδάσκει τόσα χρόνια το Μεσολόγγι σε όλο τον κόσμο.
Έστω και τώρα προχωρήστε σε ανακοινώσεις δημόσια και οριστικό χρονοδιάγραμμα. Ας γίνει μια μεγάλη σύσκεψη φορέων και εμπλεκομένων, ας μπει μια χρονική αρχή και ένα χρονικό τέλος σε αυτο που μας ταλανίζει χρόνια τώρα . Τα γήπεδα και τις αθλητικές εγκαταστάσεις μας.
Οφείλουμε όλοι μας στην πόλη του Μεσολογγίου και δεν μας οφείλει.

Επαναλαμβάνω ότι ο ιστορικός καταγράφει και κόσμος μας κρίνει όλους μας από πράξεις, κινήσεις και έργα .
Πρέπει να προασπίσουμε την παρακαταθήκη που μεταφέρουμε και να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και των ευχάριστων για όλους μας αθλητικών προκλήσεων όπου μας έφεραν οι δυο αυτές ιστορικές ομάδες .
Ποτέ δεν είναι αργά … !

*Ο Βασίλης Κώτσης είναι τουριστικός πράκτορας και για χρόνια διετέλεσε διοικητικός παράγοντας στην “Αναγέννηση Μεσολογγίου

Γράφει η Σοφία Χαντζάρα*

Άνδρες (δεν αναφέρω καν τα ασήμαντα ονόματά τους),των οποίων η “προσωπικότητα”, το επιστημονικό τους “κύρος” και η προσφορά τους στην κοινωνία εξαντλούνται στις μίζερες, ευκαιριακές και κραυγαλέως αγράμματες εκπομπούλες τους, που γίνονται προς τέρψη των “φανατικών” τηλεθεατών τους.

Μάταια προσπαθούν να βγουν λίγο στην επιφάνεια της δημοσιότητας ( 5΄ – 10 λεπτά ντόρου και βερμπαλισμού αρκούν). Ευτυχώς το ακροατήριο τους πήρε “χαμπάρι”!
Βλέπετε επιτελούν οι …κύριοι, κοινωνικό έργο και πρέπει να στηλιτεύσουν τα κακώς κείμενα της “συντεχνίας των τεμπέληδων εκπαιδευτικών”!

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό!! “…Κάνουν διακοπές διαρκείας και πληρώνονται!!”  Το προσπερνάω αυτό, διότι απευθύνομαι σε νοήμονες!

Στέκομαι όμως στα εξής:

Αλήθεια οι συγκεκριμένοι και όσοι ενστερνίζονται τις απόψεις τους, τι γνωρίζουν από τις πραγματικές συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών;

Πότε ασχολήθηκαν στις μίζερες και θλιβερές τους εκπομπούλες, με τα προβλήματα της καθημερινότητας των εκπαιδευτικών;

Πότε έσκυψαν με πραγματικό ενδιαφέρον και ειλικρινή διάθεση προκειμένου να προβάλλουν και να επιλυθούν χρονίζοντα προβλήματα;

Το αντίθετο μάλλον, με μεγάλη ελαφρότητα, ευκολία και βαρύγδουπους τίτλους, ρίχνουν το ανάθεμα σε κάθε ευκαιρία.

Αναρωτήθηκαν ποτέ πόσους ρόλους, εκτός του λειτουργήματός του, καθημερινά ενδύεται ένας Δάσκαλος, ο οποίος έχει να διαχειριστεί τουλάχιστον 100 με 120 διαφορετικούς μαθητές;;

Μιλάμε για πρόσωπα κύριοι…και όχι για αριθμούς!!

Θα σας αναφέρω μερικούς (χωρίς σχολιασμό, αυτός δικός σας): Ρόλο Ψυχολόγου, ρόλο διαμεσολαβητή – ειρηνοποιού, ρόλο φύλακα εισόδου – εξόδου, ρόλο γραμματέως, ρόλο δικαστή, ρόλο διασκεδαστή, ρόλο χωροφύλακα (με την κλασική έννοια “φυλάσσω το χώρο”), ρόλο κοινωνικού λειτουργού, ρόλο πνευματικού, ρόλο γιατρού, ρόλο τραπεζοκόμου, ρόλο ελεγκτού τροφίμων, ρόλο συνοδού εκδρομών και ενίοτε ρόλο προσωρινού γονιού!!!

Και τώρα τελευταία, θέλουν να τον κάνουν κομπάρσο, συμμετέχοντα σε ….”ριάλιτι”….

Κύριοι δεν κρατιέται μια τάξη και ένα σχολείο, εάν δεν καταθέσεις το “είναι”  σου και την ψυχή σου!!!
Δεν θεσπίστηκαν οι διακοπές για τους εκπαιδευτικούς, αλλά για τους μαθητές!
Μην πυροβολείτε λοιπόν κύριοι της επιφάνειας, της πρόσκαιρης προβολής και της ευκαιριακής αναγνωρισιμότητας τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς, διότι σε αυτούς και εσείς και όλοι μας εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και αυτοί οι “τεμπέληδες” συμπληρώνουν τα κενά της ανεπάρκειάς σας!!

Τα ίδια κενά της εκάστοτε εξουσίας που και τώρα με διάθεση προσφοράς προσπαθούν απεγνωσμένα να καλύψουν, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανές τις παιδαγωγικές λειτουργίες εντός και εκτός σχολείου!

Τώρα νομιμοποιείται η κάμερα στην τάξη!! Άλλο κεφάλαιο, άλλη έκπτωση!

Όχι δεν φοβούνται οι δάσκαλοι την κάμερα, τους μαθητές τους θέλουν να προφυλάξουν και το δικαίωμά τους να μην προσποιούνται ρόλους για το “θεαθήναι”, αλλά να διδάσκουν ελεύθερα το μάθημά τους.

Τάξεις που γεμίζουν φόβο, απομόνωση, μοναξιά και ανασφάλεια τείνουν να μετατραπούν οι αίθουσες διδασκαλίας.

Σχολείο σημαίνει μόρφωση, κοινωνικοποίηση, χαρά, δημιουργία, δεξιότητες, παιχνίδι, ανεμελιά και επαφή!

Σημαίνει διπλανό, συμμαθητές, σημαίνει μοιράζομαι το θρανίο, το προαύλιο και την τάξη!

Αυτό θα πει ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Και για να είμαι δίκαιη, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν το γενικό κανόνα!

* Η Σοφία Χαντζάρα είναι εκπαιδευτικός, αντιδήμαρχος Παιδείας-Εθελοντισμού και Ανθρώπινου Δυναμικού δήμου Βριλησσίων και κατάγεται από το Μεσολόγγι.

Γράφει η Τζίνα Λεπτοκαρύδου  – Λακασά

Διευθύντρια ΕΚΑΒ-ΚΕΠΥ
Γιατρός ΕΣΥ – Θεσσαλονίκη 

Λόγω της παραφιλολογίας που αναπτύχθηκε σχετικά με τη «Novartis, Αβραμόπουλο και Εμβόλια 2009» επανέρχομαι με μια σύντομη παράθεση γεγονότων, σε συνέχεια πρόσφατης παρέμβασής μου. 

Εμβόλια 2009 συνέχεια: Από τη Novartis παραγγέλθηκαν  ΜΟΝΟ 3 εκατομμύρια εμβόλια.

Από την Sanofi επίσης άλλα 3 εκατομμύρια και τα υπόλοιπα 13, δεκατρία το τονίζω, εκατομμύρια παραγγέλθηκαν από την Glaxo.

Οι δυο τελευταίες εταιρείες, αξιόλογες φυσικά, δεν είναι «πιασάρικες» για λοιδορία, όπως η Novartis.

Ποιος ενέκρινε τις συμβάσεις; Το Ελεγκτικό Συνέδριο! Όχι ο Αβραμόπουλος.

«Ναι. αλλά πληρώσαμε τις εταιρείες αδρά…»  Σαν έντιμο κράτος φυσικά και πληρώσαμε.

Αλλά τι πήρε η Novartis μετά τις επιστροφές; Πληρώθηκε για 1,4  εκ. δόσεις εμβολίων, Η Glaxo το αντίτιμο για 2 εκ δόσεις.

Δηλαδή η Ελλάδα πλήρωσε κάτω από το 25% της παραγγελίας της.

Τι έκανε επομένως το Υπουργείο Υγείας; Θωράκισε την χώρα με εμβόλια σε περίπτωση πανδημίας με το ελάχιστο κόστος!

Τι έκαναν οι άλλες χώρες; Δεν κατάφεραν να πετύχουν αυτό που πέτυχε η χώρα μας. Δηλαδή ακολουθώντας και αυτές τις οδηγίες του ΠΟΥ έκαναν τις αντίστοιχες με τον πληθυσμό τους παραγγελίες, αλλά πλήρωσαν στο τέλος άνω του 50% των αρχικών παραγγελιών, έναντι του 25%  που κατάφεραν να πετύχουν οι “Αβραμόπουλοι”, οι “Τσιόδρες” και οι “Χαρδαλιάδες”.

Η Αγγλία π.χ. παρήγγειλε 104 εκ. δόσεις και συμβιβάστηκε να πληρώσει 70 εκ. δόσεις η Γερμανία παρήγγειλε 50 εκ. δόσεις και υποχρεώθηκε να πληρώσει 34 εκ. δόσεις, το Βέλγιο παρήγγειλε 13 εκ. δόσεις και κλήθηκε να πληρώσει 9 εκ. δόσεις κλπ..

Επίλογος:

Η Εισαγγελία Διαφθοράς με την από 31.07.2014 απόφασή της έκρινε ότι όλοι οι χειρισμοί των υπηρεσιακών παραγόντων ήταν οι πλέον ενδεδειγμένοι και προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.