Γράφει ο Παναγιώτης Κατσούλης
Εκπαιδευτικός –
Πρώην δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
Εκ νέου το ζήτημα
“Μαρίνα” στο προσκήνιο, εξαιτίας δύο γεγονότων. Της προσπάθειας της νέας
δημοτικής αρχής “ν’ ανοίξει τη μαρίνα”,
όπως ο ίδιος ο δήμαρχος δηλώνει, αλλά και της δημόσιας παρέμβασης του
Συμβουλίου της Τοπικής Κοινότητας Μεσολογγίου.
Εκτιμώ πως βρισκόμαστε σε
“σταυροδρόμι αποφάσεων”, ανάλογο μ’ εκείνο του 2012. Γι’ αυτό και θεωρώ
αναγκαίο τόσο η δημοτική αρχή όσο και όλοι όσοι εμπλακήκαμε άμεσα ή έμμεσα στην
εξέλιξη του ζητήματος τη δεκαετία 2010 – 2020, να μιλήσουμε ανοιχτά και δημόσια για το τι κάνουμε
τώρα. Η ιστορική αναδρομή είναι χρήσιμη και διδάσκει. Εν συντομία αναφέρω:
1.
Το 2012
επιδιώχθηκε από την πλευρά μου ως δήμαρχος Μεσολογγίου, η συμμετοχή στην κοινή
διοίκηση των δύο μετόχων. Απέτυχε αυτή η προσπάθεια με ευθύνη του Ολλανδού
μετόχου, παρ’ όλες τις θεσμικές και πολιτικές πιέσεις που τότε ασκήθηκαν.
Βέβαια εμείς δεν είχαμε το “εργαλείο” του Λιμενικού Ταμείου, αφού αυτό ήταν
κρατικό. Ακολούθησε η απόφαση του
Δημοτικού Συμβουλίου περί επαναδημοπράτησης.
2.
Στη συνέχεια ήρθε η παράνομη απόφαση της Υπουργού Τουρισμού κας. Κεφαλογιάννη (17-12-2013), για εκ νέου σύμβαση 6 (3+3) ετών με την έκπτωτη εταιρεία
“ΜΑΡΙΝΑ Μεσολόγγι Α.Ε”!
3.
Μετά
από 6 χρόνια μηδενικού έργου, τον
Ιούνιο του 2019, με πρόσχημα την εκ νέου χωροθέτηση και με την πλήρη στήριξη
της προηγούμενης δημοτικής αρχής, η Υπουργός Τουρισμού κα. Κουντουρά κακώς υπέγραψε νέα 4ετή σύμβαση με την ίδια εταιρεία, η
οποία θεωρήθηκε τροποποιητική της παράνομης σύμβασης του 2013! Τη σύμβαση
αυτή αμφισβήτησα ως δημοτικός σύμβουλος με κάθε νόμιμο τρόπο, επιπροσθέτως και
για τους περιβαλλοντολογικούς της όρους.
Αλλά φωνή βοώντος…
Όμως το επίδικο δεν είναι το χθες, αλλά το
παρόν και το μέλλον της επένδυσης. Η νέα δημοτική αρχή και προσωπικά ο δήμαρχος
Κώστας Λύρος, εκτιμά πως “θ’ ανοίξει η
μαρίνα” αν στη διοίκηση της συμμετάσχουν και δυο μέτοχοι.
Κατ’ αρχάς θεωρώ θετικό πως αναγνωρίζει πως η
Μαρίνα ήταν και παραμένει κλειστή, γιατί πολλές φανφάρες ακούσαμε την τελευταία
5ετία “για την επένδυση που προχωρά και αναπτύσσεται”. Βέβαια
δημιουργείται ένα μείζον θέμα που αφορά άμεσα το μέτοχο Δημοτικό Λιμενικό
Ταμείο. Πως μια κλειστή μαρίνα είχε έσοδα και πως ορισμένοι εισέπρατταν
αφειδώς από αυτά; θα διερευνηθεί το ζήτημα αυτό από τη νέα δημοτική αρχή;
Αφετέρου εκτιμώ πως οι καλές
προθέσεις του δημάρχου δεν αρκούν. Προεξοφλώ δε πως η προσπάθεια του για κοινή
διοίκηση των δύο μετόχων δυστυχώς δεν θα
τελεσφορήσει. Γιατί; Διότι ουδείς εκ των δυο μετόχων το θέλει σήμερα,
ειδικά μετά τα όσα έχουν μεσολαβήσει την περίοδο 2012 – 2019 και έχουν επιφέρει
την πλήρη άρση της αναμεταξύ τους εμπιστοσύνης.
Είναι δυνατόν να προσδοκά η δημοτική αρχή πως
θα συνεννοηθούν και μάλιστα θα επενδύσουν από κοινού, εκείνοι που για 7
χρόνια, σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, βρίσκονται στα δικαστήρια με εκατέρωθεν
αγωγές και μηνύσεις; Αν ναι,
οφείλει να αναφέρει τους βάσιμους λόγους στους οποίους στηρίζει την άποψη
της.
Μήπως από τον περασμένο Μάιο που
υπεγράφη η νέα σύμβαση, έχει προχωρήσει κάτι στη Μαρίνα που εμείς δεν το αντιληφθήκαμε;
Φοβάμαι πως ούτε καν σε αύξηση
του μετοχικού κεφαλαίου δεν θα προχωρήσουν. Φυσικά ούτε πρόκειται ο ένας
μέτοχος να πουλήσει στον άλλο, ενώ τρίτος αγοραστής αποκλείεται να υπάρξει με
βάση την επίσημη δημοσιοποιημένη οικονομική κατάσταση της εταιρείας.
Επομένως, πως θα προχωρήσει η επένδυση με
το υπάρχον εταιρικό σχήμα και ποιά είναι τα εχέγγυα της δημοτικής αρχής που
επιμένει σε αυτή την επιλογή;
Εκτιμώ πως η νέα δημοτική αρχή
δεν επιθυμεί να συνεχίσει το “έργο” της προηγούμενης στο ζήτημα της μαρίνας.
Μόνο που οι καλές προθέσεις δεν φθάνουν. Όταν διοικείς κρίνεσαι από τα
πεπραγμένα σου. Αν επιμείνει στο τωρινό αναξιόπιστο εταιρικό σχήμα αυτό θα
αποτελέσει εκ νέου χάσιμο πολύτιμου χρόνου, ενώ θα σηματοδοτήσει τον εγκλωβισμό
της στην επιλογή της “κλειστής μαρίνας” της προηγούμενης χαμένης
δεκαετίας.
Επιμένω στη λύση που υποστηρίζω από το 2012
και που με σαφήνεια περιγράφεται σήμερα από το Συμβούλιο της Τοπικής
Κοινότητας Μεσολογγίου:
“Το Δημοτικό Λιμενικό
Ταμείο έχει κάθε δικαιοδοσία να δώσει λύση στην κατάσταση αυτή που έχει
εγκλωβίσει την εξέλιξη του έργου... τότε οφείλει να αναζητήσει με
επαναδημοπράτηση εκείνο το εταιρικό σχήμα το οποίο θα είναι αξιόπιστο,
φερέγγυο, οικονομικά υγιές και ποιοτικό ώστε να υλοποιήσει το έργο. Η
επαναδημοπράτηση οφείλει να γίνει με όλες τις δικλίδες ασφαλείας που θα
αναδείξουν σε έναν ανοικτό διαγωνισμό, φορέα διαχείρισης του έργου, αξιόπιστο,
ο οποίος θα πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να υλοποιήσει το έργο νόμιμα και
έγκαιρα”.
Στις αρνητικές αιτιάσεις εκείνων
που θα μιλήσουν όπως και το 2012 για “δικαστικές καθυστερήσεις” αν υιοθετηθεί η
λύση αυτή, απαντώ:
Δεν “χορτάσατε” από την πρώτη
χαμένη δεκαετία απαξίωσης ενός σημαντικού αναπτυξιακού έργου για την περιοχή
μας; θέλετε και δεύτερη;
