Η Πλουσία γεννήθηκε στο Μεσολόγγι από οικογένεια ψαράδων.
Σε μικρή ηλικία οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ήταν σύνδεσμος με την καθοδήγηση του Κόμματος που είχε την έδρα της στο Βουνό. Συνελήφθη γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους κατά των Γερμανών κατακτητών και φυλακίσθηκε στο κτίριο της Γκεστάπο. Από εκεί κατάφερε να δραπετεύσει και ανέβηκε στο βουνό όπου και συναντήθηκε με τον αδελφό της, ο οποίος ήταν μέλος του ΚΚΕ και αντάρτης του ΕΛΑΣ. Εντάχθηκε και η ίδια στον ΕΛΑΣ, στην 13η Μεραρχία στο Καρπενήσι.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν με τις διώξεις και τις εκτελέσεις των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών από τις αστικές κυβερνήσεις, η Πλουσία συνέχισε να αγωνίζεται στο πλευρό του ΚΚΕ. Το 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Ικαρία. Στη συνέχεια ακολουθεί την ίδια πορεία που ακολούθησαν χιλιάδες γυναίκες, που αρνήθηκαν να προδώσουν τις αξίες και τα «πιστεύω» τους: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος. Στους τόπους εξορίας εντάχθηκε σε θεατρικά σχήματα και χορωδίες. Εκεί διδάχθηκε τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Μετά την επιστροφή της από την εξορία, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το χορό. Συνεργάστηκε την Ελένη Τσαούλη, την Δώρα Στράτου, την Δόμνα Σαμίου και δίδαξε χορό σε παιδιά στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο Ανδρέας ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης, ζεστασιάς και ανιδιοτελούς αγάπης, ένας άνθρωπος που με το χαμόγελό του και την αστείρευτη ενέργειά του χάρισε όμορφες στιγμές σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Η παρουσία του στο Εργαστήριο από τα πρώτα του χρόνια άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της. Συμμετείχε με ζήλο σε κάθε δραστηριότητα, πρωτοστατούσε στις εκδηλώσεις και με τον ιδιαίτερο χαρισματικό του τρόπο έφερνε χαρά και έμπνευση σε όλους.
Η αγάπη του για τη ζωή, οι μικρές αλλά τόσο ουσιαστικές στιγμές που μοιράστηκε με τους φίλους και συνοδοιπόρους του, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη των μελών της οικογένειας του Εργαστηρίου ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ.
Χαρακτηριστικός και συνάμα συγκινητικός ήταν ο αποχαιρετισμός από τον διευθυντή του Εργαστηρίου Δημήτρη Χειμαριώτη:
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟ
«Υπάρχουν κάποια λουλούδια, που ο Δημιουργός τα έπλασε για να μη μαραθούν ποτέ.
Είναι, τα μυροβόλα άνθη του Παραδείσου.
Ανθίζουν στη γη για λίγο και προσφέρουν στους ανθρώπους κάτι από την Ομορφιά και την Ευωδία τους.
Κατόπιν, το Χέρι του Θεού τα παίρνει απαλά και τα τοποθετεί εκεί, όπου πραγματικά ανήκουν:
Στο Φως, Στην Αλήθεια, Στην Αιωνιότητα.»
Εκ μέρους της Προέδρου, των μελών του Δ.Σ., της Ιδρύτριας και Επιτίμου Προέδρου, των νέων με νοητική υστέρηση και συνοδές αναπηρίες και των εργαζομένων του Εργαστηρίου «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ» στο Μεσολόγγι και Αγρίνιο, εκφράζουμε τη βαθύτατη λύπη μας για την απώλεια του πολυαγαπημένου μας Ανδρέα, μέλους της οικογένειας του Εργαστηρίου «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ».
Η είδηση του θανάτου σου Ανδρέα, μας συγκίνησε όλους. Ιδιαίτερα οι φίλοι σου στο Οικοτροφείο, στο οποίο ανήκες επί σειρά ετών, ο Γιώργος, ο Νίκος, η Μαρία, η Χριστίνα, ο Στέλιος ,ο Κώστας, ο Λάμπρος και όλα τα παιδιά του Εργαστηρίου «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ», είναι όλοι τους βαθύτατα θλιμμένοι και απαρηγόρητοι.
Ήσουν η μορφή και από τα πρώτα παιδιά του Εργαστηρίου ενταγμένος στο τμήμα ανθοκηπουρικής και πρωτοστατούσες σε πολλές δράσεις. Στις επισκέψεις των επισήμων έμπαινες πάντα μπροστά και τους ξεναγούσες με τον ιδιαίτερα χαρισματικό σου τρόπο.
Σε κάθε αγιασμό στεκόσουν δίπλα στους ιερείς ψέλνοντας κανονικά μαζί τους.
Στις ετήσιες παρελάσεις για τις Εορτές Εξόδου συμμετείχες με καμάρι εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου.
Στην κατασκήνωση περνούσες την περισσότερη ώρα με τους εργαζόμενους και μας έκανες την ωραιότερη παρέα κάθε βράδυ. Ήσουν ιδιαίτερα αγαπητός. Θα μας λείψουν τα πειράγματά σου.
Σε όλους μας θα λείψεις πάρα πολύ.
Σήμερα, απαλλαγμένος από τα γήινα, η ψυχή σου ταξιδεύει στον ουρανό, στη γειτονιά των αγγέλων όπου: ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Ανδρέα μας, σε γνωρίσαμε και σε αγαπήσαμε. Αγαπημένε μας Ανδρέα, σου απευθύνουμε το ύστατο χαίρε. Θα μείνεις για πάντα στη θύμηση μας και στην καρδιά μας.
Όλοι εμείς οι άνθρωποι του Εργαστηρίου «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ» εκφράζουμε τα θερμότατα συλλυπητήριά μας στις αγαπημένες σου αδελφές την Ντίνα, την Τούλα, τη Μαρία καθώς και σε όλους τους οικείους σου.
Στη λίστα των κορυφαίων Ελλήνων αρχιτεκτόνων που διαπρέπουν στη διεθνή σκηνή συγκαταλέγεται ο Ανδρέας Καραβάνας, όπως αναδεικνύει αφιέρωμα του Πρώτου Θέματος.
Ο καταξιωμένος αρχιτέκτονας, που εργάζεται στο φημισμένο γραφείο OMA του Ρεμ Κούλχαας, αποδίδει σημαντικό μέρος της έμπνευσής του στο Μεσολόγγι, τη γενέτειρά του.
Η ανακαίνιση του Αιγυπτιακού Μουσείου στο Τορίνο φέρει και την υπογραφή του Ελληνα Ανδρέα Καραβάνα
Σε δηλώσεις του στο αφιέρωμα, ο ίδιος αναφέρει πως η σχέση της πόλης με το υδάτινο στοιχείο υπήρξε καθοριστική στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής του αντίληψης. «Η χωρική οργάνωση και η αστική ανάπτυξη της Ολλανδίας υπήρξαν για μένα πρότυπο από πολύ νεαρή ηλικία, μεγαλώνοντας στο Μεσολόγγι, μια πόλη που βασίζει την εξέλιξή της σε ένα ολλανδικό μοντέλο ανάκτησης εδάφους από το νερό», τονίζει χαρακτηριστικά.
Το όνομά του φιγουράρει πλέον στην παγκόσμια αρχιτεκτονική ελίτ, εκπροσωπώντας τη νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών που διαμορφώνουν το μέλλον των κατασκευών.
Διαβάστε περισσότερα στο αφιέρωμα του Πρώτου Θέματος: protothema.gr
Η Διοικούσα Επιτροπή του ΤΕΕ Αιτωλοακαρνανίας αντιπροσωπεύοντας το σύνολο των Μηχανικών του Νομού εκφράζει την βαθιά της οδύνη και τα ειλικρινή της συλλυπητήρια για τον θάνατο του συναδέλφου μας και μέλους της Δ.Ε. του ΤΕΕ Αιτωλοακαρνανίας 1997-2001, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΠΠΑ .
O Ιωάννης Καραβίας (1899 – Ιούλιος 1994) ήταν Έλληνας ανώτατος αξιωματικός του πεζικού του ελληνικού στρατού που διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 καθώς και στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή και στην Ιταλία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γεννήθηκε το 1899 στο Μερδένικο, τη σημερινή Παναγούλα Ξηρομέρου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Η οικογένειά του καταγόταν από τον κλάδο της αρχοντικής οικογένειας Καραβία της Ιθάκης και της Ακαρνανίας, με κύριους εκπροσώπους τον ιερομάρτυρα και δάσκαλο του γένους Ευγένιο Καραβία, τον αξιωματικό του Υψηλάντη Βασίλειο Καραβία και τον αγωνιστή Δημήτριο Καραβία (Μισόλιτρο).
Το 1922 ο Ιωάννης Καραβίας αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στη στρατιά Θράκης και συμμετείχε στην προσπάθεια για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης τον Ιούνιο του ίδιου έτους.
Τον Οκτώβριο του 1923 συμμετείχε στο επαναστατικό Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη που είχε αντιβενιζελικό χαρακτήρα ενώ διατηρούσε επικοινωνία και με τον Ιωάννη Μεταξά.
Για τη συμμετοχή του στο κίνημα αυτό καταδικάστηκε από στρατοδικείο, καθαιρέθηκε και αποτάχθηκε από το στράτευμα μαζί με τους υπόλοιπους στασιαστές.
Το επόμενο έτος δόθηκε αμνηστία στους επαναστάτες του 1923 και έτσι επανήλθε στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, ημέρα κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) ο Ιωάννης Καραβίας έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη και υπηρετούσε στο 3ο γραφείο του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ).
Στις 30 Οκτωβρίου, με εντολή του διοικητού του υποστράτηγου Βασίλειου Βραχνού, αναχώρησε προς το Επταχώρι προκειμένου να αποκαταστήσει την επικοινωνία ανάμεσα στο ΤΣΔΜ και το “Απόσπασμα Πίνδου”, το οποίο διοικούσε ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Το Απόσπασμα αντιμετώπιζε με πολύ μεγάλη δυσκολία την επίθεση της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών «Τζούλια», που κατευθυνόταν προς το Μέτσοβο, προκειμένου να υπερκεράσει την ελληνική αμυντική γραμμή του Καλπακίου.
Στις 2 Νοεμβρίου, μετά τον τραυματισμό του συνταγματάρχη Δαβάκη και του αντισυνταγματάρχη Μεσίρη, ο Καραβίας ανέλαβε τη διοίκηση του Αποσπάσματος.
Υπό την ηγεσία του δόθηκαν σκληρές μάχες με κατά πολύ υπέρτερες ιταλικές δυνάμεις στη Φούρκα και τα υψώματα Προφήτης Ηλία, Γύφτισσα και Ταμπούρι που στέφθηκαν από επιτυχία για τους μαχητές του Αποσπάσματος.
Μετά την ελληνική νίκη, η οποία ήταν η πρώτη ελληνική νίκη στη Μάχη της Πίνδου, οι Ιταλοί αλπινιστές βρέθηκαν αποκομένοι από τον υπόλοιπο στρατό και φοβούμενοι περικύκλωση και καταστροφή οπισθοχώρησαν σε μεγάλη αποδιοργάνωση.
Μετά την οπισθοχώρηση των Ιταλών ο Καραβίας ηγήθηκε στρατιωτικών σωμάτων που πολέμησαν μέχρι τον Απρίλιο του 1941 τους Ιταλούς εντός του Αλβανικού εδάφους.
Μετά την επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα και την συνθηκολόγηση, ο Καραβίας κατέφυγε στην Πάρο, τόπο καταγωγής της συζύγου του, Φωτεινής Μαρινοπούλου, κόρη του πολιτικού Σωτηρίου Μαρινοπούλου, και από εκεί διέφυγε στη Μέση Ανατολή.
Εκεί διακρίθηκε στις επιχειρήσεις των Συμμάχων και στην Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν ως υποδιοικητής τάγματος της 1ης Ταξιαρχίας.
Στη συνέχεια, διετέλεσε διοικητής του 1ου Τάγματος της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας του Ελληνικού Στρατού υπό τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο στη Μάχη του Ρίμινι, στην Ιταλία.
Ο Καραβίας ηγήθηκε της επίθεσης στο Μοντιλιάνι και τη Μπελαρία και κατόρθωσε να καταλάβει το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Ρίμινι ύστερα από σκληρή μάχη, συμβάλλοντας στην κατάληψη της πόλης στις 21 Σεπτεμβρίου 1944.
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1944 ανέλαβε πάλι επιθετικές πρωτοβουλίες εναντίον της Γοτθικής Γραμμής και μετά από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να περάσει τον ποταμό Ρουβίκωνα και να προωθηθεί αρκετά χιλιόμετρα εντός του γερμανοκρατούμενου εδάφους.
Για τις νίκες αυτές η 3η Ορεινή Ταξιαρχία έλαβε το όνομα Ταξιαρχία Ρίμινι.
Μετά την επιστροφή στην Ελλάδα πολέμησε στα Δεκεμβριανά στην Αθήνα και κατά τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο 1948-1949 ηγήθηκε στρατιωτικών σωμάτων στις εκκαθαρίσεις της Πελοποννήσου και της Ρούμελης, εξοντώνοντας τους καπετάνιους του ΕΛΑΣ«Περδίκα» και «Διαμάντη».
Το 1947 είχε αναλάβει επίσης ως υποδιοικητής και αργότερα διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, έπειτα ανέλαβε διοικητής της 72ης Ταξιαρχίας τα έτη 1948-1949 και διοικητής της 5ης Μεραρχίας Κρήτης (1953).
Ειδικότερα το 1953, ανέλαβε την οργάνωση της ασκήσεως «Deep Express-Εωθινός Περίπατος» του Ν.Α.Τ.Ο., η οποία διεξήχθη στον χώρο της Μεσογείου Θαλάσσης, αποσπώντας τα συγχαρητήρια της ηγεσίας της Συμμαχίας.
Ο Ιωάννης Καραβίας αποστρατεύθηκε τις παραμονές του Πάσχα του 1955, ενώ ήταν Διοικητής, με το βαθμό του υποστρατήγου στην V Μεραρχία Κρήτης.
Τιμήθηκε με σειρά διακρίσεων, προάχθηκε δύο φορές «επ’ ανδραγαθία», πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερο ελληνικό παράσημο, ενώ οι Βρετανοί τον τίμησαν με τό παράσημο «D.S.O.», που είναι το μεγαλύτερο παράσημο που απονέμεται σε ξένους, και τον ονόμασαν «Επίτιμο Αξιωματικό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας».
Έγραψε τα βιβλία Αναμνήσεις από τον Πόλεμον (1947) και Η Ζωή ενός στρατιώτη (1978)» και πέθανε το 1994
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΨΥΠΕΑ, εκφράζει τις ειλικρινείς και θερμές του ευχαριστίες προς το Ελληνικό Επιστημονικό Δίκτυο για τη Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΕΕΔΔΑΦ), για την γενναιόδωρη δωρεά τους στη μνήμη της πολυαγαπημένης μας συνεργάτιδας Αγγελικής Κωτσοπούλου.
Η συγκινητική αυτή χειρονομία, αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη της και αναγνωρίζει την ανεκτίμητη προσφορά της ως επιστήμονα και αφοσιωμένης θεραπεύτριας, που αφιέρωσε την καριέρα της στην παροχή στήριξης και φροντίδας σε παιδιά με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος και άλλες Αναπτυξιακές Διαταραχές και στις οικογένειες τους, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.
Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και ο Δήμος Αγρινίου, συνδιοργανώνουν εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τον αείμνηστο Αγρινιώτη Καθηγητή της Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Αθανάσιο Παλιούρα, με αφορμή την συμπλήρωση 10 ετών από της κοιμήσεώς του, οι οποίες θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 5 και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024 στο Αγρίνιο.
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024, ώρα 19:00’
Αίθουσα εκδηλώσεων Παπαστρατείου Μεγάρου Αγρινίου
Αφιερωματική εκδήλωση μνήμης και τιμής στον αείμνηστο Καθηγητή Αθανάσιο Παλιούρα
Παρουσίαση του επιστημονικού τόμου «Φώς Ιλαρόν» Αφιέρωμα στην μνήμη του Αθανασίου Παλιούρα, Αθήνα 2024.
Προβολή ταινίας μικρού μήκους, με αναφορές στη ζωή και το έργο του μακαριστού καθηγητού.
Εισήγηση από την κα Γλυκερία Μ. Χατζούλη, Καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., με θέμα: «Αθανάσιος Δ. Παλιούρας: Το εκπαιδευτικό και το επιστημονικό του έργο».
Επίδοση ανώτατης τιμητικής διακρίσεως, του Χρυσού Σταυρού της Ιεράς Μητροπόλεως στην κα Ελένη Παλιούρα, σύζυγο του τιμωμένου Καθηγητού, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνό.
Μουσικό πρόγραμμα από την ορχήστρα Alternative του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου.
Καταληκτήριος Χαιρετισμός Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού.
Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024, ώρα 7:00’ – 10:30’
Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου.
Όρθρος και πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία.
Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του αοιδίμου Καθηγητού.
Πρόσφατα έφυγε από τη ζωή η επίτιμη έφορος αρχαιοτήτων Φωτεινή Ζαφειροπούλου που στο παρελθόν είχε υπηρετήσει στην εφορεία αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας.
Η Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Ολυμπία Βικάτου στην επικήδειο ομιλία για την αείμνηστη Φωτεινή Ζαφειροπούλου ανέφερε:
“Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση η μεγάλη οικογένεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας αποχαιρετά μια γνήσια αρχόντισσα της αρχαιολογίας και γίνεται από σήμερα φτωχότερη, καθώς η εκδημία της δικής μας Φωτεινής Ζαφειροπούλου, Επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, ειδικά για την αρχαιολογία των Κυκλάδων.
Με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα βουβά πρόσωπα των συγγενών, των φίλων και των συναδέλφων σου στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, σε αποχαιρετούμε σήμερα, Φωτεινή μας, στο νέο σου ταξίδι προς το ουράνιο φως, το κυκλαδίτικο φως που φώτιζε όλα αυτά τα χρόνια την καρδιά σου και τόσο πολύ αγάπησες.
Το χρέος μας μεγάλο απέναντι σε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, σε μια εμβληματική μορφή της αρχαιολογίας, με τεράστια πολυδιάστατη δράση, πολυσήμαντο και πολυσχιδές ερευνητικό, ανασκαφικό και συγγραφικό έργο, αστείρευτη πηγή γνώσεων με πολύχρονη ανασκαφική έρευνα, που υπηρέτησε για περισσότερα από εξήντα χρόνια την επιστήμη της αρχαιολογίας, όχι μόνον από υπηρεσιακό καθήκον ή από επαγγελματική υποχρέωση, αλλά με περισσή αγάπη για τη διάσωση, συντήρηση και προβολή των μνημείων της πατρίδας μας, ακόμη και μετά την αφυπηρέτησή της το 1995.
Η παρακαταθήκη που αφήνεις στις επερχόμενες γενεές είναι ανεκτίμητη και έχει αναγνωριστεί από την ελληνική και παγκόσμια κοινότητα. Ευεργέτησες την πατρίδα και ιδίως τα όμορφα Κυκλαδονήσια μας στο πλευρό του αειμνήστου Νικόλαου Ζαφειρόπουλου, με το επιστημονικό και συγγραφικό σου έργο και ως ζωντανός φάρος γνώσης προσέφερες όσο λίγοι στο δημόσιο αγαθό του πολιτισμού.
Στο βλέμμα σου διαγραφόταν πάντοτε αυτή η ζέση και η φλόγα που σε διακατείχε για τα μνημεία και πάντοτε προσπαθούσες να εμπνεύσεις την αγάπη σου αυτή και στους νεότερους συναδέλφους στην Υπηρεσία, αφού φρόντιζες όλους να τους κλείσεις στη μεγάλη και ζεστή σου αγκαλιά, να τους μεταλαμπαδεύσεις τις γνώσεις σου και να τους εφοδιάσεις με υλικό για μελέτη και δημοσίευση. Για όλους είχες κάτι να δώσεις και να μεταδώσεις το πάθος σου για την αρχαιολογία.
Πολλοί από τους συναδέλφους είμαι σίγουρη ότι θυμούνται το καλωσόρισμά σου, τη ζεστή φιλοξενία σου, τα κεράσματά σου, πάντα με το χαμόγελο, πρόθυμη να βοηθήσεις, να συμβουλέψεις, και να διηγηθείς ιστορίες για τους αρχαιολογικούς χώρους από τους οποίους πέρασες κατά τη διάρκεια της πολύχρονης θητείας σου ως Επιμελήτρια και έπειτα Έφορος Αρχαιοτήτων.
Η σφραγίδα σου στην Υπηρεσία θα μείνει ανεξίτηλη για πολλά χρόνια, καθώς υπηρέτησες μέχρι το τέλος της ζωής σου τα ιδανικά του πολιτισμού και της αρχαιολογίας, όσο κανείς άλλος, με υψηλότατη αίσθηση του δημοσίου καθήκοντος, ως στέλεχος του Υπουργείου Πολιτισμού και μάλιστα σε χαλεπούς καιρούς με πολλές δυσκολίες.
Και όμως άντεξες, τα κατάφερες και πέτυχες να κερδίσεις την εκτίμηση και την αγάπη όλων των συναδέλφων που σήμερα βρίσκονται εδώ να σε αποχαιρετήσουν με ένα λουλούδι στο χέρι, με ένα κρυφό δάκρυ στο πρόσωπο. Θα μας λείψεις. Θα μας λείψει το γέλιο σου, τα αστεία σου, ο αυθορμητισμός σου, το γλυκύτατο πρόσωπό σου που έλαμπε κάθε φορά που μιλούσες για τις ανασκαφές σου και τα πολυάριθμα ευρήματα, από το πιο σπουδαίο μέχρι το πιο ταπεινό και ασήμαντο.
Θα μας λείψει η ξεχωριστή προσωπικότητα και το τεράστιο εύρος γνώσεων. Πολυγραφότατη η ίδια με πλούσιο και πρωτότυπο συγγραφικό έργο, απόσταγμα των μακροχρόνιων ερευνητικών σου αναζητήσεων, μας χάρισες πολύ σπουδαία επιστημονικά συγγράμματα και παράλληλα διέσωσες με τη γραφίδα σου σημαντικές πληροφορίες για τα μνημεία των περιοχών που ανέσκαψες.
Ετήσιες εκθέσεις ανασκαφών, μονογραφίες και άρθρα σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά, εισηγήσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια, δεκάδες λήμματα σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικούς καταλόγους, οδηγοί μουσείων και αρχαιολογικών χώρων καταδεικνύουν την επιστημονική σου πληρότητα και συγγραφική δεινότητα.
Από όπου πέρασες άφησες ανεξίτηλο το αποτύπωμα σου. Μακεδονία, Κυκλάδες Φωκίδα, Αιτωλοακαρνανία, Αθήνα, οι μεγάλοι σταθμοί του οδοιπορικού της επαγγελματικής σου ζωής, όπου με ιδιαίτερη αυταπάρνηση υπηρέτησες τις αρχαιότητες που η ίδια έφερες στο φως με τους αγαπημένους σου συνεργάτες, συμβάλλοντας στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του κάθε τόπου.
Στη Θεσσαλονίκη χάρη στη συστηματική σου ανασκαφική δουλειά και στην επιμονή σου, οφείλεται κατά κύριο λόγο η διάσωση του χώρου της ρωμαϊκής αγοράς, την ανασκαφή της οποίας συνέχισες μέχρι και το 1964, οπότε και κατηφόρισες με μετάθεση προς τον χώρο του Αιγαίου, το μεγαλύτερο σταθμό της ζωής σου. Αγάπησες και με τη σειρά τους σε αγάπησαν περισσότερο οι Κυκλάδες, στις οποίες αφιερώθηκες ψυχή τε και σώματι, διατελώντας η πρώτη γυναίκα Έφορος στις Κυκλάδες και τη Σάμο – Ικαρία. Η γνωριμία και ο γάμος με τον Νίκο Ζαφειρόπουλο καθόρισε τις μετέπειτα επιλογές σου και μαζί καταφέρατε να αναδιοργανώσετε πλήρως την Αρχαιολογική Υπηρεσία σε αυτά τα νησιά.
Σωστικές και συστηματικές ανασκαφές, επανεκθέσεις μουσείων και συλλογών, ίδρυση νέων μουσείων, περιοδικές αρχαιολογικές εκθέσεις, εργασίες διαμόρφωσης, ευπρεπισμού και η κήρυξη αρχαιολογικών χώρων, η προστασία των παραδοσιακών οικισμών και του τοπίου των Κυκλάδων, η συντήρηση και η αναστήλωση σημαντικών μνημείων, η διεκπεραίωση διοικητικών θεμάτων συνθέτουν την όλη πορεία σου στην Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Συχνά προστρέχουμε στα αρχεία των Υπηρεσιών και αντλούμε ακόμη και σήμερα πληροφορίες από τις χειρόγραφες και δακτυλογραφημένες αναφορές σου ή τις αρχαιολογικές εκθέσεις για τα μνημεία που πρώτη εσύ έφερες στο φως.
Οι πολύ σημαντικές ανασκαφές σου στη Δονούσα, στο Κουφονήσι, στην Κέρο, στη Νάξο και κυρίως στην Πάρο προσέφεραν στην αρχαιολογική κοινότητα νέες άγνωστες θέσεις και άλλαξαν ουσιαστικά τον αρχαιολογικό χάρτη των Κυκλάδων, αποκαλύπτοντας πολιτισμικές επαφές μεταξύ των νησιών του αρχιπελάγους, την ηπειρωτική Ελλάδα και την Κρήτη.
Στις Κυκλάδες που περνούσες το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου, έχοντας ως βάση την ιστορική έδρα της Εφορείας στην Μύκονο από όπου όργωνες κυριολεκτικά τα νησιά, αναπτύσσοντας μία βιωματική σχέση, στην οποία μύησες και τους νεώτερους επιστήμονες, αφιέρωσες πολλά συγγράμματά σου και βεβαίως τη διατριβή σου.
Ιδιαίτερα αγαπημένος τόπος, χώρος εντατικής δραστηριότητας και προτεραιότητά σου υπήρξε και η Δήλος. Ποιος δεν θυμάται ότι το καλοκαίρι του 1982 στην επίσκεψη του Κ. Καραμανλή κατόρθωσες να εξασφαλίσεις ειδική χρηματοδότηση μέσω της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας για τις αναγκαίες εργασίες ευπρεπισμού, καλής λειτουργίας και ασφάλειας του χώρου, την ηλεκτροδότηση του νησιού το 1991, και τη σημαντική επιτυχία της ένταξης της Δήλου στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesc, το 1990
Η ίδια μαχητικότητα σε διέκρινε ως εκλεγμένο μέλος στο ΔΣ του ΣΕΑ και Πρόεδρος, τα έτη 1987και 1989. Για την διεθνώς αναγνωρισμένη προσφορά σου η Γαλλική Σχολή Αθηνών σε τίμησε τον Ιανουάριο του 2000 με το μετάλλιο του Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων.
Με το πολύτιμο και ανεξίτηλο έργο σου δίδαξες σε γενεές και γενεές αρχαιολόγων το ήθος, τη σοβαρότητα, την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, την πραγματική αγάπη για τη δουλειά. Προσωπικά, είχα την τιμή να σε βραβεύσω το 2019, για το σπουδαίο ανασκαφικό έργο στην Αιτωλοακαρνανία με σημαντικότερη την ανασκαφή σου στο Λιθοβούνι Τριχωνίδας, με αφορμή την παρουσίαση του χρυσού στεφανιού του Θυρρείου στο Μουσείο Αγρινίου, πολύτιμο εύρημα από δική σου ανασκαφή.
Και δεν θα ξεχάσω που λίγους μήνες μετά ήλθες «να μας καμαρώσεις», όπως είπες, στην παρουσίαση του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Θέρμου, σε ημερίδα στο αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης.
Θα σε θυμόμαστε για πάντα με πολύ αγάπη και απέραντη ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας ευεργέτησες! Θα θυμόμαστε τη ζωντάνια, τη γενναιοδωρία σου, την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητά σου, αλλά και τη χαρά της ζωής που μετέδιδες.
Όπως ανέφερε στον αποχαιρετιστήριο μήνυμά της και η Υπουργός Πολιτισμού, «η Φωτεινή μας έμαθε με το παράδειγμά της ότι η επιστήμη μας πρέπει να συνοδεύεται από τη χαρά της ζωής. Μας δίδαξε με τις γνώσεις και τη στάση της.” Το ταξίδι σου στο επέκεινα Φωτεινή σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Βαρύ φορτίο για εμάς η πλούσια παρακαταθήκη που αφήνεις, που θα πρέπει να σηκώσουμε για να μείνει ζωντανή η μνήμη σου. Αυτό θα είναι το χρέος μας από σήμερα για να σε τιμήσουμε για την ανεκτίμητη προσφορά σου στην επιστήμη της Αρχαιολογίας και στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Σύσσωμοι οι αρχαιολόγοι σε αποχαιρετούμε με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, υποσχόμενοι, παλαιότεροι και νεότεροι, να συνεχίσουμε το έργο σου. Είμαστε περήφανοι που σε γνωρίσαμε και μας τίμησες με την φιλία σου.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω εκ μέρους της Υπουργού Πολιτισμού, του Υπουργείου Πολιτισμού, όλης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και εμού προσωπικά ως Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς και τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια στους δικούς της ανθρώπους και στους αμέτρητους φίλους της, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου στις καρδιές όλων όσων σε αγαπήσαμε.
Καλό σου Ταξίδι!”
Οι φωτό είναι από την τελευταία επίσκεψη της Φωτεινής Ζαφειροπούλου στην Αιτωλοακαρνανία το 2019 όταν και βραβεύτηκε από την τότε προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ολυμπία Βικάτου για τη μεγάλη προσφορά της, για τις ανασκαφές και τις μελέτες της στην Αιτωλοακαρνανία.
Εκλεκτός, αγαπητός και πάντα χαμογελαστός Μεσολογγίτης, υπάλληλος της ΔΕΗ, παλαιός δημοτικός σύμβουλος και κορυφαίος αθλητής τόσο του στίβου όσο και του ποδοσφαίρου που διακρίθηκε στην Ελλάδα και στην Αμερική.
Στη μνήμη του οι φίλοι του ΣΠΥΡΟΣ και ΛΙΤΣΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ αντί στεφάνου, κατέθεσαν χρήματα στην «ΔΙΕΞΟΔΟ» για την ενίσχυση των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του Ιστορικού της Μουσείου, της Πολιτιστικής της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Άλατος.
Από την «οικογένεια» της «Διεξόδου» εκφράζονται θερμότατες ευχαριστίες στους εξαιρετικά ευαισθητοποιημένους με την Ιστορία, τα Γράμματα και τις Τέχνες δωρητές γιατί με την ευγενική τους χειρονομία υποστηρίζουν την αδιάκοπη επί 25ετία καθημερινή λειτουργία του Κοινωφελούς Πολιτιστικού Οργανισμού της «Διεξόδου».
