Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Τέλειωσε το 2023 και ελπίζουμε να παίρνει μαζί του δύσκολες στιγμές, γεμάτες βάρος και θλίψη με τις ελάχιστες λάμψεις της παροδικής χρυσής «Ευτυχίας» που για πρώτη φορά τη συνάντησα μέσα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα του Αιτωλικού».
Δε μπορώ να μην εκμυστηρευθώ πως αυτή τη γραφή την ερωτεύθηκα. Και μάλιστα ήταν ένας ακαριαίος και σταθερός έρωτας. Τον περίμενα κάθε μήνα, ραντεβού στην πρώτη σελίδα. Από εκεί ξεκινούσε η ανάγνωση της εφημερίδας, από εκεί ταξίδευα σε ένα Αιτωλικό που μου ήταν άγνωστο. Περπατούσα για ένα διάστημα στα γεφυράκια του χωρίς συναίσθηση και γνώση. Ίσως και λίγο αδιάφορα σε μια γκρίζα προς σκοτεινή εποχή. Η συνάντησή μου όμως με «Τα νέα του Αιτωλικού» ήταν καταλυτική για τη δική μου γνωριμία με το Αιτωλικό.
Άρχισα να σκέφτομαι την Ευτυχία του Σπύρου και της νερένιας πολιτείας του και να ακούω τον απόηχο της παρουσίας της σε ανθρώπους που κι αυτοί την αναζητούσαν, που κι αυτοί την ονειρεύονταν όχι μόνο εντός Αιτωλικού αλλά και εκτός. Σκέφτηκα πόση δύναμη μπορεί να έχει η γραφή, η παρουσία αλλά ακόμη περισσότερο η απουσία, πώς μπορεί να εκπέμπει κάποιος με τόσο δυνατή ψυχή και γραφή από έναν μικρό τόπο με μύρια προβλήματα όσα τα γεφυράκια του.
Άρχισα να ακολουθώ τα βήματά της μέσα στα στενά δρομάκια του Αιτωλικού με τα γιασεμιά και τα ρόδα, τις ελιές και τους φοίνικες, μάρτυρες ενός χαμένου κύρους και παρουσίας που έχασε τον ίσκιο της. Άρχισα να βλέπω το Αιτωλικό με τα μάτια της Ευτυχίας και να ψάχνω τη χαμένη τιμή και αίγλη του Αιτωλικού, τα χαρακτικά του μουσείου που τόσες φορές τριγυρνούσε απεγνωσμένα σε κείνα τα μέρη η Ευτυχία, σαν μια νέα Αντιγόνη που γνωρίζει πως το τέλος της πλησιάζει γιατί αντιστέκεται. Σε τι;
Μα στη βαρβαρότητα των καιρών που δε συγχωρούν καμία αναλαμπή αυτής της Ευτυχίας και κανένα χρυσό λαμπύρισμα στα βαριά νερά της λιμνοθάλασσας που κάποτε οδηγούσαν το Αιτωλικό σε μακρινές σκάλες και εμπορικά λιμάνια γεμάτα θησαυρούς, σε ένδοξες στιγμές από μεγάλες αποφάσεις. Τώρα το εγκλωβίζουν σε σκοτεινές αγκαλιές μεγάλων ανδρών μικρού αναστήματος. Και η Ευτυχία εκεί να περιμένει, να καρτερά μια ουτοπική πτήση σε μια ελευθερία με τα φτερά των πουλιών της λιμνοθάλασσας που είναι περαστικά…
Έτσι περνά και ο καιρός πια στο Αιτωλικό, με μια αναμονή σε κάτι που δεν έρχεται, σ΄ ένα θαύμα που προσμένουν όλοι, ή έστω όσοι έχουν συνείδηση και γνώση και ξέρουν πως δεν θα έρθει ποτέ…Το θαύμα χάνεται, θα χαθεί. Ούτε και η Ευτυχία θα έρθει ποτέ. Έφυγε μαζί με αυτόν τον τελευταίο μήνα, το Δεκέμβρη του 2023! Θα είμαστε πιο φτωχοί σε ελπίδα, θα είμαστε πιο στενοί στη σκέψη μας, γιατί τα «Νέα του Αιτωλικού» τελείωσαν! Τι θα περιμένουμε πια παρά μόνο τους βαρβάρους;
Να το αντιλήφθηκε άραγε αυτό το Αιτωλικό, ή μόνο τα γεφυράκια και η Ευτυχία που πάει κι αυτή να χτιστεί στο θολωτό της τάφο. Το τέλος μιας εποχής…
