Με σεμνότητα, λιτά και με τις δέουσες τιμές, έγιναν τα αποκαλυπτήρια των προτομών του Σπυρίδωνος Τρικούπη και της συζύγου του Αικατερίνης, το Σάββατο 21 Ιουνίου 2025 στις 8:00 μ.μ., στον προαύλιο χώρο του Μουσείου της Οικίας Τρικούπη, στο Μεσολόγγι. Τα έργα φιλοτέχνησε ο γλύπτης κ. Βασίλης Παπασάικας και είναι δωρεά του ευπατρίδη κ. Γαβριήλ Κοκολίνη.
Ο Δήμαρχος Ι.Π.Μεσολογγίου, κ. Σπύρος Διαμαντόπουλος, στον χαιρετισμό του, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στον Έλληνα πολιτικό Σπυρίδωνα (Σπυρίδωνα, όχι Σπύρο, έλεος!) Τρικούπη, στον διπλωμάτη, τον λόγιο και ιστορικό, τονίζοντας πως υπήρξε μία από τις κορυφαίες μετεπαναστατικές προσωπικότητες της Ελλάδας, δεινός ρήτορας, ποιητής και συγγραφέας της πολύτομης και πολύτιμης ‘’Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως’’.
Την εκδήλωση αυτή πλαισίωσε η Χορωδία του Δήμου Ι.Π.Μεσολογγίου, υπό τη Διεύθυνση του Μαέστρου κ. Σπ. Χολέβα, με έργα Μ.Θεοδωράκη, Μ.Χατζιδάκι, Γ.Μαρκόπουλου, Ανδρ. Κατσιγιάννη, τιμώντας παράλληλα και την συμπίπτουσα Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής.
Η μουσική, ως γλώσσα πανανθρώπινη, ενώνει και εξευγενίζει τους ανθρώπους, δίνει φτερά στους λογισμούς και τις καρδιές, καλύπτοντας όλο το φάσμα των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Τα τραγούδια που παρουσίασε η Χορωδία [σταθερή πολιτιστική αξία, σημείο αναφοράς, σύμβολο ποιότητας, σοβαρότητας και ήθους, πηγή υπερηφάνειας για την πόλη μας – να τα λέμε κι αυτά γιατί υπάρχουν, δυστυχώς, και οι αντίστοιχες ντροπές κι εδώ, σ’ αυτόν τον τομέα], ήταν:
΄΄Είχα φυτέψει μια καρδιά’’ Μουσική: Μ.Θεοδωράκης, στίχοι: Ν.Γκάτσος, Χορ.Επ.: Δημακόπουλου
‘’Στο Λαύριο γίνεται χορός’’ Μουσική: Μ.Χατζιδάκις, στίχοι Ν.Γκάτσος, Χορ.Επ.: Σπ.Χολέβας
‘’Ανατολή’’ Μουσική : Ανδρ.Κατσιγιάννης, ποίηση:Κ.Παλαμάς, Χορ.Επ.: Σπ.Χολέβας
Στο πιάνο τη Χορωδία συνόδεψε ο κ. Μάνος Πανόπουλος
Όσοι παρευρέθηκαν απλόχερα πρόσφεραν, με ικανοποίηση και χαρά, σε όλους τους παράγοντες της εκδήλωσης το παρατεταμένο χειροκρότημα, το χαμόγελο, τα συγχαρητήρια [παρά την ως άνω προαναφερόμενη ανεπίτρεπτη ασχήμια]…
Η Θεραπευτική Κοινότητα «ΓΕΦΥΡΑ» της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας, σε συνεργασία με την επιστημονική ερευνητική ομάδα «Δρω Εικαστικά», εκπροσωπούμενη από τις Δρ. Αποστολία Πάστρα, Δρ Μαρία Βασιλειάδου, Δρ Μαρία Αθανασέκου και τη Θεραπευτική ομάδα της θεραπευτικής Κοινότητας «ΓΕΦΥΡΑ» εκπροσωπούμενη από τον Διευθυντή του Τομέα Ψυχικής Υγείας Βασίλειο Μπρούμα, την υπεύθυνη της Κοινότητας Κοινωνική Λειτουργό Φωτεινή Βέλλιου, τον Ψυχολόγο Θωμά Δόγρανλη, την Επισκέπτρια Υγείας Σωτηρία Κωσταρέλου υλοποιεί καινοτόμα εργαστήρια Τέχνης μέσα σε Μουσεία και χώρους Τέχνης με τίτλο «Δρω Εικαστικά Γέφυρα», τα οποία συνδέουν τη δημιουργική έκφραση με την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση μέσω της Διερευνητικής Δραματοποίησης και της Εικαστικής Τέχνης ως θεραπευτικό μέσο.
Το πιο πρόσφατο εργαστήριο με τίτλο “παπούτσια μάρτυρες στιγμών” πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο “Άλς Creative Lab” των Γιάννη και Αγησιλάου Ρόμπολα, έναν χώρο υψηλής αισθητικής και φιλοξενίας στο Μεσολόγγι, όπου τα μέλη της Κοινότητας είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν, να εκφραστούν και να βιώσουν την τέχνη ως εργαλείο ενδυνάμωσης και εσωτερικής αλλαγής.
Η Θεραπευτική Κοινότητα «ΓΕΦΥΡΑ» συμμετείχε επίσης στο 33ο Συνέδριο Ψυχιατρικής στα Ιωάννινα, με την αρωγή και τη στήριξη του Αλεξόπουλου Παναγιώτη, Διευθυντή της ψυχιατρικής κλινικής του Π.Γ.Ν. Πατρών και αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών, προβάλλοντας τον ρόλο της τέχνης στην ψυχική υγεία και τη σημασία των Θεραπευτικών Μουσείων. Τονίστηκε το πώς τέτοιες δράσεις προσφέρουν στα μέλη ένα πολύτιμο πλαίσιο για έκφραση, κοινωνική αλληλεπίδραση και ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, εντός ενός συλλογικού, υποστηρικτικού περιβάλλοντος.
Η αξία τέτοιων πρωτοβουλιών αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα όταν υλοποιούνται σε επαρχιακές πόλεις, όπως το Μεσολόγγι όπου οι ευκαιρίες πρόσβασης στην τέχνη και σε θεραπευτικές πολιτιστικές δράσεις είναι πιο περιορισμένες σε σχέση με τα αστικά κέντρα. Τα εργαστήρια «Δρω Εικαστικά Γέφυρα» όχι μόνο γεφυρώνουν το χάσμα αυτό, αλλά και εισάγουν μια πρωτοποριακή μορφή εφαρμοσμένης “πολιτιστικής συνταγογράφησης”, πέρα από τη θεσμική ή πιλοτική μορφή που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται στην Ελλάδα.
Η συγκεκριμένη δράση δίνει ενεργό ρόλο στους συμμετέχοντες ως συν-δημιουργούς του καλλιτεχνικού περιεχομένου. Δημιουργείται έτσι ένα πλαίσιο βαθύτερης συμμετοχής και προσωπικής ανάταξης, που συνδυάζει την καλλιτεχνική έκφραση με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, ενισχύοντας ουσιαστικά τη ψυχική ανθεκτικότητα των συμμετεχόντων.
Η πρωτοβουλία συνεχίζεται δυναμικά, με στόχο να δημιουργήσει γέφυρες μεταξύ τέχνης, θεραπείας και κοινότητας, καθιστώντας την τέχνη προσβάσιμη, θεραπευτική και κοινωνικά χρήσιμη.
Σε ένα μη ευνοϊκό ευρύτερο πλαίσιο και σε βαρύ κλίμα θλίψης για την Ιερή Πόλη, η εκδήλωση με τίτλο “Ράσο και Φουστανέλα” – Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία, που πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, την Τετάρτη, 24/4/2024 στις 9.00μ.μ.-εκδήλωση ενταγμένη στις Εορτές Εξόδου 2024- ήταν ένα ποιοτικά υπέροχο και πολυσήμαντο γεγονός που ανύψωσε το ηθικό, εμψύχωσε και επαναβεβαίωσε την αξία της πίστης στο δίκαιο, σε υψηλά ιδανικά και στην αναγκαιότητα του αγώνα για την εκπλήρωσή τους σε όσους το παρακολούθησαν.
Σε αυτό συνέβαλαν και οι χαιρετισμοί του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη, κ. Δαμασκηνού και του Δημάρχου Ι. Π. Μεσολογγίου, κ. Σπύρου Διαμαντόπουλου. Παράλληλα, κατέδειξε την αήττητη δύναμη του συνδυασμού της ιστορικής μνήμης και της βιωματικής προσέγγισης [΄΄επαναβίωσης΄΄ με τη βοήθεια της τεχνολογίας] συγκεκριμένων γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της απόδοσης τιμής στους Ήρωες Εθνοϊερομάρτυρες με καταλύτη την καλλιτεχνική τους μετουσίωση σε μαγεία του λόγου και της μουσικής, σε κατάσταση πρόκλησης βαθιάς συγκίνησης και υπερηφάνειας.
Το συγκλονιστικό βαθύ νόημα, το ισχυρό μήνυμα και το υψηλής καλαισθησίας συνολικό αποτέλεσμα έδειξαν, για μια ακόμα φορά, ότι τόσο το Μεσολόγγι όσο και οι άνθρωποί του είναι αδύνατον να “ξεπεραστούν” και να φανούν λιγότερο άξιοι από αυτό που πρέπει: να στέκονται ψηλά και να ανταποκρίνονται με τον καλύτερο τρόπο στο τοπικό, εθνικό, αλλά και παγκόσμιο ιστορικό και ηθικό χρέος τους και την αντίστοιχη αποστολή τους.
Μια εκδήλωση υψηλού επιπέδου, που κάλλιστα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε μεγάλο και ιερό χώρο της ιστορίας και της τέχνης, αλλά που σίγουρα στον αύλειο χώρο του Μητροπολιτικού Μεγάρου Αιτωλίας και Ακαρνανίας βρήκε την άριστη εναρμόνισή της. Μια εκδήλωση που ανέδειξε, μαζί με τα άλλα, πως το Μεσολόγγι είναι η πρωτεύουσα της πανανθρώπινης Αξιοπρέπειας, τόπος με οικουμενικό προσκυνηματικό χαρακτήρα. Και πως ψηλώνοντας το Μεσολόγγι, ψηλώνουμε την Ελλάδα.
Η Δημοτική Χορωδία της Ι.Π.Μεσολογγίου, που στην όλη μέχρι σήμερα διαδρομής της δεν έχει επιδείξει τίποτα λιγότερο από το άριστο, ανέβασε για μια ακόμη φορά την Πόλη ψηλά, σε μια χρονική συγκυρία μάλιστα που το έχει ιδιαίτερη ανάγκη. Παράλληλα, η όλη εκδήλωση εξέπεμψε δύναμη, πίστη, φως και ομορφιά, αυτά ακριβώς που βρίσκουν άμεση ανταπόκριση κατευθείαν στις αισθήσεις, την ψυχή και την καρδιά κάθε ανθρώπου. Και την βροντερή υπενθύμιση ότι η Ιερή Πόλη συνεχίζει, παραμένοντας μοναδική, ασύγκριτη αήττητη.
Ο σπουδαίος ηθοποιός κ. Νικήτας Τσακίρογλου, διαβάζοντας με την ψυχή του κείμενα, που επιμελήθηκε η κ. Μαρίνα Κασσαβέτη, με αναφορά στην ιστορία της επαναστατημένης κατά των Τούρκων Ελλάδας και Μεσολογγίου, την προσφορά του κλήρου, ανώτερου και κατώτερου, συγκίνησε ιδιαίτερα το πολυπληθές ακροατήριο. Μεταξύ άλλων τονίστηκε με έμφαση ότι η Ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και θυσίες και το ασίγαστο πάθος για την Ελευθερία απαιτεί ανάλογο φρόνημα, σθένος και ευψυχία, έτσι που στο υψηλότερο βάθρο να στέκει πάντα ο διασωζόμενος Άνθρωπος, αξιοπρεπής, περήφανος και ελεύθερος από τα δεσμά της ανάγκης, του φόβου, της σκλαβιάς και της υποτέλειας. Αυτά δίδαξαν με την ακλόνητη πίστη τους στην Πατρίδα και την Ορθοδοξία και τη συνεπή στάση τους και οι επώνυμοι και ανώνυμοι ρασοφόροι Κληρικοί Ήρωες, που αγωνίστηκαν μαζί με τον λαό, προσφέροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, ταυτίζοντας τη θυσία τους με τη λευτεριά της Πατρίδας και την υπεράσπιση της Πίστης.
Θερμές ευχαριστίες και συγχαρητήρια στους οργανωτές και τους τεχνικούς, στον κ. Νικήτα Τσακίρογλου, τον κ. Κώστα Μακεδόνα, που με άρτιο τρόπο ερμήνευσε αποσπάσματα από τους ΄΄Ελεύθερους Πολιορκημένους΄΄ και άλλες μουσικές συνθέσεις, την κ. Βίκυ Γιωμπρέ, με την αγγελική φωνή της, στα μέλη της ορχήστρας, στην κ. Μαρίνα Κασσαβέτη για την επιμέλεια των κειμένων, στον Χορό Ιεροψαλτών, στα μέλη της Δημοτικής Χορωδίας Ι.Π.Μεσολογγίου για την εξαιρετική ερμηνεία επιλεγμένων τραγουδιών.
Μπροστά στον μοναδικό, ταλαντούχο, σεμνό, ακούραστο Μαέστρο, Καλλιτεχνικό Διευθυντή Ορχήστρας και Χορωδίας, κ. Σπύρο Χολέβα, με τη συγκλονιστική, ασύγκριτη και ασυναγώνιστη -και αυτή τη φορά- κατάθεσή του, που ανεβάζει την Ιερή Πόλη εκεί ψηλά που της πρέπει και μας κάνει υπερήφανους, υποκλινόμαστε.
Άραγε όλοι αυτοί οι «εκπρόσωποι» έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους για όσα κατά καιρούς ανιστόρητα, ανήθικα και εγκληματικά έχουν διαπράξει κατά συρροή κι εξακολούθηση και συνεχίζουν αμετανόητα, αδίστακτα και ανελέητα να διαπράττουν και σήμερα σε βάρος του ελληνικού λαού, της υπόστασης της ίδιας της χώρας και της Ιερής της Πόλης; Γνωρίζουμε ιδιαίτερα τον κυνισμό, την υποκρισία και την αναισθησία με την οποία πορεύονται σε μια σειρά ζωτικών θεμάτων, με μοναδικό τους κριτήριο την εξυπηρέτηση των στενών τους συμφερόντων πάσης φύσεως. Πως δεν ορρωδούν προ ουδενός. Πως δεν έχουν ιερό και όσιο.
ΠΛΗΡΗΣ Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΒΟΥΛΗΣ, ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
Αλλά ότι θα φτάνανε, οι ανεκδιήγητοι, οι αθεόφοβοι, παραμονές των Εορτών Εξόδου και δύο χρόνια πριν την επέτειο των διακοσίων χρόνων από το τότε και πάντα μεγαλειώδες κοσμοϊστορικό γεγονός, να καταργήσουν ως πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας το Μεσολόγγι, την Ιερή Πόλη του Έθνους, με τη μεταφορά και του Κεντρικού Πρωτοδικείου στο Αγρίνιο, μάς ήταν αδιανόητο. Το διέπραξαν όμως και αυτό. Είναι, βλέπετε, τόσο μοντέρνοι και εκσυγχρονισμένοι, φορείς του αναπάντεχου, του απροσδόκητου και του απρόβλεπτου από την ανάποδη. Κανείς δεν ξέρει αν, εν προκειμένω, οι κυβερνητικοί τον τερμάτισαν τον εξευτελισμό τους. Ουδείς γνωρίζει. Μαζί, βέβαια, με τους άλλους συμπληρωματικούς συνοδοιπόρους τους, σιωπούντες ή αδιαφορούντες, δεν έχουν πια όρια στον πάτο. «Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει», Γιώργος Σεφέρης.
Εν τω μεταξύ, το κουφάρι του παλιού Νοσοκομείου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ» στο Μεσολόγγι, σύνορο με τον Κήπο των Ηρώων, κτίριο διατηρητέο, στέκει ακόμη μια φορά, χρόνια τώρα, εκεί (μέχρι να γκρεμιστεί εντελώς και να σωριαστεί τελειωτικά) εν όψει Εορτών Εξόδου, θλιμμένο, σαν κρανίο ξεδοντιασμένο, μακάβριο σκηνικό τρόμου, αδιάψευστος μάρτυρας ύψιστης βαρβαρότητας και ασέβειας, για να θυμίζει συμβολικά σε όλους πώς ορισμένοι κανίβαλοι –κυρίως και πρωτίστως στο Αγρίνιο αλλά και την Περιφέρεια- θέλουν ηδονιζόμενοι να βλέπουν το Μεσολόγγι, «απομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου», για να αναδεικνύεται η δική τους …υπεροχή!
Εντάξει, ιερό χρέος, να θυμηθούμε και να τιμήσουμε και φέτος όπως πρέπει, οπωσδήποτε, τη θυσία των τότε ηρωικών Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου, αποκορύφωμα του μεγαλείου ψυχής και του αδούλωτου πνεύματος, ύψιστο μέτρο πραγματικών αξιών κι ανθρώπων, αλλά, κατά τα άλλα, τι ακριβώς να γιορτάσουμε; Δεν ντρέπεται η Περιφέρεια, μέσα σ’ αυτό το κλίμα, να ενεργεί με θράσος, με υποκρισία, να προσπαθεί να μας ξεγελάσει, να μας αποπροσανατολίσει, να μας ΄΄παρηγορήσει΄΄, να μας ρίξει στον ύπνο με τραγουδάκια της κ. Φωτεινής Δάρα και να μας παραμυθιάσει πως τάχαμου και δήθεν; «Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις / πώς να σου πω το σ’ αγαπώ να με πιστέψεις» (Αλκίνοος Ιωαννίδης).
Και ποιος θα διαμαρτυρηθεί και θ’ αντισταθεί, άραγε, όπως πρέπει για την αισχρότητα και ατιμία, για τη βαριά κι απίστευτη ύβρι που διαπράττεται συστηματικά και ατιμώρητα και τώρα στην Πόλη αυτή; Και πόσοι και ποιοι από τους τριάντα τρείς του δημοτικού Συμβουλίου έχουν το σθένος, το ανάστημα, πόσοι και ποιοι εμπνέονται πραγματικά από το παράδειγμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων, πόσοι και ποιοι διακατέχονται από το θάρρος, την αρετή και την τόλμη που Εκείνοι δίδαξαν, την υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια που κληροδότησαν, να αρθρώσουν λόγο, να κάνουν πράξεις και να προβούν ακόμη στη δική τους Έξοδο, για να έχει κάποιο αντίκρισμα κι αντίκτυπο ο όποιος αγώνας τους; Να υπενθυμίσουμε πως υπάρχουν και οι εκλεγμένοι δικηγόροι στο Συμβούλιο. Μήπως θα μπορούσαν τουλάχιστον αυτοί; Τώρα μάλιστα …Σωθήκαμε … Μην τους είδατε, μην τους ακούσατε, μην τους απαντήσατε. Πουθενά. Καμία σχέση. «Αλλά, κατεστραμμένοι άνθρωποι, τι φταίνε αυτοί. Ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν» (κατά τον ποιητή).
Πόνος, θυμός, οργή σε ένα σκηνικό ερημιάς, απογοήτευσης και θλίψης. Αλλά οι μέρες εδώ μεθάνε τις ελπίδες. Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημα, ανάμεσα σε τόσα άλλα, σχεδιάζουν να διαπράξουν οι γνωστοί κυνικοί, αδίστακτοι και αναίσχυντοι διαχρονικοί «χασάπηδες» της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου.
Και μόνο με τη σκέψη–πρόθεση υποβάθμισης ή κατάργησης του Πρωτοδικείου της Πρωτεύουσας του Νομού, Έδρας της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας, πέρα από κάθε λογική και ηθική, ταυτίζονται πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά στη συνείδηση όλου του κόσμου, σε ένα άλλο επίπεδο, με αντίστοιχους σκληρούς και αναίσθητους εγκληματίες που δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Πριν μας πνίξει η αποφορά του άταφου τυμπανιαίου πτώματος της πόλης που οι συγκεκριμένοι οραματίζονται, ας διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την ενότητα όλων των δυνάμεων της ευρύτερης περιοχής και την αποφασιστικότητα στον πυρήνα της αντίστασης, της διεκδίκησης και του συλλογικού μας αγώνα. Και κάτι τελευταίο.
Οι ίδιοι οι δικαστικοί, όλων των επιπέδων πανελλήνια, γνώστες της Ιστορίας, υπερασπιστές της ηθικής και των αξιών, δεν έχουν αυτεπάγγελτα, μέσω των φορέων και των ενώσεών τους, λόγο να μιλήσουν, να αντισταθούν, να προλάβουν και να εμποδίσουν ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα πριν αυτό συντελεστεί;
«Δύο άνθρωποι ψιθυρίζουν/τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;/ναι την καρδιά μας καρφώνει/ώστε λοιπόν είναι ποιητής»
Μίλτος Σαχτούρης, «Τα δώρα»
«Καθώς οι δημοσιογράφοι υπερασπίζονται την αλήθεια, ο κόσμος είναι μαζί τους», ανέφερε στο φετινό μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου, ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουντέρες. Η δημοσιογραφία μπορεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί όντως μια προσφορά στην κοινωνία και ένα πραγματικό λειτούργημα.
Σύμφωνα με το πιο πρόσφατο προσχέδιο της Κομισιόν για το κράτος δικαίου στις χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα κατατάσσεται στις χώρες «υψηλού κινδύνου» αναφορικά με την ελευθερία του Τύπου.
Είναι αλήθεια πως η δημοσιογραφία στα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ έχει γίνει το μαντρόσκυλο της εξουσίας. Η δημοσιογραφία στη χώρα μας είναι πλήρως ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη μέσω των κρατικών επιδοτήσεων και ενισχύσεων στις επιχειρήσεις ΜΜΕ.
Η 107η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα δεν είναι άσχετη με την ευθύνη των Ελλήνων δημοσιογράφων. Θλίψη επικρατεί για την ποιότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ωστόσο οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν και ασκούν τη δημοσιογραφία σε μικρά, αυτόνομα ψηφιακά Μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και σε ρεπορτάζ στα έντυπα, κυρίως, μέσα. Κι αυτό είναι η μόνη ελπίδα της δημοσιογραφίας, σώζοντας την τιμή ενός ολόκληρου κλάδου.
Είμαστε σε μια περίοδο που η ελευθερία του Τύπου βρίσκεται στο στόχαστρο σε όλη την Ευρώπη. Στις σημερινές συνθήκες υπό τις οποίες βρίσκεται η δημοσιογραφία, η απουσία του Γιώργου Δελαστίκ γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή, καθώς απαιτείται το αντιπάλεμα αυτών των συνθηκών. Μας λείπει ήδη αφόρητα, καθώς έγραφε με τέχνη από τα βάθη τού είναι του, αντλούσε έμπνευση και δύναμη, περιεχόμενο και ουσία από την καρδιά και την απεριόριστη αγάπη για τον απλό άνθρωπο.
Ο Γιώργος Δελαστίκ έφυγε πριν τρία χρόνια αφήνοντας πίσω του βαθύ ανθρώπινο αποτύπωμα και σπουδαίο έργο ενός φωτισμένου δημοσιογράφου. Ανήκε σε μια (σχεδόν μη υπάρχουσα πια) γενιά γραφιάδων, που έβλεπαν και έψαχναν τις πραγματικές αξίες και την ομορφιά (σε γλώσσα και επιχείρημα) και όχι τον παροδικό εντυπωσιασμό. Η συνεισφορά του και σ’ αυτόν τον τομέα είναι ανυπέρβλητη.
Η αξία του Γιώργου Δελαστίκ ως ερευνητή δημοσιογράφου και στοχαστή βρίσκεται στην απαράμιλλη σοβαρότητα, την ακρίβεια και την ακεραιότητα με τις οποίες στεκόταν απέναντι σε όλα τα προβλήματα του πεδίου του. Πρύτανης στη διεθνή πολιτική ανάλυση.
Ο λόγος του, τα κείμενά του, χαρακτηριστικά όχι μόνο της προσωπικότητάς του αλλά κι αυτής της λάμψης που εξέπεμπε, της σιγουριάς και του χαρίσματος της ασφάλειας, της γνώσης και της αυτοπεποίθησης. Καταφέρνουν τόσα χρόνια μετά να διεκδικούν τον χαρακτήρα του επίκαιρου, σαν να γράφτηκαν χθες ή ακόμα και …αύριο.
Με συγκίνηση και σεβασμό τιμούμε κι εδώ τη μνήμη του Γιώργου Δελαστίκ. Στην πραγματικότητα είμαστε πολλοί αυτοί που φροντίζουμε να μην ξεχαστεί το έργο του και η δημοσιογραφική του παρακαταθήκη για μια δημοσιογραφία που να λέει την αλήθεια, έντιμη, αξιοπρεπή, σε μια αργή πορεία προς το φως. Θα συνεχίσουμε να τιμάμε τον σπουδαίο άνθρωπο και μεγάλο δημοσιογράφο προβάλλοντας το έργο του και τη συνεισφορά του στη δημοσιογραφία και στους αγώνες του ελληνικού λαού. Παραμένει αξέχαστος, μοναδικός, αναντικατάστατος.
*Απόσπασμα από το επίκαιρο βιβλίο για τη δημοσιογραφία με τίτλο «Γιώργος Δελαστίκ: για πάντα παρών», αφιερωμένο στη μνήμη του σπουδαίου δημοσιογράφου, σε επιμέλεια Βασίλη Μπρούμα, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις ‘’Το Δόντι’’
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια θλιβερή κατάσταση. Είναι λυπηρό το φαινόμενο σε έναν Δήμο σαράντα χιλιάδων κατοίκων να είναι οκτώ υποψήφιοι συνδυασμοί για τη δημαρχία. Το μη χειρότερα, το πρωτάκουστο, να είναι δύο αδέλφια υποψήφιοι δήμαρχοι. Να μην έχει κατορθωθεί καμιά συνεργασία ώστε οι συνδυασμοί να ήταν πέντε το πολύ.
Η έπαρση είναι πάρα πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη της σημαίας, η αλαζονεία, ο εγωισμός, η φαιδρή αμετροέπεια, το υπερφίαλο, το αναιδές και, φυσικά, πολλά τα λεφτά. Ποιος λοιπόν θέλει το καλό του Δήμου, ενός δήμου που βουλιάζει συνεχώς στη λάσπη και στον βούρκο του; Ζητάνε πάλι την ψήφο των κατοίκων με εξαγορά, ρουσφέτια, υποσχέσεις και εκβιασμούς.
Υποτίθεται πως φθάνοντας σε λίγες μέρες στο τέλος μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, έχει γίνει συζήτηση για τα δημοτικά πράγματα, αντηλλάγησαν απόψεις, φωτίστηκαν ζητήματα, προέκυψαν έστω ουσιαστικές αντιπαραθέσεις ή/και συγκρούσεις που βοήθησαν τους κατοίκους να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει, ποια είναι η πραγματική κατάσταση στον Δήμο, κι επίσης ότι προήχθη ο πολιτικός πολιτισμός. Πού πουθενά τέτοια πράγματα.
Ας μη γελιόμαστε. Η επιχείρηση σχετικής αποσιώπησης και συσκότισης βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, μπροστά στα μάτια μας. Όσοι ζουν στον Δήμο Μεσολογγίου ξέρουν ότι το έργο του Κώστα Λύρου είναι ανύπαρκτο.
Δεν είδαν , τέσσερα χρόνια, μια πλατεία της προκοπής, ένα δρόμο, ένα πεζοδρόμιο, που είναι κι αυτά, μαζί με άλλα, ουσία για τη ζωή των κατοίκων. Οι προσδοκίες μας βρίσκουν ως ανάχωμα μπροστά τους την πιο αποκαρδιωτική, την πιο πεζή, εδώ και χρόνια πραγματικότητα.
Ένας Δήμος παραδομένος σε μια κάκιστη διοίκηση, που ως συνήθως απαντά στις ελλείψεις και τις παθογένειες δημιουργώντας ένα δίκτυο χειραγωγημένων ευγνωμονούντων από χάρες προσωπικές, με το αζημίωτο, ένας Δήμος που αγνόησε τις δυνατότητες και την ομορφιά, πιο βρόμικος από ποτέ πίσω από τη βιτρίνα.
Με διοικητικές πρακτικές και ήθη που έκαναν το Μεσολόγγι να βυθιστεί ακόμη πιο πολύ στο βούρκο και τη λάσπη. Η Ιδεολογία του εκατομμυριούχου συνιστά απειλή για τη δημοκρατία.
«Μια αγοραπωλησία κατάντησαν όλα. Πόσα για μια ώρα, πόσα για μια νύχτα, πόσα για μια ζωή» (Διδώ Σωτηρίου). Και ψάχνουμε εμείς τώρα να βρούμε την αγορά του Δήμου. Στην καινούργια αυτή κατάσταση, η αγορά μπορεί να θέλει να εντάξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κατευθείαν στους κόλπους της.
Ώστε αυτό να γίνει, δηλαδή, τμήμα της αγοράς. Σε αυτό το πλαίσιο η αγορά ενός Δήμου γίνεται πια παρελθόν, ενώ η (εξ)αγορά ενός Δήμου πολύ πιο σοβαρή πιθανότητα. Τυχόν αθωότητα δεν αποτελεί δικαιολογία, απλώς μειώνει το χρηματικό αντίτιμο της απορρόφησης.
Έχουμε να κάνουμε ταυτόχρονα με το χρήμα και την εικόνα. Μπορεί και με μόνο όπλο την τρομακτική δύναμη της εικόνας. Δεν έχουμε τίποτα κατά της εικόνας. Δεν είμαστε εικονομάχοι. Το θέμα πάντα είναι τι αναδεικνύει αυτή η εικόνα, πού εστιάζει, τι προβάλλει και, πάνω απ’ όλα, πώς το μεθοδεύει και το πραγματοποιεί.
Και βέβαια, και ποιοι πλαισιώνουν και υποστηρίζουν την εικόνα που κοινοποιεί ο καθένας μας. Ενίοτε η φάρσα ξεκαθαρίζει το τοπίο. Εκεί δηλαδή που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων το μέτρο και η σύνεση.
Εμείς επιμένουμε και θα επιμείνουμε στον διάλογο. Γιατί η συνομιλία, πάνω απ’ όλα, είναι ψυχικό δούναι και λαβείν. Ημιτόνια που χάνονται σε φανατισμένους καιρούς. Ειδικά σε εποχές που ο διάλογος, δημόσιος ή ιδιωτικός, θυμίζει ρημαγμένη χώρα.
Υπάρχουν εκείνα που αποδεικνύονται και εκείνα που φαντάζεσαι. Ή που σε βάζουν κάποιοι άλλοι να πιστέψεις. Και να διασπείρεις. Γιατί κάποιοι σε έπεισαν πως εκεί είναι ο εχθρός. Έγιναν τα απαραίτητα τεστ. Καθένας καταλαβαίνει μέχρι εκεί που μπορεί. Και το σίγουρο είναι πως δεν μπορούν όλοι.
Ψάξαμε για το αν υπάρχει στοιχειώδης αίσθηση σοβαρότητας και υπευθυνότητας σε ορισμένα πρόσωπα που θέλουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Φαίνεται πως έχουν απωλέσει ό,τι έρμα είχαν, αν είχαν. Έτσι τίθεται από εμάς το ζήτημα της βαρύτητας, του έρματος, έναντι της ελαφρότητας και ουδέν άλλο πέραν αυτού.
Κάποιοι αυτοξεσκίζουν τη δημόσια εικόνα τους, την κουρελιάζουν και μετά φταίνε οι άλλοι.
Με τούτα και με κείνα το Μεσολόγγι έδειξε για μια φορά ακόμη να μοιάζει με αυτοκίνητο που μαρσάρει, συνεχώς ακινητοποιημένο μέσα στη λάσπη, μέσα στο βούρκο και να χώνεται όλο και πιο βαθιά. Ένας μόνιμος εφιάλτης που όχι μόνο δεν λέει να φύγει αλλά και απειλεί να επιστρέψει χειρότερα.
Οι εκλογές έρχονται και φεύγουν, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο μένει. Ορισμένοι όμως, ως άτομα και ως παρατάξεις στο σύνολό τους, οφείλουν να αποδείξουν την ενηλικίωσή τους που είναι καθοριστική και για την ποιότητα και το ύφος της πολιτικής αντιπαράθεσης που θα συνεχιστεί φυσικά και μετά τις εκλογές.
Μπροστά στα όσα αρνητικά προδιαγράφονται, εμείς ως νέα Δημοτική Αρχή πρέπει να καταστούμε και πάλι το αποκούμπι του λαού και οργανωτής των κοινωνικών αντιστάσεων. Πρέπει να δώσουμε νόημα, προοπτική και αισιοδοξία.
Να κρατήσουμε ανορθωμένο το σημερινό αίσθημα ανάτασης που επικρατεί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε πλέον μια διοίκηση μαριονέτα, ούτε «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς», αλλά το ζητούμενο της κάλπης είναι τα εχέγγυα ανεξαρτησίας, αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας που η παράταξή μας διαθέτει.
Δεν θα αφήσουμε την ελπίδα να γίνει αγωνία. Μπορούμε να κάνουμε τον Δήμο καλύτερο, όχι απλώς να τον ονειρευτούμε. Πηγή υπερηφάνειας για όλους τους Έλληνες. Με μια Δημοτική Αρχή που να διαθέτει κύρος.
Έναν Δήμο για όλες και όλους: Με ανάπτυξη υποδομών για την προσβασιμότητα της πόλης. Με γνώμονα όχι μόνο μια κοινωνία συμπερίληψης όλων των ανθρώπων και πλασμάτων, αλλά το όλο και πιο επείγον διακύβευμα της κλιματικής κρίσης.
Ένας μη πράσινος Δήμος δεν μπορεί να είναι ούτε ελκυστικός ούτε ουσιαστικά βιώσιμος, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά, μεσο- και μακρο-πρόθεσμα. Η οικολογική διάσταση και πράξη στη διοίκηση ενός ιδιαίτερα ταλαιπωρημένου Δήμου είναι σημαντική προτεραιότητα για μας.
Με ενθάρρυνση και υποστήριξη της ενσωμάτωσης έξυπνων τεχνολογικών λύσεων στον αγροδιατροφικό τομέα που μπορεί να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Καθώς είναι μονόδρομος η ευφυής και ψηφιακή Γεωργία. Και ακόμη κάτι εξίσου σημαντικό. Απέναντι σε ένα σύστημα που αρρωσταίνει, που προκαλεί παράνοια και τερατογενέσεις, θα προτάξουμε μια κοινωνία που φροντίζει.
Με «Αιδώ» και «Δίκη». Με αμεσότητα και ευθύτητα. Με άμεσα αντανακλαστικά καταδίκης οτιδήποτε κατάπτυστου. Πολιτική απαξία και κοινωνική ασφυξία στον φασισμό, σε όλες τις εκδοχές του, και στον χαφιεδισμό. Δεν θα έχει θέση στον δημόσιο βίο η αναίδεια και το αναίσχυντο, το άδικο και το ιταμό. Οι αρουραίοι δεν θα χορεύουν στο διαδίκτυο.
Επειδή δεν έχουμε σχέση με συμφέροντα και δεν εξαρτιόμαστε οικονομικά από κανέναν, επειδή έχουμε αποδεδειγμένη αξιοσύνη και αποτελεσματικότητα, ήθος, ευγένεια, καλοσύνη, θα φροντίσουμε εμείς για όλα τα προηγούμενα.
Θα παλέψουμε όλοι μαζί, ΑΝΤΑΜΑ, γιατί η δυνατότητα ο Δήμος να αλλάξει χέρια και πολιτική βρίσκεται εδώ. Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει.
Οι φετινές δημοτικές εκλογές γίνονται σε μια κατάσταση κοινωνικής και οικονομικής κρίσης πολύ χειρότερης, πολύ πιο βαθιάς και πολύ πιο καταστροφικής από αυτήν που ξέσπασε πριν δεκατρία χρόνια και εκφράστηκε, τότε, με την έναρξη της επιβολής των μνημονίων –της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής».
Μια συνεχιζόμενη κρίση που ακουμπά όλες τις πτυχές της κοινωνικής οργάνωσης μέσα στην οποία ζούμε και απλώνεται από τη ραγδαία φτωχοποίηση όλο και πιο πολλών, μέχρι την ανθρωπογενή καταστροφή του περιβάλλοντος και της ζωής με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες σε όλη τη χώρα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, που το όλο σύστημα αρρωσταίνει όλο και πιο πολύ και βαρύτερα τους ανθρώπους, μετά το ισχυρό πλήγμα που έχει δεχτεί το ΝοσοκομείοΜεσολογγίου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ», ακριβώς εξαιτίας των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών, βρίσκεται αντιμέτωπο τώρα με τον κίνδυνο παράδοσής του στα ιδιωτικά συμφέροντα, στο πλαίσιο της επιχειρούμενης συνολικής και ευρύτερης οικονομικής, περιβαλλοντικής και κοινωνικής λεηλασίας.
Ο κίνδυνος τμηματικής ιδιωτικοποίησης και περαιτέρω υποβάθμισης του Νοσοκομείου μας είναι πλέον προ των θυρών.
Πρέπει να δημιουργήσουμε τώρα, πριν ή/και μετά τις εκλογές, μια διαρκή ανθρώπινη αλυσίδα για να μεταφέρουμε το μήνυμα ζωής και ανάγκης προς όλα τα κέντρα των αποφάσεων, σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας από το Ξηρόμερο, το Μεσολόγγι, τη Ναυπακτία και τη Φωκίδα, που θέλουν και δικαιούνται να νιώθουν ασφαλείς για την υγεία τους μπροστά σε όλο και αυξανόμενους και εντεινόμενους κινδύνους.
Η ανθρώπινη αλυσίδα που προτείνεται να φτιάξουμε όλοι μαζί σκοπεύει να αναδείξει με δυναμικό τρόπο το δίκαιο αίτημα για αναβάθμιση του Νοσοκομείου και όλων των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών υγείας.
Ο υποψήφιος Δήμαρχος Ι.Π.Μεσολογγίου, Πάνος Κατσούλης, δήλωσε σχετικά: «Το αίτημα της ουσιαστικής αναβάθμισης του Νοσοκομείου μας και του Κέντρου Υγείας Αιτωλικού είναι για μας αδιαπραγμάτευτο. Την επόμενη πενταετία ο Δήμος δεν θα είναι ουραγός αλλά πρωταγωνιστής σε αυτήν τη διεκδίκηση. Αφορά τις ζωές μας».
Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίες σε δημοτικό επίπεδο περισσότερες υπηρεσίες υγείας, απεξάρτησης, δημοτικά κοινωνικά ιατρεία κ.α., καθώς και επαρκής στελέχωση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου.
Είναι σημαντικό να θέτουμε στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών μας, κι εμείς θέτουμε σε προτεραιότητα του προγράμματός μας, τη στήριξη σε όλους τους ευάλωτους, στους τοξικοεξαρτημένους κ.α., ξεκινώντας από τον δρόμο –για στέγαση, δουλειά, εισόδημα, θεραπεία, κοινωνικές σχέσεις.
Να απαιτήσουμε την επαρκή στελέχωση και χρηματοδότηση των υπαρχουσών κοινωνικών υπηρεσιών, των υπηρεσιών υγείας και απεξάρτησης, καθώς και τη δημιουργία καινούργιων που θα λειτουργούν σε μια πολυδιάστατη θεραπευτική κατεύθυνση.
Και καθώς τα ζητήματα αυτά μας αφορούν όλους και όλες και είναι βαθιά πολιτικά, είναι σημαντικό να διεκδικήσουμε, ο Δήμος να γίνει ένας «Δήμος που φροντίζει», που νοιάζεται.
Αυτό που λέμε «κοινότητα», να είναι ένας χώρος κοινωνικοποιημένος, όχι μια τρύπα, ή ένας τοίχος που απομονώνει τους ιδιωτικούς μας χώρους, αλλά κάτι που βάζει στο παιχνίδι όλη την κοινωνία, με τον μετασχηματισμό της σε ένα «σύστημα σχέσεων», στη γειτονιά κ.λπ.
Με τρόπο που να απαντά σφαιρικά στις ανάγκες μας, από τις πιο στοιχειώδεις μέχρι τις πιο πολύπλοκες, από το σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά και το σύνολο της κοινωνικής συμβίωσης.
Σε υψηλούς τόνους είναι η “απάντηση” της υποψηφίας δημάρχου Μεσολογγίου, Όλγας Δασκαλή στον Βασίλη Μπρούμα για τα όσα σε βάρος της υποστήριξε ο τελευταίος (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ).
Αναλυτικά η δήλωση της Όλγας Δασκαλή:
“Ο σεξισμός βρίσκεται στη ρίζα του ζητήματος της ανισότητας των φύλων. Μεμονωμένα σχόλια μπορεί να φαίνονται καλοπροαίρετα ή να μπαίνουν στην σφαίρα του αστεϊσμού, καλλιεργούν όμως κλίμα αποδοχής βίας κυρίως εναντίον των γυναικών και των κοριτσιών.
Στον δημόσιο διάλογο της πόλης μας, δυστυχώς, υπάρχει εδώ και καιρό το φαινόμενο “Μπρούμας”. Ένα φαινόμενο που ξεκίνησε με υπονοούμενα στοχοποιώντας με, με βάση το φύλο (“η υποψήφια”), συνέχισε με συκοφαντικά δημοσιεύματα (“Κυρία διευθύντρια, η κυρία εθεάθη ..”), προχώρησε σε χαρακτηρισμούς και πλέον ξεδίπλωσε όλο το φάσμα του με υποτίμηση της ικανότητας του γυναικείου φύλου να ασχοληθεί με την πολιτική και τα κοινά (“να φυτέψουμε λουλούδια”, “αν θέλετε γυναίκα ψηφίστε την τάδε”).
Κύριε Μπρούμα, έχετε κάθε δικαίωμα να πλέκετε το εγκώμιο του ανθρώπου που υποστηρίζετε ως Δήμαρχο. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να απευθύνεστε με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να χρησιμοποιείτε στη δημόσια σφαίρα εκφράσεις που καλλιεργούν κλίμα αποδοχής υποτίμησης του ρόλου της γυναίκας στην πολιτική ζωή.
Σας εγκαλώ δημόσια.
Ο τόπος είναι μικρός. Όλοι γνωριζόμαστε. Η κοινωνία βλέπει και κρίνει.
Εμείς θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε πολιτικά επιχειρήματα και όχι ψυχογραφήματα.
Μέχρι σήμερα δεν έχετε φέρει στον δημόσιο διάλογο ούτε μία πρόταση.
Οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά σε δημοτικές εκλογές το 1934 και σε βουλευτικές το 1952. Περίπου 100 χρόνια δηλαδή μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους!
Εν έτη 2023 σας ενοχλεί που γυναίκες συμμετέχουν στην πολιτική ζωή του Δήμου μας και φαίνεται ότι επιθυμείτε να επανέλθουμε προ του 1934 αφού μας ξεχωρίζετε ως διαφορετικά όντα.
με τον συνδυασμό ΑΝΤΑΜΑ, επικεφαλής υποψήφιος δήμαρχος Παναγιώτης Κατσούλης
Τα σταθερά και αποφασιστικά βήματα και ο εκκωφαντικός θόρυβος της ορμητικής εκλογικής επέλασης του υποψήφιου Δημάρχου Πάνου Κατσούλη γεννούν ικανοποίηση, ενθουσιασμό, ελπίδα και προσδοκίες σε ένα μεγάλο μέρος των δημοτών. Όλοι ψάχνουν απεγνωσμένα για μια θετική διέξοδο, για μια αχτίδα φωτός μέσα στα γενικότερα αλλά και τα τοπικά δυσάρεστα συμβαίνοντα ιδιαίτερα των τελευταίων μηνών και της κάθε μέρας.
Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που δεν αισθάνονται καθόλου καλά τελευταία. Είναι όσοι φοβούνται πως από την ακατανίκητη δύναμη του Κατσούλη θα χάσουν την εξουσία και τα λεφτά τους, όσοι αρχίζουν να ιδρώνουν στην ιδέα ότι θα υποστούν μεγάλη ψυχρολουσία, απογοήτευση και ναρκισσιστικό πλήγμα και θα μείνουν με τις βασανιστικές απωθημένες επιθυμίες, τα σκοτάδια της ψυχής τους, γραφικές έως επικίνδυνες πολιτικές καρικατούρες, εκείνοι που θα μείνουν νηστικοί χωρίς την κουτάλα.
Ανησυχούν, επίσης, για την επικείμενη συντριβή τους από τον «τυφώνα» Κατσούλη κι εκείνοι που βλέπουν «λάσπες» και «ανεμιστήρες» παντού, κυλιόμενοι ταυτόχρονα στα σκουπίδια [γιατί άραγε, είναι στη… «φύση» τους;], παραμένοντας αδιόρθωτοι εκκωφαντικοί αλαζόνες. Αποκαλύπτοντας τον αποκρουστικό χαρακτήρα τους.
Τους τελευταίους, προφανώς, οι καθηγητές τους δεν τους ενημέρωσαν ότι η αλαζονεία είναι ύβρις που τιμωρείται. Γιατί υποκαθιστά τη γνώση και την αίσθηση του μέτρου. Και τυφλώνει την όραση και τον νου. Σαν δεν ντρέπονται όλοι τους. Πουκάμισα αδειανά. Έχουν μπερδέψει τη δημοτική πολιτική με τα σχολικά προγράμματα κινητικότητας και εξωστρέφειας.
Όλοι οι προηγούμενοι αποτελούν μέρος του προβλήματος του Δήμου, και όχι της λύσης του. Μπορεί να εμπιστευτεί κανείς ένα τέτοιο άτομο, από τις παραπάνω κατηγορίες, για δήμαρχο; Και, ταυτόχρονα, τα σιχαμερά και κατάπτυστα ποντίκια, έχουν τεντώσει τα αυτιά τους για να πιάσουν τους υπόκωφους θορύβους και στέκουν τρομαγμένα και ακίνητα κι αυτά για να δουν τι θα συμβεί, μέχρι να ξαναμπούν στις τρύπες τους φυσικά.
Θλίψη για την ποιότητα της μεσολογγίτικης δημοτικής πολιτικής. Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. «Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει» (Γ. Σεφέρης). Δεν επιτρέπεται να κανονικοποιήσουμε τη φρίκη και να νομιμοποιήσουμε την εγκληματική ανικανότητα εδώ.
Πέρασε ένα καλοκαίρι που τα γεγονότα τα οποία άφησε πίσω είναι τόσο πυκνά, που σε άλλες εποχές δεν θα τα διανοούμασταν να χωρέσουν ούτε σε μια πενταετία. Αλλά κι αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να γίνονται εδώ στον Δήμο μας είναι εν πολλοίς αδιανόητα. Αγγίζουμε την απόλυτη εξαθλίωση ως Δήμος. Η καταστροφή δεν αφορά μόνο άλλους τόπους αλλά είναι ήδη κι εδώ στον δικό μας, έστω με άλλη μορφή.
Η χαρά και το χαμόγελο επισκιάζονται από το σκοτείνιασμα. Για τους νέους τα πράγματα είναι ακόμη πιο απογοητευτικά, το μέλλον ακόμη πιο αβέβαιο. Γι’ αυτούς ιδιαίτερα τα λόγια είναι ανεπαρκή, αν τελικά δεν γίνουν σχέδιο που θα μπει σε εφαρμογή την επόμενη ακριβώς στιγμή. Το σπουδαίο δεν είναι τι λες, αλλά τι κάνεις.
Η ανάταξη της περιοχής και των πολιτών της αποτελεί συλλογική υπόθεση για την κοινωνία και τον Δήμο, αφού εδώ δοκιμάζεται και ένα ανακλαστικό κοινωνικής συνοχής. Η υπάρχουσα δημοτική Αρχή, όμως, είναι διαπιστωμένα ανίκανη και ακατάλληλη γι’ αυτόν τον ανασχεδιασμό. Δεν ξέρει τη δουλειά, πρέπει να φύγει. Αυτοκαταστροφική η ψήφος σ’ αυτή. Η δική μας έμφαση είναι στο μοντέλο πολιτικής προστασίας, στην ανάσχεση της ταπείνωσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης, και στην καθημερινότητα του πολίτη. Με ιδιαίτερη την αίσθηση του χρέους να λέμε την αλήθεια.
Ο Κατσούλης έχει δείξει έργο μεγάλης πνοής και δύναμης που αριστεύει. Μια αναπάντεχα φωτεινή εξαίρεση σε ό,τι άλλο έχει υπάρξει, υπάρχει ή δεν έχει γίνει. Προσωπικότητα με ψυχικό και διανοητικό σθένος, αλλά κι αυτή τη λάμψη που εκπέμπει, τη σιγουριά και το χάρισμα της ασφάλειας, της γνώσης και της αυτοπεποίθησης. Με οξυδέρκεια και μαστοριά και, κυρίως, την ικανότητα να αφουγκράζεται την εποχή του.
Η αξία του Κατσούλη ως αυτοδιοικητικού και επιστήμονα βρίσκεται στην απαράμιλλη σοβαρότητα, την ακρίβεια και την ακεραιότητα με τις οποίες στέκεται απέναντι σε όλα τα προβλήματα του πεδίου του. Διδάσκει εντιμότητα, ήθος και κοινωνική συνείδηση. Αποτελεί παράδειγμα θάρρους, δύναμης για δράση, πολιτικής ικανότητας και λογικής σε μια κρίσιμη στιγμή για τον Δήμο.
«Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός / μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γιάννης Ρίτσος). Τώρα όμως κρίνονται όλα τα όμορφα λόγια που είπαμε, που γράψαμε, που ακούσαμε, που διαβάσαμε. Κρίνονται και οι επιλογές μας: σε ανθρώπους, σε ιδέες και ιδανικά.
Κρίνεται και ο τρόπος που μεταβολίζουμε την καθημερινότητα. Ίσως ήρθε επιτέλους αυτή η τόσο χιλιοτραγουδισμένη στιγμή «για ν’ αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε». Με αυτούς που είναι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στις λάσπες, στους εκβιασμούς, στα τσουβάλια με τις ελιές και στα τενεκέδια με τα λάδια ή με αυτούς που τους θρέφουν οι στίχοι των ποιητών, οι στοχασμοί των φιλοσόφων, το μέτρο και η αρμονία;
Η κοινωνία έχει ήδη αποφασίσει. Ο Κατσούλης έρχεται! Βαράτε βιολιτζήδες και… λυράρηδες!…
