Προτού αναχωρήσει για τη μεγάλη του εκστρατεία ο Μ. Αλέξανδρος προσέφερε θυσία στο Θεό. Κατά την τότε επικρατούσα αντίληψη έρριψε πάνω στους πυρακτωμένους βωμούς άφθονο λιβάνι και με τις δύο του χούφτες.
Τότε ο παιδαγωγός του Λεωνίδης, άνθρωπος σφιχτός παρατήρησε τον Αλέξανδρο λέγοντάς του, τέτοια σπατάλη δεν την περίμενα από εσέ.
Ο Αλέξανδρος σεβάστηκε τον παιδαγωγό του και δεν απήντησε. Όταν όμως με την ένδοξο εκστρατεία του έφτασε κατακτητής στο Λίβανο θυμήθηκε αυτό που του είπε ο παιδαγωγός του και του έστειλε ως δώρο ένα τεράστιο φορτίο από λιβάνι και σμύρνα και του έγραψε.
«Σου στέλνω άφθονο λιβάνι για να μάθεις να μην είσαι ποτέ μίζερος και μικρόψυχος απέναντι στο Θεό που ξέρει να ανταποδίδη»!
Αυτό η πείρα το έχει αποδείξει. Για όσους πιστεύουν στο Θεό καμμία εξήγηση είναι αναγκαία. Για όσους δεν πιστεύουν καμμία εξήγηση δεν είναι αποτελεσματική.
Καθώς βάδιζα την οδό Λόρδου Βύρωνος της Πόλης μας και περνούσα μπροστά από το Υποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης είδα ένα πλήθος ατόμων να περιμένει υπομονετικά στη σειρά προκειμένου να εξυπηρετηθεί από τα εκεί ΑΤΜ.
Μεταξύ των αναμενόντων διέκρινα και ένα πρόσωπο που κατά το παρελθόν ήταν ο Διευθυντής του Υποκαταστήματος, αυτός που φρόντισε για την ανακαίνισή του και στη συνέχεια, όταν προήχθη διετέλεσε Επιθεωρητής των Υποκαταστημάτων της Εθνικής Τραπέζης εις ολόκληρον τη Δυτική Ελλάδα με έδρα την πόλη των Ιωαννίνων.
Όταν τον είδα να περιμένει στη σειρά υπομονετικά, τον πλησίασα και του είπα: «Κύριε Διευθυντά και σεις στη σειρά; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να εξυπηρετηθήτε»; Η απάντησις του ήταν κοφτή. «Ο καθ’ ένας με τη σειρά του. Στη ζωή δεν πρέπει να υπάρχουν πρωτεία και εξαιρέσεις. Όλοι είμαστε το ίδιο. Τα αξιώματα είναι όλα προσωρινά και αλλοίμονο σ΄ εκείνους που μπερδεύουν τον εαυτό τους με αυτά». Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι (Ρωμ. 12,10) δεν λέει η Αγία Γραφή; Γιατί να παραβώ την Θεία εντολή και να αποτελέσω εξαίρεση;
Όταν άκουσα την αποστομοτικήν αυτή απάντηση, ο νους μου αμέσως πέταξε στα όσα πάλι η Αγία Γραφή τονίζει περιγράφοντας τη ζωή και συμπεριφορά των Φαρισαίων που ζητούσαν πρωτοκαθεδρία και τους οποίους ο Χριστός εταλάνισε και ελεεινολόγησε με τα συνταρακτικά εκείνα «ουαί», ότι «φιλούσι την πρωτοκαθεδρίας εν τοις δείπνοις και ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς» (Ματθ. ιγ 6-7).
Αλήθεια, αν όλοι μας σκεπτόμεθα και ενεργούσαμε όπως ο συντοπίτης μας τέως Επιθεωρητής της Εθνικής Τράπεζας ο αγαπητός κ. Δημήτριος Μ…. η ζωή μας δεν θα ήταν καλύτερη και η εξυπηρέτησις μας γρήγορη; Γιατί λοιπόν παντού βιασύνη; Είθε το ζηλευτό παράδειγμα του συντοπίτη μας να εύρη μιμητάς. «Ουαί τοις απολελεκόσι την υπομονήν» (Σειραχ β’2). «Υπομονής χρείαν έχομεν». «Εν τη υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19), τονίζει ο Χριστός.
«Τ’ άρματα είναι μαλαματένια, αλλά θέλουν χέρια σιδερένια»
«Πόχει κεφάλι γυάλινο τη πέτρα να μη κτυπάει»
«Ελέφαντα εκμυίας ποιείς»; (Από μύγα ελέφαντα φτιάχνεις;)
Γράφει ο Θεόδωρος Βλαχόπουλος
Θεολόγος
Όταν διαβάζω στις εφημερίδες, τα περιοδικά τον έντυπον και ηλεκτρονικόν τύπον τα δημοσιεύματα των διαφόρων αρθρογράφων που άλλα είναι γραμμένα αυθορμήτως, φιλοτίμως και αδαπάνως και άλλα όπως φαίνεται κατ’ επιταγή και ύστερα από κάποιο φιλοδώρημα, ομολογώ, ότι τότε πονώ, θλίβομαι και λυπάμαι. Με τον τρόπο αυτό ο λογικός άνθρωπος, ο κατ’ εικόνα Θεού πλασθείς μετατρέπεται εις άβουλον ον και μιμείται χάριν ειδικού σκοπού τον κατά την μυθολογίαν πανάρχαιον διπρόσωπον ΙΑΝΟ, ο οποίος παρουσιάζετο με δύο πρόσωπα – φάτσες. Τη μία που είχε στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού του και την άλλη στο οπίσθιο. Έτσι άλλα έλεγε και ισχυρίζετο τη μία φορά και άλλα την άλλη, ανάλογα με το επιδιωκόμενο σκοπό και έτσι συνετέλεσε να καθιερωθεί η γνωστή ρήσις «έκαστος των ανθρώπων δύο πήρας φέρει. Μία έμπροσθεν και μια όπισθεν».
Με τη διπροσωπία όμως αυτή ο άνθρωπος αυτοεξευτελίζεται, χάνει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, σχολιάζεται χαρακτηρίζεται ως άστατος ανεμοδείκτης και καιροσκόπος και σε περίπτωση που κατέχει θέση ή αξίωμα συντελεί εις την απαξίωση, την υποβάθμιση και την κατάπτωση αυτού.
Κατόπιν αυτών έρχονται στο νουν μου τα λόγια. «Πόχει κεφάλι γυάλινο τη πέτρα να μη κτυπάει», δηλαδή όποιος έχει Αχίλλειο πτέρνα, ενοχοποείται, κατηγορείται για κάτι, αυτός δεν θα πρέπει να προβάλλεται, κολακεύεται για τυχόν υπαρκτά ή ανύπαρκτα προτερήματα ο ίδιος, ούτε και να κομπάζει, διότι με τον τρόπο αυτό προκαλεί και το κεφάλι του που είναι γυάλινο – εύθραυστο θα σπάση, θα τραυματισθή και θα φανερωθούν τα κατορθώματά του με αποτέλεσμα να καταστραφή. Παρ’ όλα αυτά συνηθίζεται ότι κάτω από τα παχειά λόγια να κρύβεται ένας μικρός και ανίκανος άνθρωπος.
Δεν γνωρίζουν όμως οι καλοί μας αρθρογράφοι, ότι η κολακεία είναι κίβδηλο νόμισμα που για λίγο κυκλοφορεί, γρήγορα αποσύρεται, ότι ο κόλακας είναι ένας ανειλικρινής και ψεύτικος φίλος που προσωρινώς υποθάλπει τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία αλλά γρήγορα εγκαταλείπει και εγκαταλείπεται; Ξεχνούν, ότι ο χρόνος τρέχει, η ζωή περνάει, ο καιρός έχει γυρίσματα, είναι ρόδα που γυρίζει, ξεσκεπάζει και φανερώνει τα πάντα; Δεν διάβασαν ποτέ, ότι «ο χρόνος άγει προς την αλήθεια» και ότι με την κούπα που σήμερα αυτοί κερνούν, αύριο θα ποτισθούν; Αγνοούν ότι το μήνυμα που στέλνουν το πρωί στο σπίτι του γείτονα, το βράδυ θα γυρίση στην δική τους στέγη και ότι ο ανήφορος έχει και κατήφορο; Λησμονούν ότι η μαιμού όσο ψηλότερα ανεβαίνει τόσο φαίνεται η γύμνια της; Γιατί αποφεύγουν την αλήθεια, προβάλλουν και κολακεύουν ανικάνους και αγραμμάτους για να κυβερνήσουν; Γιατί δεν τηρούν τη χρυσή σιωπή και φροντίζουν από τη μύγα να δημιουργήσουν και κατασκευάσουν ελέφαντα; Τι συμβαίνει; Όλα αυτά τι τα κατευθύνει;
Η Αγία Γραφή, ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού, τονίζει «Μη λίκμη εν παντί ανέμω και μη πορεύου εν πάση ατραπώ ως δίγλωσσος» (Σειρ. Ε’9), «μήτι η πηγή εκ της αυτής οπής βρύει το γλυκό και το πικρόν» (Ιακ. γ’ 11), «εις έστω σοι ο λόγος ειδέ μη η χείρ σου έστω το στόματί σου». Ένας να είναι ο λόγος σου, αλλιώς βάλε το χέρι στο στόμα σου, και παύσε να ομιλείς. Σώπα. «Μη συσχηματίζεσθε» (Ρωμ. Ιβ 2). «Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν» (Ματθ. ε’ 37) και «εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. ιβ 36).
Αυτά εγράφησαν «προς οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν» (Β Κορ β. 19).
Εύχομαι στη ζωή μας να πρυτανεύη η σύνεσις και «να λαλούμε ουχ ως ανθρώποις αρέσκοντες αλλά τω Θεώ» (Α Θεσ. δ 4), «ος εστίν έκδικος πάντων ημών» (Α Θεσ. δ. 6).
Επειδή ο μικρός γυιός της οικογενείας συμπεριφερόταν στο σπίτι, τη γειτονιά και το σχολείο με βίαιο τρόπο, ο πατέρας του για να τον διδάξη, μια μέρα εκεί που συζητούσαν του έδωκε ένα μικρό σακκουλάκι που είχε μέσα μερικά καρφιά και με καλοσύνη του είπε.
Σε παρακαλώ πάρε αυτό το σακκουλάκι με τα καρφιά και κάθε μέρα να βάζης στο πεζοδρόμιο που είναι μπροστά από το κήπο μας από ένα.
Έτσι ο νεαρός σε μια μόνο μέρα κάρφωσε στο πεζοδρόμιο 37 καρφιά. Τις άλλες λιγότερα. Την εβδομάδα που ακολούθησε ο αριθμός των καρφιών λιγόστεψε και όταν έφθασε η ημέρα που έβαλε και το τελευταίο καρφί, με χαρά έτρεξε στο πατέρα του και του απήγγειλε το γεγονός.
Ο πατέρας τότε του είπε. Τώρα θα κάμης το αντίθετο. Κάθε μέρα και χωρίς να χάσης την υπομονή σου σιγά-σιγά θα βγάζεις από το πεζοδρόμιο ένα-ένα από τα καρφιά που κάρφωσες.
Όταν ο μικρός έβγαλε και το τελευταίο καρφί πήγε στο πατέρα του και του το είπε. Τότε ο απλός γέροντας πατέρας σηκώθηκε και του είπε. Πάμε τώρα να δούμε τι έκανες. Όταν έφθασε εκεί με σοβαρότητα ο Γέροντας είπε: «Για κοίταξε το πεζοδρόμιο, δεν είναι όπως ήτανε πριν. Έχει πολλές τρύπες»!!
Το ίδιο συμβαίνει και με το να μαλώνεις, να υβρίζεις και να προσβάλλεις κάποιον. Τον μαχαιρώνεις. Μπορεί να έβγαλες το μαχαίρι που τον μαχαίρωσες από το σώμα του, όμως η πληγή που του προξένησες θα μείνη για πάντα. Δεν σβήνει. Θα φαίνεται μέχρι τα βαθειά του γεράματα.
Πόσες αλήθεια ουλές – σημάδια από πληγές δεν έχουμε στο σώμα μας, όταν μικρά παιδιά πέσαμε και κτυπήσαμε όταν μας πλήγωσε κάποιος άλλος ηθελημένα – αθέλητα και μας δάγκωσε ένα σκυλί ή προσβληθήκαμε από κάποιο; Γι αυτό προσοχή. Τα λόγια μας να είναι προσεκτικά, αλατισμένα, «αλάτι ηρτυμένα» (Κολ. δ’ 6) που λέγη η Αγία Γραφή. Μακρυά το ψέμα, η ύβρις, η συκοφαντία.
Αυτά πληγώνουν, καρφώνουν, μαχαιρώνουν, δολοφονούν. Οι αρχαίοι έλεγαν «Ύβριν χρή σβεννύται μέλλον η πυρκαϊάν». Δύσκολον είναι να σβήσης την ύβρι παρά την πυρκαϊά. Η πυρκαϊά στο τέλος καίει υλικά πράγματα. Η ύβρις όμως θανατώνει σώμα και ψυχή. Γι αυτό το «βάζιζε υγιείνων» (Εξόδον δ΄ 18) ας είναι το σύνθημά μας.
Προ ημερών στο Γραφείο ενός φίλου μου είδα σε φωτογραφία το πρόπλασμα του ανδριάντος του αειμνήστου – Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ που πρόκειται να κατασκευασθή για να τοποθετηθή στον ανεμόμυλο ή κάπου εκεί κοντά που ανατινάχθηκε μαζί με τα μαζεμένα εκεί γυναικόπαιδα της περιοχής για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων κατά την Έξοδο των Ελευθέρων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου, με την ευκαιρία του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Το πρόπλασμα, όπως εγώ τουλάχιστον το είδα στη φωτογραφία παρουσιάζει ελλείψεις και χρειάζεται συμπλήρωμα και τροποποιήσεις. Δείχνει ένα σύγχρονο παχουλό, καλοθρεμένο, γεροδεμένο και καμαρωτό Δεσπότη που στο ένα του χέρι κρατάει τη Ποιμεντορική ράβδο, σύμβολο εξουσίας και στο άλλο τον Τίμιο Σταυρό χωρίς τίποτε άλλο. Δεν δείχνει τον ηρωϊσμό και τον χαρακτήρα του μακαριστού Επισκόπου. Έτσι καμμία απολύτως σχέση και ομοιότητα δεν έχει με τον μπαρουτοκαπνισμένο, λιπόσαρκο, νηστικό, πεινασμένο και άυπνο Ιεράρχη που συνεχώς παρ’ όλη τη κόπωση και ταλαιπωρία με το Άγιο ποτήριο της Ζωής στα χέρια να τρέχη στις ντάπιες και το τείχος του φράχτη για να κοινωνήση και εμψυχώση τους γενναίους αγωνιστάς που με την ψυχή στο στόμα και μπροστά στις μπούκες των κανονιών να μάχωνται υπέρ πίστεως και Πατρίδας. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο ο ατρόμητος Επίσκοπος ήρθε στο Μεσολόγγι. Ήρθε να αγωνισθή και αυτός για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία. Δεν ήρθε για να διοικήση με λόγια και με λεκτικές παπαρούνες αλλά με έργα. Δεν τον έφεραν, ήρθε μόνος του αυτόβουλα και στο τέλος απέδειξε το πιστεύω του με την γενναία εκείνη πράξη.
Το πρόπλασμα, επαναλαμβάνω, όπως είναι κατασκευασμένο είναι απαράδεκτον. Αποτελεί βεβήλωση της Ιστορίας, προσβολή και βλασφημία προς το πρόσωπον του μακαριστού Ιεράρχη και απαξίωση του τόπου, όπου πρόκειται να τοποθετηθή. Θα πρέπη λοιπόν επάξια να τονισθή το πιστεύω και αι πράξεις του. Που είναι το δαβλί – δάδα με την οποία δοξάστηκε και υμνείται; Πως ο κάθε επισκέπτης – προσκυνητής της Πόλης θα μπορέση να καταλάβη, ότι ο ανδριάντας που βλέπει μπροστά του είναι η μορφή του ήρωα – Επισκόπου Ιωσήφ Ρωγών και δεν είναι κανενός άλλου επιχωρίου επισκόπου, όταν λείπη από το χέρι του η πολυθρύλητος δάδα – δαβλί; Πάλι αφού δεν ήταν Μητροπολίτης αλλά Επίσκοπος δεν αρκεί να κρατεί στο άλλο του χέρι τον Τίμιο Σταυρό; Η ράβδος της εξουσίας τι θέση έχει; Όπως δεν έχει θέση και η μίτρα. Αυτή είναι λειτουργικόν άμφιον και φοριέται, όταν ο Επίσκοπος ή Μητροπολίτης λειτουργή. Ιδού οι λόγοι για τους οποίους χρειάζεται τροποποίηση το έργον. Όσον δε αφορά τον ισχυρισμόν, ότι δεν υπάρχει χρόνος τονίζω. Διακόσια ολόκληρα χρόνια ο μάρτυρας Ιεράρχης ήταν λησμονημένος και λίγος χρόνος δεν βρίσκεται; Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Γιατί η βιαστική αυτή ενέργεια; Τι σκοπό έχει; Τι κρύβεται πίσω επ’ αυτή; Τι συμβαίνει; Μήπως γίνεται προς το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και χάριν άλλου σκοπού, την κάληψιν ακαλύπτων; Εάν έτσι έχουν τα πράγματα «Μακράν οι βέβηλοι». Έμαθαν ότι κάτι πρόκειται να γίνη και έσπευσαν ως συνήθως να το καπηλώσουν. Τα ακάλυπτα όμως δεν καλύπτονται με φιέστες, παράτες, αγάλματα, λάβαρα, σημαίες, λόγους δακρύβρεκτους, μουσικές και δεξιώσεις. Καλύπτονται με την πραγματική μετάνοια. Μετά από αυτά επανερχόμενος φρονώ ότι το πρόπλασμα θέλει μελέτη και ανακατασκευή.
Ο Απόστολος Παύλος μεταξύ των άλλων παρακαταθηκών που μας άφησε τονίζει. «Απόδοτε ούν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον, τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον, τον φόβον, τω την τιμήν, την τιμήν» (Ρωμ ιγ 8), «κατεργάζεσθε το καλόν» (Ρωμ. ζ 16), «καλών έργων προϊστασθε» (Τίτον γ 4), «το καλόν ουκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται».
Κάτι παρόμοιο όμως δεν έγινε, όταν μερικοί ευσεβοφανείς, αλλ’ αδαείς προέβησαν εις την βέβηλο πράξη και έβαψαν χρυσό τον ανδριάντα του Αγίου Κοσμά τον Αιτωλού που κατασκευάσθηκε από τον μακαριστό και σεμνό Μητροπολίτη των έργων τον αείμνηστον ΘΕΟΚΛΗΤΟΝ και είναι τοποθετημένος στον περίβολο χώρο του Ιερού Προσκυνήματος της Αγίας Ελεούσης; Με την άστοχη αυτή ενέργεια ο συντοπίτης μας ο Άγιος των Σκλάβων, ο Ιερομάρτυρας, Εθνομάρτυρας και Ιεραπόστολος Κοσμάς εμειώθη, υποβιβάσθη και εξομοιώθη με τα ξόανα του Βούδα του Βραχμανισμού. Αυτά και μόνον τα ξόανα είναι χρυσά. Σε ποιον όμως να τα γνωρίσει κανείς αυτά, όπως και πολλά άλλα όταν οι αρμόδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν; Παρ’ όλ’ αυτά ευελπιστώ ότι εδώ κάτι θα γίνη.
Μια μέρα ο φιλόσοφος Διογένης συνάντησε στο δρόμο ένα μικρό παιδί με τον παιδαγωγό του. Το παιδί καθώς είδε το Διογένη ατιμέλητο, πήρε μια πέτρα και την πέταξε εναντίον του, αποδεικνύοντας έτσι πως ήταν κακοαναθρεμένο. Ο φιλόσοφος τότε αντί να μαλώσει τον μικρό, έδωσε ένα ράπισμα στον παιδαγωγό του, θέλοντας να δείξη με αυτό πως εκείνος φταίει.
Πράγματι αυτό συμβαίνει. Το παιδί συμπεριφέρεται με ό,τι βλέπει. Στην αρχή μιλάει όπως η μαμά του, έπειτα όπως ο μπαμπάς του και κατόπιν, όπως ο δάσκαλός του. Οι μαθηταί ξεχνούν ονόματα μεγάλων ανδρών. Δεν ξεχνούν όμως το όνομα του δασκάλου των. Γι αυτό το καλύτερο έργο που μπορεί να γίνη σε μια κοινωνία δεν είναι άλλο από την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας με καλούς δασκάλους.
Η καλύτερη δε περίοδος για να διαπαιδαγωγηθούν τα παιδιά και γίνουν καλοί χαρακτήρες είναι η παιδική ηλικία. Το μικρό παιδί είναι σαν τη λάσπη. Έτσι άνετα μπορεί κανείς να το διαπαιδαγωγήση, όπως θέλη. Όταν όμως μεγαλώση, όταν η λάσπη σκληρυνθή και γίνη πέτρα τα πράγματα δυσκολεύουν. Ευκολότερα διαμορφώνεται το παιδί παρά επισκευάζονται οι άνδρες.
Όποιο παιδί έχει την τύχη να έχη σωστό πατέρα, στα χέρια του κρατάει ένα ξίφος και μπορεί να νικήση στη ζωή.
Όποιο παιδί έχει την τύχη να έχη καλή μητέρα κρατάει μια ασπίδα και μπορεί να αμυνθή.
Όποιο παιδί έχει την ευτυχία να έχη καλούς γονείς και δασκάλους θα νικήση στη ζωή.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε: Είναι μια μηλιά που κάνει ξινά μήλα. Εμείς τι πρέπει να κατηγορούμε τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά. Μηλιά είσαστε εσείς οι γονείς. Τα παιδιά σας τα μήλα. Αν θέλετε να γίνουν τα μήλα γλυκά προσέξτε. Διαπαιδαγωγείστε τα παιδιά σας προς το καλό. Δείξετέ τους καλό παράδειγμα. Ο λόγος αντηχεί. Το παράδειγμα βροντάει. Ένα ποτήρι παράδειγμα αξίζει περισσότερο από ένα βαρέλι γεμάτο συμβουλές. Εκείνος δε που δίνει συμβουλές χωρίς να τις εφαρμόζη μοιάζει με τυφλό που κρατάει φακό για να φέγγη στους άλλους. Το παράδειγμα μένει. Τα λόγια πετούν, φεύγουν. Λόγια χωρίς παράδειγμα είναι πουλιά στον αέρα. Τα λόγια τα παίρνει ο άνεμος. Το παράδειγμα είναι η γλώσσα που και ο κουφός την ακούει.
Αν λοιπόν θέλουμε η κοινωνία μας να προοδεύση θα πρέπη να διαπαιδαγωγήσουμε τη νεολαία μας «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. στ’ 4) παρέχοντες εις αυτήν παράδειγμα ζηλευτών «έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας» (Β’ Τιμ. γ6), «διότι άνθρωποι κεκαθαρμένοι τον νουν, αδόκιμοι περί την πίστιν, αγόμενοι επιθυμίες ποικίλες, ου προκόψουσιν» (Β Τιμ. γ9). Μη περιμένουμε καλούς καρπούς χωρίς να ρίψωμε τον ανάλογο σπόρο. «Ο εάν σπείρη άνθρωπος τούτο και θερίση» (Γαλ. Στ6). Αν αφαιρεθή από τις έδρες και τα θρανία ο Θεός θα έχωμε συγκομιδή από διαβόλους.
Εύχομαι, όπως «ο επιχορηγών σπέρμα τω σπείροντι και άρτον εις βρώσιν, χορηγήσαι και πληθύναι τον σπόρον ενός εκάστου και αυξήσαι τα γεννήματα της δικαιοσύνης του καθ’ ενός» (Β’ Κορ. ι10).
Γονείς. Παιδεύσατε τα παιδιά σας για να μη σας παιδεύουν αυτά όταν μεγαλώσουν.
Όταν ο σοφός και καλλιτέχνης Απελλής ετοίμασε ένα θαυμάσιο ζωγραφικό πίνακα, κάλεσε έναν επαγγελματία της αγοράς που έφτιαχνε σανδάλια, δηλαδή ένα σημερινό υποδηματοποιό και του ζήτησε τη γνώμη του, εάν τα σανδάλια στο έργο που έφτιαξε είναι σωστά ή όχι.
Ο σανδαλοποιός, αφού εξέφρασε τη γνώμη του για τα σανδάλια του πίνακος, άρχισε κατόπιν να λέη τη γνώμη του για άλλα σημεία του πίνακος.
Τότε ο Απελλής τον διέκοψε και του είπε την ιστορική φράση. «Αχρι πεδήλων και σφυρών. Ου γαρ θέμης σοι πέραν τούτων χωρείν». Δηλαδή μέχρις εκεί. Μέχρι τα σανδάλια και τις σφύρες. Δεν σου επιτρέπεται να προχωρείς πέραν αυτών! Μέχρι εκεί που ξέρεις, φίλε…
Τι τώρα λένε για το παραπάνω περιστατικό μερικοί που ενώ παρουσιάζονται ως σπουδαγμένοι και «ξερόλες» Ηγήτορες με τις αυθαίρετες απόψεις που εκφράζουν, παρουσιάζονται αδαείς, αφελείς και γελοιοποιοί; Τόσο τυφλοί και βαρήκοοι είναι;
Μήπως όμως έτσι επιβεβαιώνεται ο λόγος της Αγίας Γραφής που λέγει «άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νούν και αδόκιμοι περί την πίστιν ανθίστανται τη αληθεία» (Β τιμ. γ. 8), «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ τιμ γ. 13), «η γαρ άνοια αυτών έκδηλος»; (Β’ τιμ. γ 9). «Έκαστος εφ’ ώ ετάγη» έλεγαν οι αρχαίοι – Διαφορετικά μήπως «επωρώθη τα νοήματα αυτών»; (Β’ Κορ. γ’ 14).
