Την Τετάρτη 18/1 /2023 αποχαιρετήσαμε για τελευταία φορά συγκινημένοι τον Βασίλη Ράπτη στη πόλη του Μεσολογγίου. Ηταν μια δύσκολη στιγμή ιδιαίτερα για την οικογένεια και τους φίλους του. Γνωρίζοντάς τον πάνω από σαράντα χρόνια θα προσπαθήσω να δώσω τα χαρακτηριστικά ενός πλούσιου ανθρώπου στο διάβα του χρόνου.
Από μικρός έδειχνε την ευφυία του και το νεύρο του σε διάφορα ενδιαφέροντα, στις κατασκευές, στο παιχνίδι και στην επικοινωνία. Αγωνίστηκε και κατάφερε να κατανικήσει ένα πρόβλημα στην ομιλία που είχε. Επέλεξε να σπουδάσει Χημικός στην Ιταλία και στην εκεί διαμονή δεν έμεινε μόνο στα διαβάσματά του, κατάφερε να ταυτιστεί γόνιμα με την χώρα που την φιλοξένησε. Έμαθε τους εκεί ανθρώπους, τον πολιτισμό τους τα αγάπησε και τα μελέτησε. Ταξίδεψε και γνώρισε ανθρώπους. Προτίμησε να γυρίσει στο Μεσολόγγι και να κάνει εκεί την όμορφη οικογένειά του. Αν και του προσφέρθηκαν άλλες ευκαιρίες έκανε πράξη το όραμά του να ασχοληθεί με τη διδασκαλία της Ιταλικής Γλώσσας και πολιτισμού, ανταποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο όσα πήρε από τη μεγάλη αυτή χώρα.
Πάθος του η παιδαγωγική του, η συνεχής έννοια του να μεταδίδει αξίες, στάσεις και μεγάλα πολιτιστικά επιτεύγματα μαζί με την Ιταλική γλώσσα. Χρησιμοποίησε νέες μεθόδους στην εκμάθηση της γλώσσας, επιμένοντας για αυτό. Οι πολλές εκατοντάδες μαθητές που πέρασαν από το φροντιστήριο τον αγάπησαν σαν αληθινό δάσκαλο και φίλο. Αξέχαστες οι εκδρομές που οργάνωσε στην Ιταλία με το μεράκι και τη λαχτάρα του εξερευνητή. Εκτός από τη δουλειά του και τους μαθητές του, στο Μεσολόγγι επιζήτησε τη φύση, την έντονη σωματική άσκηση. Τον ζωογονούσαν αδιάκοπα, τα νέα μέρη, οι δραστηριότητες, οι εκδρομές, ο αθλητισμός. Κολυμβητής, ποδηλάτης και δρομέας διέσχιζε αποστάσεις στην όμορφη φύση που την αποκαλούσε ευλογία: ένα πρωινό τρέξιμο στη λιμνοθάλασσα, ένας γύρος στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας ποδηλατώντας, μια ενατένιση της θάλασσας σε κάποια μακρινή παραλία.
Ηταν πολίτης του κόσμου αλλά ταυτίζονταν με το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Γι’ αυτό, αρθρογραφούσε, συμμετείχε σε συλλόγους αγωνιώντας για την κατάσταση του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος. Ανησυχούσε για το Μεσολόγγι βλέποντας το να βυθίζεται στην παραίτηση και στην ιδιοτέλεια. Αν και με πάθος για τα κακώς κείμενα ήξερε να είναι ήπιος συζητητής και να αποστρέφεται κάθε φανατισμό. Ηταν ευαίσθητος στα προβλήματα του καιρού μας, εντόπιζε τις αιτίες την πολιτισμική κατάπτωση και παρακμή, την ψηφιακή αποβλάκωση. Αναρωτιόνταν αν η γενιά μας θα προλάβει να ζήσει μιαν ανάκαμψη.
Συνδύαζε μαζί με τη χριστιανική του πίστη τη χαρά της ζωής. Κυκλοφορούσε δυνατός και γελαστός στους κύκλους που απαρτίζουν τη ζωή: οικογένεια, φίλοι, επαγγελματική ζωή, κοινωνία, καταφέρνοντας να τα ικανοποιεί όλα και να ενδιαφέρεται για όλους. Είχε την ικανότητα να συναναστρέφεται ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα. Από νωρίς ώριμος, μάθαινε και επιβεβαίωνε από τους άλλους αυτά που ήξερε ήδη μέσα του. Ηταν φύσει αισιόδοξος και δεκτικός με τους άλλους ανθρώπους χωρίς να αγνοεί τις αντιφάσεις τους. Έκανε φίλους παντού και συνέδεε έτσι ανθρώπους μεταξύ τους με δίκτυα γνωριμιών και φιλίας. Ηταν μπορούμε να πούμε ένας θεραπευτής της κοινωνίας για τις πληγές της μοναξιάς και της απομόνωσης.
Ολοένα ξαναγυρνούσε στα πλούσια βιώματα της παιδικής του ηλικίας. Είχε αποκτήσει νωρίς περισσεύματα που μάθαινε να τα αυξάνει και να τα μοιράζεται. Δήλωνε πλήρης από τη ζωή του. Νοιάζονταν για τους φίλους και τους άλλους όπως κανείς. Για όλα τα παραπάνω και άλλα ακόμα, ο αποχαιρετισμός αυτός γίνεται επώδυνος μετά την αναπάντεχη φυγή του.
Καλό σου ταξίδι και κάποτε καλή μας αντάμωση Φίλε μας. Θα μας λείψεις
Γιάννης Γεωργιάδης
