Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Λογιστών Αγρινίου και Περιχώρων εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του για την ξαφνική απώλεια του αγαπητού συναδέλφου Παναγιώτη Παπατρέχα, τον οποίο αποχαιρετά με οδύνη εκφράζοντας θερμά συλλυπητήρια προς τους οικείους του.
Ο Παναγιώτης υπήρξε ένας αγωνιστής – μάχιμος επαγγελματίας, συνοδοιπόρος στο Σύλλογο μας, ενεργός πολίτης με άποψη και θάρρος και πάνω από όλα καλός οικογενειάρχης.
Θα τον θυμόμαστε για πάντα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Εμποροβιομηχανικού Συλλόγου Ι. Π. Μεσολογγίου, έχοντας πληροφορηθεί τον απροσδόκητο θάνατο του πρώην συναδέλφου επιχειρηματία και επί δεκαετίες μέλους του Συλλόγου μας
ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΓΙΑΝΝΗ
αποφάσισε:
Να εκφράσει τα θερμά συλλυπητήριά του στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Ο Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος 1798 – Κέρκυρα 1857), ο Εθνικός Ποιητής της Ελλάδας και κεντρική μορφή της ποίησης στην Επτανησιακή Σχολή, το 1823 γράφει μέσα σε ένα μήνα (Ιάκωβος Πολυλάς) σε μία από τις νήσους του Ιονίου, στη γενέτειρά του Ζάκυνθο το εκτενές και εμβληματικό του ποίημα με τίτλο: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» (ένα χαρακτηριστικό του έργου του είναι ότι δεν ολοκληρώθηκε σχεδόν τίποτα και τίποτε δεν δημοσιεύθηκε κατά την διάρκεια της ζωής του εκτός από τον Ύμνο· ο Παλαμάς έγραψε σχετικά: «Δεν ξέρω αν βρίσκεται σ’ άλλη λογοτεχνία ποιητής μ’ έργα έτσι λιγοστά και έτσι μισοκαμωμένα όμοια γερός και πλούσιος και σημαντικός σαν τον Σολωμό»).
Σ’ αυτό το ποίημα εκφράζει την αγάπη του γι’ αυτό το σπουδαίο και υπέρτατο αγαθό την Ελευθερία, την επείγουσα συλλογική ανάγκη για την κατάκτησή του, τον ενθουσιασμό του για την πορεία και την προοπτική της Επανάστασης του 1821, την ανάγκη του ελληνικού λαού για εθνική αυτοδιάθεση και για την διαμόρφωση ενός κράτους στο οποίο το πανανθρώπινο ιδανικό της ελευθερίας θα συνδεόταν με την ελληνική ταυτότητα.
Ο Ύμνος επίσης εξέφρασε με ενάργεια και αποτελεσματικότητα ότι η Ελευθερία είναι κορυφαία και αδιαπραγμάτευτη αξία για τον Έλληνα και πως ο αγώνας για την κατάκτησή της, αποτελεί θεμελιώδη ανάγκη για τη ζωή και την εξέλιξή του.
Τα ιδανικά της ελευθερίας, της εθνικής συνείδησης, του πατριωτισμού, αυτά που τελικά σφράγισαν το ελληνικό θαύμα της ανεξαρτησίας από τον οθωμανικό ζυγό, διαπνέουν τον Ύμνο και είναι αυτά που αναδεικνύουν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ως την λαμπρότερη στιγμή της ενιαίας μακράς ιστορίας του Έθνους μας, που κάνουν την Ελλάδα να αναγεννάται από το σκοτάδι της δουλείας της οθωμανικής κατοχής, που διήρκησε τέσσερις αιώνες (1453 – 1821).
Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν τυπώθηκε το 1825 αρχικά στο Παρίσι, μετά στο Λονδίνο και πρώτη φορά σε ελληνικά και ιταλικά στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι από τον Δημήτριο Μεσθενέα, από το τυπογραφείο των Ελληνικών Χρονικών. Αντίτυπο αυτής της έκδοσης εκτίθεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιερής Πόλης Μεσολογγίου.
Αντίτυπο της πρώτης ελληνικής έκδοσης του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, που εξέδωσε ο Δημήτριος Μεσθενεύς στο Μεσολόγγι το 1825
Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές με συνολικούς 632 στίχους. Συνδυάζει στοιχεία από τον ρομαντισμό αλλά και από τον κλασικισμό. Συγκλονισμένος ο Δ. Σολωμός από τους κανονιοβολισμούς που άκουγε από το Μεσολόγγι κατά την Α΄ Πολιορκία (1822), εμπνεύστηκε και έγραψε τον Ύμνο (λόφος Στράνη, Ζάκυνθος), το «άσμα ασμάτων της εποχής» του, όπως δικαιολογημένα το χαρακτήρισε ο Ζακυνθινός ποιητής και φίλος του, Ι. Τυπάλδος. Στις στροφές 88 έως 122 περιγράφεται ποιητικά η Χριστουγεννιάτικη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων (1822), καθώς και η εικόνα του πνιγμού στον Αχελώο των ατάκτως υποχωρησάντων Τουρκαλβανών.
Ο Φωριέλ επιβεβαιώνοντας την αληθινή αξία του Ύμνου και τον θρίαμβο του Σολωμού, τον δημοσιεύει μέσα στα γνωστά του Δημοτικά τραγούδια των Ελλήνων καθώς και ο Σπυρίδων Τρικούπης στο γράμμα του προς τον φίλο του βάρδου της Λευτεριάς Ι. Πολυλά, αναφέρει: «Εις κανέναν καιρόν και εις κανέναν Έθνος η Ελευθερία δεν εύρε ψάλτην αξιώτερον».
Ο Διονύσιος Σολωμός το 1828 εγκαθίσταται στην Κέρκυρα, σημαντικό πνευματικό κέντρο των Επτανήσων, όπου γνωρίζει και συνδέεται με στενούς δεσμούς φιλίας με τον Νικόλαο Χαλκιόπουλο Μάντζαρο, ιδρυτή και σημαντικότερο εκπρόσωπο της λεγόμενης Ιωνικής Μουσικής Σχολής. Ο Ιάκωβος Πολυλάς έγραφε σχετικά: «Εγνώρισε τον έξοχο Κερκυραίον Μουσικοδιδάσκαλον, Νικόλαον Μάντζαρον. Της ποιητικής και της μουσικής η στενή συγγένεια, της οποίας λαμπρό παράδειγμα, και ίσως το άκρον, ήταν το ιδιαίτερο ποιητικό πνεύμα του Σολωμού, ο προς την Τέχνην υψηλός ζήλος, όπου διακρίνει τον Μάντζαρο, εμόρφωσαν μεταξύ τους εκείνη τη θερμή φιλία.
Ο μουσικός εμέτρησε δια μιας το ύψος του ποιητή, εννόησε τα πλάσματά του, και δεν άργησε να χαρίσει εις το έθνος του το πρώτο ελληνικό μουσικό καλλιτέχνημα, τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν. Ο πλούτος της ποιητικής ύλης έδωσε αφορμή εις τον Μάντζαρο, να δείξει και αυτός την μουσική του δύναμη, εις τα εικοσιτέσσερα κομμάτια, όπου συνθέτουν το πόνημά του. Είπα ελληνικό το σύνθεμα, διότι ο Μάντζαρος, μ’ όλον ότι μορφωμένος εις την Ιταλία, όμως στα περισσότερά του πονήματα και εξόχως εις τον Ύμνον, έπλασε εμπνεόμενος από την δημοτική μουσική, ένα νέο είδος του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι η καθαρή απλότης και η θερμότης ίδια της Ανατολής».
Το 1828 μελοποιήθηκε ο Ύμνος από τον Ν. Μάντζαρο, πάνω σε λαϊκά μοτίβα για τετράφωνη ανδρική χορωδία. Από τότε ακουγόταν τακτικά σε εθνικές εορτές, αλλά και στις κατοικίες των Κερκυραίων αστών και αναγνωρίστηκε στη συνείδηση των Ιονίων ως άτυπος Ύμνος της Επτανήσου. Παραδίδεται μάλιστα ότι στη μελοποίηση του Ύμνου ο ποιητής έδιδε με το βήμα του, μέσα στο γραφείο του μουσικού, το εκάστοτε τέμπο και τις πρόσφορες ρυθμικές αγωγές. Ακολούθησαν και άλλες μελοποιήσεις του Ύμνου από τον Μάντζαρο (1837, 1840) και τέλος υπέβαλε το έργο του στον Όθωνα το 1844, σε 4η «αντιστικτική» μελοποίηση.
Παρά την τιμητική επιβράβευση του Δ. Σολωμού με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρα (1849) και του μουσικοσυνθέτη Μάντζαρου με τον Αργυρό Σταυρό του ίδιου Τάγματος (1845), το έργο διαδόθηκε μεν ως «θούριος», αλλά δεν υιοθετήθηκε σαν ύμνος από τον Όθωνα.
Ο Μάντζαρος το 1861 επανεξέτασε για 5η φορά το έργο, αυτή τη φορά σε ρυθμό εμβατηρίου κατά παραγγελία του Υπουργού Στρατιωτικών Δημητρίου Μπότσαρη. Όταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ επισκέφθηκε την Κέρκυρα το 1865 μετά την ενσωμάτωση των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864), άκουσε την μπάντα της Φιλαρμονικής εταιρείας Κέρκυρας, του έκανε εντύπωση και ακολούθησε Βασιλικό Διάταγμα του Υπουργείου Ναυτικών, που χαρακτήρισε «επίσημον εθνικόν άσμα», τις 24 πρώτες στροφές του Ύμνου. Από το 1966 δε, έγινε ο Εθνικός Ύμνος και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι δύο πρώτες δε στροφές δίνουν το χαρακτηριστικό πνεύμα του συνολικού έργου και ανακρούονται πάντα κατά την διάρκεια της έπαρσης και υποστολής της σημαίας και σε επίσημες τελετές. Το πιο σημαντικό χειρόγραφο μελοποίησης του Ύμνου είναι το λεγόμενο Χειρόγραφο του «Δημαρχείου», το οποίο φυλάσσεται στο Δημαρχείο Κέρκυρας και αποτελεί την μόνη σωζόμενη έκδοση της τρίτης μελοποίησής του.
Χειρόγραφο «Δημαρχείου» Κέρκυρας. Η 3η μελοποίηση του Εθνικού Ύμνου από τον Ν. Χαλκιόπουλο Μάντζαρο.
Ο Δ. Σολωμός και ο Ν. Μάντζαρος βάζουν τα βαθιά θεμέλια της νεοελληνικής ποίησης και μουσικής αντίστοιχα. Ο μεν ποιητής εισηγήθηκε ως εθνική γλώσσα τη δημοτική, ο δε μουσουργός εισηγήθηκε ως εθνική μουσική το δυτικό μέλος δυναμωμένο με τα μπόλια της δημοτικής μουσικής.
Ήταν εύνοια της τύχης για την Ελλάδα και τον πολιτισμό μας λοιπόν, το γεγονός ότι συναπαντήθηκαν στην Κέρκυρα και συνδημιούργησαν τον Εθνικό Ύμνο, πρώτοι μεταξύ ίσων, ο Εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός και ο Εθνικός μουσουργός Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος. Από διαφορετικούς δρόμους ερχόμενοι σφράγισαν με το έργο τους – και χωριστά και μαζί – και τη λογοτεχνία και τη μουσική της αναγεννημένης πατρίδας ύστερα από τέσσερις αιώνες δουλείας. Και μπορεί να ήσαν και οι δύο ιταλόφωνοι Βρετανοί υπήκοοι, αλλά η ελληνική εθνική συνείδησή τους είναι το διακριτό και βαρύνον στοιχείο ακέραιης της προσωπικότητάς τους. Ο καθένας τους ήταν αποδεδειγμένα «φιλόπατρις» με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο (με την ιδιαίτερη μάλιστα σημασία που έχει δώσει στη λέξη ο Ανδρέας Κάλβος). Ο Παλαμάς έχει γράψει χαρακτηριστικά ότι ο Σολωμός αν δεν κράτησε όπλο, με τη λύρα πλήρωσε το μεγάλο φόρο προς την πατρίδα.
Και θα τελειώσουμε το αφιέρωμά μας στον «Ύμνο εις την Ελευθερία» με την Εθνική υποθήκη του εκφραστή της Επανάστασης του 1821, Διονυσίου Σολωμού:
«Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα
και θα αισθανθείς να λαχταρίζει μέσα σου κάθε είδος μεγαλείου»
Διονύσιος Σολωμός 1986: Ο εθνικός μας ποιητής. Η ζωή του, το έργο του, η εποχή του. Νέοι καιροί. Αθηναϊκές εκδόσεις.
Κωνσταντίνος Τερζόπουλος 2008. Ο Νικόλαος Χαλκιόπουλος – Μάντζαρος και οι μελοποιήσεις του σολωμικού Ύμνου. Διδακτορική Διατριβή. Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Μουσικών Σπουδών.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 χρόνων ο Κωνσταντίνος Καρακόιδας, πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου στο Θέρμο αλλά και αντιδήμαρχος, σκορπίζοντας θλίψη στην τοπική κοινωνία.
Ο δήμαρχος Σπύρος Κωνσταντάρας σε ανάρτησή του αναφέρει ότι σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Πνευματικό Απόκουρο έχασε έναν γνήσιο υπηρέτη.
Όπως κάνει γνωστό, ο Δάσκαλος Κωνσταντίνος Καρακόιδας από την Ανάληψη, έφυγε αιφνιδίως από τα εγκόσμια σε ηλικία 75 ετών .
Και συμπληρώνει:
“Διετέλεσε Επιθεωρητής Εκπαίδευσης, Σχολικός Σύμβουλος, δημοτικός σύμβουλος Θέρμου, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και Αντιδήμαρχος.
Ήταν στυλοβάτης κάθε πνευματικής εκδήλωσης που είχε αναφορά την περιοχή μας και ταυτόχρονα συγγραφέας βιβλίων, όπως «Το Στρατόπεδο της Δερβέκιστας και το Οδοιπορικό της Θυσίας των Ελεύθερων Πολιορκημένων», «Τα πέντε Δημοτικά Σχολεία της Κοινότητας Αναλήψεως του Δήμου Θέρμου Αιτωλ/νιας στην πορεία του χρόνου (1860-2021)» , το οποίο συνέγραψε με τον Γιάννη Κ. Κονδύλη.
Έλαβε μέρος σε πολλές εκδηλώσεις με ομιλίες ιστορικού και πολιτιστικού περιεχομένου, με τελευταία στα αποκαλυπτήρια της Προτομής του Αρχιστρατήγου Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Πετροχώρι τον Ιούνιο 2021 , ενώ ήταν αυτός που καθιέρωσε την γιορτή για τους Εξοδίτες στη Δερβέκιστα την Κυριακή των Βαΐων.
Ως αυτοδιοικητικός παρήγαγε πλούσιο έργο στο Δήμο Θέρμου και ήταν αυτός ο οποίος έφτιαξε τα καταστατικά των Οργανισμών, όπως του Κέντρου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Οργανισμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, τον Κανονισμό Λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου ενώ υπήρξε ένας υποδειγματικός Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, διακατεχόμενος από αμεροληψία, ευθύτητα και εντιμότητα.
Ως Δήμαρχος Θέρμου τον αποχαιρετώ με σεβασμό, εκφράζοντας δημόσια τις ευχαριστίες μου για την τιμή, την φιλία και την συνεργασία μας μέσα από διαφορετικές δημοτικές παρατάξεις.
Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του”.
Συνεργάτες του στον ΟΤΕ, αποχαιρετούν τον σπουδαίο επιστήμονα, επαγγελματία και άνθρωπο
Μετά από άνισο αγώνα δύο και πλέον έτη με την επάρατο νόσο έφυγε από κοντά μας ο εξαίρετος Επαγγελματίας και Επιστήμονας, σπάνιος Συνεργάτης, έμπιστος Φίλος, πιστός Οικογενειάρχης, αλλά κυρίως έντιμος Άνθρωπος, Γεράσιμος Μακεδονόπουλος.
Σε ό,τι αφορά την επιστημονική και επαγγελματική του διαδρομή ο κος Γερ. Αντ. Μακεδονόπουλος ήταν πτυχιούχος Φυσικός (ΕΚΠΑ), κάτοχος του Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών στην Ηλεκτρονική και Ραδιοηλεκτρολογία (ΑΠΘ) και εργάστηκε σε εκτελεστικές αλλά και επιτελικές θέσεις μέχρι και τη θέση του Περιφερειακού Διευθυντή Δυτικής Ελλάδος, στον Όμιλο ΟΤΕ.
Σε ό,τι αφορά την ευρύτερη διάρκεια της καριέρας του στον Όμιλο ΟΤΕ, εξειδικεύτηκε στα Αναλογικά και Ψηφιακά Ραδιοσυστήματα και εργάστηκε ως Υπεύθυνος Μηχανικός (System Engineer) στα Ψηφιακά Τηλεφωνικά Κέντρα, ενώ έλαβε μέρος και δίδαξε σε σεμινάρια management και τεχνολογίας.
Στον τομέα της Οργάνωσης, υπέβαλλε οργανωτική πρόταση λειτουργίας του Τηλεπικοινωνιακού Διαμερίσματος Αιτωλοακαρνανίας και κατένειμε το προσωπικό στα διάφορα τμήματα με κριτήριο τις γνώσεις, την εμπειρία και τις ικανότητες του κάθε εργαζόμενου.
Συνέταξε Επιχειρηματικό Σχέδιο (Business Plan) πενταετίας, με συμμετοχή όλων των τότε Συνεργατών του που κατείχαν θέση ευθύνης και κατέθεσε πρότυπη μελέτη υπολογισμού του αναγκαίου προσωπικού για την υλοποίηση των στόχων όπως τέθηκαν στο Βusiness Plan.
Οργάνωσε και λειτούργησε το Τμήμα που ουσιαστικά εξέφραζε τον νέο ΟΤΕ που δεν ήταν άλλο από το Δίκτυο Πωλήσεων και Τεχνικής Υποστήριξης των σημαντικών Επιχειρησιακών Πελατών Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και όλα αυτά εκ του μηδενός, κυριολεκτικά !!!
Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι, ήταν από τα πρώτα υψηλόβαθμα Στελέχη σε πανελλαδικό επίπεδο το οποίο εφάρμοσε στην πράξη την πρωτοποριακή για την εποχή στρατηγική εξωστρέφειας του Ομίλου ΟΤΕ στην τοπική αγορά, φέρνοντας με ουσιαστικό τρόπο πολύ κοντά στον επιχειρηματικό κόσμο της περιοχής ευθύνης του το θεσμό του Περιφερειακού Διευθυντή.
Το αναφερόμενο αποτέλεσμα επιτεύχθηκε έχοντας πολύ απλά μεθοδεύσει σε τακτά χρονικά διαστήματα να επισκέπτεται ο ίδιος προσωπικά μαζί με τον επικεφαλής του Τμήματος Διαχείρισης Επιχειρησιακών Πελατών και τον αντίστοιχο Πωλητή (Account Manager), τις σημαντικές επιχειρήσεις της Δυτικής Ελλάδας, έτσι ώστε να λαμβάνει σε πρώτο επίπεδο τόσο τις ανάγκες αυτών όσο και την ικανοποίησή τους από την μεταξύ μας συνεργασία.
Στον τομέα του ΜARKETING, διοργάνωσε με την διοικητική του Ομάδα, σε συνεργασία με Δήμους του Νομού Αιτωλ/νίας, Επιστημονικούς & Επαγγελματικούς Φορείς, με μεγάλη επιτυχία ΗΜΕΡΙΔΕΣ, στο Μεσολόγγι, το Αγρίνιο, τη Ναύπακτο αλλά και σε άλλες περιοχές, στις θεματικές ενότητες : ΟΤΕ – 2000 & Ο ΟΤΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ!
Αξιοποίησε με ουσιαστικό τρόπο τον τοπικό τύπο για την καλύτερη δυνατή προβολή των προϊόντων και υπηρεσιών του ΟΤΕ και των Θυγατρικών του εταιρειών.
Οργάνωσε την παρουσία της Εταιρείας στις πιο σημαντικές Περιφερειακές Εμπορικές Εκθέσεις αφήνοντας πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις, σύμφωνα πάντα με τις σχετικές αναφορές στον τοπικό τύπο.
Στον τομέα της εκπαίδευσης προσωπικού και ανάπτυξης των δυνατοτήτων του, καθιέρωσε σύστημα κατάρτισης προγράμματος εκπαίδευσης, σύμφωνα με τις αρχές της ανάλυσης εκπαιδευτικών αναγκών (TRAINING NEED ANALYSIS).
Με δική του απόφαση ξεκίνησε να εκδίδεται ανά δίμηνο επί των ημερών του το ενημερωτικό δελτίο με τίτλο «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ», με αντικειμενικό σκοπό την πληροφόρηση αφενός μεν όλου του προσωπικού περιοχής ευθύνης του και αφετέρου των Επιχειρήσεων – Επιστημονικών / Επαγγελματικών Φορέων για τις σύγχρονες εξελίξεις στο χώρο των Τηλεπικοινωνιών.
Τέλος, μετά την αποχώρησή του από τον ΟΤΕ, ασχολήθηκε με την συγγραφή επιστημονικών – τεχνικών βιβλίων και συνεργάστηκε με άλλες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες του χώρου αλλά και με την MPD (MicroPower Direct), μια πρωτοπόρο Εταιρεία στον τομέα των μικρομετατροπέων τάσεως (ac/dc & dc/dc converters). Εκδόθηκε το βιβλίο του με τίτλο «Τελεστικοί Ενισχυτές» από τις Εκδόσεις Τζιόλα, ενώ είναι υπό έκδοση ένα άλλο βιβλίο του με τίτλο «Δομημένη Καλωδίωση».
Οι υπογράφοντες αυτό το κείμενο, το οποίο είναι αφιερωμένο στην μνήμη του, είχαμε την μεγάλη τιμή, χαρά και τύχη παράλληλα στην επαγγελματική μας διαδρομή στον Όμιλο ΟΤΕ να συνεργαστούμε μαζί του όχι σαφέστατα όσο χρονικό διάστημα θα επιθυμούσαμε, αλλά ικανό σε διάρκεια για να μπορέσουμε να αντλήσουμε από τον ίδιο όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τις γνώσεις και την εμπειρία που αδιαμφισβήτητα διαμόρφωσαν με καταλυτικό τρόπο την δική μας προσωπική διαδρομή και στάση ως εργαζόμενοι και άνθρωποι στο ΟΤΕ και γενικότερα ως μέλη της κοινωνίας μας και οικογενειάρχες.
Ο Νίκος Αλιάγας σε ανάρτησή του για το θάνατο του εμβληματικού ζωγράφου Αλέκου Φασιανού που “έφυγε” το βράδυ της Κυριακής σε ηλικία 87 ετών σημειώνει μεταξύ άλλων:
“Ο Αλέκος Φασιανός ήταν ένας απέραντος καλλιτέχνης, το αριστοτεχνικό του έργο άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου χωρίς να ξεθωριάσει ποτέ.
Μακριά από μόδες και τάσεις, η ζωγραφική του Φασιανού είχε πάντα τον δικό της χωροχρόνο, εμπνευσμένο από την παιδική ηλικία, τη μυθολογία, τη βυζαντινή τέχνη και τις λαϊκές παραδόσεις.”
Και καταλήγει: “Καλό ταξίδι αγαπημένε Αλέκο, αιωνία η μνήμη σου. Ενα φιλαράκι από το Παρίσι σε σκέφτεται απόψε με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.”
Ποιος ήταν ο Αλέκος Φασιανός
Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1955-1960) με τον Γιάννη Μόραλη. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1960, γκαλερί Α23), πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez (1962-64). Τελικά εγκαταστάθηκε πιο μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου έζησε επί 35 χρόνια, κρατώντας πάντως μια στενή και τακτική σχέση με την Ελλάδα.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του διαμορφώθηκαν βαθμιαία, στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να εξοικειωθεί, μεταξύ άλλων, με τις μοντέρνες τάσεις της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, δεν συντάχθηκε εμφανώς με τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής. Παρέμεινε πιστός στην παραστατική ζωγραφική και στις ελληνικές καταβολές του, διατηρώντας μέχρι τέλους το σεβασμό του για κάποια διδάγματα της γενιάς του 30, την αγάπη του για την ελληνική τέχνη (αρχαία, βυζαντινή, λαϊκή), και τους ισχυρούς δεσμούς του με τη βιωμένη εμπειρία του ελληνικού χώρου.
Στα θέματά του κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποδίδεται αρχικά με μια ηθελημένη απλοϊκότητα, αλλά με τον καιρό εξελίσσεται και αποκτά μια κυρίαρχη παρουσία στο χώρο.
Σχεδιάζεται σχηματοποιημένα, με λιτά και καθαρά περιγράμματα, σε συνθέσεις επίπεδες με ελάχιστη φωτοσκίαση. Συχνά το χρώμα απλώνεται έντονο και εννιαίο σε όλη την επιφάνεια της μορφής, δίνοντας μια εντυπωσιακή μνημειακότητα στην εικόνα, η οποία λειτουργεί κυρίως ποιητικά και όχι ρεαλιστικά. Τα μοτίβα που κατά καιρούς εμφανίζονται στη ζωγραφική του, τόσο τα καθαρώς ανθρωποκεντρικά (ποδηλάτες, καπνιστές, ερωτικά ζευγάρια, κ.ά) όσο και εκείνα που περιγράφουν αντικείμενα ή χώρους, προέρχονται καταρχήν από μια οικεία καθημερινότητα, η οποία όμως παίρνει μια μυθική διάσταση, ιδίως όταν υπάρχουν και άμεσες αναφορές σε πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας.
Έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση βιβλίων γνωστών ποιητών και συγγραφέων στην Ελλάδα και τη Γαλλία (των Ελύτη, Ταχτσή, Καβάφη, Aragon, Apollinaire κ.ά.). Έχει επίσης σχεδιάσει αφίσες και γραμματόσημα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και άλλους θιάσους, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και σύγχρονων έργων. Επίσης έχει εκδόσει δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για το Σταθμό Μεταξουργείο του αθηναϊκού Μετρό. Έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για το έργο του, από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν αρκετές μονογραφίες του. Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το 2010 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο της Legion d’Honneur (Officier des Lettres et des Arts).
Παρουσίασε το έργο του σε περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η τελευταία αναδρομική του έκθεση έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη (2004), με τίτλο Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου (Μπιενάλε Sao Paulo 1971, Μπιενάλε Βενετίας 1972, Ευρωπάλια, Βρυξέλλες 1982, Μπιενάλε Γραφιστικής Μπάντεν – Μπάντεν 1985, κ. ά.).
Ακολουθεί ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου Μεσολογγίου για το θάνατο του πολιτικού μηχανικού Χρήστου Φούντα που στο παρελθόν είχε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος Αιτωλικού.
Ο Χρήστος Φούντας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 75 ετών, προχθές το μεσημέρι, από παθολογικά αίτια και κηδεύτηκε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου. Η είδηση του θανάτου σκόρπισε θλίψη στην τοπική κοινωνία αφού ο αείμνηστος Χρήστος Φούντας είχε έντονη επαγγελματική και κοινωνική δραστηριότητα.
Ο διεθνούς φήμης Έλληνας δημοσιογράφος και παρουσιαστής, Νίκος Αλιάγας, σε μια μοναδική και σπάνια συνέντευξη, αποφασίζει μετά από καιρό να μιλήσει σε ελληνικό έντυπο και να εκφραστεί δημόσια για όλα όσα απασχολούν όχι μόνο τη γαλλική, αλλά κυρίως την ελληνική του ψυχή.
Εκτός από την τηλεοπτική του πορεία, μιλάει για την οικογένειά του, για τα παιδιά του, για το Μεσολόγγι του, αναφέρεται όμως και στις ευκαιρίες που του έδωσε η Γαλλία.
Επίσης λέει πώς βλέπει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως η πανδημία, το προσφυγικό, αλλά και την υποστολή της σημαίας της Ευρώπης από την Αψίδα του Θριάμβου. Ο άνθρωπος που ταυτόχρονα παρουσιάζει και ηγείται δεκάδων πρότζεκτ στην Γαλλία, όπως εξομολογείται στην Εστία της Κυριακής, σκέφτεται ελληνικά όταν έχει να κάνει με συναισθήματα…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Δηλώνετε δημοσιογράφος, παρουσιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και φωτογράφος… Ποια από τις τρεις ιδιότητες αγαπάτε περισσότερο και γιατί;
Με έναν περίεργο τρόπο και τα τρία συνδέονται στο ανήσυχο βλέμμα που καλλιέργησα από μικρό παιδί. Προσπάθησα πολύ σύντομα να καταλάβω τον κόσμο, να συνδεθώ και να συνδέσω τους μεν με τους δε. Να προτείνω μια μάτια, μια ερμηνεία χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι ήταν απόλυτη. Μου αρέσει ακόμα μετά από 35 χρόνια επαγγελματικής «εξερεύνησης», να συνοδεύω τους άλλους προς το φως και να εστιάζω τον ενδιαφέρον πάνω τους, είτε αυτό λέγεται ρεπορτάζ είτε συνέντευξη είτε φωτογραφία. Για μένα, αυτή η περιέργεια αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή, ένα είδος αντίστασης στον χρόνο. Και ένα σχολείο ζωής.
Σας φοβίζει το πέρασμα του χρόνου;
Όχι, εάν έχεις ως αρχή πως είσαι περαστικός (μεταφορικά και επί της ουσίας) δεν ξυπνάς ένα ωραίο πρωί με την πίκρα των γηρατειών να σε κοιτάζει στον καθρέφτη. Εάν συμφιλιωθεί κανείς με την ιδέα του ταξιδιού τότε μπορεί να κρατήσει ίσως και λίγο περισσότερο. Ο χρόνος είναι μια στιγμή και μια αιωνιότητα όπως θα έλεγε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Αυτήν την παραδόξως εύθραυστη και απόλυτη στιγμή αναζητούμε όλοι. Δεν με φοβίζει ο χρόνος γιατί τον αγκαλιάζω με ευγνωμοσύνη.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξεκίνησα από τον χορό των ειδήσεων και στην πορεία αναζήτησα άλλες εμπειρίες. Το είδος είναι σίγουρα διαφορετικό, αλλά η ουσία της προσέγγισης είναι εφάμιλλη. Η αναζήτηση της αληθινής στιγμής είναι σημαντικότερη από την άρον άρον αναζήτησή ενός scoop. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταφέρω να κάνω και τα δυο. Εάν για παράδειγμα κάνω μια συνέντευξη με τον Brad Pitt, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να φορέσω τον μανδύα του Life style αναγκαστικά. Επίσης, όταν συνομιλώ με έναν πρόεδρο ή έναν πρωθυπουργό μπροστά στις κάμερες δεν χρησιμοποιώ ένα πιο σοβαροφανές στιλ για να είμαι πιο αξιόπιστος. Απλά κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται με πολλή μελέτη και προετοιμασία. Η δουλειά είναι το μυστικό. Το να είμαι επί σκηνής με τον David Guetta μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές δεν συνοψίζεται σε έναν light αυτοσχεδιασμό και χαβαλέ. Θέλει σκληρή δουλειά και τέχνη. Ανεξάρτητα από το αν φαίνεται εύκολο. Όταν φαίνεται εύκολο, σημαίνει ότι δούλεψες καλά. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν χαρίζεται. Και στην τελική, τίποτα δεν μας ανήκει… είπαμε: Στιγμές είναι.
Είστε διάσημος σε όλη τη Γαλλία και γενικότερα στον γαλλόφωνο κόσμο, σε μια χώρα μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Αναλογιζόμενος τα πολύ δύσκολα που ζήσατε στην παιδική σας ηλικία, αισθάνεστε τυχερός και ευγνώμων;
Γεννήθηκα στη Γαλλία οι γονείς μου μετανάστευσαν τη δεκαετία του ’60 στο Παρίσι. Μεγάλωσα κουβαλώντας τον νόστο των γονιών μου και με την ιδέα της επιστροφής στην Ελλάδα, αλλά εντάχθηκα στην γαλλική κοινωνία πολύ σύντομα και η ζωή μου είναι εκεί. Δουλεύω σκληρά από τα 17 μου χρόνια, σπούδασα στην Σορβόννη και έκοβα τα τέλεξ στην γαλλική ραδιοφωνία. Ζούσα σε μία σοφίτα 6 τετραγωνικών μέτρων και δεν αισθάνθηκα ποτέ ούτε φτωχός ούτε δυστυχισμένος. Διψούσα να μάθω, να κατακτήσω κινούμενος όχι από ξέφρενη φιλοδοξία, αλλά από περιέργεια ως προς τα δρώμενα του κόσμου. Ίσως να ήθελα, κατά βάθος, να κάνω περήφανο το μετανάστη πατέρα μου. Μάθαμε ελληνικά για να είμαστε έτοιμοι με την αδερφή μου να επιστρέψουμε στην Ελλάδα κάποια στιγμή. Αλλά το ερώτημα δεν ίσχυε στην ουσία διότι πώς να επιστρέψουμε σε μία χώρα από την οποία δεν φύγαμε ποτέ. Άρα την Ελλάδα την κουβαλάω μέσα μου, όπου και να βρίσκομαι σαν ταυτότητα αλλά και σαν τρόπο σκέψης. Με ένα περίεργο τρόπο αυτή η ελληνική υπόσταση με βοήθησε και ως προς την καριέρα μου. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με το δαιμόνιο του Οδυσσέα και τον ορθολογισμό των αρχαίων ημών προγόνων. Ως προς την δημοσιότητα, ένα θα σας πω: Στην αρχή, είναι γλυκιά και στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ο πατέρας μου έλεγε άφησε το φως της δημοσιότητας έξω απ’ το σπίτι σου γιατί μέσα θα στα κάψει όλα. Δεν είχε πάει σχολείο γιατί γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο, αλλά έμαθα τόσα πολλά από αυτόν γιατί το σχολείο της ζωής τον είχε σμιλέψει βαθιά μέσα του. Ήμουν τυχερός γιατί η Γαλλία με ενέταξε στα κοινωνικά της στρώματα χωρίς διάκριση και μου έδωσε τις ίδιες ευκαιρίες που θα έδινε σε έναν «καθαρόαιμο» Γάλλο. Μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω σκληρά και δεν το ξεχνώ. Η Γαλλία μου προσέφερε την υποδομή, η Ελλάδα με οδήγησε με τις άυλες αξίες της. Άρα νιώθω ευγνωμοσύνη και για τους δύο πολιτισμούς που κουβαλάω μέσα μου.
Φιλοξενείτε τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση την αφρόκρεμα της παγκόσμιας showbiz. Ποιο πρόσωπο αγαπήσατε περισσότερο από όλα και γιατί;
Υπάρχουν προσωπικότητες με τις οποίες συνδέθηκα περισσότερο όπως είναι ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο Τζάστιν Μπίμπερ, η Εύα Λονγκόρια. Και συγγραφείς που είχα την τύχη να συναντήσω, όπως Ομπέρτο Έκο, ο Πάολο Κοέλιο, Ο Ζαν Κριστόφ Ρυφέν, ακόμα τραγουδιστές, όπως η Zaz ο αείμνηστος Σαρλ Αζναβούρ που ήταν πολύ φίλος μου. Αλλά είμαι πάντα δύσπιστος με τα name droping, πιστεύω στους ανθρώπους όχι στα ονόματα. Με τα χρόνια καταλαβαίνεις πως το σημαντικό δεν είναι να είσαι στο κάδρο με τους σταρ, με τους οποίους συνεργάζεσαι, αλλά το τι μπορείς να αποκομίσεις και να μάθεις από αυτούς. Η υπαρξιακή μοναξιά ενός star απέναντι από την μοίρα του και απέναντι από το κοινό, όταν βρίσκεται στα παρασκήνια μιας σκηνής είναι κάτι που ακόμα με συνεπαίρνει. Δηλαδή το πώς περνάς από το σκοτάδι στο φως χωρίς να κάψεις τα φτερά σου και χωρίς να γίνεις άλλος στην πορεία.
Είστε στο γαλλικό «The Voice», ποια είναι η επόμενη τηλεοπτική δουλειά, που συζητάτεν και πόσα άλλα κάνετε παράλληλα;
Ξεκίνησα το «The Voice» στην Ευρώπη πριν από 11 χρόνια και αυτές τις μέρες γράφουμε στο Παρίσι τη νέα σεζόν. Εργάζομαι στο κανάλι της TF1 εδώ και 20 χρόνια ακριβώς (και 35 χρόνια συνολικά στα μίντια) και παρουσιάζω συνολικά καμιά τριανταριά prime time το χρόνο, μια εβδομαδιαία εκπομπή μαγκαζίνο το «Fifty Minutes Inside» αλλά και μεγάλα εορταστικά προγράμματα του καναλιού. Δεν είδα τον χρόνο να κυλάει, και δεν έχω ακόμα την αίσθηση της κόπωσης και της βαρετής επανάληψης γιατί βαθιά μέσα μου, θεωρώ πως δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο, δεν έσωσα ζωές, δεν ανακάλυψα κάποιο φάρμακο… απλά συνόδεψα κάποιες γενιές. Στις χαρές και στις λύπες τους. Αυτό μένει σαν ικανοποίηση.
Συναντήσατε Έλληνα ή Ελληνίδα διαγωνιζόμενο στο “The Voice”; Τι τον συμβουλέψατε;
Κατά καιρούς έχουν περάσει και ελληνόπουλα ή ελληνικής καταγωγής τραγουδιστές στην εκπομπή μου και χαρακτηριστικά θυμάμαι την Στεφανία Ρίζου, γνωστή τραγουδίστρια στην Ελλάδα η οποία ήταν απίστευτη. Μοναδική φωνή και σπάνια σκηνική παρουσία. Την είχε ερωτευτεί όλη η επιτροπή (γέλια).
Ποια είναι η φωτογραφία που τραβήξατε, δε θα ξεχάσετε ποτέ;
Η επόμενη! Φωτογραφίζω για να μην ξεχάσω, φωτογραφίζω όχι για να κρίνω ή να συγκρίνω, αλλά για να καταλάβω με την καρδιά μου. Η φωτογραφία είναι ένα παράθυρο για μένα, μια ανάγκη να συνδεθώ. Έχω παρουσιάσει τα τελευταία 15 χρόνια πάνω από 30 εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Και σήμερα μπορώ να πω ότι η φωτογραφία έγινε τρόπος ζωής για μένα και ανάγκη. Ο Ρολάν Μπαρτ λέει πως «αυτό που η φωτογραφία αναπαράγει επ’ άπειρον, δεν συμβαίνει μόνο παρά μια φορά», αυτήν την πρώτη φορά αναζητώ στην φωτογραφία. Η πρώτη φορά δεν γνωρίζει παρελθόν, ξαναγεννιέται κάθε φορά.
Πρωτοχρονιά στο χωριό… Πόσο σας επηρεάζει η παράδοση του τόπου σας; Εφαρμόζετε την ελληνική παράδοση στη Γαλλία;
Πάντα ελληνικά κάλαντα όπου κι αν βρισκόμαστε στον κόσμο, δεν το συζητώ. Τα παιδιά μας που είναι 9 και πέντε χρονών τραγουδούν τα κάλαντα στα ελληνικά και περιμένουν και το φιλοδώρημα. Το έθιμο είναι έθιμο! Και όταν αλλάζει ο χρόνος όπως κάνανε στα χωριά μας σβήνουμε τα φώτα ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει φρέσκος νέος αέρας να εξαφανιστούν οι καλικάντζαροι και τραγουδούμε όλοι μαζί γιατί στο κάτω κάτω της γραφής αυτό που μετράει σε αυτές τις μέρες τις ιερές είναι οικογένεια και η αγάπη. Τα άλλα είναι εμπορεύσιμα και ό,τι έχει τιμή και αγοράζεται δεν είναι αυτό που μένει στο τέλος.
Από μικρός επισκεπτόσασταν συχνά τον τόπο καταγωγής σας. Οι γονείς σας κατάγονται από το Μεσολόγγι και την Λευκάδα. Νιώθετε περήφανος; Θα θέλατε να μείνετε μόνιμα στην Ελλάδα;
Σε έναν ιδεώδη κόσμο θα ήθελα να συνδυάσω μια ζωή μεταξύ των δύο χωρών. Ερχόμαστε συχνά οικογενειακώς, όταν το επιτρέπουν οι διακοπές των παιδιών. Αλλά τι ωραία θα ήταν να μπορούσε κανείς να ζήσει έξι μήνες στη θάλασσα της Ελλάδος από την άνοιξη και μετά και τον χειμώνα άλλους έξι μήνες στο Παρίσι. Αυτό είναι το όνειρο όλων των μεταναστών. Αλλά προς το παρόν κάνουμε ό,τι μπορούμε και προσαρμοζόμαστε στις σχολικές διακοπές των παιδιών. Δεν ξέρω εάν ισχύει ακόμα η ιδέα της μόνιμης επιστροφής. Δεν είναι τίποτα μόνιμο στη ζωή. Άλλωστε ο Ηράκλειτος μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα ρει… Κρατάω επίσης στιχάκια του Μανώλη Ρασούλη: Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά Οδυσσέα γύρνα κοντά μου.
Σας έχουμε δει πολλάκις να φοράτε την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου σας και να συμμετέχετε στα ήθη και τα έθιμα. Εξηγείτε στα παιδιά σας, Αγαθή και Ανδρέα, πόσο σημαντικό είναι αυτό;
Δεν είναι κάτι φολκλορικό για μένα το να φοράω τα ιστορικά ρούχα του τόπου μου. Θα έλεγα ότι είναι αφενός ανάγκη και αφετέρου ένα είδος φόρος τιμής στους προγόνους που μας επέτρεψαν με τη θυσία τους να μπορούμε εμείς να σκεπτόμεθα και να μιλούμε ελληνικά. Δεν είναι δεδομένη η όποια ελευθερία μας. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, αλλά το έπραξαν. Όταν φοράω τα άρματα και την φουστανέλα δεν είναι κάτι ανάλαφρο για μένα είναι βαριά ευθύνη, παρακαταθήκη για τα παιδιά μου και ιερή πράξη που τιμά ένα ιστορικό γεγονός που σημάδεψε τον Ελληνισμό και την αναγέννησή του κατά την διάρκεια του δεκάτου ένατου αιώνα. Για να είμαστε όμως περήφανοι για την κληρονομιά μας πρέπει να την γνωρίζουμε, να την βιώνουμε, να την κατανοούμε και εκεί χρειάζεται παιδεία. Φολκλόρ αποκαλούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε και θεωρούμε ξεπερασμένο. Για μένα αποτελεί κομμάτι ζωντανό του DNA μας και όχι ενδυμασία που βγάζουμε από την ναφθαλίνη μια φορά το χρόνο για τις επετείους. Εάν δεν είχαν θυσιαστεί οι Μεσολογγίτες ποιος θα ήμουν εγώ σήμερα;
Πώς είναι τα πράγματα στη Γαλλία με τον covid-19;
Όπως παντού. Προσαρμοζόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα, δεν υπάρχουν θαυματουργές συνταγές όταν αντιμετωπίζουμε ένα οικουμενικό ταρακούνημα. Κάνουμε ο καθένας μας όπως μπορούμε με υπομονή και προσμονή για καλύτερες μέρες. Αυτός ο φονικός ιός άνοιξε και το κουτί της Πανδώρας και κατά κάποιον τρόπο, απελευθέρωσε το καλύτερο και το χειρότερο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι και αυτός μεταδοτικός και δυστυχώς μεταλλάσσεται και δημιουργεί τερατώδεις καταστάσεις. Όταν η κοινωνία αρχίζει να γίνεται καχύποπτη, εγωιστική και εκδικητική τότε πρέπει να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά και να τα ξαναπάρουμε όλα από την αρχή. Στην φουρτούνα μόνο ο ορθολογισμός μπορεί να σταθεί σαν πυξίδα. Όλα τα άλλα μονοπάτια είναι κίβδηλα και δυστυχώς οι τσαρλατάνοι και η Κασσάνδρες πληθαίνουν τα τελευταία 2 χρόνια.
Μιλάτε πέντε γλώσσες. Τι προσφέρει σε έναν άνθρωπο αυτό το προνόμιο;
Ελευθερία. Η γλώσσα από μόνη της δεν φτάνει. Η κατανόηση της νοοτροπίας και της ιδιοσυγκρασίας του κάθε λαού σε κάνει να καταλάβεις καλύτερα και την δίκη σου πολιτισμική ταυτότητα. Ο λόγος είναι και λέξεις και κρίση. Είναι αδιανόητο στον σημερινό κόσμο να μην προσπαθεί κανείς να μάθει άλλες γλώσσες.
Έχετε τιμηθεί με σημαντικά βραβεία τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, με κορυφαία στιγμή την απονομή του τίτλου Chevalier de l’Ordre des Arts et desLettres το 2007 από την Γαλλική κυβέρνηση. Πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψει κανείς για να αναγνωριστεί το έργο του, τελικά;
Στην αρχή θέλεις να αποδείξεις. Και στην πορεία συνειδητοποιείς πως το σημαντικό δεν θα το βρεις προς τα έξω, αλλά μέσα σου. Ο σκοπός δεν είναι να καταλάβουν οι άλλοι, αλλά να καταλάβεις εσύ. Η αναγνώριση όπως και η δόξα, πολλές φορές, φαντάζουν σαν προτεραιότητες, όταν ξεκινάς τη ζωή. Αλλά δεν είναι μόνο πάρα μικρά σκαλοπάτια, τα οποία μπορούν και να σε μπερδέψουν και να σου δώσουν την ψευδαίσθηση ότι κάπου έφτασες. Στην ουσία δεν σου ανήκει τίποτα, δε φτάνεις πουθενά, κανένα τρόπαιο δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ικανοποίηση της πρώτης προσπάθειας, από την δίψα του ταξιδιού. Έχω την αίσθηση ότι κάθε νέος που ξεκινάει κάτι στη ζωή του, εάν δεν διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη ή τα ποιήματά του Ρίλκε θα χάσει πολύ χρόνο κυνηγώντας χίμαιρες. Η δόξα και η επιτυχία είναι εφήμερες και δεν σημαίνουν τίποτα. Ό,τι σου δίνει ζωή ή ό,τι κέρδισες από τον ιδρώτα σου, δώσε τα πίσω και προχώρα σα να μην σου ανήκει τίποτα. Δέχομαι τις διακρίσεις, αλλά δεν τις καρφιτσώνω στο πέτο μου με φανφάρες, δεν έχω αυταπάτες και η δόξα είναι αυταπάτη.
Η αγάπη σας για την μουσική σας οδήγησε σε συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα όπως τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Αντώνη Ρέμο και πολλούς άλλους. Το 2007 κυκλοφορήσατε το άλμπουμ Nikos Aliagas & Friends rendez-vous, με τραγούδια jazz, rock και pop και η αλήθεια είναι ότι είστε εξαιρετικός. Λέτε να δοκιμάσετε κάτι νέο πάνω στη μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική ήταν πάντα ένα χόμπι στη ζωή μου και, πριν λίγες μέρες, όταν βρέθηκα στην ελληνική τηλεόραση το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, στην εκπομπή του Alpha TV (J2US) το ευχαριστήθηκα πολύ. Το ντουέτο με τον Χρήστο Μάστορα με έκανε να αναρωτηθώ αν ήρθε τελικά η ώρα να βγάλω ένα δεύτερο δίσκο με τους φίλους μου. Έτσι για να περάσουμε καλά και να εκφράσουμε συναισθήματα. Όπως όταν τραγουδούσα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ήταν μια ευλογημένη στιγμή εκτός τόπου και χρόνου. Ο θάνατός του, μου φαίνεται ακόμα σαν ψέμα. Μου αρέσει να ενώνω τους ανθρώπους, μια νέα δισκογραφική συνεργασία με ξένους και έλληνες καλλιτέχνες είναι κάτι που θα μου άρεσε. Αλλά θα πρέπει να βρω χρόνο! Η ζωή είναι μικρή για να μην προσπαθούμε όταν το μπορούμε να ζούμε αξέχαστες εμπειρίες, να έχουμε αναμνήσεις να λέμε για τα βαθιά γεράματα.
Έχετε γράψει το βιβλίο «Allez voir chez les Grecs», το οποίο εκδόθηκε το 2003 και το 2007 το βιβλίο «Carnet de route d’un emmigre». Ως προς τι αισθάνεστε μετανάστης; Ποια είναι η άποψή σας για τους λαούς που έζησαν και ζουν ακόμη τον «ξεριζωμό»;
Στη Γαλλία με αποκαλούν «Le Grec» ο Έλληνας, ενώ στην Ελλάδα για πολύ καιρό με φώναζαν «ο Γάλλος»… Όταν ζεις μεταξύ δύο πατρίδων αισθάνεσαι κάποιες φορές να μην είσαι πουθενά σπίτι σου. Από κει βγαίνει άλλωστε και το «όπου γης και Πατρίς». Θυμάμαι ένα περιστατικό μια μέρα που είχα βρεθεί στην Βουλή για ρεπορτάζ, τον πρώην υπουργό, Θεόδωρο Πάγκαλο, να με ρωτάει εάν πηγαινοέρχομαι ακόμα μεταξύ Αθηνών και Παρισίων. Του απαντώ «ναι» χαρούμενος. Και με ρωτάει: |Τον θυμάσαι το Νίκο Πουλαντζά;» Του λέω «ναι γιατί;» και μου απαντάει «Κι αυτός το ίδιο έκανε και στο τέλος αυτοκτόνησε». Είχα μείνει άφωνος γιατί μεταξύ κυνισμού και με μαύρου χιούμορ ο τότε Υπουργός ήθελε να μου πει πως όταν ζεις σε ένα μόνιμο πήγαινε – έλα, δεν ζεις πουθενά και στο τέλος τρελαίνεσαι. Όπως σας είπα, κι εγώ κληρονόμησα τον νόστο του πατέρα μου και της μάνας μου και ακόμα σήμερα όταν είμαι στο αεροπλάνο και ακούω την φωνή του πιλότου να λέει ότι μπαίνουμε στον ελληνικό εναέριο χώρο συγκινούμαι. Σαν να είναι ταξίδι της επιστροφής. Αλλά μετά από λίγες μέρες ή λίγες εβδομάδες ξαναπαίρνω τη βαλίτσα του ξένου που φεύγει για τα ξένα. Άρα για να μην τρελαθεί κάνεις προσαρμόζεται και κουβαλάει την ταυτότητά του μέσα του σαν πυξίδα. Αισθάνομαι ακόμα μετανάστης κάποιες φορές, γιατί πάντοτε κάτι μου λείπει. Όσο για το άλλο το θέμα που αναφέρετε του μεταναστευτικού είναι ένα μείζον πρόβλημα που θα καθορίσει το μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας ούτε να νίπτουμε με τας χείρας μας μακροπρόθεσμα. Εδώ και 100 χρόνια μετανάστες ήμασταν εμείς και φτάναμε στην Ελλάδα με βάρκες, στοιβαγμένοι και ταλαιπωρημένοι έχοντας χάσει τα πάντα. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Τον Μάιο του 2011 εκδώσατε το βιβλίο με τις φωτογραφίες του με τον τίτλο «Nikos Now» και το 2018 ενα φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο «L’épreuve duTemps » η δοκιμασία του χρόνου. Ετοιμάζετε κάτι νέο;
Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να εκδώσω ένα βιβλίο αφιερωμένο αποκλειστικά στην Ελλάδα με φωτογραφίες και ποιητικά κείμενα. Διότι η Ελλάδα είναι ένα ποίημα από μόνη της είτε αυτό γράφεται με φως και σκιά, είμαι λέξεις και δάκρυα.
Τελικά ο Νίκος Αλιάγας πώς σκέφτεται; Ελληνικά ή γαλλικά;
Σκέφτομαι με την καρδιά μου, σκέφτομαι και εισπράττω ό,τι αισθάνομαι ενστικτωδώς, σκέφτομαι γαλλικά όταν αφορά κάποια μεθοδολογία, σκέφτομαι ελληνικά όταν έχει να κάνει με συναισθήματα. Το σημαντικό είναι να σκέφτεται κανείς γιατί κακά τα ψέματα όταν παύεις να σκέφτεσαι το κάνουν οι άλλοι για σένα κι εσύ απλά ακολουθείς.
Ποια είναι η γνώμη σας για την αφαίρεση από την ακροδεξιά της σημαίας της Ευρώπης από την Αψίδα του Θριάμβου;
Είναι λυπηρό, διότι θέλουμε δεν θέλουμε, ανήκουμε στην Ευρώπη. Είτε θεσμικά είτε πολιτισμικά. Η Αψίδα του Θριάμβου εκπροσωπεί όλα αυτά τα σύμβολα που έκαναν την Γαλλία σπουδαία στην ιστορία, αλλά η Γαλλία είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Άρα είναι οξύμωρο το όλο θέμα και λυπηρό. Τι θα κάναμε σήμερα αν δεν ήμασταν όλοι μαζί ενωμένοι; Σίγουρα θα μπορούσε η ανοικοδόμηση της Ευρώπης να γίνει καλύτερη, να γίνουμε όλοι καλύτεροι, σίγουρα υπάρχουν λάθη, υπάρχουν θέματα που δεν έχουν ακόμη λυθεί, αλλά εκτός Ευρώπης τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Πριν από 100 χρόνια περίπου, μετά από μια πανδημία, μετά από μια οικονομική κρίση, είχαμε όλα τα συστατικά για να πάμε σε μια σκοτεινή εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. και αν δεν επαναλαμβάνεται πάντα η ιστορία, πρέπει να παραμένουμε προσεκτικοί και ας μην έχουμε αμνησία, διότι οι χειρότερες μέρες δεν είναι ποτέ μακριά. Πιστεύω ότι μέσα από την αλληλεγγύη και τον σεβασμό των κρατών μεταξύ τους, θα μπορούμε – έστω και με μεγάλες διαφορές – να διανύσουμε ένα μεγαλύτερο ταξίδι μαζί.Τα Ευρωπαϊκά σύμβολα, που βρίσκονται στη σημαία, δεν αναιρούν την οποία εθνική κυριαρχία. Είναι αλληλένδετα συνδεδεμένα με αυτή.
“Δεκαετίες πίσω, παιδιά τότε, συναντήσαμε τον πάτερ Κοσμά, έναν κήρυκα του λόγου του Θεού που ήταν διαφορετικός. Αεικίνητος και ακούραστος δάσκαλος της Ορθής Πίστης, δίδαξε την Ορθοδοξία σε κάθε γωνιά της Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ώρες πολλές δίπλα του σε κατηχητικά σχολεία και κύκλους συζητήσεων προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε όλο το νέκταρ των λόγων του κάθε φορά που είχαμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε.”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κατσαρός
Εκπαιδευτικός
Μας έμαθε να αγαπάμε πραγματικά το Θεό και να προσπαθούμε να μοιάσουμε σε Αυτόν. Μας δίδασκε με το παράδειγμά του την αγάπη για τον πλησίον, την αξία της προσφοράς, την πραότητα τη συγχώρεση και τη μετάνοια. Όλη του η ζωή ήταν μια διδασκαλία αγάπης που ξεπερνούσε τα πεπερασμένα όρια που έθετε η ανθρώπινη λογική. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ζήτησε τη βοήθειά του και να μην βρήκε ανταπόκριση.
Είχαμε τη σπάνια τύχη να έχουμε το καλύτερο πνευματικό στήριγμα που θα μπορούσε να ονειρευτεί ένας νέος. Πέσαμε και σηκωθήκαμε πολλές φορές χάρις σε αυτόν. Μας έδινε πάντα θάρρος λέγοντάς μας ότι ο Κύριος δεν δίνει ποτέ βαρύτερο σταυρό από αυτόν που μπορεί ο καθένας μας να σηκώσει. Δεν κουραζόταν να ακούει, δεν σταματούσε να μας καθησυχάζει και να μας καθοδηγεί πάντα με χαμόγελο σε εύκολες και δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζαμε τόσο σε μικρή ηλικία όσο και αργότερα ως έφηβοι και ως οικογενειάρχες.
Μας έμαθε να αγαπάμε την πατρίδα. Δεν υπήρξε εθνική γιορτή που να μην οργανώσουμε εκδηλώσεις με την αμέριστη στήριξη και καθοδήγησή του σε όλη την έκταση της Μητρόπολής μας. Γέμιζε Ελλάδα η σκηνή όπου μικροί και μεγάλοι παρουσιάζαμε θεατρικά, ποιήματα και τραγούδια. Περήφανοι και γελαστοί γνωρίζαμε την πραγματική έννοια της ψυχαγωγίας, κι αυτός δίπλα μας έλαμπε από χαρά καμαρώνοντας τα παιδιά του!
Ο πάτερ Κοσμάς ήταν επί δεκαετίες ο Αρχηγός στην κατασκήνωση της Ρίζας που τόσο αγαπούσε. Χιλιάδες είναι αυτοί που έζησαν μαζί του αξέχαστες στιγμές ακόμη πιο κοντά στο Θεό. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις ώρες της προσευχής στο προσκυνητάρι, τις ατελείωτες ώρες διδαχής και πνευματικής αναζήτησης σε ένα ιδανικό περιβάλλον για περισυλλογή και σκέψη αλλά και τα παιχνίδια στην τραπεζαρία και τόσα άλλα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τόσα όμορφα καλοκαίρια που ρίζωσαν μέσα μας και μας έχουν αφήσει τις πιο γλυκές αναμνήσεις.
Με τόση αγάπη που έτρεφε σε αυτόν το ποίμνιό του, δεν άργησε η μέρα που έγινε Μητροπολίτης στην περιοχή που τόσο αγάπησε. Δεν γνωρίζω αν είχε προηγούμενο η τεράστια κινητοποίηση όλων των κατοίκων της περιοχής όταν ξεκινούσαν οι διαδικασίες επιλογής Μητροπολίτη. Γνωρίζω όμως ότι η εντολή που έδωσε ο λαός ήταν σαφής και δεν άφηνε περιθώρια άλλης επιλογής, όπως ομολόγησε έκπληκτος από όσα αντίκρισε και ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος στην ενθρόνιση του κυρού Κοσμά στο Μεσολόγγι. Ο λαός επέλεξε τον Δεσπότη του και το «Άξιος» ακούστηκε πολύ μακριά.
Και από τη θέση του Επισκόπου αναδείχτηκε Άξιος συνεχιστής της ιστορίας όλων των Επισκόπων που πέρασαν από τα άγια χώματα της Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Και από αυτή τη θέση, δίδαξε με την ταπεινότητά του και την αθόρυβη αλλά εντατική εργασία του. Μεγάλο το έργο που αφήνει πίσω του, τεράστια η κληρονομιά που απλόχερα μας πρόσφερε.
Παρά τις πολύ αυξημένες υποχρεώσεις του είχε πάντα χρόνο για τους νέους. Ποτέ δεν σκέφτηκε το χρόνο που θα αφιερώσει σε όσους ζητούσαν να τον δουν. Συνέχισε ως καλός σπορέας να σπέρνει και δόξα το Θεό οι σπόροι φύτρωσαν και απέδωσαν καρπούς. Είθε οι δεκάδες κληρικοί, δικά του παιδιά, να συνεχίσουν το έργο του πατώντας στα δικά του βήματα και να καθοδηγούν τα δικά μας παιδιά στους ίδιους καλούς δρόμους που βαδίσαμε κι εμείς.
Έφυγε νωρίς ενώ είχε πολλά ακόμη να δώσει!
Είναι αδύνατο για τον καθένα από εμάς να κατανοήσει τη δικαιοσύνη του Θεού και για το λόγο αυτό σήμερα θρηνούμε για την πολύ μεγάλη απώλεια του Ποιμενάρχη μας. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος που όλοι εμείς είχαμε τη εξαιρετική τύχη να τον βρούμε στη ζωή μας και για αυτό ευγνωμονούμε τον Ύψιστο. Όμως αγαλλιάζουμε σκεπτόμενοι ότι σήμερα οδεύει την οδό που επιθυμούσε όσο τίποτε άλλο σε όλη τη ζωή του που είχε ταχθεί στον Κύριο. Είναι σίγουρο ότι δίπλα Του, έχοντας αποβάλλει κάθε τι που τον συνέδεε με τα γήινα, θα ασχοληθεί όπως έκανε και επί γης με τη σωτηρία και των δικών μας ψυχών, ακόμη πιο εντατικά.
Η γη της Αιτωλοακαρνανίας που τόσο πιστά υπηρέτησε δέχτηκε το Μητροπολίτη της καρδιάς μας στις αγκαλιές της στο μοναστήρι της Μυρτιάς, κοντά στο Μέγα Δένδρο που ήταν το πατρογονικό σπίτι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Είναι αλήθεια ότι ο Ποιμενάρχης και καθοδηγητής μας τίμησε στο έπακρο το όνομά που έφερε, ταγμένος επίσης σε ιεραποστολικό του έργο.
Σεβασμιότατε,
ήμαστε μικρά παιδιά με αγνή ψυχή όταν σας πρωτοακούσαμε να μας λέτε ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων μας και πάντα ανταποκρίνεται γιατί έχει αγάπη. Η προσευχή μας σήμερα είναι μια. Να αναπαύσει την ψυχή σας όπως μας αναπαύατε κι εσείς σε κάθε μας συνάντηση. Προσευχόμαστε στο Θεό να σας χαρίσει μια θέση στην Βασιλεία Του. Σήμερα, σκύβουμε ευλαβικά και ασπαζόμαστε τη χείρα που μας έτεινες όλα αυτά τα χρόνια και μας έδειχνε το δρόμο Του. Σου ζητούμε να μας συγχωρέσεις για τις στιγμές που σε πικράναμε και σε ευγνωμονούμε για όσα έκανες για εμάς όλα αυτά τα χρόνια.
Κοσμά, του Σεβασμιοτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, ημών δε πατρός και Ποιμενάρχου, Αιωνία η μνήμη!
Στο άκουσμα της θλιβερής είδησης του καρδιολόγου, Φώτη Κασσαβέτη που στο παρελθόν είχε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Μεσολογγίου εκδόθηκε το ακόλουθο ψήφισμα από το δημοτικό συμβούλιο Μεσολογγίου.
“ΨΗΦΙΣΜΑ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
ΔΗΜΟΥ ΙΕΡΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Το Δημοτικό συμβούλιο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου μετά την είδηση του θανάτου του ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ, τ. ΠΡΟΕΔΡΟΥ του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της ΙΕΡΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ και αφού έλαβε υπόψη την προσωπικότητα του εκλιπόντος, την πλούσια δράση και προσφορά του στα κοινωνικά, πολιτιστικά και αναπτυξιακά θέματα του Δήμου μας
ΟΜΟΦΩΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ
Να εκφράσει τη βαθιά του θλίψη στην οικογένεια του εκλιπόντος .
Να επιδοθεί το παρόν ψήφισμα στους οικείους του.
Να παραστεί αντιπροσωπεία του στην Εξόδιο Ακολουθία.
Να γίνει αναφορά στην ζωή και το έργο του εκλιπόντος και απόδοση τιμής και μνήμης σε μελλοντική τακτική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
