Με συγκίνηση και ποιητική ματιά, ο Νίκος Αλιάγας περιγράφει την εμπειρία του από το τελετουργικό των πανηγυριστών και τη δύναμη της χαρμολύπης
Στο Μεσολόγγι βρέθηκε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ο διεθνούς φήμης παρουσιαστής και φωτογράφος Νίκος Αλιάγας, τιμώντας για ακόμη μία χρονιά το φημισμένο πανηγύρι του Αη Συμιού. Με τη μοναδική του ευαισθησία και το ταλέντο του στη φωτογραφία, αποτύπωσε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τις πορείες και τους χορούς των πανηγυριστών, το ζωντανό αυτό λαϊκό προσκύνημα που αποτελεί κομμάτι της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του Μεσολογγίου.
Ο ίδιος ανάρτησε στα κοινωνικά του δίκτυα ένα βίντεο με φωτογραφίες του, συνοδεύοντάς το με ένα κείμενο ποιητικής φόρτισης στα γαλλικά, στο οποίο αποδίδει τη βαθύτερη ουσία του πανηγυριού:
«Dans le souffle de l’aube, les tambours se lèvent à Missolonghi… C’est un peuple qui chante sa délivrance, ses morts et ses vivants, au seuil du monastère et de l’horizon… la χαρμολύπη — la joie-tristesse, ce frisson de la vie qui éveille et console à la fois.»
«Με την ανάσα της αυγής, τα νταούλια σηκώνονται στο Μεσολόγγι… Είναι ένας λαός που τραγουδά τη λύτρωσή του, τους νεκρούς και τους ζωντανούς του, στο κατώφλι του μοναστηριού και του ορίζοντα… η χαρμολύπη — η χαρά-λύπη, αυτό το ρίγος της ζωής που ταυτόχρονα ξυπνά και παρηγορεί.»
Με λόγια που ακουμπούν την καρδιά της τοπικής μνήμης και της συλλογικής ψυχής, ο Νίκος Αλιάγας περιγράφει τους ήχους των ζουρνάδων, τα χτυπήματα των νταουλιών, τις σκόνες των δρόμων, τα πρόσωπα των παιδιών και των γερόντων, τη χορευτική «μετάληψη» των παρεών, εκεί όπου η χαρά και η λύπη σμίγουν σε έναν αρχέγονο κύκλο: τη χαρμολύπη.
Στην ανάρτησή του στο F;acebook ο Νίκος Αλιάγας σημείωσε: “Στην ανάσα της αυγής, τα νταούλια αντηχούν στο Μεσολόγγι, τρέμοντας, σαν καλάμια που γέρνουν στην άκρη της λιμνοθάλασσας.
Οι «παρέες» προχωρούν βήμα βήμα, σαν μια αργή ανάσα, κύκλο τον κύκλο, ενωμένες σε μια αρχαία προσευχή.
Οι ζουρνάδες, με τον οξύ και παραπονιάρικο ήχο τους, ξυπνούν μνήμες, φωνές που έρχονται από τα βάθη των βάλτων και των λίθων, έναν άνεμο μνήμης που αγκαλιάζει όλες τις γενιές: τα παιδιά με τα ζωηρά μάτια, τους γέροντες με τα ροζιασμένα χέρια, τους νέους που μαθαίνουν το βήμα των παλιών, υφαίνοντας το αόρατο νήμα της παράδοσης. Εδώ δεν παραδίδουμε τα όπλα, μόνο την ψυχή, όσο κρατήσει ένας χορός.
Ένας λαός τραγουδά τη λύτρωσή του, τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Στο κατώφλι του μοναστηριού και του ορίζοντα, όλες οι ηλικίες ενώνονται.
Ο χορός γίνεται κοινωνία, μια γλυκιά και φλογερή έκσταση όπου χαρά και λύπη γίνονται ένα: η χαρμολύπη — το ρίγος της ζωής που ξυπνά και παρηγορεί μαζί.
Κάτι παγανιστικό κρύβεται στον κύκλο· ο Διόνυσος ξαγρυπνά δίπλα στην εικόνα του Χριστού.
Ο Αη Συμιός ακούει, στη σιωπή που προηγείται κάθε χτύπου του νταουλιού.
Οι Τσιγγάνοι, παιδιά της φωτιάς και της άμμου, μετράνε τον χρόνο με τα δάχτυλά τους σαν άγραφο νόμο.
Η σκόνη των δρόμων χαραγμένη στις παλάμες τους.
Εδώ χαράματα μπορεί να συντελεστεί η κάθαρση της ψυχής. Τέσσερις μέρες γιορτής, μέσα στο άρωμα ενός ονείρου όπου νερό και γη συγχέονται. Ένας αόρατος χορός υψώνεται, μυσταγωγικός και άπιαστος, και θεραπεύει τις ψυχές μας.”
Την ελληνική του καταγωγή τίμησε για άλλη μια φορά ο Νίκος Αλιάγας, το βράδυ της Παρασκευής 21 Μαρτίου, στη σκηνή του Danse avec les stars στη Γαλλία. Ο γνωστός παρουσιαστής έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση ως «μυστηριώδης χορευτής», συνοδεύοντας τη Γαλλίδα τραγουδίστρια Lénie.
Η στιγμή που έκλεψε την παράσταση ήταν όταν ο Νίκος Αλιάγας χόρεψε ζεϊμπέκικο, υπό τους ήχους του εμβληματικού τραγουδιού «Της ξενιτιάς» του Δημήτρη Μητροπάνου. Το κοινό και οι κριτές σηκώθηκαν όρθιοι και τον αποθέωσαν, συγκινημένοι από τη δύναμη και το συναίσθημα που μετέφερε ο χορός του.
Ο ίδιος, μετά την εμφάνισή του, ανέβασε το σχετικό βίντεο στον λογαριασμό του στο Instagram, γράφοντας: «Λίγο ζεϊμπέκικο για τον δρόμο».
Nikosaliagasphotos.com είναι η νέα φωτογραφική ιστοσελίδα του Νίκου Αλιάγα που από χθες είναι στον “αέρα” του διαδικτύου.
Στην ιστοσελίδα ο Νίκος Αλιάγας παρουσιάζει σε ενότητες τα φωτογραφικά του έργα, “εγκαινιάζοντας” έτσι ακόμη έναν δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό.
Άλλωστε ο ίδιος “μοιράζεται” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, X, Instagram κλπ.) με τους εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους του, σε όλη την Ευρώπη φωτογραφικά στιγμιότυπα, από τον φακό και τη ματιά του.
Στην ιστοσελίδα ο Νίκος Αλιάγας παρουσιάζει επίσης τα βιβλία που έχει γράψει, αλλά και συνεντεύξεις του σε ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες και περιοδικά της Γαλλίας αλλά και της Ελλάδας.
Το Μεσολόγγι, φυσικά και έχει την τιμητική του στην ιστοσελίδα αφού εκτός των άλλων παρουσιάζεται μια εντυπωσιακή φωτογραφία του Νίκου Αλιάγα ηλιοβασιλέματος από την Τουρλίδα.
Για την φωτογραφική του ιστοσελίδα ο Νίκος Αλιάγας έκανε την ακόλουθη ανάρτηση στο insagramm
Φωτογραφικό αφιέρωμα στις φετινές γιορτές Εξόδου του Μεσολογγίου είχε το περιοδικό “Κ” της Καθημερινής της Κυριακής του Πάσχα. Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο Νίκος Αλιάγας.
Κάθε χρόνο στον Κήπο των Ηρώων, οι σημερινοί Μεσολογγίτες ζωντανεύουν τις στιγμές της ηρωικής Εξόδου, όταν οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» απάντησαν στην πρόταση για παράδοση λέγοντας «απορούμεν πώς ετολμήσατε…».
Γυναίκες ανθοστόλιστες σαν την άνοιξη συμμετέχουν στην πομπή, το Σάββατο του Λαζάρου. (Φωτογραφίες: Νίκος Αλιάγας)
Κείμενο – Φωτογραφίες: Νίκος Αλιάγας
Η Έξοδος του Μεσολογγίου αποτελεί κορυφαία πράξη της Ελληνικής Επανάστασης και –για το ηθικό της ύψος– μία από τις κορυφαίες πράξεις της παγκόσμιας ιστορίας. Οι πολιορκημένοι, αναμετρούμενοι επί μακρόν με την πείνα και τη βροτή τους ύπαρξη, έβλεπαν μέρα τη μέρα να λιγοστεύει η δύναμη και ο χρόνος τους. Και όμως, η ψυχή τους θήτευε αδιάλειπτα στην επανάσταση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της τιμής του ανθρώπου.
Παρέα της περιοχής φωτογραφίζεται μπροστά από τα τείχη της Ιερής Πόλης.
Αυτό δηλώνεται απόλυτα στην απάντηση της Φρουράς, όταν οι πολιορκητές –λίγο πριν από την Έξοδο– τους ζήτησαν να παραδοθούν, κι εκείνοι απάντησαν δίχως δεύτερη σκέψη: «Προς τους Υψηλούς Βεζιράδες… Ελάβαμεν το γράμμα σας σήμερον. Ημείς, αγάδες, κουβέντα δεν εζητήσαμεν να κάμωμεν. Εσείς επέμψατε πρώτον και την εζητήσατε. Βλέπομεν εις το γράμμα σας να ζητήτε άρματα και απορούμεν πώς ετολμήσατε να ζητήσετε οκτώ χιλιάδες άρματα οποία αχνίζουν από το αίμα σας, και να σας τα δώσωμεν με τα χέρια μας. Τώρα βλέπομεν ότι εκείνο όπου θέλομεν ημείς – και θα γίνη εκείνο όπου ο Θεός αποφάσισεν. Εν Μεσολογγίω, την 22 Μαρτίου 1826».
Οι άνθρωποι που παρελαύνουν δεν μεταμφιέζονται, ενσαρκώνουν…
Οι Μεσολογγίτες του 1826 θα μπορούσαν να είχαν παραδοθεί για να σωθούν. Τι θα άλλαζε μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς; (Θα έλεγε ένας κάποιος κήρυκας της realpolitik.) Ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα κέρδιζαν λίγους μήνες, με διαβουλεύσεις και μικροσυμφωνίες, θα έσκυβαν το κεφάλι για λίγο ακόμα και θα περίμεναν να περάσει η μπόρα. Αλλά δεν το έπραξαν, ακολούθησαν το άπιαστο. Δεν αρκέστηκαν στο μετερίζι της λογικής, επέλεξαν το αβέβαιο και μοναχικό μονοπάτι της θυσίας, ενός μακρινού ιδεώδους μεγαλύτερου από αυτούς.
Παραδόξως, η «Ελευθερία» ήταν μια ιδέα που δεν είχαν βιώσει ποτέ από τη γέννησή τους –ούτε αυτοί ούτε οι παππούδες τους, και αυτό για αιώνες–, τη γνώριζαν στην πράξη «από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Αποδέχτηκαν εντούτοις την υπαρξιακή τους μοναξιά απέναντι στο κατεστημένο της εποχής και δεν έκαναν πίσω. Ήλπιζαν μυστικά ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα έφταναν ενισχύσεις. Αλλά κανείς δεν ήρθε για να τους σώσει. Κανείς, ποτέ. Οι Μεσολογγίτες έμειναν μόνοι τους και κουβάλησαν σαν τον Σίσυφο το βαρύ φορτίο της μοίρας τους, παρέα με την πείνα, την ταπείνωση και τον θάνατο, που είχε στήσει καρτέρι από την πρώτη στιγμή «της ανταρσίας τους». Δεν ζήτησαν εγγυήσεις από το μέλλον όταν επαναστάτησαν, όρμησαν με την ψυχή τους, συμφιλιώθηκαν με την ακαταμάχητη δύναμη της στιγμής και την ανάγκη να πιστέψουν σε ένα καλύτερο αύριο. Όλα ή τίποτα, κι όπου βγει. Δεν ήταν τόσο διαφορετικοί από εμάς, είχαν οικογένειες, παιδιά, γυναίκες – και όμως δεν κιότεψαν.
Παρέα αρματολών από τη Σταμνά, το χωριό απ’ όπου κάποτε ξεκινούσε, με μια βαλίτσα στο χέρι, ο πατέρας του Νίκου Αλιάγα για τη Γαλλία.
Οι Μεσολογγίτες έμειναν μόνοι τους και κουβάλησαν σαν τον Σίσυφο το βαρύ φορτίο της μοίρας τους, παρέα με την πείνα, την ταπείνωση και τον θάνατο, που είχε στήσει καρτέρι από την πρώτη στιγμή «της ανταρσίας τους».
Μπάντες μαζεύονται μπροστά στο παλαιό δημαρχείο, για να διασχίσουν τους δρόμους της πόλης με τελικό προορισμό τον Κήπο των Ηρώων.
Ξέρουμε να ζούμε;
Σήμερα τους αποκαλούμε –δικαίως– ήρωες, ωστόσο είμαι πεπεισμένος ότι κανένας Μεσολογγίτης δεν έπεσε γνωρίζοντας ότι οι μεταγενέστεροι θα τους δόξαζαν. Έπεσαν πικραμένοι και μόνοι, με παρηγοριά την πίστη τους και τη βαθιά πεποίθηση ότι έπρατταν το σωστό. Ακούω μια φωνή μέσα στο πλήθος να λέει: «Εμείς ξέρουμε και πεθαίνουμε για την Ελευθερία». Μα κάτι ψιθυρίζει μέσα μου: «Ξέρουμε στ’ αλήθεια να ζούμε και να τιμούμε κάθε στιγμή της Ελευθερίας που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας;».
Η νέα γενιά δίνει το «παρών» στις εκδηλώσεις, όπου συμμετείχαν συνολικά 200 σύλλογοι και τμήματα από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τι θα μας έλεγαν σήμερα, άραγε, οι τότε Μεσολογγίτες; Δύσκολο να απαντήσει κανείς χωρίς να πέσει σε αναχρονιστικές παγίδες. Εμείς τι θα μπορούσαμε να τους πούμε; Ότι είμαστε ενωμένοι και ότι δεν επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος; Ότι θα κάναμε κι εμείς το ίδιο εάν ήμασταν στη θέση τους;
Ο ηρωισμός των προηγούμενων είναι βαριά κληρονομιά, και δεν είναι ο χρόνος που μας κάνει de facto αντάξιους συνεχιστές ενός αγώνα. «Θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία», γράφει ο Ανδρέας Κάλβος. «Η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι», απαντά ο Αλμπέρ Καμί. Χωρίς επίγνωση και ενσυναίσθηση της Ιστορίας μας, δύσκολο να ταυτιστεί κανείς με το άυλο της παρακαταθήκης.
Βέρος Μεσολογγίτης περνά με το ποδήλατο μπροστά από την παρέα των «Λιαραίων».
Η αναπαράσταση που δραματοποιείται κάθε χρόνο στον Κήπο των Ηρώων είναι ένα βαρύ μνημόσυνο στο οποίο συμμετέχουν χιλιάδες άτομα από όλη την Ελλάδα. Στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, η Εβδομάδα των Παθών ξεκινάει κατά κάποιον τρόπο το Σάββατο του Λάζαρου. Χιλιάδες άνθρωποι έρχονται να προσκυνήσουν με σεβασμό και ευλάβεια τα ματωμένα χώματα στο «αλωνάκι», όπως το λέει ο Σολωμός, της καρδιάς μας.
Το προσκύνημα γίνεται σύνδεση και η σύνδεση μετατρέπεται σε πυξίδα ζωής για όσους το ζουν. Δεν είναι ούτε φολκλόρ ούτε τουριστική ατραξιόν. Οι άνθρωποι που παρελαύνουν δεν μεταμφιέζονται, ενσαρκώνουν.
Η σκιά των πεσόντων μετουσιώνεται σε φως. Η Έξοδος των Μεσολογγιτών αποκαλύπτει την ουσία της ύπαρξής μας, το μεγαλείο για το οποίο μιλάει ο Κωστής Παλαμάς, αυτό που «δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Εκεί σμίγουν όλες οι γενιές, όλες οι κοινωνικές τάξεις, εκεί δεν υπάρχουν πλέον ανταγωνισμοί, κίβδηλες ρητορικές, στείρες αντιπαραθέσεις και τα εφήμερα σημάδια των καιρών.
Επιμνημόσυνη δέηση στον Κήπο των Ηρώων, μετά τη λιτανευτική πομπή του Σαββάτου του Λαζάρου. Δεσπόζει η εικόνα της Εξόδου.
Το Μεσολόγγι θυμίζει το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξης, την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τον θάνατο. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό το «όχι» των μελλοθάνατων στο μέχρι τότε κατεστημένο συγκλονίζει ακόμα, δεν είναι πάρα μόνο ένα μεγάλο «ναι» στη ζωή.
Έχουν περάσει 198 χρόνια από τότε… Και η θυσία των Μεσολογγιτών συνεχίζει να προκαλεί ρίγος και εξακολουθεί επίσης να προσκαλεί σε κοινωνία και μύηση.
Για ακόμη μια χρονιά ο Νίκος Αλιάγας παρακολούθησε τις εορταστικές εκδηλώσεις στο Μεσολόγγι, για την επέτειο της ηρωικής Εξόδου και με το φωτογραφικό του “φακό” αποτύπωσε τους “πρωταγωνιστές” του.
“Πρωταγωνιστές” που δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους κάθε ηλικίας που συμμετείχαν στη μεγαλειώδη πομπή της Εικόνας της Εξόδου.
Ο ίδιος σε ανάρτησή του σημείωσε: “Μεσολόγγι Αθάνατο!”
Η Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, η πόλη της Ελευθερίας, συνάντησε το Παρίσι, την πόλη του φωτός χθες Πέμπτη, 25 Απριλίου 2024, την ημέρα που η Ολυμπιακή Φλόγα διάβηκε την πόλη συνεχίζοντας το μακρύ της ταξίδι μέχρι τη Γαλλία και του Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το Μουσείο Οικίας της Οικογένειας Τρικούπη φωτίστηκε αποβραδίς γαλάζιο, λευκό και κόκκινο, στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, ενώ από ηχεία τοποθετημένα περιμετρικά της αυλής, ακούγονταν η φωνή του διεθνούς φήμης παρουσιαστή και δημοσιογράφου Νίκου Αλιάγα να απαγγέλει σε ελληνικά και γαλλικά τον Ολυμπιακό Ύμνο, σε στίχους του Κωστή Παλαμά, μεταφέροντας έτσι ένα οικουμενικό μήνυμα ειρήνης και αδελφοσύνης.
Ο Δήμος Ιερής Πόλης Μεσολογγίου ευχαριστεί τον κ. Νίκο Αλιάγα που «έντυσε» με την φωνή του το πρωτότυπο αυτό καλλιτεχνικό installation.
Στις όχθες του Μεγάλου Καναλιού στη Βενετία, το Palazzo Vendramin Grimani είναι το πρόσφατα ανακαινισμένο σκηνικό του Fondazione dell’ Albero d’Oro, το οποίο καλωσορίζει καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και εμπνέονται από τη Βενετία.
Από τις 4 Φεβρουαρίου είναι οι φωτογραφίες του Νίκου Αλιάγα που κοσμούν τους τοίχους του Παλατιού.
“Η ψυχή της Βενετίας είναι εκείνοι που ζουν στη Βενετία, αυτοί που δεν αναζητούν ούτε τη φήμη ούτε να φωτογραφηθούν από τους τουρίστες: ο τεχνίτης, ο κουρέας, ο μπακάλης, ο ξυλουργός, ο τεχνίτης, ο τεχνίτης, ο μάστορας, ο ξυλουργός.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που με υιοθέτησαν, σε ένα είδος ενίοτε σιωπηλού φωτογραφικού διαλόγου.
Είναι μια πόλη που επίσης σε παρακολουθεί και σε αφήνει να χαθείς…”
Νίκος Αλιάγας
Δημοσιογράφος, παρουσιαστής, φωτογράφος
Ο Νίκος Αλιάγας έχει επισκεφθεί πολλές φορές τη Βενετία για να “βυθιστεί” στην περιοχή San Polo και να συναναστραφεί με τον τοπικό πληθυσμό, συχνά αόρατο στους τουρίστες.
Ο φακός του Νίκου Αλιάγα απαθανάτισε την καθημερινότητα του campo San Polo, της συνοικίας που το περιβάλλει, αφήνοντας τις εικόνες να αφηγηθούν τις ιστορίες, όσων ζουν και ζωντανεύουν αυτά τα μέρη.
Οι εικόνες του Νίκου Αλιάγα είναι ασπρόμαυρες: ο καλλιτέχνης εξερευνά τις αντιθέσεις, τον οπίσθιο φωτισμό, τις κινήσεις σε καρέ όπου η γραμμή και η καμπύλη ενώνονται, είτε σε ένα πρόσωπο είτε σε μια γωνία του δρόμου.
Κάποιοι κάτοικοι της συνοικίας (Sestiere) τους οποίους φωτογράφισε ήταν παρόντες στα εγκαίνια, για να δουν το “καδράρισμα” και τον φωτισμό τους…
Μια αντιστροφή ρόλων για τον σταρ τηλεοπτικό παρουσιαστή που του αρέσει να βρίσκεται πίσω από το κάδρο, ενώ η κύρια δουλειά του τα τελευταία 30 χρόνια ήταν περισσότερο μπροστά στο κάδρο. Αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ «να παρατηρήσει τον κόσμο από την αρχή (του)».
“Είμαι μάρτυρας, όπως θα έλεγε η Sabine Weiss, μια τεράστια φωτογράφος.
Είναι μια σεμνή μαρτυρία ενός γιου ενός Έλληνα μετανάστη που γεννήθηκε στη Γαλλία, ερωτευμένος με την Ευρώπη και που προσπαθεί να χτίσει γέφυρες για να πει μικρές ιστορίες.“
Νίκος Αλιάγας
Δημοσιογράφος, παρουσιαστής, φωτογράφος
Προσθέτει ότι «αν μια μέρα το θυμηθεί κάποιος, ένας άνθρωπος, α!, λέει: «Λοιπόν, ήταν ο παππούς μου και κοίτα πώς ήταν ντυμένος το 2022»… Αυτό θα σημαίνει ότι πέτυχα κάτι...».
Οι 150 φωτογραφίες της έκθεσης «Venetian Looks» πρόκειται να ανακαλυφθούν στο Palais Vendramin Grimani στη Βενετία έως τις 2 Απριλίου 2023.
Βιογραφικό Νίκος Αλιάγας
Ο Νίκος Αλιάγας είναι και φωτογράφος. Η δουλειά του εκτίθεται μέσω του «The Test of Time» στη Γαλλία (La Grande Arche, la Conciergerie, DIDAM in Bayonne, Christie’s κ.λπ.) και στο εξωτερικό (Βέλγιο, Ελβετία, Ελλάδα κ.λπ.).
Ο φωτογράφος με καλοπροαίρετο βλέμμα, ο Νίκος Αλιάγας αποκαλύπτει ένα όραμα του κόσμου γεμάτο ανθρωπιά, μέσα από χέρια, πρόσωπα όπου πέρασαν τα χρόνια και έσκαψαν τα αυλάκια μιας ζωής, στιγμές ζωής ή ακόμα και τοπία, είτε επιλέξει να εξαχνωθεί από την αντίθεση του μαύρου και του λευκού.
Με ενσυναίσθηση με τα θέματα που φωτογραφίζει, κοντά στις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του Salgado, της Koudelka ή του Artikos, ο Νίκος Αλιάγας προσπαθεί να αποτυπώσει την ουσία του κάθε ανθρώπου, το μυστήριο της ύπαρξής του. Η δουλειά του δημοσιεύτηκε το 2018 στο όμορφο βιβλίο «The test of time» από τις εκδόσεις La Martinière.
Η φωτογραφική δουλειά του Νίκου Αλιάγα κατέχει σημαντική θέση στην καριέρα του εδώ και αρκετά χρόνια και πραγματοποιεί αρκετές εκθέσεις στη Γαλλία και στο εξωτερικό κάθε χρόνο.
Ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που αναδεικνύονται μέσα από θανάσιμα τραγικές καταστάσεις, όπως η πυρκαγιά στη Notre Dame που έγινε και σειρά στο Netflix. Αυτή τη φορά προβάλλονται μέσα από τον φακό του συμπατριώτη μας Νίκου Αλιάγα που τους απαθανάτισε για το θρυλικό ημερολόγιο των Παριζιάνων πυροσβεστών για το 2023.
Ο Νίκος Αλιάγας από τον καιρό που τον επισκεπτόμουν στο Μεσολόγγι (μια δεκαετία πριν), είχε ξεκινήσει να έχει πάθος για τη φωτογραφία, προτρέποντας τον ήδη φωτογράφο συντοπίτη και φίλο του, Βασίλη Αρτικό να του μάθει τα μυστικά της δουλειάς. Από τότε μέχρι σήμερα ο φωτογράφος Νίκος Αλιάγας έχει κάνει μεγάλες εκθέσεις, έχει δημοσιεύσει βιβλία, μέχρι που πρόσφατα διάβασα στα σχόλια των αναρτήσεών του στο Instagram ότι τον χαρακτηρίζουν νέο Henri Cartier Bresson.
Αυτό που ενώνει τον συμπατριώτη μας με τον μεγάλο Γάλλο φωτογράφο του 20ού αιώνα είναι ένα: ο ουμανισμός. Η αποτύπωση της ψυχής στο βλέμμα. Αυτό φαίνεται κι από τη δήλωση που έκανε ο ίδιος για το ημερολόγιο των πυροσβεστών του Παρισιού για το 2023:
“Βλέπω τα βλέμματα των παιδιών σε σώματα ενηλίκων, άνδρες και γυναίκες με στολή στην κεντρική αυλή, πληρώματα που σπεύδουν μέσα στο κάδρο σιωπηλά. Ακούω το βουητό της πόλης πάνω από τα τείχη, ακούω επίσης φωνές που υψώνονται την ώρα της προπόνησης, ένας εκτυφλωτικός ήλιος διαπερνά την τρίχρωμη (σ.σ. γαλλική) σημαία, υπάρχει σαν μυρωδιά καλοκαιριού στον αέρα, αλλά για τους πυροσβέστες του πυροσβεστικού σταθμού Ρουσσώ δεν υπάρχει χρόνος για ανάπαυλα…”
Είναι αλήθεια ότι οι πυροσβέστες του Παρισιού αποτελούν εκτός από σώμα “στρατιωτών της φωτιάς” και μια υπερηφάνεια της πόλης. Τελείως πρακτικά θα αναφέρω ότι είναι οι πρώτοι που φτάνουν ό,τι κι αν συμβεί.
Και ας μην είναι φωτιά, αλλά μια ηλικιωμένη κυρία που έσπασε το πόδι της. Θα έλεγα, οι μόνοι που έτρεχαν όλοι μαζί κάθε πρωί στο άλσος Buttes Chaumont, είναι το αίμα που κυλάει ακόμα στις φλέβες της ανθρωπιάς αυτής της ευρωπαϊκής μητρόπολης.
Αλλά ας το θέσουμε με λόγια του Αλιάγα που τους φωτογράφισε: “Ανακαλύπτω μια οικογένεια όπου κάθε μέλος κρατάει την τάξη του, τη θέση του, την υπερηφάνεια του. Σε αυτόν τον μικρόκοσμο όπου κάθε δευτερόλεπτο μετράει, ανακαλύπτω επίσης την οργάνωση μιας στενά δεμένης και αφοσιωμένης ομάδας και αυτό που παρατηρώ αμέσως, πέρα από την υλικοτεχνική υποδομή και το πεδίο δράσης τους, είναι η απόλυτη ανθρώπινη δέσμευσή τους.
Το να είσαι πυροσβέστης δεν σημαίνει μόνο να κατακτάς το άγνωστο και τον κίνδυνο με τη δύναμη της εμπειρίας, αλλά και να είσαι έτοιμος να δώσεις τη ζωή σου για να σώσεις τη ζωή κάποιου άλλου.
Και το βλέπω στα μάτια τους, στα νιάτα τους και στον ενθουσιασμό τους.
Λέγεται συχνά ότι το να γίνεις πυροσβέστης είναι μια κλίση, στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό…
Το να είσαι πυροσβέστης είναι μια μαθητεία που γίνεται ιεροσύνη, ένα δώρο χωρίς ημίμετρα, όπου κάθε μέρα είναι ένας νέος κίνδυνος. Στον φακό μου είδα το αίσθημα ευθύνης και την απαιτητική ζωή.
Τους σεβόμουν ήδη πριν τους γνωρίσω, σήμερα τους ‘θαυμάζω‘”.
To ημερολόγιο μπορείτε να το βρείτε στο ηλεκτρονικό κατάστημα calendrierofficieldespompiersdeparis.fr,που δημιουργήθηκε για την περίσταση , στην τιμή των 24,99€ (με μεταφορικά). Ολα τα κέρδη από τις πωλήσεις του θα διατεθούν στα κοινωνικά έργα των πυροσβεστών του Παρισιού.
Ο δημοφιλής παρουσιαστής και φωτογράφος περιηγήθηκε στις εκθέσεις στην κεντρική πλατεία και την παλιά Λαχαναγορά
Ο Νίκος Αλιάγας επισκέφθηκε τόσο την Κεντρική Πλατεία της πόλης, όπου εκτίθενται ορισμένα από τα έργα του καθώς και τον εκθεσιακό χώρο της Παλιάς Λαχαναγοράς.
Στην κεντρική πλατεία τον υποδέχθηκε η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Αγρινίου Μαρία Παπαγεωργίου με την οποία και συζήτησε για τη διοργάνωση και όχι μόνο.
Φωτογραφήθηκε μπροστά στα έργα του και συζήτησε με τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στο σημείο.
Βεβαίως, δεν αμέλησε να αποθανατίσει και μερικά «κλικ» από το κέντρο του Αγρινίου με τον φωτογραφικό του φακό, τον οποίο δεν αποχωρίστηκε ούτε κατά την παρουσία του στην πόλη μας.
Ακολούθως ο Νίκος Αλιάγας μετέβη στην Παλιά Λαχαναγορά. Εκεί ο υπεύθυνος του Photopolis Agrinio Photo Festival, Πάνος Καλτσάς τον ξενάγησε στους χώρους της έκθεσης.
Και εκεί βρέθηκε πλήθος κόσμου με τους οποίους και συζήτησε εγκάρδια, με κύριο άξονα των συζητήσεων την τέχνη της φωτογραφίας. Προσιτός και άνετος, «κέρδισε» τους παρευρισκόμενους με την απλότητά του.
Ο αγαπημένος φωτογράφος, παρουσιαστής και δημοσιογράφος δεν αμέλησε να συγχαρεί τους διοργανωτές του Photopolis για την προσπάθειά τους.
Μάλιστα, μιλώντας στους παρευρισκόμενους έκανε και μία σύντομη αναφορά στις παιδικές του αναμνήσεις από την περιοχή καθώς και για την αγάπη του για την φωτογραφία.
Η ανάρτηση του δημάρχου Αγρινίου Γιώργου Παπαναστασίου
“Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ευχαρίστησε τον κ. Αλιάγα, ο οποίος κατάγεται από την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, για την ευγενική συνεισφορά του στο Podcast, καθώς και για τον μοναδικό και γλαφυρό τρόπο με τον οποίο απέδωσε τα ιστορικά κείμενα.” υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση τύπου του ΓΕΕΘΑ για την συνάντηση.
