Στη μνήμη του και αντί στεφάνου ο ιατρός – καθηγητής Πανεπιστημίου κ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΘ. ΚΟΡΔΟΣΗΣ κατέθεσε χρήματα στο Κέντρο Λόγου & Τέχνης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» για την ενίσχυση των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του Ιστορικού Μουσείου και του νεοσύστατου Μουσείου Άλατος.
Στον εξαιρετικά ευαισθητοποιημένο με την Ιστορία, τα Γράμματα και τις Τέχνες δωρητή εκφράζονται θερμότατες ευχαριστίες γιατί τιμώντας με την ευγενική του χειρονομία τη μνήμη του εκλιπόντος υποστηρίζει παράλληλα και την αδιάκοπη πολυετή καθημερινή λειτουργία της «Διεξόδου» στην «οικογένεια» της οποίας ο Βασίλης Πάικος είχε δεσπόζουσα θέση.
Έφυγε απ’ τη ζωή ο Γιώργος Κολέτσης στις 8 Δεκέμβρη 2020 χτυπημένος από τον Covid 19, αφήνοντας παρακαταθήκες για τη ζωή, την αριστερά, τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1950 στο Λουτρό Αμφιλοχίας. Σπούδασε Αρχιτεκτονική και εργάστηκε ως Αρχιτέκτονας στην Αμφιλοχία.
Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ της οποίας ήταν μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Αιτωλοακακρνανίας.
Ήταν παντρεμένος με τη μαθηματικό Βαγιούλα Τσίγκα και απέκτησαν δυο κόρες, τη Στάσα(Ευσταθία) και την Κατερίνα.
“Στην οικογένειά του καθώς και στ’ αδέρφια του ευχόμαστε δύναμη ν’ αντέξουν την οδυνηρή απώλεια του σ. Γιώργου.
Θερμά συλλυπητήρια!” αναφέρεται σε συλλυπητήριο μήνυμα από τη “ΛΑΪΚΉ ΕΝΌΤΗΤΑ” Αιτωλοακαρνανίας.
Γ. Κατσούλας: “Οι αγώνες του Γιώργου Κολέτση πηγή έμπνευσης”
Για το θάνατο του Γιώργου Κολέτση ο δήμαρχος Αμφιλοχίας, Γιώργος Κατσούλας σε συλλυπητήρια δήλωσή του σημείωσε:
Ένας από τους πιο ενεργούς στα κοινά συμπολίτες μας , ο αρχιτέκτονας Γιώργος Κολέτσης, «έφυγε» χθες από κοντά μας, χτυπημένος από τον κορονοϊό.
Πέρα από συνάδελφος, υπήρξε και καλός φίλος. Συχνά ανταλλάσαμε απόψεις για την πολιτική και την τοπική αυτοδιοίκηση. Πάντα μιλούσε για τα κοινά με ενθουσιασμό.
Φίλε Γιώργο, δυστυχώς η συγκυρία δεν μου επιτρέπει να σε συνοδεύσω στην τελευταία σου κατοικία και να σε αποχαιρετίσω.
Όμως οι αγώνες που έδωσες όλη σου τη ζωή, θα αποτελούν έμπνευση για εμένα και για όσους είχαν την τιμή να σε γνωρίσουν.
Εύχομαι θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.”
Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων βρίσκεται ήδη το νέο βιβλίο της Μεσολογγίτισσας συγγραφέως Γιώτας Γουβέλη, με τίτλο «Για ένα τανγκό στη Σμύρνη» από τις εκδόσεις ¨Διόπτρα¨ το οποίο διαδραματίζεται την περίοδο 1917 με 1922, στο χωριό Λόγγος (Καλύβια), στο Μεσολόγγι και την Αθήνα, ενώ στην εξέλιξη της μυθοπλασίας, οι ήρωές του θα φθάσουν, σε ταραγμένους καιρούς, μέχρι την Μικρά Ασία.
Διαβάστε τη ενδιαφέρουσα συνέντευξη της συγγραφέως, στον Γιώργο Πανταζόπουλο:
Κυρία Γουβέλη στο νέο σας βιβλίο, αρχικά η ιστορία σε ό,τι αφορά τα πρώτα γεγονότα, διαδραματίζεται στον Λόγγο, ένα μικρό χωριό κοντά στο Αγρίνιο. Θα υποστηρίζαμε ίσως ότι εμμέσως αναφέρεστε στα Καλύβια; Πως επιλέξατε αυτή την περιοχή, για να ξετυλίξετε το ¨κουβάρι¨ της μυθοπλασίας;
Ακριβώς, στα Καλύβια αναφέρομαι. Για τις ανάγκες της πλοκής, χρειαζόμουν ένα χωριό κοντά στη γενέτειρά μου, το Μεσολόγγι. Εκεί θα κατέφευγε η ηρωίδα μου, η Λευκιώ, μετά τους πρώτους διωγμούς στη Μικρασία, το 1914. Καταλαβαίνετε πως έπρεπε να έχω ασφαλείς πληροφορίες για τον τόπο, τους ανθρώπους του και τις συνθήκες ζωής της εποχής εκείνης. Όλα αυτά, καθώς και πλούσια λαογραφικά στοιχεία τα βρήκα στην ιστοσελίδα των Καλυβίων. Πρέπει να πω ότι είναι αξιοθαύμαστη η επιμέλεια αυτής της ιστοσελίδας και θέλω να δώσω συγχαρητήρια καθώς και τις ευχαριστίες μου στους συντελεστές της.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, καταγράφεται πολλά γεωγραφικά, ανθρωπολογικά και ιστορικά στοιχεία για τον τόπο αυτό. Επίσης χρησιμοποιείτε όμορφες περιγραφικές σκηνές και από την γενέτειρά σας, το Μεσολόγγι. Κάνετε συχνά αντίστοιχες αναφορές για τον γενέθλιο τόπο, στα βιβλία σας;
Για κάθε βιβλίο εποχής είναι μεγάλη παγίδα όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέρετε. Προσωπικά, θέλω να είμαι απολύτως βέβαιη για το τι γράφω και αυτό απαιτεί πολύ ψάξιμο. Αλλά αυτή είναι η γοητεία της συγγραφής, να προσφέρει τόσο στον συγγραφέα όσο και στον αναγνώστη ένα νοσταλγικό ταξίδι στον τόπο και τον χρόνο. Με άλλα λόγια, να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής ώστε να μπορεί κανείς να τη ζήσει πραγματικά ανάμεσα στις σελίδες του μυθιστορήματος. Για το Μεσολόγγι έχω προσωπικά βιώματα και ακούσματα μιας και είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, όσο για τα Καλύβια (τον μυθιστορηματικό «Λόγγο» του βιβλίου), το υλικό της ιστοσελίδας σας και κάποια άλλα στοιχεία που συμπλήρωσαν την εικόνα ήταν αρκετά για να ζωντανέψουν την περιοχή αυτή στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Λευκιώ, προσφυγοπούλα από την Σμύρνη που έφτασε μαζί με την οικογένειά της, στο χωριό Λόγγος. Η δυνατή και άσβηστη αγάπη που θα νοιώσει για τον Αναστάση, γιο του άρχοντα του χωριού, θα τους φέρει αναπόφευκτα πολλά εμπόδια… Θα καταφέρουν να είναι μαζί ή το τέλος θα είναι άδοξο;
Η αγάπη είναι θεϊκό δώρο, αξίζει να τη ζήσει κανείς όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα. Επίσης, είναι διαχρονικά το αγαπημένο θέμα της λογοτεχνίας, εφόσον αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ύπαρξης. Το τέλος δεν θα σας το αποκαλύψω, αλλά θα πω ότι στην πραγματικότητα δεν το επέλεξα εγώ αλλά οι ήρωες με τις επιλογές τους, η Ιστορία με την καταλυτική της δύναμη και η μοίρα με τα τερτίπια της.
Στη συνέχεια η πλοκή του μυθιστορήματος θα λέγαμε ότι καταγράφει μια αντίστροφη πορεία ¨απόδρασης¨ δηλ. η Λευκιώ από το χωριό καταφεύγει στο Μεσολόγγι, κατόπιν στην Αθήνα και τελικά στα μικρασιατικά παράλια και τη Σμύρνη. Πρόκειται άραγε για ένα ταξίδι τυχαίο ή η μοίρα καθόρισε την εξέλιξη αυτή;
Το Μεσολόγγι εκείνη την εποχή (και όχι μόνο) ήταν μια πόλη με μεγάλη βαρύτητα τόσο για την ιστορία του όσο και για τη γεωγραφική του θέση, ως λιμάνι που ένωνε την Πελοπόννησο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το πέρασμα της Λευκιώς από εκεί, από την πλούσια αγορά του, το εμβληματικό Ξενοκράτειο διδασκαλείο του, τη ρομαντική του λιμνοθάλασσα, μυρώνει τις αισθήσεις με το άρωμα μιας άλλης εποχής γεμάτης δράμα και μεγαλείο. Εκεί, θα ζήσει η Λευκιώ τον έρωτα με τον αγαπημένο της, σε εκείνο το περιβάλλον που εμπνέει έρωτες και πάθη. Οι επιλογές της αλλά και οι τραγικές συγκυρίες την οδηγούν μέσα από ένα πλήθος εμπειριών στην Αθήνα και τελικά στη Σμύρνη. Ήταν ένα ταξίδι που το όρισε η μοίρα μέσα από τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις εκείνης της περιόδου.
Σημαντικό στοιχείο του βιβλίου σας είναι ο συνδυασμός της μυθοπλασίας με τις έντονες κοινωνικό-πολιτικές αναταραχές, που συνέθεσαν τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας: Ελληνική επαρχία, μεγαλοαστική Αθήνα, δημοτικιστές, καθαρευουσιάνοι, βενιζελικοί, βασιλικοί, σοσιαλιστές, Μικρασιατική εκστρατεία, οι κομβικοί σταθμοί… Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο;
Εδώ θέλω να σας εξομολογηθώ το πρωταρχικό μου κίνητρο για να γράψω αυτό το μυθιστόρημα. Ήθελα να καταλάβω επιτέλους γιατί φτάσαμε σαν έθνος ως εκεί, στην τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής, την οποία κάποιοι ιστορικοί θεωρούν μεγαλύτερη και από την τραγωδία της Άλωσης. Με την Άλωση, παρέμεινε άσβεστη η ελπίδα για αγώνα και απελευθέρωση ενώ με την μικρασιατική καταστροφή έσβησε δια παντός ένας ελληνισμός χιλιετηρίδων στα μικρασιατικά παράλια. Πώς φτάσαμε ως εκεί, τι έφταιξε; Μέσα από το μυθιστορηματικό βίωμα των ηρώων μου, εγώ έβγαλα τα συμπεράσματά μου. Ελπίζω να βοηθήσω και τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του.
Νομίζω έχετε κάποια έμμεση σχέση με το κεφάλαιο Μικρασιατική Εκστρατεία. Πιστεύετε ότι η καταστροφή που ακολούθησε και ο ξεριζωμός του Ελληνισμού, έχουν ξεχαστεί ή παραμένουν επίκαιρα;
Όλοι έχουμε κάποια σχέση με τη Μικρασία είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Εγώ το ανακάλυψα διαβάζοντας τα ιστορικά ντοκουμέντα. Κάποιος μακρινός πρόγονος, ο Κωνσταντίνος Γουβέλης, ήταν τότε αρχηγός της Επιτελικής Υπηρεσίας Στρατού και πράγματι έπαιξε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα. Ο πατέρας μου μας έλεγε, του αδελφού μου κι εμένα, την ιστορία του όταν ήμασταν μικρά, αλλά εμείς τότε δεν ενδιαφερόμασταν καθόλου να την ακούσουμε. Να, όμως, που ήρθε ο καιρός να την ανασύρουμε από τα ντουλάπια της Ιστορίας και να τη μελετήσουμε ξανά. Κάνοντας προβολή αυτού του μεμονωμένου περιστατικού στη συλλογική συνείδηση, προφανώς και δεν θα ξεχαστεί ποτέ εκείνη η τραγωδία. Άλλωστε, το αποδεικνύει και η πλούσια κάθε χρόνο βιβλιογραφία γύρω από τη Σμύρνη και τη Μικρασία εκείνου του καιρού.
Θεωρείστε πολυγραφότατη συγγραφέας αφού μέχρι τώρα έχετε εκδώσει 10 τίτλους βιβλίων, άκρως επιτυχημένα και αγαπημένα από το αναγνωστικό κοινό. Τι καινούργιο ετοιμάζετε;
Αυτή την περίοδο με έχει συνεπάρει η πραγματική ιστορία μιας γυναίκας σε μια κρυφή έως τώρα πτυχή της νεότερης ιστορίας. Συλλέγω το υλικό και συγχρόνως αναπλάθω τη ζωή της μέσα στις σελίδες του νέου μου βιβλίου. Τον ερχόμενο Μάιο θα τα πούμε πιο αναλυτικά.
Είναι στα σχέδιά σας η παρουσίαση του βιβλίου στο κοινό του Μεσολογγίου και του Αγρινίου;
Μακάρι να απαλλαγούμε γρήγορα από τη μάστιγα της πανδημίας και να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τους ανθρώπους μας, τις επαφές μας. Πώς και τι περιμένω να ξεκινήσουν πάλι οι παρουσιάσεις και φυσικά το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο είναι πρώτα στη λίστα τόσο για συναισθηματικούς λόγους αλλά και γιατί είναι ο τόπος δράσης των ηρώων του μυθιστορήματός μου.
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Για όσους δεν γνωρίζουν τη Γιώτα Γουβέλη
Η Γιώτα Γουβέλη γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, ενώ η καταγωγή της είναι από το Προυσό Ευρυτανίας και την Μακρυνεία Αιτωλοακαρνανίας.
Οι πρόγονοι της βρίσκονται στην περιοχή από πολλές γενιές, υπήρξαν οπλαρχηγοί της επανάστασης του 1821 και μετείχαν στην Φιλική Εταιρεία. Μεταξύ άλλων, ο Μανώλης Γουβέλης ήταν λόγιος, ποιητής, τύπος της παλιάς Αθήνας και η Θεοδώρα Γουβέλη γυναίκα μαθηματικός των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο πατέρας της μετοίκησε στο Μεσολόγγι σε νεαρή ηλικία και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Αδελφός της ο Ηλίας, γυμνασιάρχης. Είναι απόφοιτη της Παλαμαϊκής Σχολής του Μεσολογγίου.
Απέκτησε το πτυχίο των Μαθηματικών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το ΜΒΑ στο ALBA. Έκανε επίσης σπουδές πληροφορικής στην Μαθηματική
Από το 2010 ασχολείται με την συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Από τις Εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η Μουσική του Κόσμου (2010), Το Σκίτσο (2011), Το Κεντρί της Πεταλούδας (2013), Το Μαγεμένο Ποτάμι (2014), Η Πρώτη Κυρία (2015), Η Νύφη της Μασσαλίας (2016), Ματωμένα Εντελβάις (2017) και Το Δάκρυ της Mάντισσας (2018).
Λίγα λόγια για το νέο βιβλίο
Σημαντικό στοιχείο του βιβλίου που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, είναι ο συνδυασμός της μυθοπλασίας με πραγματικά γεγονότα και χαρακτήρες. Ένα βιβλίο ύμνος της αληθινής αγάπης και της δύναμης της ψυχής που αγωνίζεται γι αυτήν.
Χωρικά η ιστορία της συγγραφέως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα πρώτα γεγονότα, που μας αφηγείται, διαδραματίζεται στον Λόγγο (Καλύβια), ένα μικρό χωριό κοντά στο Αγρίνιο και το Μεσολόγγι. Ο «Λόγγος» αποτελεί γνωστό τοπωνύμιο της περιοχής, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά των Καλυβίων, προς τον Αγγελοκαστρίτικο κάμπο και τη λίμνη Λυσιμαχία.
Σας παραθέτουμε ορισμένες αναφορές σε τοποθεσίες και γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο: Ο κάμπος με τις καλλιέργειες της πατάτας και των εσπεριδοειδών, ο Αχελώος, η εκκλησία του Αη Νικόλα, το σπίτι του τσιφλικά με το λιοντάρι ως οικόσημο (παλιό Καρυμπέϊκο σπίτι), ο Κυρ Ευάγγελος ο ράφτης (Παπαστράτος), οι υλοτόμοι, η μαμή του χωριού, η πανδημία της Γρίπης του 1918 και η λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας Προυσιώτισσας, το μοναστήρι του Παντοκράτορα στο Αγγελόκαστρο, ο σιδηρόδρομος των ΣΒΔΕ και η διαδρομή μέχρι το Μεσολόγγι κ.α.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί όμορφες περιγραφικές σκηνές και από την γενέτειρά της, το Μεσολόγγι, με φόντο τη λιμνοθάλασσα, τους ψαράδες, το Ξενοκράτειο Διδασκαλείο, την πέτρινη πύλη, το σταθμό του τραίνου, την αγορά, το σπίτι που κατέφυγε η ηρωίδα για να κρυφτεί ή και άλλα τοπωνύμια χωριών.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν το βιβλίο «Για ένα τανγκό στη Σμύρνη»στα βιβλιοπωλεία Αγρινίου και Μεσολογγίου.
Στη μνήμη του και αντί στεφάνου η φίλη του κυρία ΜΑΡΙΑ ΜΠΛΑΓΚΑ κατέθεσε χρήματα στο Κέντρο Λόγου & Τέχνης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» για την ενίσχυση των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του Ιστορικού Μουσείου και του νεοσύστατου Μουσείου Άλατος.
Στην εκλεκτή και εξαιρετικά ευαισθητοποιημένη με την Ιστορία, τα Γράμματα και τις Τέχνες δωρήτρια εκφράζονται θερμότατες ευχαριστίες γιατί τιμώντας με την ευγενική της χειρονομία τη μνήμη του αγαπημένου της φίλου υποστηρίζει παράλληλα και την μακροχρόνια αδιάκοπη καθημερινή λειτουργία της «Διεξόδου» της οποίας ο Βασίλης Πάικος ήταν αριστίνδην μέλος.
Εκφράζουμε τις ολόθερμες ευχαριστίες μας σε όλους που μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος μας, για τον απροσδόκητο θάνατο του λατρεμένο, μας, Γιάννη Μωρίκη του Αποστόλη
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Σύνδεσμο Βετεράνων Ποδοσφαιριστών της Α.Ε. Μεσολογγίου..
Η οικογένειά του
σ.σ. Ο αείμνηστος Γιάννης Μωρίκης που πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 60 ετών ζούσε στο Ευηνοχώρι Μεσολογγίου και τη δεκαετία του ΄80 είχε αγωνιστεί στην ΑΕ Μεσολογγίου και στην Καλυδώνα και τον Εύηνο Ευηνοχωρίου. ενώ για αρκετά χρόνια διατηρούσε καφετέρια στο Ευηνοχώρι.
Τις προηγούμενες ημέρες, με λύπη μας, πληροφορηθήκαμε την απώλεια τριών ευυπόληπτων συμπολιτών μας: Του Μάριου Παπαθεοδώρου(Δικηγόρου, τ. Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου), του Αθανασίου Φερέτη (Ιατρού – Ακτινολόγου) και του Βασίλη Πάικου(Δημοσιογράφου), γνήσια τέκνα της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου και οι τρείς, μέλη γνωστών και σεβαστών οικογενειών.
Ο αείμνηστος δε Βασίλης Πάικος, ήταν μέλος του Συλλόγου και παρευρίσκετο στις εκδηλώσεις που διοργανώναμε κάθε χρόνο, όποτε το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του.
Η απώλεια και των τριών συμπολιτών μας, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική κοινωνία της πόλης μας.
Τέλος ο Σύλλογός μας, εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στις οικογένειές τους.
Το ΔΣ του Συλλόγου Μεσολογγιτών Αττικής “Ο ΆΓΙΟΣ ΣΥΜΕΏΝ”
Άφησε την τελευταία του πνοή το απόγευμα της Παρασκευής 27 Νοεμβρίου.
Δεν αποχαιρετούμε μόνο έναν πολύτιμο σύντροφο, φίλο και δάσκαλο. Αποχαιρετούμε έναν βαθιά εμποτισμένο με περίσσεια ευγένεια Μεσολογγίτη.
Ο Βασίλης Πάικος διέθετε το κληρονομικό χάρισμα της μεγαλοφυΐας της καρδιάς. Αυτή που κάνει να σιωπά κάθε τι ηχηρό και μετρήσιμο και το μαθαίνει να ακούει, να λειαίνει ακατέργαστες επιθυμίες. Η μεγαλοφυΐα της καρδιάς διδάσκει καλοσύνη και γλυκιά πνευματικότητα. Διδάσκει ιδανικά και αλήθειες γι’ αυτό ο Βασίλης Πάικος ήταν βαθιά “αιρετικός” και στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Στο Μεσολόγγι είδε το φως και κατάλαβε την ζωή. Εκεί έχτισε δομές και ανακάλυψε αξίες, όπως έλεγε ο ίδιος σε κάθε συζήτηση και ευκαιρία.
Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια σύντροφε μας Βασίλη.
Με την ευλογημένη αύρα της να σε διαπερνά και να σε καθορίζει.
Ήσουν από τους τυχερούς που κατάφερες να την αποκρυπτογραφήσεις περισσότερο. Την αρχοντιά, την πνευματικότητα και την σαγήνη του τοπίου του γκρίζου και των νερών που γοητεύει τους πάντες.
Σε δήλωσή του ο πολιτευτής του «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» Αιτωλοακαρνανίας, Γιώργος Βασιλείου για τον θάνατο του Μεσολογγίτη Δημοσιογράφου, Βασίλη Πάικου σημειώνει:
“Ένας θάνατος χλωμός, ο ίδιος για όλους, χτυπάει καλύβια των φτωχών, παλάτια βασιλιάδων.” Οράτιος
Ο Βασίλης Πάικος, γνήσιος Αιτωλοακαρνάνας, αγνός Μεσολογγίτης.
Φίλος ακραιφνής, βαθειά ευγενικός άνθρωπος.
Υπέρμαχος τού δημοκρατικού διαλόγου.
Μεγάλος δάσκαλος της Δημοσιογραφίας ο οποίος θα μείνει αξέχαστος μέσα από το έργο του.
Δημοσιογράφος με ήθος και γνώση που, σήμερα, σπανίζει. Εργάστηκε σκληρά, με προσήλωση, στην δεοντολογία του λειτουργήματος. Με την πολύχρονη εμπειρία του δίδασκε, στους νεότερους Δημοσιογράφους, με περισσή αγάπη και σεβασμό.
Θα θυμάμαι, πάντοτε, τις συζητήσεις μας και το ενδιαφέρον του για την αλήθεια και την Δημοκρατία.
Όσοι είχαν την τύχη να μαθητεύσουν στο πλάι του, τον αποκαλούσαν δάσκαλο. Μία λέξη που έβγαινε αβίαστα από τα χείλη ύστερα από τα πρώτα μαθήματα, από εκείνες τις αναγνωριστικές κινήσεις που οριοθετούν την επικράτεια ενός τμήματος. Δίδασκε πολιτική ανάλυση, ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Ήταν η ψυχή της σχολής, ο άνθρωπος που ήξερε όχι μόνο να κοντρολάρει την τάξη, αλλά και να κερδίζει τον σεβασμό, την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη.
Ερχόταν νωρίτερα στην αίθουσα, διάβαζε τα νέα (διαφορετικές εφημερίδες ήταν πάντοτε αραδιασμένες στο γραφείο του), έπινε τον καφέ του και κάπνιζε. Περίμενε τους μαθητές του για να τους μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για τη δημοσιογραφία. Είχε περάσει τα 70, μα δίδασκε με το πάθος ενός ανθρώπου που μόλις ξεκινούσε την καριέρα του. Εκεί που άλλοι τα παρατάνε, αυτός συνέχιζε αδιάκοπα να προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του κρατώντας άσβεστη τη φλόγα μέσα του.
Ήταν σεμνός και χαμηλών τόνων, στοργικός με τους μαθητές, μα ταυτόχρονα αυστηρός και απαιτητικός. Υπήρξε μετρημένος στα μπράβο και στα συγχαρητήρια που μοίραζε. Όχι από έπαρση ή μία αφ’ υψηλού θεώρηση του κόσμου, αλλά επειδή ένιωθε την ανάγκη να είναι δίκαιος με όλους. Έδινε απλόχερα συμβουλές, άκουγε με υπομονή τις διαφορετικές απόψεις και προέτρεπε τους μαθητές του να μην φοβηθούν τη ζωή. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να κάνουν λάθη, να φάνε τα μούτρα τους και να χάσουν τις σταθερές τους.
Βοηθούσε τους νέους. Ειδικά όταν έκρινε πως έχουν δυνατότητες και αγαπούν αυτό που σπουδάζουν. Θεωρούσε πως το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από σκληρή δουλειά και μπόλικο μεράκι. Είχε δει πολλούς ταλαντούχους να τα παρατούν και να αυτοκαταστρέφονται και ακόμη περισσότερους να δουλεύουν σκληρά, να ξεπερνούν τα όριά τους και να τα καταφέρνουν.
Δεν βοηθούσε τους αχάριστους και τους φαφλατάδες, αν και προσπαθούσε κι αυτούς να τους κατανοήσει και να τους στηρίξει με τον τρόπο του. Δεν πίστευε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά πως οι συγκυρίες και οι τρικλοποδιές της ζωής είναι αυτές που τους βάζουν σιγαστήρα, που ρίχνουν τις απαιτήσεις και προκαλούν τη συμμόρφωση με μια παράξενη και αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα.
Ήταν άνθρωπος της δράσης, πολυσχιδής και με αστείρευτο χιούμορ. Αγαπούσε το καλό φαγητό, όπως και τους ανθρώπους με ισχυρή προσωπικότητα, αυτούς που μπορούσαν να τον συνεπάρουν με τις γνώσεις, τον δυναμισμό και το τσαγανό τους.
Εκτός από τη δημοσιογραφία, λάτρευε ακόμα το Μεσολόγγι, το κολύμπι και το θέατρο. Ειδικά για το θέατρο μπορούσε να μιλάει για ώρες. Να αναλύει σκηνές, να κρίνει υποκριτικές μανιέρες, να συγκρίνει παραστάσεις, ακόμα και να μοιράζει ρόλους σε άλλους ηθοποιούς όταν πίστευε πως αυτοί που είχε μπροστά του δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του έργου.
Ήταν επίσης ανοιχτόκαρδος και ανοιχτοχέρης. Δεν είναι μόνο ότι κερνούσε συγγενείς και φίλους ή βοηθούσε αθόρυβα ανθρώπους στο Μεσολόγγι, αλλά και ότι φρόντιζε να δίνει πάντοτε χρήματα σε όποιον ζητιάνο περνούσε μπροστά από το τραπέζι του. Μοιάζει πραγματικά παράδοξο, μα είναι αλήθεια. Τουλάχιστον, όσες φορές είχα την τιμή να απολαύσω την παρέα του, δεν τον θυμάμαι να αποστρέφει το βλέμμα του προσπαθώντας να αποφύγει την παρουσία ενός ρακένδυτου που πάσχιζε να περισυλλέξει κάποιο νόμισμα.
Δεν το έκανε επειδή ένιωθε ανώτερος ή επειδή έψαχνε να καλύψει μία τρύπα στο ψηφιδωτό των δικών του ματαιοδοξιών, αλλά επειδή ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Έστω κι αν ήξερε πως η βοήθειά του δεν θα άλλαζε τη ζωή του ανθρώπου που είχε απέναντί του, παρά μόνο θα σχημάτιζε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπό του για λίγα δευτερόλεπτα.
Ο Πάικος το επιζητούσε αυτό το χαμόγελο, επειδή πίστευε ότι από τα μικρά θα γεννηθεί μία μέρα το μεγάλο, πως οι μικρές ενέργειες καλοσύνης είναι ικανές να δημιουργήσουν μία μεγαλύτερη αλυσιδωτή αντίδραση.
Ουτοπικός ρομαντισμός; Κραυγαλέα ψευδαίσθηση; Ιδιόμορφος ρεαλισμός; Ό,τι και να ήταν, ο Πάικος είχε έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο να ζυγιάζει τα δεδομένα και να ονειρεύεται την ευτυχία του κόσμου. Γι’ αυτό και υπήρξε αγαπητός και σεβαστός απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, ανεξαρτήτως μικρότερων ή μεγαλύτερων πολιτικών διαφορών. Διαφορών, που παρότι ήταν υπαρκτές και σημαντικές, δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν τη στόφα ενός ανθρώπου που πορεύτηκε με εντιμότητα και ανιδιοτέλεια στη ζωή.
