Στη μνήμη του και αντί στεφάνου η φίλη του κυρία ΜΑΡΙΑ ΜΠΛΑΓΚΑ κατέθεσε χρήματα στο Κέντρο Λόγου & Τέχνης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» για την ενίσχυση των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του Ιστορικού Μουσείου και του νεοσύστατου Μουσείου Άλατος.
Στην εκλεκτή και εξαιρετικά ευαισθητοποιημένη με την Ιστορία, τα Γράμματα και τις Τέχνες δωρήτρια εκφράζονται θερμότατες ευχαριστίες γιατί τιμώντας με την ευγενική της χειρονομία τη μνήμη του αγαπημένου της φίλου υποστηρίζει παράλληλα και την μακροχρόνια αδιάκοπη καθημερινή λειτουργία της «Διεξόδου» της οποίας ο Βασίλης Πάικος ήταν αριστίνδην μέλος.
Εκφράζουμε τις ολόθερμες ευχαριστίες μας σε όλους που μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος μας, για τον απροσδόκητο θάνατο του λατρεμένο, μας, Γιάννη Μωρίκη του Αποστόλη
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Σύνδεσμο Βετεράνων Ποδοσφαιριστών της Α.Ε. Μεσολογγίου..
Η οικογένειά του
σ.σ. Ο αείμνηστος Γιάννης Μωρίκης που πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 60 ετών ζούσε στο Ευηνοχώρι Μεσολογγίου και τη δεκαετία του ΄80 είχε αγωνιστεί στην ΑΕ Μεσολογγίου και στην Καλυδώνα και τον Εύηνο Ευηνοχωρίου. ενώ για αρκετά χρόνια διατηρούσε καφετέρια στο Ευηνοχώρι.
Τις προηγούμενες ημέρες, με λύπη μας, πληροφορηθήκαμε την απώλεια τριών ευυπόληπτων συμπολιτών μας: Του Μάριου Παπαθεοδώρου(Δικηγόρου, τ. Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου), του Αθανασίου Φερέτη (Ιατρού – Ακτινολόγου) και του Βασίλη Πάικου(Δημοσιογράφου), γνήσια τέκνα της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου και οι τρείς, μέλη γνωστών και σεβαστών οικογενειών.
Ο αείμνηστος δε Βασίλης Πάικος, ήταν μέλος του Συλλόγου και παρευρίσκετο στις εκδηλώσεις που διοργανώναμε κάθε χρόνο, όποτε το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του.
Η απώλεια και των τριών συμπολιτών μας, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική κοινωνία της πόλης μας.
Τέλος ο Σύλλογός μας, εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στις οικογένειές τους.
Το ΔΣ του Συλλόγου Μεσολογγιτών Αττικής “Ο ΆΓΙΟΣ ΣΥΜΕΏΝ”
Άφησε την τελευταία του πνοή το απόγευμα της Παρασκευής 27 Νοεμβρίου.
Δεν αποχαιρετούμε μόνο έναν πολύτιμο σύντροφο, φίλο και δάσκαλο. Αποχαιρετούμε έναν βαθιά εμποτισμένο με περίσσεια ευγένεια Μεσολογγίτη.
Ο Βασίλης Πάικος διέθετε το κληρονομικό χάρισμα της μεγαλοφυΐας της καρδιάς. Αυτή που κάνει να σιωπά κάθε τι ηχηρό και μετρήσιμο και το μαθαίνει να ακούει, να λειαίνει ακατέργαστες επιθυμίες. Η μεγαλοφυΐα της καρδιάς διδάσκει καλοσύνη και γλυκιά πνευματικότητα. Διδάσκει ιδανικά και αλήθειες γι’ αυτό ο Βασίλης Πάικος ήταν βαθιά “αιρετικός” και στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Στο Μεσολόγγι είδε το φως και κατάλαβε την ζωή. Εκεί έχτισε δομές και ανακάλυψε αξίες, όπως έλεγε ο ίδιος σε κάθε συζήτηση και ευκαιρία.
Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια σύντροφε μας Βασίλη.
Με την ευλογημένη αύρα της να σε διαπερνά και να σε καθορίζει.
Ήσουν από τους τυχερούς που κατάφερες να την αποκρυπτογραφήσεις περισσότερο. Την αρχοντιά, την πνευματικότητα και την σαγήνη του τοπίου του γκρίζου και των νερών που γοητεύει τους πάντες.
Σε δήλωσή του ο πολιτευτής του «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» Αιτωλοακαρνανίας, Γιώργος Βασιλείου για τον θάνατο του Μεσολογγίτη Δημοσιογράφου, Βασίλη Πάικου σημειώνει:
“Ένας θάνατος χλωμός, ο ίδιος για όλους, χτυπάει καλύβια των φτωχών, παλάτια βασιλιάδων.” Οράτιος
Ο Βασίλης Πάικος, γνήσιος Αιτωλοακαρνάνας, αγνός Μεσολογγίτης.
Φίλος ακραιφνής, βαθειά ευγενικός άνθρωπος.
Υπέρμαχος τού δημοκρατικού διαλόγου.
Μεγάλος δάσκαλος της Δημοσιογραφίας ο οποίος θα μείνει αξέχαστος μέσα από το έργο του.
Δημοσιογράφος με ήθος και γνώση που, σήμερα, σπανίζει. Εργάστηκε σκληρά, με προσήλωση, στην δεοντολογία του λειτουργήματος. Με την πολύχρονη εμπειρία του δίδασκε, στους νεότερους Δημοσιογράφους, με περισσή αγάπη και σεβασμό.
Θα θυμάμαι, πάντοτε, τις συζητήσεις μας και το ενδιαφέρον του για την αλήθεια και την Δημοκρατία.
Όσοι είχαν την τύχη να μαθητεύσουν στο πλάι του, τον αποκαλούσαν δάσκαλο. Μία λέξη που έβγαινε αβίαστα από τα χείλη ύστερα από τα πρώτα μαθήματα, από εκείνες τις αναγνωριστικές κινήσεις που οριοθετούν την επικράτεια ενός τμήματος. Δίδασκε πολιτική ανάλυση, ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Ήταν η ψυχή της σχολής, ο άνθρωπος που ήξερε όχι μόνο να κοντρολάρει την τάξη, αλλά και να κερδίζει τον σεβασμό, την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη.
Ερχόταν νωρίτερα στην αίθουσα, διάβαζε τα νέα (διαφορετικές εφημερίδες ήταν πάντοτε αραδιασμένες στο γραφείο του), έπινε τον καφέ του και κάπνιζε. Περίμενε τους μαθητές του για να τους μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για τη δημοσιογραφία. Είχε περάσει τα 70, μα δίδασκε με το πάθος ενός ανθρώπου που μόλις ξεκινούσε την καριέρα του. Εκεί που άλλοι τα παρατάνε, αυτός συνέχιζε αδιάκοπα να προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του κρατώντας άσβεστη τη φλόγα μέσα του.
Ήταν σεμνός και χαμηλών τόνων, στοργικός με τους μαθητές, μα ταυτόχρονα αυστηρός και απαιτητικός. Υπήρξε μετρημένος στα μπράβο και στα συγχαρητήρια που μοίραζε. Όχι από έπαρση ή μία αφ’ υψηλού θεώρηση του κόσμου, αλλά επειδή ένιωθε την ανάγκη να είναι δίκαιος με όλους. Έδινε απλόχερα συμβουλές, άκουγε με υπομονή τις διαφορετικές απόψεις και προέτρεπε τους μαθητές του να μην φοβηθούν τη ζωή. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να κάνουν λάθη, να φάνε τα μούτρα τους και να χάσουν τις σταθερές τους.
Βοηθούσε τους νέους. Ειδικά όταν έκρινε πως έχουν δυνατότητες και αγαπούν αυτό που σπουδάζουν. Θεωρούσε πως το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από σκληρή δουλειά και μπόλικο μεράκι. Είχε δει πολλούς ταλαντούχους να τα παρατούν και να αυτοκαταστρέφονται και ακόμη περισσότερους να δουλεύουν σκληρά, να ξεπερνούν τα όριά τους και να τα καταφέρνουν.
Δεν βοηθούσε τους αχάριστους και τους φαφλατάδες, αν και προσπαθούσε κι αυτούς να τους κατανοήσει και να τους στηρίξει με τον τρόπο του. Δεν πίστευε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά πως οι συγκυρίες και οι τρικλοποδιές της ζωής είναι αυτές που τους βάζουν σιγαστήρα, που ρίχνουν τις απαιτήσεις και προκαλούν τη συμμόρφωση με μια παράξενη και αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα.
Ήταν άνθρωπος της δράσης, πολυσχιδής και με αστείρευτο χιούμορ. Αγαπούσε το καλό φαγητό, όπως και τους ανθρώπους με ισχυρή προσωπικότητα, αυτούς που μπορούσαν να τον συνεπάρουν με τις γνώσεις, τον δυναμισμό και το τσαγανό τους.
Εκτός από τη δημοσιογραφία, λάτρευε ακόμα το Μεσολόγγι, το κολύμπι και το θέατρο. Ειδικά για το θέατρο μπορούσε να μιλάει για ώρες. Να αναλύει σκηνές, να κρίνει υποκριτικές μανιέρες, να συγκρίνει παραστάσεις, ακόμα και να μοιράζει ρόλους σε άλλους ηθοποιούς όταν πίστευε πως αυτοί που είχε μπροστά του δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του έργου.
Ήταν επίσης ανοιχτόκαρδος και ανοιχτοχέρης. Δεν είναι μόνο ότι κερνούσε συγγενείς και φίλους ή βοηθούσε αθόρυβα ανθρώπους στο Μεσολόγγι, αλλά και ότι φρόντιζε να δίνει πάντοτε χρήματα σε όποιον ζητιάνο περνούσε μπροστά από το τραπέζι του. Μοιάζει πραγματικά παράδοξο, μα είναι αλήθεια. Τουλάχιστον, όσες φορές είχα την τιμή να απολαύσω την παρέα του, δεν τον θυμάμαι να αποστρέφει το βλέμμα του προσπαθώντας να αποφύγει την παρουσία ενός ρακένδυτου που πάσχιζε να περισυλλέξει κάποιο νόμισμα.
Δεν το έκανε επειδή ένιωθε ανώτερος ή επειδή έψαχνε να καλύψει μία τρύπα στο ψηφιδωτό των δικών του ματαιοδοξιών, αλλά επειδή ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Έστω κι αν ήξερε πως η βοήθειά του δεν θα άλλαζε τη ζωή του ανθρώπου που είχε απέναντί του, παρά μόνο θα σχημάτιζε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπό του για λίγα δευτερόλεπτα.
Ο Πάικος το επιζητούσε αυτό το χαμόγελο, επειδή πίστευε ότι από τα μικρά θα γεννηθεί μία μέρα το μεγάλο, πως οι μικρές ενέργειες καλοσύνης είναι ικανές να δημιουργήσουν μία μεγαλύτερη αλυσιδωτή αντίδραση.
Ουτοπικός ρομαντισμός; Κραυγαλέα ψευδαίσθηση; Ιδιόμορφος ρεαλισμός; Ό,τι και να ήταν, ο Πάικος είχε έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο να ζυγιάζει τα δεδομένα και να ονειρεύεται την ευτυχία του κόσμου. Γι’ αυτό και υπήρξε αγαπητός και σεβαστός απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, ανεξαρτήτως μικρότερων ή μεγαλύτερων πολιτικών διαφορών. Διαφορών, που παρότι ήταν υπαρκτές και σημαντικές, δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν τη στόφα ενός ανθρώπου που πορεύτηκε με εντιμότητα και ανιδιοτέλεια στη ζωή.
Αποχαιρετούμε με θλίψη τον Βασίλη Πάικο.
Τον εξαίρετο δημοσιογράφο με τη δυσεύρετη ευρυμάθεια.
Τον σύντροφο και αγωνιστή της Αριστεράς από τα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα.
Τον δάσκαλο εκατοντάδων παιδιών που δίπλα του έγιναν δημοσιογράφοι.
Τον ακέραιο και ευγενή άνθρωπο. pic.twitter.com/u1aIYs18iw
Τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του Βασίλη Πάικου εξέφρασε με μήνυμά του ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σημειώνοντας: “Γνώριζα προσωπικά τον Βασίλη Πάικο.
Αν και πολιτικά διαφωνούσαμε, εκτιμούσα πάντα το ήθος, τη μετριοπάθεια, και κυρίως την ευγένεια με την οποία άσκησε το λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
Στην οικογένεια και τους οικείους του θέλω να εκφράσω τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια.”
Γνώριζα προσωπικά τον Βασίλη Πάικο. Αν και πολιτικά διαφωνούσαμε, εκτιμούσα πάντα το ήθος, τη μετριοπάθεια, και κυρίως την ευγένεια με την οποία άσκησε το λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Στην οικογένεια και τους οικείους του θέλω να εκφράσω τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Ο Βασίλης Πάικος πέθανε σήμερα το απόγευμα. Έχασε την πολύμηνη μάχη που έδωσε με το θάνατο. Αποχαιρετούμε ένα φίλο, ένα σύντροφο κι ένα δάσκαλο. Ο Βασίλης υπήρξε ακέραιος άνθρωπος, με ευγένεια χαρακτήρα, μόρφωση, προσήλωση στις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, σεβασμό στον αναγνώστη – πολίτη.
Από τα νεανικά του χρόνια, ζυμώθηκε στους δημοκρατικούς αγώνες, αγωνιστής κατά της δικτατορίας, μάχιμος δημοσιογράφος, δάσκαλος πολλών δημοσιογράφων, αν και βέβαια για την εξέλιξη ορισμένων δεν είχε καμία ευθύνη.
Στα περίπου 50 χρόνια δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας, ο Βασίλης παρέμενε ουσιαστικά σύγχρονος, πιάνοντας το σφυγμό της εποχής χωρίς να κάνει εκπτώσεις από τις αξίες του. Σταθερός στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, με ευρύτητα πνεύματος, συνέβαλλε στη διαμόρφωση του δημόσιου χώρου της αριστερής διακυβέρνησης στη χώρα μας και τον υπερασπίστηκε απέναντι στις κραυγές του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου.
Η απώλειά του σήμερα καθίσταται ακόμα πιο οδυνηρή μέσα στο ζόφο της εποχής, της κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης και των fakenews. Αποχαιρετούμε ένα ενεργό πολίτη – δημοσιογράφο, έναν ακριβό σύντροφο που μέχρι την τελευταία στιγμή της ενεργού παρουσίας του έδινε το «παρών» από τις στήλες της Κυριακάτικης Αυγής και τη συχνότητα του Αθήνα 984.
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα στο νεκροταφείο Ζωγράφου, σε περιορισμένο κύκλο συγγενών λόγω του κορονοϊού. Σε καλύτερες στιγμές θα μπορέσουμε να τον τιμήσουμε όλοι όσοι συμμεριστήκαμε κοινές αγωνίες, αξίες, χαρές και λύπες.
