Η ανάπλαση του δρόμου προς την Τουρλίδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί – χωρίς καμία δόση υπερβολής – ως το σύγχρονο «Γεφύρι της Άρτας» για το Μεσολόγγι.
Ένα έργο που ξεκίνησε να σχεδιάζεται ήδη από το 1998, όταν άρχισαν οι πρώτες παρεμβάσεις για τη διαμόρφωση πεζόδρομων και ποδηλατοδρόμων, αλλά επί δεκαετίες έμενε ημιτελές, αποσπασματικό και συχνά προβληματικό.
Από τότε πέρασαν πάνω από 25 χρόνια. Και όμως, μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια έγινε ένα ολοκληρωμένο και οργανωμένο βήμα για να αποκτήσει ο δρόμος της Τουρλίδας την εικόνα που του αξίζει και, κυρίως, τη λειτουργικότητα που χρειάζεται.
Η αλήθεια είναι πως αν μέναμε στην αρχική δημοπράτηση, το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν να ζήσουμε ξανά φαινόμενα «ράβε-ξήλωνε».
Ο αρχικός σχεδιασμός δεν περιλάμβανε την ανακατασκευή των γεφυρών της 3ης και 7ης Καμάρας ούτε και την αναγκαία υπογειοποίηση του δικτύου της ΔΕΗ – παρεμβάσεις κρίσιμες για την αισθητική και τη μακροχρόνια αντοχή του έργου.
Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας προχώρησε λοιπόν στη λήψη γενναίων αποφάσεων: νέες, συμπληρωματικές δημοπρατήσεις και συνολική αντιμετώπιση του δρόμου ως ενιαίου έργου.
Έτσι, σήμερα, με την ομόφωνη έγκριση της Περιφερειακής Επιτροπής για τη νέα διακήρυξη που αφορά την κατασκευή της γέφυρας στην 3η Καμάρα και τις εργασίες στα ημιτελή τμήματα πλησίον των γεφυρών, κλείνει και το τελευταίο ουσιαστικό κεφάλαιο μιας πολύχρονης εκκρεμότητας.
Ένα έργο δεκαετιών φτάνει στο τέλος του. Και για όσους γνωρίζουν τις παθογένειες που χαρακτήριζαν παλαιότερες περιόδους, είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται πως τα τελευταία χρόνια έγιναν βήματα ουσίας, με χρονοδιαγράμματα, τεχνική επάρκεια και πολιτική βούληση.
Αντί λοιπόν για εύκολη γκρίνια, ίσως αξίζει να σταθούμε στο τι έγινε – γιατί δεν είναι μικρό.