Η γκαλερί «Τύρβη» και το βιβλιοπωλείο «Πολύπλευρο» σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Κείμενα» σας προσκαλούν το Σάββατο 17 Ιουνίου στις 20.30 μ.μ. στην Γκαλερί «Τύρβη» στην παρουσίαση του βιβλίου της Lola Ridge με τίτλο «Το σώμα που πονά, ο καθρέφτης του κόσμου» από τις εκδόσεις «Κείμενα».
Το έργο της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας συστήνεται για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό μαζί με το πρωτοποριακό δοκίμιο της «Η γυναίκα και η θέληση για δημιουργία» (1919).
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η συγγραφέας και μεταφράστρια Ελένη Χατζή και ο συγγραφέας Βασίλης Χουλιαράς.
Το βιβλιοπωλείο “Πολύπλευρο” φέρνει την ποίηση σε διάλογο με τις εικόνες σε έναν χώρο τέχνης και πολιτισμού.
Η γκαλερί Τύρβη στο Μεσολόγγι θα πραγματοποιήσει το Σάββατο 22 Απριλίου στις 20.00 τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας του Κώστα Παπαγεωργίου με τίτλο ”Πέρασμα”.
Το “Πέρασμα” είναι μια σπονδυλωτή έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Παπαγεωργίου αποτελούμενη από τρεις επιμέρους και συνδεόμενες μεταξύ τους συλλογές: “Séance”, “Το σώμα πονά” και “Σκόνη”.
Ο τίτλος “Πέρασμα” είναι εμπνευσμένος από τη σχέση και την αλληλεπίδραση μεταξύ των συλλογών αυτών καθώς και από τον τόπο και το χώρο στον οποίο παρουσιάζονται.
Ένα πέρασμα είναι και η ίδια η πόλη που μας φιλοξενεί. Μοιάζει σαν μέσα από αυτήν να οδηγείσαι σε μια άλλη διάσταση καθώς το φως της λιμνοθάλασσας ανακλάται πάνω της και την τυλίγει, δημιουργώντας την αίσθηση πως κάτι το ιδιαίτερο υπάρχει και συμβαίνει εδώ. Μια μετάβαση από το ιστορικό παρελθόν προς το μέλλον με τρόπο απόλυτα εσωτερικό, σχεδόν εικαστικό.
Στον φιλόξενο και υψηλής αισθητικής χώρο της γκαλερί “Τύρβη”, το “Πέρασμα” σηματοδοτείται μέσω ενός τρίπτυχου που κάθε μέρος του απεικονίζει με τον δικό του τρόπο κι από ένα κομμάτι ενός ενιαίου χάρτη εσωτερικών διαδρομών.
Séance
Η “Séance” είναι μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών μεσαίου format, στις οποίες ένα σταθερό εικαστικό στοιχείο χρησιμοποιείται ως καμβάς επάνω στον οποίο τοποθετούνται αντικείμενα ενός παλιού σπιτιού και συνθέτουν Νεκρές Φύσεις δημιουργώντας ένα μοτίβο μετάβασης από το παρελθόν στο παρόν. Ένας δίαυλος επικοινωνίας που ξαναζωντανεύει τη μνήμη και τη συνδέει με τις ζωές των ανθρώπων που έζησαν κάποτε εκεί.
Το Σώμα πονά
“ Το Σώμα πονά”, είναι ένα σύνολο έγχρωμων φωτογραφιών. Πρόκειται κυρίως για νεκρές φύσεις στις οποίες γίνεται χρήση συμβόλων και συμβολισμών που σκοπό έχουν να σχολιάσουν με εικαστικό τρόπο την πάσχουσα ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία συνειδητά απουσιάζει εδώ με τη ρεαλιστική της μορφή. Το σώμα που πονά, καθρεφτίζει τον κόσμο με τη μορφή της σωματικής εξουθένωσης, της ενοχής, ακόμη και της ερωτικής έκστασης ή ως αντανάκλαση της κοινωνικής βίας.
Σκόνη
Στη “Σκόνη”, ένα φυσικό φαινόμενο του μακρινού παρελθόντος μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο σύμβολο για το πέρασμα από την ανθρώπινη παρουσία στην ερήμωση κι από την ύπαρξη στην ανυπαρξία. Η εγκατάλειψη, η ερημοποίηση και ο θάνατος που προξένησε το Dust Bowl τη δεκαετία του ’30 στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, μετασχηματίζονται εδώ σε μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών, εικόνες εμπνευσμένες από το ομότιτλο θεατρικό έργο της Ελένης Χατζή.
Η γκαλερί «Τύρβη» (Βενιζέλου 20 – Μεσολόγγι), σας καλεί το Σάββατο 26 Noεμβρίου, στις 7.30 μ.μ. στα εγκαίνια της έκθεσης του φωτογράφου Μιχάλη Πατσούρα, με τίτλο «Still Human».
Όπως αναφέρει και η συγγραφέας Έλσα Παντοπούλου για την έκθεση: «Δεν θα μπορούσα να τους είχα συναντήσει. Αν δεν ήταν ο Μιχάλης, δεν θα τους είχα συναντήσει. Δεν μπορείς να τους συναντήσεις, γιατί είναι αόρατοι. Οι άνθρωποι του περιθωρίου είναι αόρατοι. Στον μοντέρνο κόσμο μας, ό,τι δεν βολεύει να φαίνεται εξαφανίζεται με πανίσχυρους χημικούς καταλύτες.
Βέβαια, τέτοια κόλπα αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινή μας μοίρα. Η ανθρώπινη ζωή, η ψυχή μέσα σε ένα σώμα που γεννιέται σ’ αυτόν τον κόσμο και πεθαίνει επίσης μέσα σ’ αυτόν, κραυγάζει με κάθε ανάσα, έκκριση, συναίσθημα, έκφραση και τελικά μορφή, την ίδια την ύπαρξη. Αν δεν ήταν η φωτογραφία, ίσως ούτε ο Μιχάλης θα τους είχε συναντήσει.
Ως παρατηρητής της μορφής φαίνεται πως ανέθεσε στον εαυτό του αυτή τη δουλειά. Να αποτυπώσει τη μορφολογία του κόσμου της Σύλβιας και του Στάθη, έτσι όπως είναι, χωρίς κρίσεις, χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς βαρύγδουπα συμπεράσματα.
Από τη μέρα που είδα το υλικό και άκουσα τον Μιχάλη να αφηγείται τη γνωριμία του με τη Σύλβια και τον Στάθη, αναρωτιόμουν τι είδους αυτοανάθεση ήταν αυτή. Τι ακριβώς ανέθεσε στον φωτογραφικό εαυτό του να κάνει; Ήθελα να μπω στον κόσμο τους. Δεν θέλεις να μπεις στον κόσμο του άλλου έτσι απλά. Κάτι πρέπει να σε ελκύει εκεί.
Επίσης, ο άλλος είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν πας επισκέπτης, ζεις με τον άλλον μέσα στα χωρικά του ύδατα, εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό νομίζω πως έκανε ο Μιχάλης Πατσούρας.
Έπλευσε σε αυτά τα νερά και πήγε με το ρεύμα τους και αφέθηκε να αγγίξει το υλικό, χωρίς διαμεσολάβηση, χωρίς στολή καταδύσεων, απευθείας στο δέρμα.
Το φωτογραφικό υλικό είναι τραβηγμένο στα δύο καταλύματα όπου έμεινε το ζευγάρι χρηστών την περίοδο που τους συναναστράφηκε ο Μιχάλης. Πρόκειται για μια μεγάλη περίοδο, κατά την οποία συνδέθηκαν και έγιναν φίλοι. Οι φωτογραφίες, όλες ασπρόμαυρες, χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό.
Στα κάδρα κυριαρχεί το ανθρώπινο στοιχείο μέσα σε ένα χαοτικό περιβάλλον. Οι χαοτικές υφές γύρω από τα πρόσωπα, εκτός από το ότι προσδίδουν ύφος στη συλλογή, δημιουργούν επιπλέον ένα εφέ ρευστότητας που σηκώνει τα πρόσωπα από το πρώτο επίπεδο και τα ανεβάζει στο κέντρο μιας θεατρικής σκηνής. Εκεί νιώθουν άνετα και καλά και μπορούν να πρωταγωνιστήσουν. »
Ο Μιχάλη Πατσούρας γεννήθηκε το 1969. Ζει στην Αθήνα και είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Σπούδασε φωτογραφία στις σχολές Focus (φωτογραφία & video art) 1990-93 και στην ελληνική ακαδημία Leica 1997-2000. Εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος (1990-2000).
Το 2000 παραιτήθηκε για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη φωτογραφία. Εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας με εκδοτικές ομάδες και διαφημιστικές εταιρείες. Από το 2013 έχει επικεντρωθεί σε μακροπρόθεσμα ανθρωποκεντρικά θέματα, εστιάζοντας σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα.
Ο τρόπος που του αρέσει να φωτογραφίζει είναι ο βιωματικός. Εργάστηκε ως καθηγητής φωτογραφίας στην Ελληνική Ακαδημία Leica. Είναι μέλος της ΕΦΕ (Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος) και του ΦΟΙΒΟΥ (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των φωτογράφων)
Η γκαλερί Τύρβη στο Μεσολόγγι με ιδιαίτερη χαρά σας καλεί στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας “Sombre Caste“, του Αντώνη Πασβάντη στις 25 Μαρτίου 2022 και ώρα 8:00 μ.μ.
Η έκθεση “Sombre Caste” είναι το φωτογραφικό ταξίδι που καταγράφει την εμφάνιση μιας νέας τάξης πολιτών που δημιουργήθηκε ως συνέπεια της δεκαετούς ελληνικής κρίσης στην παραμελημένη περιοχή του Έβρου. Αυτή η τάξη προυπήρχε, όμως λόγω της κοινωνικής συνοχής και των ισχυρών οικογενειακών δεσμών στην ελληνική κοινωνία η κατάστασή της δε βγήκε ποτέ στην επιφάνεια.
Το γεωγραφικό όριο έχει την ιδιότητα να πιέζει τις ζωές των ανθρώπων. Από το 2010 όταν και ξέσπασε η ελληνική κρίση, παρατηρήθηκε η κατάρρρευση της μεσαίας τάξης. Τα περισσότερα εργοστάσια του Έβρου έκλεισαν και μετατράπηκαν σε βιομηχανικά κουφάρια. Άνθρωποι οδηγήθηκαν απότομα στη φτώχεια και η παραμελημένη διαχρονικά περιοχή του Έβρου, οδηγήθηκε στην απομόνωση.
Ο Έβρος είναι μια ευαίσθητη περιοχή, με ιδιαίτερο εθνικό χαρακτήρα. Τα τελευταία 100 χρόνια στην επικράτεια της Θράκης συμβιώνουν ειρηνικά τέσσερις διαφορετικές εθνότητες. Το Sombre Caste αποτυπώνει την καθημερινή αγωνία για επιβίωση και την ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών θρησκευτικών πληθυσμών.
Ο Αντώνης Πασβάντης είναι από την Καβάλα και σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Brunel University of West London και Φωτοδημοσιογραφία στην Leica Akademie of Athens.
Στη διάρκεια των φωτογραφικών του σπουδών ακολούθησε τις ζωές μεταναστών από τη Δυτική Αφρική που πουλούσαν τσάντες ρέπλικες για να στείλουν χρήματα πίσω στις οικογένειες τους.
Κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης το 2015 κατέγραψε το ταξίδι των προσφύγων από τη Λέσβο για την Ειδομένη.
Τα τελευταία πέντε χρόνια δουλεύει συστηματικά στην προσωπική εργασία με τίτλο “Sombre Caste”, που παρατηρεί την επίδραση των συνόρων στις ζωές των ανθρώπων στην παραμελημένη περιοχή του Έβρου και παρουσιάζεται στην ομώνυμη έκθεση στο Μεσολόγγι. Η παραπάνω εργασία βραβεύτηκε από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις με ατομικές και ομαδικές δουλείες, καθώς ήταν και shortlisted στα διεθνή φεστιβάλ φωτοδημοσιογραφίας:
Η γκαλερί “Τύρβη” στο Μεσολόγγι σας καλεί στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας “Ginkgo“, της Kathleen Robbins τo Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2022 και ώρα 7:00 μ.μ.
Η Kathleen Robbins γεννήθηκε το 1976 στην Ουάσιγκτον και μεγάλωσε στο Δέλτα του Μισισιπή. Ως φωτογράφος εξετάζει την σχέση μεταξύ της μνήμης, της θλίψης και της φυσικής υπόστασης του ανθρώπου σε σχέση με την φύση. Οι φωτογραφίες της έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία, συμπεριλαμβανομένων των The Halsey Institute of Contemporary Art, The New Orleans Photo Alliance, The Light Factory Museum of Contemporary Photography & Film, The Weatherspoon Museum, John Michael Kohler Art Center, the Ogden Museum of Southern Art, Addison Gallery of American Art, The Southeast Museum of Photography, Society for Contemporary Photography, Columbia Museum of Art και Mississippi Museum of Art.
Το έργο της Robbins έχει παρουσιαστεί από το CNN Photo Blog, το Flak Photo, το Fraction Magazine, το Conscientious, το Humble Arts New York, το NPR’s Picture Show και το PDN’s Photo of the Day. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στους New York Times, Oxford American και Garden and Gun. Ήταν μέρος του Critical Mass top 50 το 2012 και αποδέκτης του βραβείου PhotoNOLA Review Prize το 2011 για το έργο της Into the Flatland, το οποίο δημοσιεύτηκε ως μονογραφία το 2015.
Η Robbins είναι πτυχιούχος του Studio Art από το Millsaps College και έχει μεταπτυχιακό στη Φωτογραφία από το Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού. Διαμένει στην Κολούμπια, της Νότιας Καρολίνας, όπου είναι καθηγήτρια τέχνης, συντονίστρια του προγράμματος φωτογραφίας και συνεργάτης της Σχολή Νότιων Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας.
Η έκθεση “GINKGO” είναι εμπνευσμένη από τα λόγια της γιαγιά της φωτογράφου, η οποία είχε βιώσει και αύτη την απώλεια του συζύγου της:
“Το δέντρο γίνγκο βρίσκεται στην χρυσή περίοδο του αυτήν την εποχή. Μετά από την περίοδο του Νοεμβρίου και μια σύντομη λάμψη χρώματος χάνει γρήγορα τα φύλλα του, ρίχνοντάς τα σε ένα χρυσό χαλί που σχηματίζει έναν κύκλο σχεδόν μέσα σε μία ώρα. Όπως η ζωή, δεν έχει κανείς τον χρόνο να εκτιμήσει την ομορφιά προτού φύγει. Είμαστε τόσο εύθραυστοι.”
– Jessye Roberson (γιαγιά από την πλευρά της μητέρας μου, χήρα από το 1985)
Το δέντρο γίνγκο αντιπροσωπεύει την σχέση μεταξύ της μνήμης, της θλίψης και της φυσικής υπόστασης του ανθρώπου σε σχέση με την φύση. Μετά τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου μου, ένιωσα αδέσμευτη και κοίταξα τη φύση για διαφυγή και παρηγοριά. Σημάδεψα το χρόνο μέσα από φωτογραφίες καθώς ο γιος μου και εγώ ταξιδεύαμε σε δημόσια πάρκα και χώρους με τη δική μας ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της γης όπου η γιαγιά μου κατέγραψε τα συναισθήματα απώλειας της πριν από χρόνια. Αυτές οι φωτογραφίες, τόσο της γιαγιάς μου όσο και της δικής μου απώλειας, λειτουργούν ως αρθρώσεις του πένθους μας, συμφιλιώνοντας την ύπαρξή μας σε χρόνο και τόπο.
Η έκθεση θα λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο για το κοινό καθημερινή από Τρίτη έως Παρασκευή 11.00 – 13.30 και 18.30 – 21.00, ενώ το Σάββατο 11.00 – 14.00. Η γκαλερί ΤΥΡΒΗ λειτουργεί στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου 20 στο Μεσολόγγι.
Η γκαλερί Τύρβη (Βενιζέλου 20, Μεσολόγγι) διοργανώνει έκθεση φωτογραφίας της Όλγας Στεφάτου, με τίτλο “Relative Dating“, τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν, την Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020 και ώρα 20:00.
Η Όλγα Στεφάτου σε σημείωμά της για την έκθεση αναφέρει: «Το “Relative Dating” είναι ένα αυτοβιογραφικό οπτικό δοκίμιο που ασχολείται με στοιχεία πολιτιστικών και κοινωνικών παραδόσεων στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία εξετάζω το μετασχηματισμό της προσωπικής ταυτότητας στο νησί της οικογένειάς μου, την Κεφαλονιά. Είναι μια προσπάθεια να ταξιδέψω στο χρόνο αφυπνίζοντας μνήμες, ώστε να παραχθεί μια αλυσιδωτή αντίδραση κατανόησης προς τη δική μου ελεύθερη βούληση.
Ως παιδί, πέρασα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου στο νησί, το οποίο βρίσκεται σε μία από τις πιο ενεργές σεισμικές ζώνες της Ελλάδας. Στις 12 Αυγούστου 1953, η ζωή στη Κεφαλονιά άλλαξε εντελώς, όταν ένας σεισμός μεγέθους 7.2 της κλίμακας Ρίχτερ, έπληξε την περιοχή. Το χωριό Βλαχάτα, εκεί όπου πολλοί από τους προγόνους μου γεννήθηκαν και έζησαν, καταστράφηκε ολοκληρωτικά και εγκαταλείφθηκε ανάμεσα σε γηραιά ελαιόδεντρα. Στα Βλαχάτα, ο χρόνος χάνει την απόλυτη διάστασή του και το έδαφος τη βεβαιότητά του.
Γεννημένη σε μία παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, θυμάμαι να αναζητώ μία βαθύτερη αίσθηση ανεξαρτησίας από πολύ μικρή ηλικία. Άρχισα να φωτογραφίζω τα Βλαχάτα και τη γύρω ορεινή περιοχή το 2006, ως ένας τρόπος επανασύνδεσης με την παιδική μου ηλικία. Καθώς το κοινωνικό τοπίο της Ελλάδας άλλαξε λόγω της οικονομικής κρίσης η ανάγκη μου να επαναπροσδιορίσω και τη δική μου ταυτότητα μεγάλωσε.
Τα Βλαχάτα έγιναν η προσωπική μου αρένα, για να διερευνήσω συναισθήματα και κληρονομημένες πεποιθήσεις που σχετίζονται με την προσωπική και οικογενειακή μου ιστορία. Δούλεψα και πειραματίστηκα στον αυτοσχεδιασμό, τις εγκαταστάσεις και τη φωτογράφιση των συγγενών μου με σκοπό να δημιουργήσω εικόνες σαν μία πράξη απελευθέρωσης ενέργειας, όπως ένας σεισμός εκδηλώνεται στη φύση.
Relative Dating, είναι όρος που χρησιμοποιείται στη γεωλογία για να προσδιορίσει ένα χαρακτηριστικό, αντικείμενο ή συμβάν στο χρόνο, χωρίς όμως να το κατατάσσει σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Το έργο “Relative Dating” είναι μία ημι-φανταστική σειρά ντοκιμαντέρ, η οποία συνδιαλέγεται με την προσωπική και τη συλλογική συνείδηση. Δια μέσου των λίθων, εγείρονται δυνατότητες απελευθέρωσης σε σχέση με την πατριαρχία, τη θηλυκότητα, την ενηλικίωση και τη σύνδεση με τις ρίζες.»
