Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, η Coffee Island ενώνει τη φωνή της με την ΑΜΚΕ Immortaliting και τον Σύνδεσμο Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου & Ν. Ηρακλείου, για να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Καμία γυναίκα δεν είναι μόνη. Καμία μορφή βίας δεν είναι αποδεκτή.
Η Coffee Island επιδιώκει όχι μόνο να διαδώσει το μήνυμα, αλλά και να ενδυναμώσει κάθε γυναίκα που βιώνει ή φοβάται τη βία. Να την πληροφορήσει, να τη στηρίξει και να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ευρύτερου πανελλαδικού δικτύου Ασφαλών Σημείων (Safe Places), όπου κάθε γυναίκα μπορεί να νιώσει ασφάλεια, να ακουστεί και να καθοδηγηθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες υποστήριξης.
Ήδη, 21 καταστήματα Coffee Island σε όλη την Ελλάδα συμμετέχουν ενεργά στο δίκτυο Safe Places. Φέρουν ειδικό σήμα, διαθέτουν διακριτικό ενημερωτικό υλικό και οι ομάδες τους συμμετέχουν σε βασική εκπαίδευση για τον ευαίσθητο ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν, ώστε να σταθούν με διακριτικότητα, σεβασμό και ανθρωπιά δίπλα σε κάθε γυναίκα που ζητά βοήθεια.
Στο πλαίσιο της δράσης, πραγματοποιήθηκε διαδικτυακό webinar για τους εργαζόμενους της Coffee Island και τα σημεία αναφοράς. Οι συμμετέχοντες γνώρισαν τους Οργανισμούς, το έργο και τη φιλοσοφία του προγράμματος, ενώ ταυτόχρονα ενημερώθηκαν για το τι σημαίνει έμφυλη βία, πώς εκδηλώνεται και πώς μπορούμε να την αναγνωρίζουμε και να την αντιμετωπίζουμε στο εργασιακό περιβάλλον αλλά και στην καθημερινότητα.
Επιπλέον, στις 25 και 26 Νοεμβρίου, εθελοντές των φορέων θα βρίσκονται στα επιλεγμένα καταστήματα της Κρήτης, για να μιλήσουν με το κοινό, να απαντήσουν σε ερωτήσεις και να παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες σε γυναίκες και άνδρες.
Παρόμοιες ενέργειες θα πραγματοποιηθούν και σε Αθήνα και Πάτρα, ώστε το μήνυμα ενάντια στην έμφυλη βία και υπέρ της γυναικείας ενδυνάμωσης να φτάσει σε ακόμη περισσότερες τοπικές κοινότητες.
Οι δράσεις θα συνεχιστούν και το 2026, με στόχο το μήνυμα για την πρόληψη της έμφυλης βίας να φτάσει ακόμα πιο μακριά. Μέσα από το ολοένα διευρυνόμενο δίκτυο υποστήριξης, κάθε γυναίκα θα μπορεί να βρίσκει ένα πρώτο ασφαλές σημείο, μια ανθρώπινη επαφή και ένα χώρο εμπιστοσύνης, όπου θα νιώθει ότι τη σέβονται, την ακούν και στέκονται δίπλα της.
Η Coffee Island έχει φωνή και επιλέγει να την ενώνει με τις φωνές των γυναικών που λένε «όχι» στην έμφυλη βία.
Σχετικά με την Coffee Island
Ξεκινώντας πριν από 26 χρόνια από την Πάτρα με όραμα να κατακτήσει τον κόσμο του καφέ, σήμερα η Coffee Island είναι μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων με αφοσίωση όχι μόνο στον καφέ, αλλά και σε κάθε ιδέα που κάνει την καθημερινότητα μας πιο όμορφη, βιώσιμη και ποιοτική.
Με 426 καταστήματα σε 50 νομούς και 92 πόλεις της Ελλάδας, καθώς και πάνω από 60 σημεία στο εξωτερικό (Κύπρος, Λονδίνο, Ελβετία, Ρουμανία, Ισπανία, Καναδάς, Αίγυπτος, Ντουμπάι, Βουλγαρία, Ιράκ & Ινδία), σε 4 ηπείρους, η Coffee Island συνδυάζει την επιχειρηματική της ανάπτυξη με την υποστήριξη των τοπικών κοινωνιών. Μέσω της Direct Trade συνεργασίας με παραγωγούς καφέ, επεξεργάζεται 1.900 τόνους καφέ ετησίως στις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις της.
Απασχολεί 206 εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης και συνεργάζεται με περισσότερους από 390 επιχειρηματίες μέσω του συστήματος δικαιόχρησης, ενώ στο σύνολο του δικτύου της διατηρούνται πάνω από 4.600 θέσεις εργασίας. Συνεισφέρει φορολογικά στην εθνική οικονομία, επιστρέφει αξία στην ελληνική κοινωνία και δίνει ευκαιρίες ανάπτυξης σε 1.200 συνεργαζόμενες ελληνικές εταιρείες-προμηθευτές.
Η Coffee Island, με δέσμευση στη βιώσιμη ανάπτυξη και τη βελτίωση της κοινωνικής ευημερίας, είναι η πρώτη ελληνική αλυσίδα καφεστίασης που δημοσιεύει ESG Report για τα έτη 2022-2023. Με οδηγούς τους στρατηγικούς πυλώνες: Άνθρωπος, Περιβάλλον, Προϊόν παραμένει αφοσιωμένη στο όραμά της για ένα καλύτερο Αύριο.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το https://corporate.coffeeisland.gr
Mε χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση της Προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Σταμνάς «Aγία Αγάθη», κυρίας Γεωργίας Κορδόση να μιλήσω για τη Γυναίκα.
Γνωρίζω ότι η Σταμνά, το ωραίο χωριό του δήμου Μεσολογγίου, είναι ένα αγροτικό χωριό.
Γι’ αυτό σκέφτηκα να αναφερθώ στην Αγρότισσα γυναίκα. Είναι μια ευκαιρία σήμερα να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και να αποδώσουμε την ελάχιστη τιμή στην ανώνυμη ηρωίδα του μόχθου.
Θα αναφερθώ συνοπτικά στη θέση της γυναίκας στην παραδοσιακή οικογένεια και στην αγροτική κοινωνία:
Α). H ΚΟΡΗ
Στην παραδοσιακή κοινωνία η θηλυγονία δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα στην οικογένεια, ενώ η αρρενογονία χαιρετίζεται με εκδηλώσεις ενθουσιασμού και χαράς. Οι ευχές που απευθύνονταv στην έγκυο μέχρι τα νεότερα χρόνια είναι: «Καλή λευτεριά. Και με ένα γιο!». Ωστόσο, λέγεται παρηγορητικά και η φράση: «Της καλομάνας το παιδί το πρώτο είναι κορίτσι». Οι γυναίκες αναζητούσαν από εμπειρικούς γιατρούς και κομπογιανίτισσες το «σερνικοβότανο», αρσενικοβότανο, για να αποκτήσουν «αρσενικά» παιδιά.
Το θηλυκό, η κοπέλα, δεν οριζόταν ως παιδί. Ο θεσμός της προίκας που απαιτούνταν για την παντρειά της ήταν ίσως, η βασική αιτία αυτής της κατάστασης. Η προίκα καταργήθηκε το 1983, δηλ. πριν μερικές δεκαετίες …
Η μάνα ήταν υπεύθυνη για τη σωστή ανατροφή της κόρης. Ο πατέρας και τα αδέλφια ήταν υπεύθυνα για την προστασία και επίβλεψη της συμπεριφοράς της, για τη διασφάλιση της τιμής.
Όταν η κοπέλα έφτανε σε ηλικία γάμου έρχονταν τα προξενιά και οι προξενήτρες και οι προξενητάδες συζητούσαν με τον πατέρα κυρίως τα σχετικά με την προίκα… Η ίδια δεν είχε λόγο στην επιλογή του άνδρα. Έπρεπε να αποδεχτεί την απόφαση του πατέρα που αφορούσε την παντρειά της και το δικό της μέλλον. Σπάνια κάποια παντρευόταν από έρωτα.
Β). Η ΣΥΖΥΓΟΣ
Όταν η νέα παντρευόταν, η ζωή της συνεχιζόταν στο ίδιο πλαίσιο. Υποταγή στον άνδρα και στην οικογένειά του, πεθερικά, κουνιάδους, κουνιάδες… στη διευρυμένη οικογένεια.
Σημείο υποταγής και απώλειας της ταυτότητάς της ήταν και η απώλεια του ονόματος της παντρεμένης. Μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα οι γυναίκες στην επαρχία παίρνουν το ανδρωνυμικό. Παίρνουν το όνομα ή το επώνυμο του συζύγου και χάνουν σχεδόν το δικό τους.
Η γυναίκα στην αγροτική κοινωνία αναλάμβανε όλες τις δουλειές του χωραφιού, του νοικοκυριού, του κήπου, των οικόσιτων ζώων και πτηνών… Δύσκολες εργασίες, αν αναλογιστούμε και τις συνθήκες και τα μέσα της εποχής. Δύσκολη και σκληρή η ζωή της αγρότισσας.
Πολλές υπερήλικες σήμερα αναφέρουν, με τον απλό αλλά βαρύνουσας σημασίας λόγο τους, πως γέννησαν μόνες στο χωράφι ή στο σπίτι, χωρίς ιατρική βοήθεια. Από την ερμηνεία αυτών των αφηγήσεων γίνεται αισθητή η δύναμη και η αντοχή αυτών των γυναικών.
Γ). ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΠΝΟΦΥΤΙΣΣΑ
Ο καπνός, ήταν το κύριο προϊόν της περιοχής Σταμνάς και ευρύτερα της Αιτωλοακαρνανίας.
Οι καπνοφύτισσες θυμούνται και αφηγούνται σήμερα το μόχθο τους στα καπνοχώραφα, τότε που δεν υπήρχαν οι μηχανές και ήταν αναγκασμένες να φυτεύουν με το πρωτόγονο μέσο, ένα ξύλινο σουφλί, σκυμμένες ώρες ατέλειωτες στο αυλάκι. Αφηγούνται επίσης, τη δύσκολη φάση της συγκομιδής των καπνόφυλλων, τότε που ήταν αναγκασμένες να ξυπνούν από τα χαράματα για να πάνε στο καπνοχώραφο…
Αυτός ο αγώνας και η αγωνία της γυναίκας στα καπνοχώραφα της Αιτωλοακαρνανίας απαθανατίζονται στους στίχους του Π. Χατζόπουλου:
Μάνα μου, καπνοφύτισσα, το κλαρωτό φουστάνι
κατάμαυρο σου τόβαψε, μουντό σαν καταχνιά,
η πικρή κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι,
όλα της τα φαρμάκωσες ζήση, ψυχή, καρδιά…
Δ). ΓΥΝΑΙΚΑ ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ
Μετά το μάζεμα του καπνού οι οικογένειες αναλάμβαναν το μάζεμα της ελιάς. Όταν εγκαταλείφτηκε η καπνοκαλλιέργεια τα καπνοχώραφα έγιναν ελαιώνες. Οι καπνοκαλλιεργητές έγιναν ελαιοπαραγωγοί. Η συγκομιδή, το μάζεμα των ελιών ήταν μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία.
Ήταν συνήθως οικογενειακή υπόθεση και εργάζονταν όλα τα μέλη της οικογένειας και τα ζώα. Το ωράριο άρχιζε από το πρωί και διαρκούσε μέχρι το απόγευμα, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, «ήλιο με ήλιο». Οι αγρότες στην εποχή που δεν είχαν ρολόγια υπολόγιζαν το χρόνο με τη θέση του ήλιου. Υπήρχε καταμερισμός εργασιών. Οι άνδρες κυρίως αναλάμβαναν το τίναγμα των ελιών.
Οι γυναίκες «λιομαζώχτρες» αναλάμβαναν μια επίσης κουραστική εργασία το μάζεμα των ελιών. Η συγκομιδή της ελιάς άρχιζε από το φθινόπωρο, το μήνα Νοέμβριο και διαρκούσε μέχρι το χειμώνα, το μήνα Γενάρη… Μάζευαν τις ελιές που έπεφταν στο έδαφος και γέμιζαν τα σακούλια ή τα καλάθια τους.
Στη συνέχεια, τα άδειαζαν στα σακιά. Τις μάζευαν μία μία με γρήγορες κινήσεις και με τα δύο τα χέρια. Κάθε ελιά και μια σταγόνα λάδι.
Τα χέρια μάτωναν μέσα στις πέτρες, στα αγκάθια, στα παλιούρια, όπως αφηγούνται σήμερα… Το κορμί όλη μέρα διπλωμένο προσκυνούσε στη γη. Δύσκολη δουλειά, πολύ κουραστική και ιδίως τις βροχερές και κρύες μέρες του χειμώνα… Τα χέρια πάγωναν, τα πόδια πιάνονταν, η λυγισμένη μέση πονούσε, το κορμί έτρεμε.
Οι στίχοι αποδίδουν ποιητικά αυτή τη σκληρή εργασία του λιομαζώματος:
« κάτω από τις ίδιες στριφτόκορμες αινιγματικές ελιές.
Ιδρώτας και αίμα, σταγόνα τη σταγόνα
στη ρίζα της Αγίας πικροελιάς»
Εδώ θα προσθέσω ένα σύντομο απόσπασμα από όσα μου είπε σε συζήτησή μας μια συγχωριανή σας:
«Παλιά είχαμε λαδολιές πιο πολύ. Τώρα έχουμε καλαμών. Τότε δεν υπήρχαν πανιά κι νάυλον κι τις τίναζαν οι άντρες καταή. Και τις μάζευαν οι γυναίκες από καταή, στο χώμα. Δύσκολο, όλη μέρα να σκύβουν καταή. Πότε τσάφ(ι), πότε βρεγμένο, κοκκάλωναν οι γυναίκες. Σπάραζαν το τσάφ(ι) για να μάσνε την ελιά! Άναβαν στην άκρη φωτούλα για να ζεσταθούνε λίγο, γιατί θα ξέκοβε η καρδιά τους από το πολύ κρύο! Τι νάκανανε; Πολύ κουραστικό…
Μετά το τέλος της ελιάς, άρχιζε ο καπνός. Το Φλεβάρη, από της Αγιά Αγάθης ξεκίναγανε το σπόρο, για να πάει καλά ο καπνός… Ο καπνός ήτανε χειρότερος από την ελιά, κυρίως στο μάζεμα που ξύπναγαμε από νύχτα να πάμε στο χωράφι…
Παιδεύοντανε πολύ οι γυναίκες τότε. Κι οι άντρες, αλλά αυτήνοι μετά τη δουλειά πήγαιναν στο καφενείο. Οι γυναίκες μέχρι αργά τη νύχτα έκαναν δουλειές, στο σπίτι, τα παιδιά, τους γέροντες, τα ζώα…
Η εξέλιξη ήρθε το ’75 και το ’80 και μετά… Έβαλαν ελιές καλαμών, ήρθαν τα πανιά, τα λιόπανα, άλλαξαν τα πράματα.» (Προφορική αφήγηση της Γ. Κορδόση, 21-2-2024).
Στα νεότερα χρόνια η ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα νέα δεδομένα στη γεωπονική, έκαναν τη ζωή και την παραγωγή, πιο εύκολη και πιο αποδοτική. Για εργατικό δυναμικό οι κτηματίες ελαιόδεντρων προσφεύγουν σε μισθωτούς εργάτες, κυρίως αλλοδαπούς. Οι περισσότεροι είναι Αλβανοί μετανάστες.
Οι γυναίκες λιομαζώχτρες απελευθερώθηκαν από τη σκληρή και πολύμηνη εργασία του μαζέματος… και μπορούν να αφιερώσουν χρόνο για δική τους χαλάρωση και ψυχαγωγία. Επίσης, σε πολιτιστικές δραστηριότητες που διοργανώνουν ως μέλη του δραστήριου συλλόγου Σταμνάς…
Επιτρέψτε μου, κλείνοντας, να κάνω μια πρόταση: Προτείνω στον δραστήριο Σύλλογό σας, να φροντίσει ώστε να στηθεί ένα Μνημείο για την Αγρότισσα της Σταμνάς!
Είναι η ελάχιστη εξόφληση Χρέους και απόδοση Τιμής απέναντι στις Γυναίκες που κράτησαν όρθιο αυτό τον τόπο υπερβαίνοντας τις όποιες δυσκολίες…
ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑΣ…
*Η Μαρία Ν. Αγγέλη γεννήθηκε στα Βλυζιανά Ξηρομέρου. Μεγάλωσε στο Μαχαιρά Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα της επικεντρώνονται σε θέματα Κοινωνικής Λαογραφίας. Είναι ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας Τοπικής Ιστορίας και Πολιτισμού Αιτωλοακαρνανίας (ΚΕ.Τ.Ι.ΠΟ.ΑΙ.). Είναι μέλος της Ένωσης Προφορικής Ιστορίας (Ε.Π.Ι.), με έδρα το Βόλο. Συμμετέχει σε επιστημονικά συνέδρια και αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες και επιστημονικά, περιοδικά. Υπηρετεί στη Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σχεδόν κάθε χρόνο αναλαμβάνει με τους μαθητές της, προαιρετικά, Πολιτιστικά Προγράμματα. Ζει και εργάζεται στο Αγρίνιο. Έχει μια κόρη.
Ο χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων (ΧΥΤΑ) γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτει άδεια λειτουργίας σε ισχύ και από το 2017 έχει αναστείλει τη λειτουργία του. Τον Αύγουστο του 2021 πήρε φωτιά και σταμάτησε κάθε παράνομη εναπόθεση. Εδω και 11 μήνες έχουμε πετάξει σκουπίδια σε κάθε πιθανό Δήμο, ακόμα και απαιτώντας να τα δεχτεί. Τα απορριμματοφόρα μας διανύουν πολλαπλάσια χιλιόμετρα κάθε μέρα, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται. Τον Απρίλιο του 2022 κηρύχθηκε ο Δήμος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Γνωρίζαμε ότι θα βρεθούμε σε αυτό το τέλμα τουλάχιστον 1 έτος τώρα.
Επομένως εύλογα γεννάται το ερώτημα, ποιές είναι αυτές οι “γνωστές, ξεκάθαρες, ρεαλιστικές προτάσεις για τη λύση του προβλήματος”, τις οποίες ανέφερε ο κ.Δήμαρχος σε video (18/07/22).
Επίσης, ανέφερε ότι “ είναι πλέον η ώρα η πολιτεία σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο, άμεσα να αναλάβει τις ευθύνες και να δώσει λύση στο πρόβλημα που απασχολεί το Μεσολόγγι”.
Δηλαδή έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην κεντρική διοίκηση; Υπάρχει κάποιο σχέδιο, με αρχή, μέση και τέλος;
Γίνεται να ενημερωθούν οι 36.000 κάτοικοι, που τους αφορά και αυτούς το πρόβλημα;
Για ποιό λόγο δεν λειτουργούν στο Δήμο κάδοι απορριμμάτων 5 ρευμάτων (πλαστικό, χαρτί, χάρτινες συσκευασίες, φυτικά, οικιακά υπολείμματα), ώστε να μειωθεί ο όγκος των απορριμμάτων που θα καταλήγουν σε χώρο υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων (ΧΥΤΥ).
Σε έναν δικό μας ΧΥΤΥ, λειτουργικό, βιώσιμο και ανεξάρτητο. Αν είχαμε μειώσει τον όγκο των απορριμμάτων, το τονάζ που μας έχει δοθεί από τους γειτονικούς Δήμους, θα μας έφτανε για αρκετό καιρό ακόμα μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα για τον ΧΥΤΥ και τον ΣΜΑ (Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων) στο Δημο μας. Άραγε σε τι στάδιο βρίσκονται τα έργα αυτά;
Η χρηματοδότηση να δοθεί, ώστε ο ΧΥΤΑ που υπάρχει στο Δήμο να μετατραπεί σε ΧΥΤΥ και τα ανακυκλώσιμα που θα περισυλλέγονται από τους κάδους, να αποθηκεύονται προσωρινά (ΣΜΑ) έως ότου γίνει η διανομή τους.
κ. Δήμαρχε, δεν ήρθαμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης τώρα, απλώς, συνεχίζουμε να είμαστε από τον Απρίλιο.
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας σε βάρος των γυναικών» και τη σταθερή συνέργειά της με την Ελληνική Αστυνομία και την πλατφόρμα δράσης του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την ενδοοικογενειακή βία, που ξεκίνησε στις 8 Μαρτίου 2020 (Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών), η ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. ενεργοποιεί συμβολικά σήμερα (17:00-18:00) εκτάκτως τον διακοσμητικό φωτισμό της Γέφυρας «Χαρίλαος Τρικούπης», ενώ σχετικό μήνυμα θα προβάλλεται από τον ηλεκτρονικό πίνακα του σταθμού διοδίων.
Η υποστήριξη των δικαιωμάτων της γυναίκας, όπως και η σταθερή αναβάθμιση και προάσπιση της θέσης της στην κοινωνία, αποτελεί διακηρυγμένη θέση της παραχωρησιούχου στο πλαίσιο του εταιρικού της ακτιβισμού, ενώ οι σχετικές δράσεις που θα εξελιχθούν μετά την παρέλευση της πανδημίας, αποτελούν ήδη αντικείμενο επεξεργασίας από ομάδα εργασίας εθελοντριών της Δυτικής Ελλάδας.
Σε συνάντηση συντονισμού που έλαβε χώρα στο Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, παρουσία του Αρχηγού κ. Μιχαήλ Καραμαλάκη και των υπευθύνων της δράσης, κυριών Ιωάννας Ροτζιώκου (Αστυνόμου Β’) Εκπροσώπου Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. και Σοφίας Κυριάκου (Υπαστυνόμου Α’) Εκπροσώπου του Τμήματος Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. τη ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. εκπροσώπησε ο Διευθυντής Εταιρικής Επικοινωνίας & Αειφόρου Ανάπτυξης κ. Γιάννης Φρέρης.
