Με λόγο μεστό, συγκινητικό και εμποτισμένο από τα ιδανικά της Ελευθερίας και της Αυτοθυσίας, ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, Σπύρος Διαμαντόπουλος, απηύθυνε τον πανηγυρικό της ημέρας στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την 199η Επέτειο της Ηρωικής Εξόδου.
Μπροστά από τον Τύμβο των Ηρώων, ο Δήμαρχος στάθηκε με σεβασμό απέναντι στη μνήμη των Εξοδιτών, χαρακτηρίζοντας το Μεσολόγγι «φάρο» και «σύμβολο» που ανέδειξε την ανθρώπινη ύπαρξη στο ύψιστο ιδανικό της θυσίας για την Ελευθερία.
«Η Ελευθερία δεν είναι δώρο. Δεν χαρίζεται, δεν παραδίδεται. Είναι επιλογή. Είναι στάση ζωής. Είναι Θυσία», τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο λόγος του εστίασε στην πανανθρώπινη σημασία της Εξόδου, με αναφορές σε φιλοσόφους της αρχαιότητας αλλά και στη συγκλονιστική παρουσία των Φιλελλήνων από 27 χώρες, οι οποίοι «δεν ήρθαν για να επιβληθούν, αλλά για να θυσιαστούν».
«Ο Λόρδος Βύρων δεν πέθανε για μια σημαία. Πέθανε για την Ελευθερία ως πανανθρώπινη αξία», σημείωσε.
Παράλληλα, δεν παρέλειψε να απευθύνει κάλεσμα στην Πολιτεία, ζητώντας ουσιαστική στήριξη για την Ιερή Πόλη:
«Η Πολιτεία έχει χρέος — όχι απλώς ηθικό, αλλά ιστορικό — να σταθεί δίπλα σε αυτή την πόλη. […] Είναι ζήτημα ταυτότητας».
Κλείνοντας τον λόγο του, ο Δήμαρχος απηύθυνε προσκλητήριο στη νέα γενιά, καλώντας τη να συνεχίσει την ιστορική παρακαταθήκη του τόπου, μέσα από τη δημιουργία, την επιμονή και την πίστη.
«Το Μεσολόγγι δεν είναι απλώς παρελθόν. Είναι το μέτρο κάθε αύριο. Όσο υπάρχει φόβος, θα διδάσκει Ανδρεία. Όσο υπάρχει λήθη, θα απαιτεί Μνήμη».
Ο πανηγυρικός λόγος καταχειροκροτήθηκε από τους παρευρισκόμενους, επισφραγίζοντας με τον πιο ουσιαστικό τρόπο το πνευματικό και ιστορικό βάρος των Εορτών Εξόδου.
Πανηγυρικός Δημάρχου Μεσολογγίου Σπύρου Διαμαντόπουλου για την 199η Επέτειο της Εξόδου
Αυτοθυσία.
Ανδρεία.
Ακλόνητη πίστη στον Αγώνα.
Περιφρόνηση για τον θάνατο.
Αυτό είναι το μέτρο του ελληνικού χαρακτήρα. Αυτό που σφυρηλατήθηκε εδώ, στη φωτιά και τη μανία του πολέμου, σε τούτο το πεδίο μάχης, σε τούτο το νεκροταφείο.
Εδώ που κοιμούνται οι ήρωες.
Αυτοί που μας παρακολουθούν από το ύψος της θυσίας τους.
Αυτούς που προσκυνούμε μ’ ευγνωμοσύνη.
Έλληνες και Φιλέλληνες, Προσκυνητές της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου,
Στεκόμαστε σήμερα εδώ, όχι απλώς για να τιμήσουμε ένα ιστορικό γεγονός. Αλλά για να αναμετρηθούμε με το βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Για να κοιτάξουμε κατάματα εκείνους που, πριν από εκατόν ενενήντα εννέα χρόνια, απέδειξαν πως:
Η Ελευθερία δεν είναι δώρο.
Δεν χαρίζεται. Δεν προσφέρεται. Δεν παραδίδεται.
Είναι επιλογή. Είναι στάση ζωής. Είναι Θυσία.
Το Μεσολόγγι δεν είναι απλώς μια πόλη.
Είναι σύμβολο. Είναι φάρος.
Είναι το σημείο εκείνο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη ξεπέρασε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και άγγιξε το Θείο μέσω της αυτοθυσίας.
Οι Μεσολογγίτες δεν πέθαναν απλώς. Προσέφεραν τη ζωή τους. Και την προσέφεραν συνειδητά — όχι από απελπισία, αλλά από πίστη στο ύψιστο ιδανικό: την Ελευθερία.
Γιατί τι είναι, τελικά, η Ελευθερία;
Είναι απλώς το δικαίωμα να αποφασίζεις; Ή είναι κάτι βαθύτερο;
Ο Πλάτων θα μας έλεγε: ελεύθερος είναι αυτός που κυβερνά τον εαυτό του.
Ο Αριστοτέλης θα μας μιλούσε για την ελευθερία ως προϋπόθεση της αρετής.
Ο Ισοκράτης θα μας θύμιζε: μόνο ο παιδευμένος άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να πεθάνει ελεύθερος.
Κι εμείς σήμερα — ως άτομα, ως Δήμος, ως Έθνος — οφείλουμε να απαντήσουμε: Είμαστε άξιοι αυτής της παρακαταθήκης;
Κλείστε τα μάτια για μια στιγμή.
Σταθείτε μαζί μου εκεί, στο Μεσολόγγι, το βράδυ της Εξόδου.
Μάνες με βρέφη. Νέοι με ξίφη. Γέροντες με προσευχή.
Όχι πολεμιστές. Άνθρωποι.
Σιωπή. Απόφαση. Όχι γιατί υπάρχει ελπίδα σωτηρίας — αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από την Αξιοπρέπεια.
Αυτή τη λέξη έγραψε η Ιστορία με αίμα πάνω στο όνομα του Μεσολογγίου. Και αυτή τη λέξη είμαστε εδώ για να ξαναθυμηθούμε.
Περπατήστε σήμερα στην πόλη.
Κάθε σοκάκι, κάθε τοίχος, κουβαλά βλέμματα, προσευχές, όνειρα που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Αυτό δεν είναι ένα απλό πανηγύρι.
Είναι τελετουργία Μνήμης. Είναι η στιγμή που μας φωνάζει:
Εσείς, θα σταθείτε αντάξιοι;
Οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου κράτησαν το πνεύμα τους όρθιο μέσα στην πείνα, την αγωνία, τον θάνατο.
Δεν αγωνίστηκαν για να σωθούν οι ίδιοι.
Αγωνίστηκαν για να σωθεί το νόημα του Ελεύθερου Ανθρώπου.
Και όμως — το Μεσολόγγι δεν συγκλόνισε μόνο την Ελλάδα.
Συγκλόνισε τον κόσμο.
Από είκοσι επτά χώρες της Ευρώπης ήρθαν άνθρωποι.
Μορφωμένοι, στρατιωτικοί, ποιητές, ιδεολόγοι.
Όχι για να επιβληθούν. Αλλά για να θυσιαστούν.
Γιατί;
Γιατί στο Μεσολόγγι δεν είδαν απλώς μια πολιορκημένη πόλη.
Είδαν έναν καθρέφτη της συνείδησής τους.
Είδαν μια Ιδέα.
Ο Λόρδος Βύρων δεν πέθανε για μια σημαία.
Πέθανε για την Ελευθερία ως πανανθρώπινη αξία.
Και γι’ αυτό, σήμερα, το Μεσολόγγι ανήκει όχι μόνο στην Ελλάδα.
Ανήκει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Οι Εξοδίτες μας άφησαν μία παρακαταθήκη.
Μια φλόγα που μας καλεί να φανούμε αντάξιοι.
Μια Πόλη ζωντανή και υπερήφανη.
Ήδη, γίνονται βήματα μικρά και μεγάλα.
Για να γίνει το Μεσολόγγι τόπος δημιουργίας και προκοπής.
Νέοι αγωνίζονται. Επιχειρήσεις καινοτομούν.
Ο Πολιτισμός μας ανθίζει. Ο τουρισμός βρίσκει διεξόδους.
Η Παράδοση και το περιβάλλον εμπνέουν.
Αυτά τα βήματα —ίσως ακόμη δειλά— είναι ο σπόρος της αναγέννησης.
Ας τα πολλαπλασιάσουμε. Ας τα στηρίξουμε όλοι.
Όχι για μια πόλη της λογικής του “δεν γίνεται”.
Αλλά για μια πόλη της επιμονής, της αξιοπρέπειας, της πίστης.
Μια πόλη που θα λέει: “Μπορώ. Αντέχω. Δημιουργώ.”
Ας δώσουμε όλοι μαζί έναν όρκο εδώ, μπροστά στους Αθάνατους Νεκρούς μας.
Ας ορκιστούμε πως θα τιμήσουμε αυτή τη Θυσία με έργα.
Με Ενότητα. Με Ελπίδα.
Και επιτρέψτε μου να πω κάτι ακόμη — ξεκάθαρα, απλά, χωρίς περιστροφές.
Το Μεσολόγγι δεν πρέπει μόνο να τιμάται. Πρέπει και να στηρίζεται.
Η Πολιτεία έχει χρέος — όχι απλώς ηθικό, αλλά ιστορικό — να σταθεί δίπλα σε αυτή την πόλη.
Να την ανατάξει. Να τη βοηθήσει να πάρει τη θέση που της αξίζει.
Να τη βγάλει από την αδικία και την εγκατάλειψη.
Δεν γίνεται μια πόλη που έγραψε το όνομά της στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας, να μένει στο περιθώριο.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα αίτημα τοπικό.
Είναι θέμα Εθνικής Συνέπειας. Είναι ζήτημα Ταυτότητας.
Το 2026, τα 200 χρόνια από την Έξοδο, δεν θα είναι απλώς μια επέτειος.
Θα είναι μια στιγμή Εθνικής Αυτογνωσίας.
Θα είναι η ευκαιρία να απαντήσουμε στο ερώτημα του ποιητή:
«Πόσο κοντά και πόσο μακριά βρίσκεται η ψυχή μας από την ψυχή του Μεσολογγίου;»
Ας απαντήσουμε λοιπόν με έργα.
Ας επενδύσουμε στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στην Προκοπή, με οδηγό τις αξίες που γέννησε αυτή η γη.
Και πιο πολύ απ’ όλα: ας κοιτάξουμε προς τη νέα γενιά.
Προς τα παιδιά που σήμερα κρατούν τα λάβαρα, που φορούν τις φορεσιές των προγόνων τους,
χωρίς να το γνωρίζουν ίσως, αλλά κουβαλώντας πάνω τους την Ιστορία.
Αυτή είναι η γενιά που καλείται να γράψει το επόμενο κεφάλαιο.
Και εμείς οφείλουμε να την εμπνεύσουμε.
Με πράξεις, με αγώνα, με τόλμη.
Να της παραδώσουμε έναν τόπο άξιο, για να μπορεί να τον συνεχίσει, να τον υπερασπιστεί, να τον ονειρευτεί.
Κι αυτός ο τόπος ας αναγεννηθεί.
Ας αποκαλυφθεί ξανά μπροστά μας, ενώπιον όλου του κόσμου, ως ζωντανό σύμβολο.
Μα πάνω απ’ όλα, το Μεσολόγγι — με την ιστορική του σημασία και τη συμβολική του αξία — ας καλέσει τη νέα γενιά να αναλάβει δράση.
Γιατί το Μεσολόγγι δεν είναι απλώς παρελθόν. Είναι το μέτρο κάθε αύριο.
Όσο υπάρχει αδικία, θα θυμίζει Δικαιοσύνη.
Όσο υπάρχει φόβος, θα διδάσκει Ανδρεία.
Όσο υπάρχει λήθη, θα απαιτεί Μνήμη.
Αυτό είναι το χρέος μας. Να φανούμε αντάξιοι αυτών που πέθαναν για να υπάρχουμε. Να τιμούμε τη θυσία τους, όχι με επετειακά λόγια, αλλά με ζωή ελεύθερη, υπεύθυνη, φωτισμένη.
Ζήτω το Μεσολόγγι.
Ζήτω η Ελευθερία.
