Υποκρισία; Θράσος; Ή απλώς πολιτικός καιροσκοπισμός; Ό,τι κι αν είναι, ένα γεγονός δεν αλλάζει: Πολλοί από όσους σήμερα χύνουν τόνους «δημοσίων δακρύων» για το φωτοβολταϊκό της Ενεργειακής Κοινότητας Δυτικής Ελλάδας στο Μεσολόγγι, είναι οι ίδιοι που όταν ανακοινώθηκε, είχαν υψώσει μπλόκα, ενστάσεις και προσκόμματα. Η αντιφατική τους στάση δεν περνά απαρατήρητη.
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο –και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό– το πώς ορισμένοι επιλέγουν να «διαβάζουν» τις εξελίξεις γύρω από το φωτοβολταϊκό έργο της Ενεργειακής Κοινότητας Δυτικής Ελλάδας που προχωρά στο Μεσολόγγι.
Αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως οι πιο ένθερμοι υπερασπιστές του έργου, εκείνοι που καταγγέλλουν με δραματισμούς ότι δήθεν «το έργο κινδυνεύει», είναι ακριβώς οι ίδιοι που στο παρελθόν είχαν επενδύσει στη δημιουργία εμποδίων.
Τότε, οι ενστάσεις τους αφορούσαν τα πάντα:
την τοποθεσία, τις διαδικασίες, τον φορέα, το οικονομικό μοντέλο, ακόμη και τη σκοπιμότητα ύπαρξης του έργου. Προσκόμματα, καθυστερήσεις, προειδοποιήσεις καταστροφολογικού τύπου.
Κι όμως, σήμερα, όλοι αυτοί μεταμορφώνονται σε «θεματοφύλακες» της Ενεργειακής Κοινότητας.
Το ερώτημα είναι απλό:
Τι άλλαξε; Το έργο ή οι ίδιοι;
Η απάντηση μοιάζει εξίσου απλή:
Δεν άλλαξε το έργο. Αλλάζουν οι στάσεις, όταν το πολιτικό όφελος το απαιτεί.
Η τοπική κοινωνία έχει μνήμη. Γνωρίζει ποιοι μπήκαν μπροστά για να τρέξει το έργο και ποιοι επιχείρησαν –με άμεσο ή έμμεσο τρόπο– να το «φρενάρουν». Γνωρίζει επίσης ποιοι σήμερα υψώνουν τη σημαία της «αγωνίας» απλώς για να κερδίσουν εντυπώσεις.
Σε μια περίοδο όπου το Μεσολόγγι χρειάζεται καθαρές κουβέντες και σταθερές στρατηγικές επιλογές, τέτοιες μεταμορφώσεις προκαλούν μόνο θλίψη. Η ενέργεια, η πράσινη μετάβαση και η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας σε έργα προστιθέμενης αξίας δεν μπορεί να είναι παιχνίδι εντυπώσεων.
Το έργο της Ενεργειακής Κοινότητας δεν χρειάζεται δάκρυα.
Χρειάζεται σοβαρότητα, συνέπεια και υπευθυνότητα.
