Το Μεσολόγγι στέναζε κάτω από την πολιορκία του Ομέρ Covid. Τούτη τη φορά τα πράγματα ήταν χειρότερα από το 1826.
Δεν ήταν μόνο ο αόρατος έως ανύπαρκτος κατά πολλούς εχθρός, ο ιός, αλλά και το γκούβερνο στην πρωτεύουσα που προσπαθούσε, επιβάλλοντας φασιστικά μέτρα μάσκες και εμβόλια να στερήσουν την ελευθερία και τη δημοκρατία από τους πολύπαθους κατοίκους της Ιεράς.
Μαζεύτηκαν λοιπόν οι “οπλαρχηγοί” στον Μπούλη μαζί με τον Δεσπότη και τους προύχοντες να συζητήσουν το πρόβλημα. “Δεν πάει άλλο είπε ο Άρχοντας”.
“Να επιχειρήσουμε με την βοήθεια του Μεγαλοδύναμου έξοδο” φώναξε ο Αρχιερέας. “Ναι! Ναι!” απάντησαν εν χορώ οι υπόλοιποι. Και έτσι αποφάσισαν να εξέλθουν τη νύχτα του Λαζάρου. Έγραψαν το σχέδιο της εξόδου που υπαγόρευε ο ιερωμένος στον υπεύθυνο των δημοσίων σχέσεων και το έκαναν πράξη.
Από την τάπια του Ρήγα βγήκε ο Άρχοντας με τους λίγους εκλεκτούς δικούς του, φωτίζοντας τον ουρανό με led ώστε να προκαλέσει σύγχυση στον αντίπαλο, με μουσικές και χορωδίες και δρώμενα, events στα Μεσολογίτικα. Από την τάπια της Λουνέτας οι μη εκλεκτοί και οι αγωνιστές Αη Συμιώτες οι οποίοι έκαναν και μια μικρή στάση στο Τρικούπειο κάνοντας ένα τρισάγιο για τους πεσόντες στην έξοδο του 26.
Από τις τάπιες του Μονταλαμπέρ και του Στουρνάρη ο υπόλοιπος λαός και τα υγιή γυναικόπαιδα με επικεφαλής τους συναδέλφους μου ιεροφάντες της Ιπποκράτειας επιστήμης ξερόλες, και αρνητές της ύπαρξης του κωρονοϊού ή του εμβολίου ή των μασκών χωριστά ή και των τριών μαζί.
Πίσω έμειναν οι ανήμποροι και όσοι δεν μπορούσαν να κρατήσουν όπλα τους οποίους ο ηρωικός Δεσπότης συνεπικουρούμενος από τους ιερείς και διακόνους του, εν ενεργεία και συνταξιούχους, καθ´ όλη τη διάρκεια της Μέγαλης Εβδομάδας τούς καλούσε στις εκκλησίες για να σωθούν.
Νέοι που δεν μπόρεσαν να εξέλθουν μαζεύονταν στο λιμάνι περιμένοντας τα καράβια κατά το “Που ν´ τα καράβια μας;” από το φεστιβάλ του Μεσολογγιου το 1957 ή έστω να φανεί η “Χριστίνα” να τους πάρει μακριά από την καταστροφή.
Περίμεναν με τις ώρες ο ένας κολλητά με τον άλλον χωρίς νερό προσπαθώντας να ξεδιψάσουν με τζιν τόνικ.
Οι ηρωικοί Μεσολογγίτες δεν δέχτηκαν την βοήθεια των παιδιών της Σαμαρίνας γιατί έμαθαν ότι ήταν εμβολιασμένοι μασκοφόροι και το χειρότερο κρατούσαν αποστάσεις.
Όσοι προδότες εμβολιάστηκαν, φορούσαν μάσκες και πίστευαν στην ύπαρξη ή στην επικινδυνότητα του ιού κρύφτηκαν ντροπιασμένοι στα λαγούμια τους σαν αποσυνάγωγοι.
Το τι έγινε τελικά δεν το ξέρουμε ακόμη. Περιμένουμε την καθηγήτρια κυρία Ευθυμίου να δημοσιεύσει τα αποτέλεσμα των ερευνών της. Το παράδειγμα των Μεσολογγιτών του σήμερα θα είναι ο φωτεινός φάρος στον αντίποδα της Εξόδου της 10ης Απρίλιου 1826.
Αχ κατακαημένο Μεσολόγγι.
Αχ πολυαγαπημένη μου Πατρίδα!
Απόστολος Ν. Αλετράς
