Γράφει η Φωτεινή Τσιτσώνη-Καβάγια
Μήπως η ποίηση είναι μια δύναμη που απελευθερώνει τον άνθρωπο  και προωθεί τον πολιτισμό; Μήπως είναι μια ανώτερη μορφή ψυχαγωγίας, που μας απομακρύνει από την πλήξη και την ανία της καθημερινότητας, δίνει φτερά στη φαντασία και μας ταξιδεύει σε κόσμους συναρπαστικούς;
Αυτό ακριβώς συνέβη, το βράδυ της  15ης Απριλίου, του 2013, στο Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο, σε εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου της πόλης μας, με προσκεκλημένη την ποιήτρια κυρία Γιώτα Παρθενίου, πρώην Σύμβουλο Προσχολικής Αγωγής, που υπηρέτησε για αρκετά χρόνια στην Αιτωλοακαρνανία και φυσικά στο Μεσολόγγι.
Αιτία της εκδήλωσης πέντε ποιήματα που έγραψε εμπνευσμένα από τις πολιορκίες και την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, τα οποία επανήλθαν στην πόλη , που τα γέννησε. Τα ποιήματα γραμμένα σε πάπυρο παρέδωσε στον Πρόεδρο του Πνευματικού Κέντρου Αριστείδη Καβάγια.


Η ποίηση της κ. Παρθενίου, που συνοδευόταν από υπέροχες απαγγελίες , τόσο στην τραγουδιστή και πολύ εκφραστική γλώσσα της ιταλικής, από τον Ιταλό καθηγητή, κ. Γουλιέλμο Μπιάνκο, όσο και της ηθοποιού, κ. Γιολάντα Καπέρδα και με τη μουσική υπόκρουση του καθηγητή της μουσικής, κ.  Αλέξη Μπάγια, καθώς  και την πολύ καλή και  αναλυτική εισήγηση στο πνεύμα της ποίησης της συγκεκριμένης ποιήτριας από τον καθηγητή Πανεπιστημίου της Νεάπολης, κ. Κωνσταντίνου Νίκα, σε έκανε να νιώσεις μιαν εμπειρία πρωτόγνωρη, που είναι αδύνατο να βιώσεις στην καθημερινότητά σου.
Κι ο ακροατής, δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την αρμονία του λόγου μέσα από τις απαγγελίες αλλά  και την ιδιαιτερότητα του λόγου της ποιήτριας και να απολαμβάνει και να ταξιδεύει!
Κι ήταν  το  ταξίδι συναρπαστικό στον κόσμο της ποίησης  αλλά και στον ιδιαίτερο κόσμο της ποιήτριας, που  με τους  οδηγούς του  έγινε μαγικό, μοναδικό…
Κι όταν ο Ιταλός καθηγητής , αναφερόμενος στην Έξοδο και στο παρελθόν του Μεσολογγίου,  με κινήσεις αργές, λες, τελετουργικές, γονάτισε κι έσκυψε φιλώντας το χώμα της Ιερής Πόλης μας, σε ένδειξη σεβασμού προς τους ένδοξους προγόνους μας, κατασυγκινώντας μας όλους, έμοιαζε, λες, και φιλούσε εκείνο το Μεσολόγγι των καπεταναίων και των πολεμάρχων, εκείνο, το ίδιο φθαρμένο κορμί των Πολιορκημένων, που είχε απομείνει  τότε, πετσί και κόκαλο…
Κι όλοι μας νιώσαμε σαν να ζούσαμε ιερές στιγμές, αντάμα  με τους Εξοδίτες, εκείνο το βράδυ του αγώνα, τότε που η Ασία και η Αφρική με το άγριο πνεύμα της βαρβαρότητάς τους,  ξεχύθηκαν να κατασπαράξουν και να συντρίψουν  κυριολεκτικά ένα μικρό «φράχτη!».Κι όμως αυτός απέδειξε πως η ψυχή του ήταν ατσάλινη, γι’ αυτό άλλωστε πήρε και τη μεγάλη απόφαση της Εξόδου, που υπήρξε το πλέον συγκλονιστικό γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Κι η θυσία της θαλασσοπολιτείας  υψώθηκε ως τα ουράνια και ξεσήκωσε παγκόσμια  κύματα φιλελευθερισμού και στη συνέχεια ήταν αυτή, που  έγινε η απαρχή της απελευθέρωσης της πατρίδας μας. 
Και ήταν πράγματι, μεγάλα και πλατιά τα συναισθήματα, που μας δημιουργήθηκαν και μας πλαισίωσαν εκείνο το βράδυ. Ήταν μια ξεχωριστή εκδήλωση!