Μια μοναδική έκθεση ζωγραφικής ανοίγει αύριο τις πύλες της για το κοινό στο “Κατράκειο”, στο Αιτωλικό, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για την 189η επέτειο της ηρωικής Εξόδου. Μια έκθεση που αποτελεί, κατά την απόψη μας, την κορυφαία, ίσως, εκδήλωση των φετινών Γιορτών Εξόδου.
Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά ο διακεκριμένος συμπατριώτης μας ζωγράφος, Χρήστος Μποκόρος θα παρουσιάσει στην περιοχή μας, εικαστικές του δημιουργίες στην έκθεση με τίτλο: “Της Εξόδου – κεράκια ακόμη αναμμένα…“. Το επίσημο ξεκίνημα της έκθεσης που θα λειτουργήσει έως στις 26 Απριλίου γίνει αύριο Παρασκευή 27 Μαρτίου στις 7:30 το απόγευμα.
Ο Χρήστος Μποκόρος με καταγωγή από το Αγρίνιο είναι από τους κορυφαίους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους και έτσι το κοινό της περιοχής μας θα εχει την ευκαιρία, στους χώρους του “Κατράκειου”, να θαυμάσει και να απολαύσει έργα του καλλιτέχνη που διαπνέονται από τη θυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων.
Αναφερόμενος στην έκθεσή του στο “Κατράκειο” ο Χρήστος Μποκόρος τονίζει: “Κατέβηκα πέρ’σι με τα παιδιά να τους δείξω το φως της άπλας λιμνοθάλασσας που έφεγγε στα όνειρά μου απ’ όταν την πρωτό’δα και τη μύρισα μικρός, φτάνοντας τότε με το τραίνο που μας έφερνε απ’ τ’ Αγρίνιο σφυρίζοντας, τα καλοκαίρια.
Περάσαμε πρώτα απ’την ιερή πόλη κι ύστερα μας πήγε ο Βασίλης Αρτίκος απ’ το Αιτωλικό, αυτή τη φορά όχι για θαλασσινούς μεζέδες και πιοτό αλλά για να μας δείξει τον χώρο που στεγάζει τα έργα και τις μήτρες της σπουδαίας πατριώτισσας Βάσως Κατράκη.
“Κάτι να κάνουμε“, μου ‘πε, “‘ρημάζει“. Από παιδί κουβαλάω το χρέος στη θυσία του Μεσολογγιού και σκέφτηκα νά! εδώ να ‘ρθω ν’ ανάψω τα κεράκια μου παράμερα απ’ τις επίσημες γιορτές, εδώ κοντά στα χαρακτικά και τις μελανωμένες πέτρες.
Απέναντι, ψηλότερα, στ’ αφύλακτα ερείπια της αρχαίας Πλευρώνας, μ’ ανέβαζε έφηβο ο πατέρας μου ο Θωμάς Μποκόρος και μού ‘λεγε τα μυθικά του Ομήρου, τις ιστορίες του τόπου, το σώμα του, βαδίζοντας σε πέτρες ασήκωτες που αντέχαν τους καιρούς ακόμα ‘πάνω τους, μέχρι που μας έπαιρνε το δειλινό και τα νερά ‘στραφτάλιζαν στο πέλαγο κατεβαίνοντας τις εκβολές του Αχελώου φορτωμένα πολύτιμα χρώματα, θεωτικά του ηλιοβασιλέματος που έχυνε το αίμα του μάλαμα στη λιμνοθάλασσα και στην αρμύρα, καίγοντας μαύρο κάρβουνο ότι τολμούσε να παρεμβληθεί ανάμεσα στο βλέμμα και στο φως τους, κτίρια, δέντρα, ζώα, μηχανήματα, βάρκες, πουλιά, ανθρώπους και στεριά… “μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη· η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι, με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει: όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει”.
Τέτοια περάσερναν τον νού μου και φτάσαμε σ’ αυτήν εδώ την έκθεση “της εξόδου – κεράκια ακόμη αναμμένα” για την τιμή της ελευθερίας· πολιορκημένοι απ’ το σκοτάδι άλλο δρόμο δεν έχουμε, η μόνη οδός είναι η έφοδος στο φως.”
Πριν 10 χρόνια ο σημερινός υπουργός Πολιτισμού Νίκος Γ. Ξυδάκης έγραφε στην “Καθημερινή” για τον Χρήστο Μποκόρο: “O Xρήστος Mποκόρος (γενν. 1956) είναι ίσως ο πιο εμπορικός και προβεβλημένος ζωγράφος της τελευταίας δεκαετίας.
H ακραία παραστατική ζωγραφική του, με θέματα πολύ απλά αλλά φορτωμένα συμβολισμούς, έγινε ένα ιδιόμορφο trade mark για τη δεκαετία του νεόπλουτου σικ. H ελιά, το καντήλι, το πρόσφορο, ζωγραφισμένα λεπτομερώς και υποβλητικά, οιονεί ιερατικά, πάνω σε παλιωμένα ξύλα και πανιά, σηματοδότησαν έναν οπτικό αναχρονισμό, εξέφρασαν ένα γούστο υπό μετάβασιν και υπό μετασχηματισμόν.
O έπηλυς, ο με μνήμες χώματος και χωριού, μεταβαίνει στο άστυ και μετασχηματίζεται, ο επιπολής αστός κατοικεί σε μεζονέτα και φοράει κοστούμια Aρμάνι, η μνήμη του ωστόσο παραμένει μνήμη χώματος, μνήμη θρησκείας και παγανισμού, δημοτικού τραγουδιού και οικονομία σπάνεως. Yπό όρους, ο Mποκόρος, μαζί με ομηλίκους του «εννοιακούς» (λ.χ. Xαραλάμπους, Σπηλιόπουλος), εξέφρασε την αναζήτηση εντόπιας ταυτότητας και προσώπου, εν μέσω ριζικών αλλαγών και ψυχικών μετατοπίσεων.
Eιδικά ο Xρ. M., με την ψιλοδουλεμένη πινελιά του και την ευανάγνωστη αφήγηση, εξέφρασε αυτή την αναζήτηση σαν παραμυθία για την τάξη των ανερχόμενων στρωμάτων, όσων περνούσαν ψυχοκοινωνικά από την κάστα των χωρικών στην τάξη των αστών, χωρίς προϊστορία. “
