Χθες, κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσολογγίου, ένα από τα βασικά θέματα ήταν –ως γνωστό– οι πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση, αυτό που έμεινε ως εντύπωση είναι ότι «μάλλον ζούμε σε άλλη πόλη…».
Κι αυτό, γιατί ακούγοντας ορισμένες τοποθετήσεις δημοτικών συμβούλων, θα νόμιζε κανείς πως ο Σπύρος Διαμαντόπουλος είναι δήμαρχος εδώ και μια δεκαετία και ότι δεν προηγήθηκαν αυτού, οι θητείες των κ.κ. Κώστα Λύρου και Νίκου Καραπάνου.
Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πως εκτεταμένες πλημμύρες σε Μεσολόγγι και Αιτωλικό έχουν σημειωθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές την τελευταία δεκαετία — με πιο πρόσφατη αυτή της 23ης Οκτωβρίου. Κάτι που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως υπάρχει διαχρονική αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Αναποτελεσματικότητα που, εκ των πραγμάτων, βαραίνει όσους διοίκησαν και διοικούν τον Δήμο Μεσολογγίου. Τελεία και παύλα.
Αντί, λοιπόν, να παρουσιαστούν τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις για το «τίς ή τι πταίει;», η χθεσινή συνεδρίαση εξελίχθηκε σε ένα ακόμη πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης, με τοποθετήσεις που περισσότερο στόχευαν, στην αποκόμιση πρόσκαιρων εντυπώσεων, παρά στη συνολική και ειλικρινή αποτίμηση των λαθών και των παραλείψεων που μας έφεραν στο σημερινό σημείο.
Ένα σημείο που δεν τιμά κανέναν, εάν λάβουμε υπόψη και την αναφορά του δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου ότι δεν μπορεί να δώσει ρητή διαβεβαίωση ότι δεν θα υπάρξει και πάλι πλημμυρικό φαινόμενο στο άμεσο μέλλον.
Επομένως στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται η πόλη δεν είναι άλλος ένας κύκλος αντιπαραθέσεων, αλλά ένας σοβαρός και ειλικρινής διάλογος για το πώς θα προχωρήσουμε με σχέδιο, ευθύνη και συνεργασία.
Γιατί τα νερά που κάθε τόσο πλημμυρίζουν το Μεσολόγγι, δεν ξεχωρίζουν παρατάξεις. Πλημμυρίζουν όλους μας.
Δ.Μ.
