Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*
Το τι προσέφερε το Μεσολόγγι στο Αγώνα του Ελληνικού Έθνους για την απελευθέρωση είναι ένα γεγονός που δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την Ελληνική Πολιτεία τουλάχιστον τον 19ο αιώνα.
Έτσι για να τιμήσει την ανάκτησή του που έγινε στις 2 Μαΐου 1829, οργάνωσε στις 8 Μαΐου στην Αίγινα μία πάνδημη τελετή κατά την οποία ο Σπυρίδων Τρικούπης, γενικός γραμματέας της επικράτειας τότε, εκφώνησε βαρυσήμαντο πανηγυρικό λόγο που συντάραξε τα αισθήματα του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος κοινοποίησε διαταγή στην δεύτερη παράγραφο της οποίας μεταξύ των άλλων έλεγε : «Να συναχθώσιν τα λείψανα των θυμάτων της Πολιορκίας και της Εξόδου και να προσδιορισθεί ο τόπος όπου πρέπει να εναποτεθώσιν».
Τον επόμενο χρόνο ο Καποδίστριας επισκέφθηκε τιμητικά το Μεσολόγγι και έδωσε εντολή να ιδρυθεί «Ηρώον αφοσιούμενον εις το Έθνος εις μνήμην των γενναίων υπερασπιστών του Σταυρού» το οποίο όμως δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο διότι το 1831 δολοφονήθηκε.
Η ταφή των οστών που συνελέγησαν έγινε τελικά το 1838 παρόντων του βασιλιά Όθωνα και της βασίλισσας Αμαλίας. Η τελετή ξεκίνησε με μία συγκινητική ιεροτελεστία στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος απ΄όπου με πομπή μεταφέρθηκαν τα κόκκαλα και εναποτέθηκαν σε σωρό, τον γνωστό Τύμβο των Ηρώων χωρίς όμως κάποια περαιτέρω διαμόρφωση του χώρου.
Η εικόνα αυτή για ένα τόσο σπουδαίο γεγονός φάνηκε στον Όθωνα εξαιρετικά πενιχρή. Για τον λόγο αυτό διέταξε να ανεγερθεί στα ίχνη του παλαιού φράχτη που ήταν ακόμη ορατά, το τείχος που υπάρχει σήμερα με δύο όμως Πύλες. Μία προς τη δύση, δίπλα στη Ντάπια Τερρίμπιλε (Φραγκλίνου), που οδηγούσε στο Αιτωλικό και η οποία δεν υπάρχει πλέον, και μία, η σημερινή, προς το Ευηνοχώρι και τούτο «δια την εξυπηρέτησιν των αναγκών της πόλεως.
Το 1958 ο Όθων δώρισε το λιοντάρι που δεσπόζει στην μπροστινή όψη του Τύμβου ενώ παράλληλα διέταξε την δενδροφύτευση του Ηρώου με δένδρα που απέστειλε από τους βασιλικούς κήπους η Αμαλία και των οποίων την φύτευση ανέλαβε ο λοχαγός Κουτκουτάκης.
Το 1898 ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α΄ και η βασίλισσα Όλγα ήλθαν στο Μεσολόγγι και τοποθέτησαν στην κορυφή του Τύμβου τον υπάρχοντα σταυρό με την επιγραφή «Εις μνήμην των Ηρώων του Μεσολογγίου».
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν κατασκευάστηκε ο Τύμβος στην μπροστινή του πλευρά έφερε τζάμι μέσα από το οποίο φαινόντουσαν τα οστά και στο επάνω μέρος το τότε έμβλημα της πόλης.
Η επιτύμβια πλάκα με το επίγραμμα και τις ημερομηνίες των δύο πολιορκιών τοποθετήθηκε στις Γιορτές Εξόδου του 1926 δηλαδή στην εκατονταετία που συνέπεσε με την έναρξη της πρώτης δημαρχιακής θητείας Χρήστου Ευαγγελάτου.
Άραγε σήμερα, δύο αιώνες μετά, ο Τύμβος αυτός σηματοδοτεί κάτι για τους σύγχρονους Έλληνες ?
Οι εκπρόσωποι της επίσημης Πολιτείας μπορούν να συγκινηθούν και να νοιώσουν ότι, χάρις εκείνων τα οστά των οποίων φυλάσσονται στον Τύμβο, η Ελλάδα οδηγήθηκε στην ελευθερία της ?
Εάν ναι, ιδού το Μεσολόγγι.
*Ο Αλτάνιος Κλεισοβίτης είναι συλλέκτης & ιστοριοδίφης θεμάτων που αφορούν την Ιερή Πόλη
