Γράφει ο Κωνσταντίνος Ν. Δημόπουλος
Στα 1954 – πολύ νερό κύλησε κάτω από τις γέφυρες από τότε, που λέει ο ποιητής – ένας νεαρός φοιτητής πήγε στην οδό Χριστοκοπίδου 12, όπου το οικοτροφείο για φοιτητές με ιδρυτή, συντηρητή, οργανωτή, εμψυχωτή τον αλησμόνητο π. Αυγουστίνο Καντιώτη.
Ζητούσε στέγη και διαβίωση για συνέχιση και περάτωση των σπουδών του. Μαύρα χρόνια, ασυντρόφευτα, αμέσως μετά τον εμφύλιο και με οδυνηρές απηχήσεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πεινασμένη ύαινα η φτώχεια και η “αναφαγιά”. Χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Παρουσιάστηκε ένας κοντόσωμος φοιτητής, κινητικός και δραστήριος.
Καλοπρόθετα κι ευγενικά ρώτησε τον πρωτόγνωρο επισκέπτη. Ποιόν ζητάς; Και πήρε αυτοστιγμής την απάντηση: Τον π. Αυγουστίνο, τον Καντιώτη. Θα περιμένεις, πρόσθεσε.
Σε λίγο επανήλθε λέγοντας. Ο π. Αυγουστίνος σε περιμένει. Για να μιλήσεις στον π. Αυγουστίνο πρέπει να έχεις βαθειά πίστη στο Σωτήρα Χριστό. Η επικοινωνία έγινε. Είχε μια γονική ζεστασιά.
Ο φοιτητής έγινε δεκτός στο Οικοτροφείο. Όλα πήραν το δρόμο τους.
Ποιος ο επισκέπτης φοιτητής; Ποιός ο καλοπρόθετος υποδοχέας του;
Ο επισκέπτης φοιτητής ήταν ο υποφαινόμενος! Ο κοντόσωμος και καλοπρόσθετος φοιτητής που τον οδήγησε στον π. Αυγουστίνο ήσουν συ αδελφέ, φίλε, συνάδελφε, κουμπάρε και ανάδοχε του αλησμόνητου Νίκου μου, που στην ακμή της νιότης του πέταξε ανάλαφρα στα ουρανοτόπια της αιωνιότητας.
Ήσουν συ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ ΠΡΙΟΒΟΛΕ!
Έκτοτε ο ένας έγινε σκιά του άλλου. Μαζί στο Πανεπιστήμιο. Ομόστεγοι και ομοτράπεζοι. Φίλοι στενοί με δημιουργική και για τους δυο μας επικοινωνία. Βρεθήκαμε συντοπίτες με κοινή καταγωγή από τα πανωχώρια της Ορεινής Ναυπακτίας.
Εγώ από τη Στράνωμα κι εκείνος από το Καταφύγιο. Εμείς οι πανωχωρήσιοι συντηρούμε μέσα μας ένα μυστικό. Όταν βρισκόμαστε μακρυά από τον τόπο μας, αγαπάμε ο ένας τον άλλο σα να είμαστε μέλη της ίδιας οικογένειας.
Η πίστη στο Σωτήρα Χριστό μας ένωνε και διέπνεε τα νεανικά μας οράματα. Υπήρξαμε σύμψυχοι και σε μαχητικές αποστολές του αλησμόνητου π. Αυγουστίνου. Επισκέψεις στα ιδρύματα, όπου εύρισκε άσυλο η δυστυχία. Βρεθήκαμε μαζί στο λεπροκομείο της Αγίας Βαρβάρας επισκέπτες μεταφέροντας ελπίδα σε αναξιόπαθους συνανθρώπους μας.
Ενάντια στις Καρναβαλικές γιορτές στην Πάτρα. Ανεξάλειπτη θύμηση δια βίου. Μαζί με τα άλλα παιδιά του Οικοτροφείου και άλλους δοσμένους ολόψυχα στην συναισθηματολογία του αείμνηστου π. Αυγουστίνου.
Στη διαμαρτυρία για την χειροτονία Αρχιεπισκόπου της Ουνίας στην Πόλη της Αθήνας μιας κίνησης φραγκοπαπικής έμπνευσης. Ζητωκραυγάσαμε υπέρ της Ορθοδοξίας. «Ζῆ Κύριος Ἰησοῦς εἰς τούς αἰῶνας!». Παρόντες σε εναντιώσεις σε χειροτονίες ανάξιων κληρικών με στίγματα, που μειώνουν τον άνθρωπο!
Ανέφερα δειγματοληπτικά κάποια περιστατικά για να αναβιώσουμε μεγάλες δράσεις της κοινής μας διαδρομής.
Ο χρόνος περνούσε. Μεγαλώσαμε. Διοριστήκαμε. Βρεθήκαμε στο Μεσολόγγι. Εδώ, αδελφέ Χριστόφορε, ασκήσαμε το επάγγελμά μας. Δημιουργήσαμε οικογένειες! Φιλίες! Εδώ πιθανά και τα λάθη μας.
Το χώμα της Ιερής γης του Μεσολογγίου δέχθηκε το άψυχο πλέον σκήνωμά σου και η αγνή ψυχή σου φτερούγισε στους ουρανούς!
Ήρθαμε εδώ σα μεταφυτεμένα κλίματα. Ριζώσαμε. Δημιουργήσαμε. Ένα πλήθος μαθητών μάς θυμάται και παντοιότροπα δείχνει το σεβασμό του.
Συγκινούμασταν βλέποντας παλιές μαθητριούλες μας μητερούλες τώρα, να βγάζουν βόλτα τα παιδάκια τους! Στην εργασία παλιούς μαθητές μας! Όλα αυτά τα αιστανόμασταν αδαπάνητο πλούτο, που μας προσπόριζε ευτυχία και χαρά!
Όμως ήρθε και το “τώρα”. Μετά από κάποιο χρόνο κλονισμένης υγείας, ο αρχάγγελος Μιχαήλ φτερούγισε πάνω από το σπίτι σου και σε οδήγησε στον προορισμό σου. Αυτό ήθελες. Αυτό ζητούσες.
Εκεί έβλεπες να εκπληρώνεται ο προορισμός σου. Στους Ουρανούς! Εδώ θα αναφερθώ σε μια φιλάνθρωπη ενέργειά σου.
Στο Σύλλογό μας Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, που στοχεύει στην ίδρυση Στέγης μόνιμης διαμονής αυτιστικών ατόμων στο Μεσολόγγι – ήρθαν στη ζωή φορτωμένα την ατυχία τους χωρίς να φταίνε – από την πρώτη στιγμή υπήρξες δραστήριο μέλος με γενναιόδωρη συμμετοχή στη δράση του για υλοποίηση της στοχοθεσίας του.
Άφησες πίσω σου μια υπέροχη οικογένεια! Την σύζυγό σου Τασία, υπέροχο και αξιοσέβαστο πρόσωπο, τα παιδιά σου με αγωνιστική παρουσία στην Κοινωνία μας και ένα περιβάλλον ευρύτερο, που η αναγνώρισή σου υπήρξε δεδομένη.
Σε όλους εύχομαι να ζήσουν πολλά χρόνια να σε θυμούνται πολλά χρόνια. Είναι αυτό για σένα μια μορφή αθανασίας μέσα από τη θύμηση.
Όλοι μας σου ευχόμαστε με καρδιόθερμη διάθεση καλό ταξίδι. Ουρανοδρομία γεμάτη ευλογία και χαρά. Καλό παράδεισο!
Όταν και εμείς οι “οι περιλειπόμενοι” ανεβούμε στα ουρανοτόπια της αιωνιότητας είμαι βέβαιος ότι θα κατεβείς στο κατωσκάλι του υπερπέραν και με καθαρή φωνή θα μας πεις: Καλώς ήρθατε. Είναι Μεγάλος ο Θεός! Οικτείρμων και πολυέλεος…
Και μια προσωπική εξυπηρέτηση. Στην πολυαγαπημένη Κόρη σου Άννη ευχές για την ανάπαυσή της και την ουράνια ευτυχία της. Να πεις ακόμη στο βαφτιστικό σου και γυιό μου Νίκο ότι έχω ένα προσωπικό παράπονο με τη Μητέρα του: ότι έφυγες μπροστά από μας!
Η απάντηση – είμαι βέβαιος – θα έλθει αβίαστη, καρδιόθερμη και με δύο στίχους Έλληνα ποιητή:
“Χωρίς το θέλημα Θεού
ψηλά κανείς δεν πάει…”
Καλή αντάμωση, αδελφέ, στην αιωνιότητα…
Σ.Σ. : Σήμερα τελέστηκε 40ημερο μνημόσυνο στη μνήμη του τ. λυκειάρχη της Παλαμαϊκής, Χριστόφορου Πριόβολου που “έφυγε” πρόσφατα, από κοντά μας.
