Έχω και καιρό να γράψω, και το ψιλοξέχασα πώς γίνεται…από την άλλη όμως, όλο και με τσιγκλάει, όλο και το σκέφτομαι γιατί μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, πώς να το κάνουμε, να το αφήσω; Όχι βέβαια, αν το αφήσω τώρα πότε θα το κάνω; Και να μπροστά μου η ευκαιρία και τι ευκαιρία, μόνος μπροστά στο τέρμα , χωρίς τερματοφύλακα…..

Κάποτε λοιπόν, εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, υπήρχε μια πόλη σαν τη δική μας ακριβώς! Μα ολόιδια! Θα έλεγα πως είμασταν εμείς… Σε παρόμοια περιοχή, με ίδιο πληθυσμό πάνω κάτω , χωρίς αύξηση αλλά με μικρή μείωση κάθε τόσο, αφού βρίσκονταν δίπλα σε ένα μεγάλο αυτοκινητόδρομο και ο κόσμος που περνούσε από κει, δεν έμπαινε στην πόλη γιατί ήταν ταχείας κυκλοφορίας , λέει…. Δεν ήταν και κοντά στη πόλη, λέει, οι προσβάσεις από το μεγάλο δρόμο, ποιος να στρίψει τώρα να μπει στην πόλη….

Είχε την ίδια περίπου εμπορική κίνηση, όπως κι εμείς καλή ώρα, που όλο και  λιγόστευε αφού την έπνιγαν οι διπλανές πόλεις και η ανάπτυξη δυσκόλευε….

Είχε και κάτι σχολές που με τον καιρό τις μετέφεραν αλλού, μια κατάσταση σαν τη δική μας την τωρινή σαν να λέμε…

Οι δουλειές λιγόστευαν. Οι θέσεις εργασίας με το κιάλι… Κάπως σαν σήμερα δηλαδή… μαυρίλα και κατακαΐλα. Κι από προοπτικές ; μάραθα . Στα καφενεία αναλύονταν οι λόγοι αυτής της κατάστασης, αλλά από σύνθεση μηδέν. Για το τι πρόκειται να γίνει δηλαδή, και πως. Από ιδέες; Περισσότερες από τα καπίκια της πρέφας που κι αυτή, η πρέφα, βρίσκονταν σε μεγάλη παρακμή. Από πράττειν όμως; Μηδέν εις το πηλίκον…Γιατί,  άμα το αφήσεις το άθλημα σε άφησε κι αυτό, άμα σταματήσεις να προοδεύεις, δεν μένεις σταθερός, σε πήρε η κάτω βόλτα…

Οι αρχές της πόλεις για πολλά πολλά χρόνια προσπαθούσαν να αναστρέψουν την κατάσταση αλλά εις μάτην. Και να πεις πως δεν προσπάθησαν, και τι δεν μεταχειρίστηκαν; Τι βουλευτές του νομού, τι υπουργούς, τι πρωθυπουργούς, όλα τα μέσα, μα όλα…. μόνο λιτανεία που δεν έκαναν,( μήπως, τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να καλοπιάσουν και τον Πανάγαθο;) Τίποτα. Το τέλμα, τέλμα…Σαν να μας βλέπω σήμερα. Τα ίδια κι απαράλλαχτα. Κάθε τέσσερα χρόνια άλλαζαν τους άρχοντες της πόλης μήπως φταίνε αυτοί βρε παιδί μου, εκτός από έναν που τον κράτησαν πέντε χρόνια , γιατί πέσανε στα δίσεκτα, αποτέλεσμα; το αυτόν και χειρότερον .

Και σαν μην έφταναν όλα  τούτα πέφτει και μια οικονομική κρίση για δέκα χρόνια και ένας ιός για δυο τρία και η πόλη της ιστορίας μας σε πλερέζες. Ζόρια, μεγάλα ζόρια. Μία αντίστοιχη κατάσταση με τη σημερινή, θα έλεγα, δεν ξέρω εσείς τι λέτε…

Έλα όμως που σας επιφυλάσσω happy end; Δε θέλω  ηττοπάθειες κι απελπισίες. Ήταν κάτι παιδιά , που λέτε, ντόπια παιδιά, by locals στα ελληνικά, που δεν δέχονταν αυτή την κατάσταση, ούτε την αποδέχονταν. Νέοι άνθρωποι με ενθουσιασμό,  ορμή ,  νέες ιδέες, που έκαναν τις κουβέντες πράξεις κι εκεί που οι πολλοί κάνουμε πίσω, βαριόμαστε, τελματώνουμε και τα παρατάμε, αυτοί όχι μόνο δημιουργούν, αλλά βάζουv βάσεις για κάτι μεγάλο, αφού πρωτοποριακό είναι σίγουρα. Ξεκίνησαν λοιπόν με τα όνειρά τους, έψαξαν και ψάχτηκαν, εκπαιδεύτηκαν, σχεδίασαν και ανοίγουν μονοπάτια. Και επιμένουν.  Και οι δύο έγιναν τρεις και τέσσερις και πέντε και το δέντρο ανθίζει. Ένα από τα μυστικά τους είναι η συμμετοχή. Μαγική λέξη. Και συμμετέχει πια πολύς κόσμος. Ακούνε, ρωτάνε, ζητάνε βοήθειες,( δεν τα ξέρουν όλα βλέπετε), πράττουν και ξαναπράττουν. Δεν είναι τοποθετημένοι σε κάποιο κρατικό σχήμα, δεν έχουν μισθό από  κρατικά projects και κάνουν και δημόσιο ετήσιο οικονομικό απολογισμό, ( ασυνήθιστο κι όμως αληθινό). Το περασμένο πολύ δύσκολο καλοκαίρι, αν θυμάστε,  οι ντόπιοι ( έτσι τους αρέσει να τους λέμε) τόλμησαν και έκαναν τη δεύτερη ετήσια γιορτή τους (festival) για τρείς ημέρες παρακαλώ κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες τηρώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και συμμετείχε κόσμος και το ευχαριστήθηκε. (Δοκιμάσαμε και μια ριβανί μούρλια που είχε φτιάξει και παρουσιάσει επιτόπου η Ξένια).

Και για να σας πω την αλήθεια, η πολύ πρωινή ξενάγηση στην αρχαία Πλευρώνα που παρακολούθησα στα πλαίσια του περσινού φεστιβάλ έχει καταγραφεί στη μνήμη μου και τους την χρωστάω.

 Και φέτος, τα πράγματα φαίνονται πολύ καλύτερα για τους ντόπιους της ιστορίας μας. Ξανατολμούν και διοργανώνουν το τρίτο φεστιβάλ (μάλλον το βλέπω για θεσμό) για τέσσερις ολόκληρες μέρες όπου συνεργάζονται με νέους και παλιούς φίλους με θέματα που μπορεί να ενδιαφέρουν πολλούς από μας. Συμμετέχουν και ντόπιοι και ξένοι . Έρχεται ξένος κόσμος στην πόλη και χρειάζεται να πανηγυρίσουμε. Ξένος κόσμος που συμμετέχει και γίνεται πρεσβευτής…..

Και μη μου πει κανείς πως δεν έχουμε ανάγκη μια γιορτή, που θα βρεθούμε,  θα τα πούμε, θα χαμογελάσουμε , θα ανανεώσουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα και θα αφήσουμε για λίγο τον κωλοκαναπέ μας…

Θα έχουμε μπροστά μας χρόνο για καναπέδιασμα, απεριόριστο, αφού, όλοι, μας θέλουν να ακούμε και να βλέπουμε όσα μας σερβίρουν και όχι να σκεφτόμαστε και να μιλάμε. Αμήν.

 

 

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Κώστας Πούλος

 

 

 

Υ.Γ1     Σσσσσσσσσς    Ησυχία γιατί η πόλη κοιμάται…

Υ.Γ2     Πολλοί ζηλεύουμε γιατί δεν το κάναμε μείς, όμως χαλάλι σας όλοι ντόπιοι είμαστε.

Υ.Γ3    Για ψάξτε το, μάθετε για τα όσα θα συμβούν,  είτε με παρέα ή μόνοι( ευκαιρία να γνωρίσουμε και κάνα νέο άνθρωπο),επιλέξτε κάτι από αυτά που πρόκειται να συμβούν που θα σας ενδιέφερε να συμμετέχετε, ντυθείτε με την καλή σας διάθεση και ανακαλύψτε ξανά τους ντόπιους…