Kάθε φορά που ακούμε στο ραδιόφωνο ή διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον τύπο για κάποια βιβλιοπαρουσίαση, μας δημιουργούνται στον νου συγκεκριμένοι συνειρμοί.
Ένα πάνελ, συνήθως, από ομιλητές που άλλος θα μιλήσει για την προσωπικότητα του συγγραφέα κι άλλος ή άλλοι για το συγκεκριμένο του έργο, απαγγέλοντας μερικά αποσπάσματά του, κι ο-η συγγραφέας στο τέλος που θα αποφωνήσει και θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού.
Τελευταία, συνηθίζεται να κλείνει η όλη εκδήλωση με ζωντανή μουσική, που δεν έχει κατ’ ανάγκη κάποιο ταίριασμα με το περιεχόμενο του βιβλίου. Αυτός είναι ο κανόνας.
Στον κανόνα, όμως, όπως σε κάθε κανόνα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις! Φωτεινές θα έλεγα, αν ταυτίσω τον χαρακτηρισμό με το όνομα της συγγραφέα.
Της Φωτεινής Μυλωνά-Ραΐδη, που παρουσίασε το μυθιστόρημά της, «Δεν είναι τούτο τ’ άδικο…», εκδόσεις Υδροπλάνο, στις 13 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο της Περιφέρειας στο Μεσολόγγι.
Η προσπάθειά της να παρουσιάσει το έργο της δραματοποιημένο με τρόπο υπαινικτικό της υπόθεσής του οξύνοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη για ουσιαστική μελέτη του, δεν ήταν η πρώτη. Είχε προηγηθεί κάτι αντίστοιχο από μεριάς της, στο κτίριο Χρυσογέλου, στο Μεσολόγγι, πριν κοντά ένα χρόνο, παρουσιάζοντας τότε το νεανικό της μυθιστόρημα, «Έξω απ’ τη χρυσή κορνίζα», εκδόσεις Αναγνώστης.
Το πρώτο της εκείνο εγχείρημα λειτούργησε προσθετικά του πάνελ των ομιλητών. Η δραματοποίηση, με την οποία επεδίωξε να καινοτομήσει έγινε στο τέλος από την εφηβική θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού εργαστηρίου με υπεύθυνη για τη σκηνοθεσία την κ. Ελευθερία Τσακανίκα. Λειτούργησε σαν δοκιμή με θετικό, όμως, αντίχτυπο κι ευμενή σχόλια.
Πιο ώριμη και κατασταλαγμένη στις επιλογές της στις 13 Νοεμβρίου του 2022 στο Αμφιθέατρο της Περιφέρειας και πάλι στο Μεσολόγγι, ανέτρεψε τον «κανόνα!»
Χρησιμοποίησε ένα μόνο αναλόγιο για να καλωσορίσει η ίδια τον κόσμο. Στο ίδιο αναλόγιο μια δοκιμασμένη κριτικός λογοτεχνικών έργων, η οποία συνάμα είναι φιλόλογος και Δρ Κοινωνιολογίας, η κ. Μίνα Πετροπούλου, με μία ολιγόλεπτη, πλην όμως ουσιαστική και με μοναδική πληρότητα ομιλία έκανε μια συνολική αποτίμηση του συγκεκριμένου έργου της. Δεν ήταν παρά ένα «πρελούδιο», μια μικρή εισαγωγή αυτού που επακολούθησε…
Το καίριο μέρος της παρουσίασης είχε αναλάβει η Θεατρική ομάδα ΠΡόΒΑ και η πολλαπλά δοκιμασμένη για χρόνια, με σημαντικές καταγραφές στη σκηνοθετική της δουλειά η κυρία Ζέτα Λάττα.
Η κ. Λάττα με την έμπειρη πια ομάδα της των ερασιτεχνών ηθοποιών κατάφερε σε μια 45λεπτη παρουσίαση να απογειώσει το έργο της συγγραφέα και να μεταγγίσει στους παρευρισκόμενους τη συγκίνηση, που απορρέει από την καταγραφή των γεγονότων της ηρωικής και τραγικής συνάμα περιόδου του 1939-1947 που αναφερόταν το μυθιστόρημά της συγγραφέα.
Η ίδια κατενθουσιασμένη σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιγράφει τις εντυπώσεις της ως εξής:
«Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις τελευταίες τους πρόβες… Όμως άλλο η πρόβα κι άλλο η επίσημη παρουσίασή του!
Η μαγεία της πρώτης εικόνας των ηθοποιών να ξεδιπλώνουν μέσα από νήματα κουβαριών τις ζωές των ηρώων του έργου μου με τα πιο εμφανή χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους και τα μέρη στα οποία κατοικούν, με μαγνήτισε. Η αναφορά τους στη συνέχεια στα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους με τρόπο αφαιρετικό της αληθινής ουσίας τους και της επίδρασης που είχε στις ζωές τους, της άφησαν άπλετο χώρο για τον ορισμό, μέσα από δράση, της εποχής που έδρασαν.
Μιας εποχής όπου συνυπήρχε το τραγικό με το ηρωικό στοιχείο. 1939- 1947 το εύρος της…
Ερασιτέχνες οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος, αλλά με ψυχή και δουλειά επαγγελματία σκιαγράφησαν την εποχή μέσα από τα πιο συνταραχτικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα στη διάρκειά της.
Ο Δημήτρης Δημητρόπουλος, γνωστός σκηνογράφος, έβαλε την πινελιά του μέσα από αυθεντικά της εποχής αντικείμενα.
Τα σκηνοθετικά ευρήματα της σκηνοθέτριας, κ. Ζέτας Λάτα εντυπωσιακά. Η Παλιά χειροκίνητη μηχανή, που ο ήχος της μεσολαβούσε στις σκηνές, ήχος ήρεμης ζωής σπαρασσόμενος από τα γεγονότα που μεσολαβούσαν, με το σεντόνι μπροστά της, οθόνη κινηματογράφου, όπου προβάλλονταν εμβόλιμα σκηνές εκείνης της εποχής, η επαναλαμβανόμενη ηχώ απ’ την κραυγή «Πόλεμος!», που ανέτρεψε την προϋπάρχουσα πραγματικότητα των ανθρώπων εκείνης της εποχής, τα τραγούδια που ακούστηκαν, -του γάμου, το μοιρολόι της Παναγίας του Βάρναλη, ο Άρης- και πόσα μα πόσα άλλα ακόμα…
Η τελευταία σκηνή μέσα από το ημερολόγιο του Κρικελλιώτη Γιώργη ήταν ξεχωριστή. Το «Δεν είναι τούτο τ’ άδικο…» του τίτλου του βιβλίου ήχησε στ’ αυτιά μας με τον σπαραγμό μιας συγκλονιστικής αποτίμησης των όσων έγιναν, αλλά και της πρόνοιας για τον επόμενο καιρό, με την έγνοια και προτροπή για ενδυνάμωση κι αγώνα!»
Ο απόηχος της βραδιάς, νωπός ακόμα, έμεινε στη σκέψη όλων, καταγράφοντας μια πρωτοτυπία στη μορφή της βιβλιοπαρουσίασης. Μια πρωτοτυπία που ξεκίνησε από μία επαρχιακή πόλη, όπως το Μεσολόγγι. Το Μεσολόγγι που επιμένει και καινοτομεί.
