Βρέθηκα στο Μεσολόγγι το περασμένο Σάββατο, 1η Απριλίου, και πληροφορήθηκα ότι επρόκειτο να δώσει συναυλία μπροστά στον Κήπο των Ηρώων η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών με έργα Μπετόβεν και Θεοδωράκη.
Συνηθισμένη σε εορταστικές εκδηλώσεις κατά κανόνα ομιλιών ή συναυλιών εύληπτων έργων, ευρείας λαϊκής αποδοχής, απόρησα με το τόλμημα και έσπευσα στην εκδήλωση.
Ο χώρος, εντυπωσιακά διαμορφωμένος, αντίστοιχα και ανάλογα με μεγάλα μουσικά δρώμενα της πρωτεύουσας, πρωτοφανής στο κοινό της πόλης.
Οι μουσικοί, με επίσημο, βραδινό, ένδυμα (φράκο) υποδηλώνοντας το κύρος της εκδήλωσης και το σεβασμό στο χώρο και στο γεγονός.
Ξεκίνησε η σουίτα από το έργο Ζορμπάς του Μίκη Θεοδωράκη, μελωδίες οικείες ενδεδυμένες το έντεχνο ύφος των μεγάλων μουσουργών, παραγόμενες από συμφωνική ορχήστρα, σε φυσικό ήχο, χωρίς τη βαρβαρότητα και το θόρυβο ηχείων και μεγαφώνων, ξεχύθηκαν γαλήνια και θεραπευτικά στα αυτιά του πλήθους των παρισταμένων.
Ακολούθησε μια γεμάτη πάθος ερμηνεία της 5ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, έργο επιβλητικό και μεγαλοπρεπές από τα πλέον αναγνωρίσιμα του μεγάλου μουσουργού. Ως λάτρης της κλασσικής μουσικής, ήθελα να αφεθώ στην απόλαυση της αρμονίας που γέμισε το χώρο και τα αυτιά μας, αλλά, όπως είπα, είχα την απορία πώς θα γίνει δεκτή μια τέτοια συναυλία σε έναν χώρο που δεν συνηθίζεται.
Κοιτώντας γύρω μου, θαύμασα, διαπιστώνοντας ότι οι εκατοντάδες που είχαν καταλάβει τα καθίσματα, παρέμεναν στις θέσεις τους σιωπηλοί και μαγεμένοι, εμφανώς παρασυρμένοι από την αρμονία, την επισημότητα και σοβαρότητα των ερμηνευτών, την επιβλητικότητα και τη μεγαλοσύνη των μουσικών έργων. Δίπλα μου καθόταν ένας (άγνωστός μου) μικρούλης, που παρακολούθησε άσειστος όλη τη συναυλία!
Η συναυλία δεν έγινε στο φυσικό της χώρο, δηλαδή σε κλειστή συναυλιακή αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής ή αλλού, αλλά μέσα σε δρόμο της πόλης με αρκετούς φυσικούς θορύβους, όπως τα παιδιά που έπαιζαν σε κάποια παιδική χαρά εκεί κοντά, κάποιους πλανόδιους πωλητές, συνήθεις θορύβους της πόλης, που όμως δεν φάνηκε να ενοχλούν εκείνους που αφέθηκαν στη μαγεία της μουσικής.
Μια τέτοια διοργάνωση ήταν πολύ τολμηρό εγχείρημα, που όμως πέτυχε να αγγίξει ένα μεγάλο ποσοστό των ακροατών.
Άκουσα πρόσφατα στο μαραθώνιο ανάγνωσης ένα κείμενο του Μεσολογγίτη Βασίλη Πάικου, για την «πνευματική ταξικότητα» του Μεσολογγίου, για την αστική παράδοση, την πνευματική, συναισθηματική, ψυχική και αισθητική αρχοντιά του τόπου, για την καλλιέργεια των ανθρώπων του.
Τέτοιες εκδηλώσεις, μάλλον την αποδεικνύουν.
