Παρά τις σημαντικές δαπάνες του Δήμου, αδέσποτα ζώα παραμένουν στους δρόμους — Τι δείχνουν τα επίσημα στοιχεία για το 2024

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό επίθεσης αδέσποτου σκύλου σε παιδί στο Αιτωλικό, άνοιξε ξανά η συζήτηση για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων στον Δήμο Μεσολογγίου.

Από τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, προκύπτει αβίαστα ότι ο Δήμος διαθέτει σε ετήσια βάση ένα σημαντικό ποσό για την ευζωία των αδέσποτων.

Σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση του δημάρχου Σπύρου Διαμαντόπουλου, για το 2024 διατέθηκε συνολικό ποσό 96.300 ευρώ. Από αυτά, 38.300 ευρώ διατέθηκαν για στειρώσεις 166 ζώων (σ.σ. 230€ για κάθε ζώο), ενώ το υπόλοιπο ποσό καλύπτει τροφές και φάρμακα.

Το κονδύλι αυτό κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι η ετήσια κρατική επιχορήγηση για τον σκοπό αυτό ανέρχεται μόλις στα 13.000 ευρώ.

Συνοπτικά, τα στοιχεία για το 2024 παρουσιάζονται στον ακόλουθο πίνακα, όπως ανακοινώθηκαν από τη Δημοτική Αρχή:

Διαχείριση Αδέσποτων στον Δήμο Μεσολογγίου – Στοιχεία 2024 Ο πίνακας αναδεικνύει: Τις δαπάνες και την προέλευση των χρημάτων, τον εκτιμώμενο πληθυσμό των αδέσποτων, τα περιορισμένα διαθέσιμα μέσα και προσωπικό, τις ενέργειες που προγραμματίζονται για το 2025 και τέλος, την υφιστάμενη νομοθεσία που δυσχεραίνει τη διαχείριση.

Είναι λοιπόν σαφές πως ο Δήμος Μεσολογγίου — και κατ’ επέκταση η τοπική κοινωνία — δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αφιλόζωη». Όταν όμως το πρόβλημα παραμένει οξυμένο, εύλογα τίθενται ερωτήματα για το τι φταίει και γιατί δεν βλέπουμε ουσιαστική πρόοδο.

Κατά την εκτίμησή μας, η απάντηση έχει δύο διαστάσεις:

  • Το νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο ορίζει ότι το αδέσποτο πρέπει να παραμένει στο σημείο όπου εντοπίστηκε ή εγκαταλείφθηκε, ακόμη και μετά την περισυλλογή και κοινωνικοποίησή του.

  • Ο ανθρώπινος παράγοντας: αφενός εκείνος που εγκαταλείπει το ζώο του και αφετέρου ο φιλόζωος που απαιτεί την αυστηρή τήρηση του νόμου, χωρίς να αναλαμβάνει ο ίδιος ευθύνη.

Ακόμη κι αν ο Δήμος υλοποιήσει το σχέδιο για καταφύγιο αδέσποτων ζώων με κόστος 600.000 ευρώ, είναι βέβαιο ότι αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται.

Υ.Γ. 1. Οι στειρώσεις δεν είναι πανάκεια. Αντίθετα, αποτελούν — υπό μία έννοια — μορφή «ευθανασίας», καθώς το προσδόκιμο ζωής ενός στειρωμένου αδέσποτου που συνεχίζει να ζει στον δρόμο δεν ξεπερνά τα τέσσερα χρόνια, κυρίως λόγω μολύνσεων.

2. Το κόστος των στειρώσεων ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα διότι κάνοντας μια αναζήτηση διαπιστώσαμε ότι είναι το ίδιο με αυτό που διέθετε το 2018 ο δήμος Θεσσαλονίκης (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ).

3. Ανάλογα ποσά, όπως το 2024, διαθέτει σε ετήσια βάση για την ευζωία των αδέσποτων ο δήμος Μεσολογγίου εδώ και επτά χρόνια.