Γράφει η Ζωή Γιαννελέρ
Θα μιλήσω ως επισκέπτρια, ως φιλοξενούμενη στον τόπο αυτόν, ως ένας παρατηρητής απ’ έξω κι άρα κατά το δυνατόν αντικειμενικός.
Χωρίς τα γνωστά και δυσβάσταχτα «προηγούμενα», χωρίς κανένα απολύτως συμφέρον προσωπικό, με την άγνοια του εξωτερικού παρατηρητή, που είναι απαραίτητη για την αντικειμενικότητά του.
Ως επισκέπτρια όμως τακτική εδώ και 20 περίπου χρόνια.
Με τη βασική γνώση πως η κοινωνία μας πολλών στερείται και πολλά χρειάζεται για να προοδεύσει. Και με ένα συμφέρον, το μεγαλύτερο απ’ όλα : το κοινωνικό.
Γιατί το κοινωνικό συμφέρον γίνεται τελικά και ατομικό (αλλά όχι αυτόματα). Και είναι όντως ένα και μοναδικό : το ανθρώπινο.
Οι δε παρατηρήσεις μου έχουν να κάνουν με το φως που πλέον διακρίνεται στο Μεσολόγγι, με τις δραστικές καινοτομίες που έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ και 4 χρόνια κι όλο και φαίνονται πιο καθαρά, με τις αλλαγές που έχει φέρει μια αξιοθαύμαστη νεανική ομάδα, οι Messolonghi by locals.
Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν, χάρη στους Messolonghi by Locals είδα πολλά καινούρια πράγματα, πολλά νέα στοιχεία, εντυπωσιακά και άκρως ενθαρρυντικά.
Είδα πανέμορφα μέρη και έμαθα γι’ αυτά.
Γνώρισα ανθρώπους που ζουν εκεί κι έμαθα για τον τρόπο ζωής τους.
Κοίταξα ψηλά στον έναστρο ουρανό για ώρα και είδα τη μαγεία του, μαθαίνοντας γι’ αυτό που βλέπω.
Θαύμασα τις καλλιτεχνίες των παιδιών μου, που στο μεταξύ είχαν περάσει δημιουργικά τις ώρες τους.
Γνώρισα την ιστορία του και τον πολιτισμό του, παίρνοντας πληροφορίες και εικόνες που από πουθενά αλλού δεν είχα πάρει.
Μύρισα αρώματα και γεύτηκα ιδιαίτερες γεύσεις, μέσα από την προσφορά των ντόπιων.
Άκουσα ωραία μουσική και μπήκα στον όμορφο χορό, σαν να ήμουν εκεί από πάντα.
Μπήκα σε συζητήσεις, μίλησα, άκουσα κι άνοιξα τους ορίζοντές μου.
Είδα τη γειτονιά να ξαναβρίσκει το νόημα και την υπόστασή της, να αποκτά η λέξη όλη της την αξία.
Είδα να αποκτά αξία και η πλατεία, να γίνεται αυτό που είναι : χώρος συνάντησης και δημιουργικής έκφρασης των πολιτών, χώρος λαϊκός με όλη την έννοιά του.
Είδα ανθρώπους να έρχονται κοντά.
Να επικοινωνούν.
Να γελούν.
Να συζητάνε.
Να χορεύουν.
Να δημιουργούν.
Να διασκεδάζουν.
Να απολαμβάνουν.
Να ανακαλύπτουν.
Να επιστρέφουν στη βάση τους για να εξελιχθούν πια κατακτώντας την.
Και όλα αυτά είδα να γίνονται από ανθρώπους.
Για την ακρίβεια, ξεκινούν από νέα παιδιά. Που αγαπούν τον τόπο τους κι έχουν όραμα γι’ αυτόν. Τα θαύμασα. Ενθουσιάστηκα με το ζωντανό τους πνεύμα.
Με τη θέληση και την απόφασή τους για δράση. Με τη δράση τους.
Και είδα άλλους ανθρώπους να συγκεντρώνονται γύρω τους και με τη δική τους δράση να τα στηρίζουν.
Είδα και τους πολλούς να διαμαρτύρονται, να αντιδρούν και να φωνάζουν. Με τις γνωστές αυτές φωνές, που μόνο μακριά μένουν, που δεν μπορούν με τίποτα να σε αγγίξουν, σαν το γάβγισμα των σκυλιών που δε δαγκώνουν.
Κι ένιωσα πραγματικά ωραία για τις φωνές αυτές.
Γιατί είναι οι απαραίτητες για την επιβεβαίωση πως εδώ κάτι πολύ καλό γίνεται.
Γιατί οι αλλαγές ξεκινούν πάντα από τους λίγους. Οι πολλοί δεν τις θέλουν, τις φοβούνται.
Οι επαναστάσεις γίνονται πάντα από τους «τρελούς». Οι υπόλοιποι υπερασπίζονται το βόλεμα με νύχια και με δόντια.
Ο κόσμος όμως με τις αλλαγές και τις επαναστάσεις προχωράει.
Και μέχρι τώρα χρωστάει τα πάντα στους λίγους και τους «τρελούς».
Αν κάτι λοιπόν είδα στο Μεσολόγγι αυτό το καλοκαίρι, είναι η ελπίδα.
Και πάρα πολύ χάρηκα γι’ αυτό. Γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει. Κι αφού υπάρχει, ίσως εμφανιστεί κι αλλού, σε άλλες πόλεις. Χάρη στο παράδειγμα του Μεσολογγίου.
Και χάρη στις πράξεις που ΕΜΕΙΣ θα κάνουμε και δε θα περιμένουμε ουρανοκατέβατη να έρθει.
