Γράφει ο Θεόδωρος Βλαχόπουλος
Θεολόγος
Το Μεσολόγγι κυριολεκτικά λούζεται από την αγαπημένη και χιλιοτραγουδισμένη λιμνοθάλασσα. Τώρα το καλοκαίρι ιδιαίτερα την απολαμβάνουμε. Πολλές φορές όμως έρχεται στο νου μας η σκέψη. Γιατί η θάλασσα να είναι τριπλάσια από τη στεριά; Δεν θα ήταν καλύτερο να έχουμε περισσότερη στεριά και λιγότερη θάλασσα; Είναι όμως αυτό σωστό; Όχι. Να γιατί. Λιγότερη θάλασσα θα είχε λιγότερες εξατμίσεις. Έτσι θα είχαμε λιγότερα σύννεφα – λιγότερες βροχές – λιγότερα νερά – λιγότερες πηγές – λιγότερο νερό ποταμόν και πόσιμο, λιγότερη ύδρευση – λιγότερα φυτά και προϊόντα – λιγότερα ζώα για κρέας.
Η θάλασσα είναι η μεγάλη καρδιά και το αίμα της γης.
Οι παλίρροιες με την επίδραση της σελήνης και οι εξατμίσεις με τη θερμότητα του ηλίου κάνουν τα νερά της θάλασσας να κυκλοφορούν.
Το αλάτι πάλι είναι ο ρυθμιστής. Ρυθμίζει την εξάτμιση. Όπου οι ακτίνες του Ηλίου είναι πιο διαπεραστικές, όπως στη Μεσόγειο, υπάρχει πιο πολύ αλάτι και συνεπώς το νερό είναι πιο βαρύ και δεν εξατμίζεται με ευκολία. Στις βόρειες θάλασσες το αλάτι είναι λιγότερο, γιατί οι ακτίνες του ηλίου είναι πιο αδύνατες.
Ποιος όμως ρυθμίζει την ποσότητα του αλατιού στη θάλασσα την τόσο ευεργετική για μας και έτσι ανεβαίνει ψηλά το νερό της θάλασσας που είναι 800 φορές βαρύτερο από τον αέρα; Το σκεφθήκαμε; Ποιος να είναι Αυτός που «τα πάντα εν σοφία εποίησε»; Ποιος; Ποιος;
