Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης αποχαιρέτησαν σήμερα, Τετάρτη 14 Μαΐου, συγγενείς και φίλοι τον Παντελή Κουβαρά, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών.
Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μεσολογγίου, με την παρουσία ανθρώπων που τον αγάπησαν και τον τίμησαν για την καλοσύνη, το ήθος και την αγάπη του για το τραγούδι.
Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο μαέστρος Χρήστος Βλαχογιάννης εκφώνησε έναν βαθιά ανθρώπινο και λυρικό επικήδειο, ανασύροντας μνήμες και στιγμές που σημάδεψαν την κοινή τους πορεία, αλλά και τη μουσική ζωή της πόλης.
Με την άδειά του, δημοσιεύουμε αυτούσιο το κείμενο του επικήδειου λόγου, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Παντελή Κουβαρά και στην καλλιτεχνική ψυχή του που σφράγισε το Μεσολόγγι.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος
“Η ζωή σου όλη το τραγούδι. Μ’ αυτό ξέχναγες τα πάντα. Σπανίως το ’κανες για βιοπορισμό.
Εκεί εύρισκες την χαρά σου, με το τραγούδι έκανες φίλους, που σ’ αγαπούσανε, και περιμένανε το επόμενο σουξέ να το απογειώσεις με τον τρόπο σου.
Είχες να μιμηθείς τεράστιους τραγουδιστές: Τον Τόλη, τον Στράτο, τον Στέλιο, τον Σταμάτη.
Διαλέγαμε διαμάντια τους να πεις. Ανασύραμε από την λήθη τραγούδια που δεν ήτανε της μόδας και τα έκανες αμέσως επιτυχίες.
«Σε ικετεύω», «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου», «Αφιλότιμη», «Αγάπη μου επικίνδυνη», «Νυχτερίδες κι αράχνες», «Γλυκειά Φελλάχα», αλλά «Η ιστορία του μπεκρή» ήταν το τραγούδι που σε χαρακτήρισε, η στάμπα σου, και που, όπου κι αν βρισκόσουν, σου ζητούσαν όλοι να το πεις.
Περάσαμε απίστευτες στιγμές, με γέλιο μέχρι δακρύων, με ιστορίες που μόνο στο Μεσολόγγι συναντάς, με αδερφικά αλληλοπειράγματα, με κέφι, με χορό, με μεθύσια (εγώ αποτελούσα πάντα εξαίρεση ως ξενέρωτος, αφού έπινα μόνο νερό), περιστατικά που θέλεις βιβλίο να τα καταγράψεις όλα και που σίγουρα κάποια θα ξεχάσεις.
Το ρολόι σου, λοιπόν, Παντέλο μου, σταμάτησε, σήμανε το τέλος.
Ο Τόλης ήταν η λατρεία σου και το σταματημένο ρολόι ένα από τα μεγάλα σουξέ σου.
«Κι εσύ θα φύγεις και θα περάσεις…».
Κι έφυγες και πέρασες σε άλλους κόσμους.
«Ένα ρολόι σταματημένο, ένα καράβι ναυαγισμένο, ένα σπουργίτι κυνηγημένο απ’ τον χιονιά…».
«Είχα ακούσει ενός μπεκρή την ιστορία … μου είχε πει γιατί οι άντρες κλαίνε, γιατί μεθάνε κάθε βράδυ μοναχοί, γιατί με θάνατο τα σωθικά τους καίνε, γιατί τα δάκρυα κυλάνε σαν βροχή…».
Σίγουρα για κάποιο μυστικό λόγο μίλησε αυτό το τραγούδι μέσα σου και το αγάπησες τόσο πολύ.
Εκεί που θα πας είναι μέρος όπου τραγουδάνε μέρα-νύχτα, μέρος για αισθηματίες, για μοναχικές ψυχές, και σίγουρα κάπου θα βρεις τον Τόλη, τον Στράτο, τον Στέλιο, τον Σταμάτη.
Είμαι σίγουρος πως θα κάνετε καλή παρέα…“
