11 Απριλίου 2020.
Μα τι ωραίο καιρό έχουμε σήμερα. Τέλεια θα ήταν για τη πομπή, είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό. Όχι σαν άλλες χρονιές που φύσαγε δυνατά, έβρεχε κατταρακτωδώς και έκανε τόσο κρύο που σαν τώρα θυμάμαι, τους ανθρώπους που έπαιρναν μέρος και ειδικά τις κοπέλες με τους μανδύες να παινράνε μπροστά μου τρέμοντας από το κρύο και έτοιμοι να αποκάμουν.
Μα ναι αυτό που διαβάζετε, έτοιμοι να αποκάμουν. Αυτό όμως, δεν τους σταμάτησε, δεν τους άλλαξε γνώμη, γιατί εδώ στο Μεσολόγγι όλοι θεωρούν, ότι το να συμμετέχεις στις Εορτές Εξόδου είναι χρέος τους και ένδειξη σεβασμού και τιμής.
Η πρώτη φορά που είδα τη πομπή ήταν το 1992, το Σάββατο του Λαζάρου. Ξένη που είμαι, δεν έχω τη τύχη να πω ότι γεννήθηκα εδώ και ότι αυτό που ζούμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή είναι στο αίμα μου, όπως οι ντόπιοι Μεσολογγίτες. Όμως μπορώ να πω ότι αυτό που είδα και αισθάνθηκα εκείνο το βράδυ, βλέποντας τότε εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών να περνούν μπροστά μου, με βλέμμα σοβαρό, καθώς βάδιζαν προς τον Κήπο των Ηρώων, χάραξε την ψυχή μου αιώνια. Κατάλαβα ότι αύτο που έβλεπα ήταν μοναδικό και η συγκίνηση που ένιωσα με συνοδέυει μέχρι σήμερα.
10 Απριλίου 1826.
Για κάποιους μια ασήμαντη ημερομηνία, που ανήκει στο παρελθόν. Μόνο οι κάτοικοι και όσοι κατάγονται από τη περιφέρια του Μεσολογγίου μπορούν να κατανοήσουν αυτό που εμείς ζούμε κάθε χρόνο στις Εορτές Εξόδου. Μέχρι πρόσφατα οι λέξεις ελευθερία, αυτοθυσία και πίστη μπορεί να μην είχαν πολύ μεγάλη σημασία για όσους δεν γνωρίζουν, για την έξοδο του Μεσολογγίου, αλλά για εμάς εδώ που έχουμε χαραγμένη στη ψυχή μας τη θυσία των Μεσολογγιτών, των Φιλελλήνων και όλων όσων βοήθησαν στον αγώνα για την ελευθερία, δεν είναι απλές λέξεις, δεν τις έχουμε δεδομένες , έχοντας συνειδητοποιήσει τι έκαναν αυτοί οι γενναίοι άνθρωποι για να μπορούμε να ζούμε εδώ σήμερα, σ’αυτή τη πανέμορφη πόλη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Μα τι ωραίο καιρό έχουμε σήμερα. Όμως δεν θα πλυμμυρίσουν οι δρόμοι με παραδοσιακές φορεσιές, δεν θα περιμένουν αμέτρητοι άνθρωποι δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα με ανηπομονησία την αρχή της πομπής, δεν θα περπατάνε με περηφάνια και σεβασμό τα παιδιά μας, έχοντας πλήρη επίγνωση της πράξης τους, δεν θα ακούσουμε τη πένθημη μουσική των φιλαρμονικών μας, δεν θα βλέπουμε τους συλλόγους μας αλλα ούτε αυτούς που έρχονται από όλη την Ελλάδα ως φόρο τιμής, δεν θα νιώσουμε τη συγκίνηση που νιώθουμε όταν περνάει μπροστά μας η Ιερή Εικόνα και δεν θα νιώσουμε το ταπεινό δέος που απλώνεται με την αναπαράσταση της ανατίναξης του Καψάλη στο Κήπο των Ηρώων.
11 Απριλίου 2020.
Στο Μεσολόγγι ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο. Ζούμε Βαϊων χωρίς Βαϊων. Υπάρχει μονάχα στην μνήμη και στη καρδιά μας . Και όμως αυτό είναι αρκετό. Απόψε το βράδυ στο μυαλό όλων μας εδώ στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, στη μικρή αυτή πόλη που έγινε τεράστιο σύμβολο ανθρώπινης θυσίας φτάνει που θα τιμήσουμε του Ήρωές στις σκέψεις μας.
Του χρόνου γιορτάζοντας τα 195 χρόνια, ας είμαστε όλοι γεροί, δυνατοί και παρόντες. ΝΑ ΖΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ.
Katheryn Connaughton
