Γράφει ο Μάκης Θεοφιλάτος
Στο νέο κύκλο της μετα-πολιτικής, της μετα-δημοκρατίας και του μετα-θεάματος διαμορφώνονται, εκτός των άλλων, νέα πρότυπα και σύγχρονα υποκείμενα με κύρια χαρακτηριστικά την αυτοαναφορικότητα μετά αυτοσχεδιασμών, τον πολιτικό αναλφαβητισμό και τυχοδιωκτισμό όπου η κατάληξη είναι να μην ξεχωρίζουμε το πρόσωπο από το προσωπείο και γι’ αυτό το λόγο ψηφίζουμε περσόνες και όχι πρόσωπα.
Άλλωστε το πλήθος ανέκαθεν παθιαζόταν από άτομα που θεωρούσε χαρισματικά. Μια σαγήνη και μια σχέση ερωτοληπτική!!!
Ζούμε στην εποχή που δεν επιλέγουμε ανθρώπους αλλά προφίλ.
Όλη αυτή η “ιλαροτραγωδία” τείνει να επιβληθεί-λόγω εθισμού- σε κανονικότητα οπότε η κάθε σοβαρότητα και αξιοπρέπεια (πολιτική, κοινωνική κλπ) φαντάζει οικτρή μειοψηφία (πάντα ήταν) και δοκιμάζεται για μια ακόμη φορά. Ουδεμία έκπληξη λοιπόν στα μελλούμενα του ναρκισσιστικού πολιτισμού μας.
Και όπως λέει η Μάρω Δούκα “το εφικτό στην πολιτική μόνο μέσα από την συζήτηση για την ουτοπία θα μπορούσε να δοκιμαστεί”.
Κοινωνικό πείραμα σε εξέλιξη!
Ίδωμεν…
